شهدای منا

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، شهید محمدرحیم آقایی‌پور مدت‌ها به‌عنوان دیپلمات و سفیر ایران در کشور‌های لیبی، فرانسه و اسلونی حضور داشت و در واقعه منای سال ۱۳۹۴ به شهادت رسیده است. انتشارات شهید کاظمی قرار است به زودی کتابی درباره این شهید را منتشر کند.

یکی از ویژگی‌های کتاب «سفیر ما در بهشت» این است که نویسنده، فرزند شهید آقایی‌پور است و سال‌ها از نزدیک در کنار شهید زندگی کرده و به خوبی با شخصیت، روحیات و ریزه‌کاری‌های رفتاری شهید آشنا است. او در این کتاب زندگی پدر خود را به‌صورت کاملا مستند برای مخاطب بیان می‌کند.

در بخشی از کتاب آمده است: پیامک‌هایت را یکی‌یکی آوردند. عکس‌هایت را. ویدیو‌ها را. همه گالری گوشی‌ات تک به تک می‌آمد جلوی چشمانِ‌تر همه؛ و باز می‌شد. تمام پیام ها. همه چیز دنیای مجازی‌ات بابا. همه چیز! نفسم تنگ شد، از حلقه‌ی آدم‌های دور لب‌تاپ آمدم بیرون و خودم را انداختم روی مبل. وسط اشک‌هایم با خودم می‌گفتم من اگر یک روز نباشم و این همه آدم دور گوشی و همه‌ی دنیای مجازی من جمع شوند، مثل الان بابا دلشان می‌لرزد و می‌بارند یا چپ‌چپ بهم نگاه می‌کنند؟ کاش شبیه شما باشم بابا! کاش…

کتاب «سفیر ما در بهشت» نوشته حبیبه آقایی‌پور روایتی است مستند از زندگی شهید منا، محمدرحیم آقایی‌پور که به‌زودی از سوی انتشارات شهید کاظمی منتشر می‌شود.

علاقه‌مندان جهت مشاهده و تهیه این کتاب بعد از انتشار می‌توانند به کتاب‌فروشی‌های معتبر سراسر کشور مراجعه و یا از طریق سایت من و کتاب manvaketab.ir و همچنین از طریق ارسال نام کتاب به سامانه پیام کوتاه ۳۰۰۰۱۴۱۴۴۱ کتاب را تهیه کنند.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/ ۱۳۴

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سردار شهید دکتر علی اصغر فولادگر از اساتید دانشگاه هنر تهران و دانشگاه امام حسین (ع) از رزمندگان و فرماندهان پیشکسوت دوران دفاع مقدس بود که در فاجعه منای سال ۱۳۹۴ به شهادت رسید.

کتاب فولاذ نوشته «محمدعلی قربانی» به زندگی این شهید پرداخته است. در بخشی از این کتاب روایتی از نگاه تربیتی و فرهنگی شهید فولادگر آمده است که در ادامه می‌خوانید.

حاجی سال ۷۷ فرمانده پایگاه بسیج ما شد. یکی از بچه‌های شهرک ما اهل خلاف بود. پدرش هم نظامی بود و برادر‌های خوبی هم داشت؛ ولی این یکی اهل سیگار و مزاحمت برای نوامیس مردم و از این کار‌ها شده بود. همیشه دم مدرسه دخترانه بود. آن زمان هم بحث دختر فراری و این مسائل بود. مثلاً می‌شنیدیم که فلانی دختر فراری گیر آورده. خب شهرک هم نزدیک پایانه جنوب بود. آن شخص دو سه سال از ما بزرگ‌تر بود. دعوایی هم بود و زیاد درگیری ایجاد می‌کرد. هر روز تقریبا با بچه‌های بسیج درگیر می‌شد. روزی نبود که با این آقا کتک‌کاری نکنیم و ماشین کلانتری دنبالش نباشد. در آن مقطع این شخص خیلی اسمش به فساد دررفته بود. یک بار داخل شهرک داشتم می‌رفتم سمت ماشین حاجی. دیدم که همان شخص در ماشین حاجی نشسته.

سرش را انداخته بود پایین و حاجی داشت برایش صحبت می‌کرد. خیلی کنجکاو شدم. رفتم پشت یکی از کاج‌هایی که کاشته بودند، مخفی شدم. از آنجا نگاه کردم ببینم حاجی چی دارد به طرف می‌گوید. شاید سه چهار متر با آن‌ها فاصله داشتم. دیدم همین‌طور که سرش پایین است گاه‌گداری چیزی هم می‌گوید. بعد دیدم که حاجی بغلش کرد و همین‌طور که بغلش کرده بود آن شخص هم گریه‌اش گرفته بود. با خودم می‌گفتم: «مگه اون گریه هم بلده.» همین‌طور که حرف می‌زد و گریه می‌کرد حاجی دستش را گرفت و بوسید. جلوی شیشه ماشین بود. من یخ کردم. این صحنه این‌قدر برای من تکاندن و غیرقابل هضم بود که حد نداشت. مثلاً انتظار داشتم حاجی پدر طرف را دربیاورد و بدهد بازداشتش کنند؛ اما کاملاً برعکس بود.

بعد از آن دیدم که آن شخص اصلا مدتی غیب شد. در شهرک پیدایش نمی‌شد. مدتی گذشت تا این‌که این بنده‌خدا را در صف نانوایی دیدم. باور کنید قبلش اهل صف ایستادن هم نبود. خیلی مؤدب با من سلام علیک کرد. من هم نگفتم که آن چیز‌ها را دیدم. خیلی عوض شده بود. متوجه شدم که نبودنش به‌دلیل این است که سر کار می‌رود و بعد‌ها فهمیدم که کار را هم حاجی برایش ردیف کرده بود. نمی‌دانم چی بینشان گذشته بود. یادم نمی‌آید حاجی دست کسی از بچه‌ها را بوسیده باشد. آن آدم کاملاً شخص دیگری شد. قطعا آدم با یک برخورد عوض نمی‌شود. آن هم کسی که به‌لحاظ شخصیت منفی در شهرک معروف شده بود. حتماً حاجی مدت‌ها روی او کار کرده بود و شاید سفری با خودش برده بود و ما شاهد یک جلسه‌اش بودم.

انتهای پیام/ ۱۴۱