به گزارش مجاهدت از مشرق، خردادماه برای عاشقان و سربازان امام روح الله، همیشه یادآور مردیست که سراسر زندگی پر برکت خویش را فدای دین و ملتش کرد.
شاید اگر جلوی آنها کلمه “خرداد” را به زبان بیاوری، خوشی و ناخوشی های شخصی و خانوادگی آخرین چیزی باشد که به ذهن آنها خطور می کند. این را از من بپرس که با چشم خود دیده ام.
وقتی برای جشن تولد پیش آقایوسف، رزمنده جنگ که جزو معدود بازماندگان تنگه ابوقریب بود رفتم، بعد از سلام و احوالپرسی به او گفتم “حاجی باز خرداد رسید و اومدیم براتون جشن تولد بگیریم” اما همین که گفتم خرداد، دیدم به زیر لب چیزی زمزمه می کند. به او گفتم “حاجی” بلند بگو ما هم بشنویم،
با بغض و خنده همیشگی روی لبش بیت معروف امام (ره) را زمزمه کرد:
سال ها میگذرد حادثه ها می آید/ انتظار فرج از نیمه خرداد کشم
بعد گفت، تو فکر میکنی بین اینکه امام (ره) نیمه خرداد رحلت کرده و این بیتی که خود امام سروده ارتباطی هست؟ تا آمدم جواب بدهم خودش جواب خودش را داد. ” انشاالله که هست”
نیمه خرداد، وقتی وارد حیاط و صحن حرم مطهر میشوی فوجی از جمعیت را میبینی که با سن و سال، ظاهر، قومیت و سلایق مختلف دور هم ” لبیک گویان” جمع شده اند.
جوانی را با شلوار اِسلَش و پیراهن آستین کوتاه دیدم، داشت بلند تر از من لبیک یا روح الله می گفت، و اشک می ریخت.
رو به روی حرم سلام دادم، خواستم بیایم بیرون گزارشم را تکمیل کنم، دیدم پیرمردی روی ویلچرش نشسته است، فکر می کنم نیازی نباشد بگویم برای چه قدرت ایستادن نداشت، رفتم جلو، پرسیدم حاج آقا شما چرا با این حال و اوضاع این همه راه را تا اینجا آمدید، شما خدمت خود را به کشور و مردم کرده اید.
گفت منی که میبینی اینجا نشسته ام دوران جنگ همرکاب حاج همت و زین الدین بودم. از آن روزی که این بیت از شعر امام (ره) را خواندم پیش خود عهد بستم هرجایی که امام هست من هم همانجا باشم. ولی امثال امام (ره) رفتند و ما جا ماندیم.
گفتم کدام بیت؟ با بغض گفت: گر کشی یا بنوازی ای دوست/عاشقم یار وفادار تو ام
از صحن بیرون آمدم، موکب هایی را دیدم که به مردم آب و غذا تعارف می کنند؛ نا خودآگاه یاد مسیر مشایه افتادم، صدای زوار باز هم سر تا سر مغزم پیچید.
آبی از دست خادمین گرفتم و نوشیدم، بعد رو به آسمان کردم و به نیابت از امام و شهدا زیر لب گفتم، “صلی الله علیک یا ابا عبدالله”.
حضرت امام خمینی (ره) الگوی عالم عامل، وقت شناسی، مدیریت، شجاعت، خوش رفتاری، مردمداری، پارسایی و ساده زیستی ساعت ۲۲ و ۲۰ دقیقه شب سیزدهم خرداد ۱۳۶۸ به علت عارضه قلبی در سن ۸۷ سالگی چشم از جهان فروبست.
آیین تشییع پیکر امام راحل با حضور بیش از ۱۰ میلیون نفر (نزدیک به یک ششم جمعیت آن زمان کشور) نیز به عنوان بزرگترین تشییع تاریخ، به ثبت رسید.
