شهدای کردستان

سالگرد بمباران شیمیایی سردشت کردستان، اولین شهر مسکونی قربانی تهاجم شیمیایی در جهان

سالگرد بمباران شیمیایی سردشت کردستان، اولین شهر مسکونی قربانی تهاجم شیمیایی در جهان


به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از کردستان، برگرفته از روژان‌پرس کردستان، یادداشتی تحلیلی به مناسبت روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی و در بزرگداشت قربانیان سردشت و حلبچه به این شرح منتشر شده هست.
 
 
باد، آرام در کوچه‌های شیب‌دار و باریک سردشت می‌وزید. آفتابِ تیرماه، بر بام‌های گلین می‌تابید و صدای بازی کودکان در پس‌کوچه‌ها، نوای زندگی بود. پیرمردی در سایهٔ درخت گردو نشسته بود و چای‌اش را هورت می‌کشید. مادران در حیاط خانه‌ها لباس می‌شستند و بوی نان تازه در کوچه‌ها می‌پیچید. شهر، آرام بود، مثل خواب نوزادی در آغوشِ مادر.
اما ناگهان، آسمان تیره شد. پرنده‌های آهنین آمدند؛ بی‌صدا، بی‌رحم، بی‌چشم.
 
مردم، نخست گمان بردند باران خواهد بارید. اما آنچه بارید، مرگ بود. بمب‌ها فرو ریختند؛ نه برای کشتن با گلوله، که برای خاموش کردن زندگی با نفَس. بویی سنگین، شیرین و گس، در فضا پخش شد. پوست‌ها تاول زدند، چشم‌ها کور شدند، ریه‌ها سوختند. کودکی در کنار مادرش افتاد، بی‌آنکه بداند چه اتفاقی افتاده. مردی، دستش را روی گلویش گذاشت، به زمین افتاد و دیگر بلند نشد.
 
شهر، در چند دقیقه، از چهره‌ای خندان، به نقاشی‌ای هولناک بدل شد. صدای گریه‌ها، سکوت کوهستان را درید. سردشت، زخمی شد. زخمی عمیق، که نه تنها بر پیکر، که بر وجدان جهان نشست.
 
این، آغاز قصه‌ای هست که هنوز تمام نشده هست؛ قصه‌ای که در آن، انسان با سلاحی نامرئی، اما مرگ‌بار، به جنگ انسان رفت. ۸ تیرماه در تقویم جمهوری اسلامی ایران، روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی نام گرفته هست؛ روزی که یادآور یکی از دردناک‌ترین جنایات جنگی علیه مردم غیرنظامی هست: بمباران شیمیایی سردشت. این روز فرصتی هست برای بازخوانی تاریخ تلخ استفاده از سلاح‌های مرگبار غیرمتعارف، برای درنگی در وجدان بشری، و فریادی از دل مردم کُرد که هنوز بعد از دهه‌ها، زخم‌های‌شان التیام نیافته هست.
 
سلاح‌های شیمیایی، موادی سمی هستند که برای کشتار یا ناتوان‌سازی انسان‌ها، حیوانات و گیاهان به کار می‌روند. این مواد ممکن هست گاز، مایع یا جامد باشند و از طریق استنشاق، تماس با پوست یا بلع وارد بدن شوند. سلاح‌های میکروبی (بیولوژیک) نیز از عوامل بیماری‌زا مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا سموم طبیعی برای ایجاد بیماری، مرگ یا فلج دسته‌جمعی استفاده می‌کنند.
 
استفاده از این سلاح‌ها برخلاف تمام اصول اخلاقی، انسانی و حقوقی بین‌المللی هست و از زمان جنگ جهانی اول تاکنون، در چندین مورد منجر به فجایع گسترده شده هست.
 
در تیرماه ۱۳۶۶، برای اولین بار در تاریخ جهان، یک شهر مسکونی با بمب‌های شیمیایی خردل بمباران شد و صد‌ها غیرنظامی، زن، کودک و سالمند، در لحظه دچار خفگی، سوختگی‌های شیمیایی و نابینایی شدند. بیش از ۸۰ نفر بلافاصله شهید شدند و بیش از ۸ هزار نفر تا به امروز از آثار این جنایت رنج می‌برند. این حادثه سرآغازی شد برای نام‌گذاری ۸ تیر به عنوان نمادی برای مقاومت در برابر مرگ خاموش.
 
