شهدای مفقودالاثر

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از قم، نام شهیدان بسیاری در زمره کارمندان شهید می‌درخشد؛ شهیدانی که خدمت صادقانه به مردم را با خون مطهر خود امضا و تصدیق کردند.

محمود لطفی دوم فروردین ۱۳۳۴ در قم به دنیا آمد. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، به تحصیل خود در رشته کشاورزی در دانشگاه تبریز ادامه داد و سپس جذب وزارت کشاورزی شد.

با اوج گیری مبارزات انقلاب علیه رژیم پهلوی، او نیز به جمع انقلابیون پیوست و در تظاهرات ۱۷ شهریور و ۱۹ دی سال ۱۳۵۶ نیز حضوری فعال داشت.

«محمود» پیروی از اوامر امام خمینی (ره) را مشی خود ساخته بود و عشق و علاقه وافری به ایشان داشت. هر وقت امام را می‌دید، گویی نور ایمان دوباره در دل و جانش قوت می‌گرفت و می‌گفت: «جان و قلبی دوباره گرفتم و دلم روشن شد.»

در تمامی اعتصابات و اعتراضات دانشجویی علیه رژیم طاغوت شرکت می‌کرد و در بحبوحه پیروزی انقلاب اسلامی، با نیرو‌های انقلابی ارتباط تنگاتنگ داشت بخصوص در وزارت کشاورزی نسبت به پاکسازی این مجموعه از نیرو‌های وابسته به طاغوت همکاری می‌کرد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، همچنان مانوس و مالوف با شعائر دینی و انقلابی همچون نماز جمعه و دعای کمیل و خدمت به مردم بود و در هر شرایطی همه را به دعا دعوت می‌کرد؛ آخر هفته که به قم می‌آمد، بخصوص در فصل سرما، به زائران غریب که فاقد امکانات بودند، رسیدگی و توجه می‌کرد و در منزل از آنان پذیرایی می‌کرد.

محمود روز ۱۲ مهر سال ۱۳۵۹ در حالی که تنها دو هفته از شروع جنگ تحمیلی دشمن بعثی علیه ایران اسلامی می‌گذشت، برای نخستین بار عازم جبهه شد و در اولین روز از اعزام، در مسیر کرخه نور با رگبار تیراندازی نیرو‌های دشمن مواجه شده و اتوبوس حامل وی و همرزمانش به ناچار تغییر مسیر می‌دهد. راننده اتوبوس به اسارت دشمن در آمد و از شهید لطفی و همرزمان وی تاکنون هیچ نشان و اثری در دست نیست.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید مدافع حرم «هادی شریفی» ۳۱ شهریور ۱۳۶۱ در شهر قم به دنیا آمد. بهمن ۱۳۹۴ برای دفاع از حرم حضرت زینب (س) راهی سوریه شد و روز ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ در منطقه تل‌العیس به شهادت رسید و پیکر مطهر او پس از پنج سال در مهر ۱۴۰۰ شناسایی شد.

خواهر این شهید در خصوص اخلاق و خصائص بارز شهید در گفت‌وگو با دفاع‌پرس اظهار داشت: برادرم هادی از بچگی عشق به شهادت داشت. حتی زمانی که کوچک بود، یک تفنگ چوبی داشت و مدام می‌گفت من می‌خواهم به جبهه بروم و شهید شوم. عشق شهادت داشت و همیشه می‌گفت دعا کنید من شهید شوم. حتی زمانی که به منزلشان می‌رفتیم، زمانی که بابت پذیرایی که می‌کرد، از او تشکر می‌کردیم، فقط می‌گفت: دعا کنید که من شهید شوم.

خواهر شهید در رابطه با درخواستی که برادرش از او داشت، گفت: یک ماه مانده به زمانی که می‌خواست به جبهه برود، مرا به گلزار شهدای محله‌مان برد و مزار خودش را نشانم داد. به من گفت: من دوست ندارم برگردم و نمی‌خواهم چیزی از وجودم بازگردد. اگر پیکر من را بازگرداندند که هیچ؛ اما اگر بازنگرداندند، یک لباس من را به همراه قرآن و یک پرچم در مزارم بگذارید که در حال حاضر به عنوان یادبود در گلزار شهدای محله‌مان گذاشتیم.