در قرن بیستم، برخی کشور‌ها از این سلاح‌ها در جنگ‌ها استفاده کرده‌اند:
آلمان: در جنگ جهانی اول، اولین استفاده گسترده از گاز خردل و کلر را ثبت کرد.
ژاپن: در دهه ۱۹۳۰ در چین، از گاز‌های سمی استفاده کرد.
عراق (صدام حسین): در جنگ ایران و عراق و علیه مردم کُرد عراق، به شکل گسترده از گاز‌های اعصاب و خردل استفاده کرد.
قوانین جهانی درباره سلاح‌های شیمیایی چه می‌گویند؟
پروتکل ۱۹۲۵ ژنو: استفاده از سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی را ممنوع کرد.
کنوانسیون منع سلاح‌های شیمیایی (CWC) مصوب ۱۹۹۳: تولید، انباشت، گسترش و استفاده از سلاح‌های شیمیایی را ممنوع می‌کند و سازوکاری برای امحای آنها در اختیار سازمان منع سلاح‌های شیمیایی (OPCW) قرار می‌دهد.
 
با این حال، در عمل، موارد متعددی از نقض این قوانین توسط دولت‌ها و گروه‌ها دیده شده هست و بسیاری از قربانیان هنوز از حقوق و جبران خسارت محروم‌اند.
 
در طول جنگ ۸ ساله ایران و عراق و همچنین سرکوب جنبش‌های کردی در عراق، مردم کُرد قربانی اصلی استفاده از سلاح‌های شیمیایی بودند. دو نمونه‌ی برجسته آن:
سردشت؛ زخم باز تاریخ
تاریخ: ۸ تیر ۱۳۶۶
مکان: سردشت، ایران
آمار تقریبی:
شهدا: بیش از ۸۰ نفر
مصدومان: بیش از ۸۰۰۰ نفر
مصدومان شیمیایی مزمن تا امروز: حدود ۱۵۰۰ نفر به‌طور دائم تحت درمان هستند
پیامدها: نابینایی، سرطان، ناباروری، مشکلات تنفسی، زخم‌های پوستی، اختلالات روانی، افسردگی، فقر و بی‌پناهی.
 
حلبچه؛ جنایت علیه بشریت
تاریخ: ۲۵ اسفند ۱۳۶۶
مکان: حلبچه، اقلیم کردستان عراق
آمار تقریبی:
شهدا: حدود ۵۰۰۰ نفر در کمتر از چند ساعت
زخمی‌ها: بیش از ۷۰۰۰ نفر
نوع سلاح: گاز سارین، خردل، تابان
پیامدها: مرگ آنی هزاران کودک و زن، نابودی کامل نسل‌ها، تولد کودکان معلول، آوارگی هزاران خانواده.
 
وضعیت فعلی مجروحان شیمیایی سردشت
بیش از سه دهه پس از بمباران شیمیایی سردشت، بسیاری از مصدومان هنوز:
از حمایت‌های کافی درمانی و بیمه‌ای محروم‌اند
به دارو‌های خاص دسترسی ندارند
مشکلات روانی و تنفسی مزمن دارند
در فقر و فراموشی زندگی می‌کنند
بسیاری از آنها هیچ سندی از میزان آسیب خود ندارند و تحت پوشش نهاد‌های حمایتی قرار نگرفته‌اند
صدای آنها، همچنان بی‌پاسخ در هیاهوی سیاست جهانی گم شده هست؛ گویی تاریخ قربانیان کُرد را به حاشیه رانده هست.
 
اگرچه کنوانسیون‌ها و دادگاه‌های بین‌المللی ادعای مقابله با سلاح‌های کشتار جمعی را دارند، اما در عمل، هیچ دادگاهی هرگز صدام یا هم‌پیمانان غربی‌اش را بابت جنایت‌های سردشت و حلبچه محاکمه نکرد. هنوز هیچ کشوری مسئولیت ارسال مواد شیمیایی به عراق را نپذیرفته هست. این خلأ عدالت، فریاد ملتی هست که هنوز می‌سوزد و می‌میرد، اما زنده مانده هست تا شهادت دهد.
 
نام‌گذاری ۸ تیر تنها یک یادآوری نیست، بلکه دعوتی هست برای ثبت مستندات قربانیان کرد در سردشت و حلبچه، ایجاد مرکز بین‌المللی درمان قربانیان سلاح‌های شیمیایی در مناطق کردنشین، پیگیری حقوقی و تاریخی عاملان و حامیان این جنایات و آموزش جهانی درباره ممنوعیت استفاده از این سلاح‌ها.
 