وی در رابطه با احساسی که هنگام شنیدن خبر شهادت برادرش داشت، گفت: من خیلی خوشحال شدم. اصلا گریه نکردم. برای اینکه برادرم به آرزویی که داشت، رسید. زمانی که به خانه ما می‌آمد، از من می‌خواست که برای شهادت او دعا کنم.

خواهر شهید شریفی در رابطه با خداحافظی پیش از اعزام برادرش اظهار کرد: یک شب قبل از آنکه برود، تمام ما را برای صرف شام و خداحافظی به منزل خود دعوت کرد. حین شام متوجه شدم که هادی اصلا غذا نمی‌خورد و به همه ما نگاه می‌کند. به یک جا خیره شده بود و در فکر بود. آن شب بعد از شام خودش ما را رساند و آن شب، آخرین شبی بود که برادرم را دیدم.

خواهر شهید با اشاره به احساسی که هنگام شنیدن خبر تفحص برادرش داشت، افزود: از آنجا که برادرم به آرزوی خود رسید، من خوشحال بودم و هر کس که برای عرض تسلیت به خانه ما می‌آمد و به ما می‌گفت: خدایش بیامرزاد، به آن‌ها می‌گفتم این حرف را نزنید بلکه بگویید شهادت او مبارکتان باد. چون خودش دوست داشت و به آرزویش رسید و همه چیز همان گونه شد که او می‌خواست.

وی در پایان درمورد ویژگی‌های اخلاقی برادر خود گفت: برادرم فردی انقلابی و عضو بسیج بود. در دارالقرآن پدرم قرآن می‌خواند، هنگام نماز عبا روی دوش خود می‌انداخت و می‌ایستاد تا من پشت سر او قامت ببندم. به حجاب و نماز اول وقت خیلی اهمیت می‌داد. خیلی حساس و مهربان بود.

انتهای پیام/ 118

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از قم، سراسر خطه پرگهر ایران اسلامی مملو است از جوانان رشید و برومندی که سبک و سیره زندگی اهل‌بیت (ع) را سرلوحه زندگی خود قرار داده‌ و در همین راه نیز به شهادت می‌رسند.

شهید «علی عربی‌نژاد» فرزند حسین نیز از جمله دلاورمردانی است که یاری رساندن و خدمت به مستندان و نیازمندان را بر اساس مکتب امام علی (ع) در زندگی خود ثبت کرده است.

«علی» یکم تیر سال ۱۳۴۶، در روستای مِیَم از توابع شهرستان کهک قم به دنیا آمد. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند، سپس با لباس مقدس سربازی در نیروی زمینی محوری ارتش جمهوری اسلامی ایران در جبهه حضور یافت.

این جوان برومند روز بیست و یکم فروردین ۱۳۶۶، در سردشت توسط نیرو‌های دشمن بعثی به شهادت رسید و تاکنون اثری از پیکرش به دست نیامده است.

در خاطراتی از مادر بزرگوار شهید نقل شده است:

«روز‌های گرم سال را در ایام ماه مبارک رمضان روزه می‌گرفت و برای کار دامداری و کشاورزی به صحرا می‌رفت. من بار‌ها آن تشنگی و گرسنگی ناشی از عبادت و اطاعت خداوند را در چهره فرزندم می‌دیدم. روحیه «علی» در دلجویی و شفقت و مهربانی آن‌قدر متأثر از مولایش امیرالمومنین علی (ع) بود که گویا این حرکات را به یاد آن حضرت انجام می‌داد. خیلی دست به خیر، خوش‌اخلاق، مهربان، باوفا و کاری بود.»

به پاس رشادت‌های شهید «علی عربی‌نژاد» و با پیگیری‌های کارکنان نیروی زمینی محوری ارتش جمهوری اسلامی ایران، نامگذاری یکی از معابر شهر قم، واقع در خیابان شهیدان «کلهری» به نام این شهید والامقام به تصویب رسید.

انتهای پیام/