سردشت و حلبچه تنها نقطه‌ای در تاریخ نیستند، وجدان جهان‌اند. هنوز می‌سوزند، هنوز می‌میرند، و هنوز فریاد می‌زنند: «ما فقط قربانی نبودیم، شاهد حقیقتیم.»
 
انتهای پیام/

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده هست

سالگرد بمباران شیمیایی سردشت کردستان، اولین شهر مسکونی قربانی تهاجم شیمیایی در جهان بیشتر بخوانید »

شکفته در کردستان


گروه استان‌های دفاع‌پرس‌- «ابوالقاسم محمدزاده» پیشکسوت دفاع مقدس؛ راستش نمی‌شناختمش، حتی اسمش را نشنیده بودم. آخر آسمان شهرم مشهد، پر از ستاره هست. ستاره‌های کوچک و بزرگ، آسمان خدا هم ستاره‌هایی دارد که نمی‌شناسم آنها را، به تعداد انگشتان دستم ستاره‌های آسمان خدا را می‌شناسم، ستاره شمالی، ستاره قطبی، دب‌اکبر، دب‌اصغر و ستاره‌های راه کهکشان شیری که هر کدام نشانه‌ای و نمادی هستند.

ستاره‌های عالم معنوی آسمان شهرم، ستاره‌های آسمان ایثار و شهادت هم هرکدام نشانه‌ای هستند تا ما مسیر را گم نکنیم، گاهی شناخته شده‌اند و گاه گمنام. مثل ستاره امروزم که در کردستان متولد شد هرچند زاده ۱۳۴۲ مشهد بود، اما مشهدش و محل ستاره شدن و درخشیدنش در آسمان شهادت، ۱۹ فروردین‌ماه ۱۳۶۳ در کردستان بود.

خیلی از ستاره‌های لشکر ویژه شهدا را می‌شناسم. خوشنامند و گمنام. مثل جواد که از رزمندگان لشکر ویژه شهدا بود و من نمی‌شناختمش. تنها خواندم که در درگیری با گروهک تروریستی کومله در سردشت، ستاره شد و آسمانی.

«جواد شکفته» پس از دوران ابتدائی، مقطع راهنمایی را در مدرسه رضائیه مشهد به پایان رساند و یک سال در کار قالیبافی فعالیت کرد و بعد به حرفه کانال‌سازی روی آورد و صنعتگری ماهر در حرفه خودش شد.

او در دوران انقلاب اسلامی همراه با مردم انقلابی و به پا خاسته مشهد با انجام اقداماتی همچون دیوارنویسی، پخش اعلامیه و شرکت در تظاهرات در فعالیت‌های مردمی ضد رژیم پهلوی حضور چشمگیری داشت و با پیروزی انقلاب اسلامی به مقابله با منافقین که در گوشه و کنار شهر در حال ترویج افکار الحادی خود بودند، پرداخت و با روشنگری اذهان جوانان، چهره پلید منافقین را به مردم معرفی کرد. او بعد از مدتی عضو بسیج محله شد و بعد از آن با عضویت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جهت ثبات این مبارزه قدم برداشت. 

جواد در سال ۱۳۶۲ و همزمان با سالروز ولادت امام زمان (عج) زندگی مشترک خودش را آغاز کرد. او پس از اتمام یک دوره آموزشی ۳ ماهه به جبهه سومار اعزام شد و پس از بازگشت از جبهه، در فرودگاه مشهد و بعد از آن در دادستانی انقلاب به حراست از مبانی اصیل انقلاب اسلامی مشغول شد.

او سپس سال ۱۳۶۲ مجدداً برای مدت ۶ ماه به ماموریت کردستان اعزام و در قسمت پرسنلی تیپ ویژه شهدا مشغول خدمت شد و به امور اداری و خدمت به نیرو‌های رزمنده پرداخت، اما هرگاه عملیاتی انجام می‌شد، همراه و همدوش نیرو‌های عمل‌کنتده به مبارزه با گرو‌های معاند جمهوری اسلامی ایران همچون کومله و دمکرات مشغول می‌شد و سرانجام، ۱۹ فروردین ۱۳۶۳ در درگیری با گروهک تروریستی کومله در محور عملیاتی سردشت بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید و ستاره‌ای شد در آسمان ایثار و شهادت و ستاره هفتادوهفتم سیاه‌مشق‌های این جامانده از آن ایام، تا چراغ راهی باشد برای پیروان حقیقی انقلاب و اسلام تا پس از او، مسیر رسیدن به طریق شهدا در پیچ و خم روزگار به فراموشی سپرده نشود.

انتهای پیام/

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده هست

شکفته در کردستان بیشتر بخوانید »