شهرکرد

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از شهرکرد، کتاب «مهتاب بی‌تاب» روایت‌گر زندگی‌نامه و خاطرات روحانی شهید حجت‌الاسلام والمسلمین «مصطفی میری خراجی»، در ۲۶۴ صفحه توسط «نعمت‌الله عبداللهی» گردآوری و تدوین و به کوشش اداره‌کل حفظ و آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس استان چهارمحال و بختیاری به چاپ رسیده است.

«مصطفی میری» یکم آبان سال ۱۳۴۶ در روستای خراجی از توابع شهرستان شهرکرد دیده به جهان گشود و بیست وششم بهمن سال ۱۳۶۴ در منطقه «فاو» بر اثر اصابت ترکش به سرش به شهادت رسید؛ محل خاکسپاری این شهید بزرگوار در زادگاهش روستا خراجی قرار دارد.

در بخشی از این کتاب آمده است:

آن‌چنان فعال و پر تلاش بود که نمی‌شود او را در یک بعد خلاصه کرد، شخصیت ایشان تک‌بعدی نبود؛ بلکه شخصیتی جامع بود. صرفاً به‌عنوان نیرو تبلیغات یا روحانی و امام جماعت مطرح نبود؛ چراکه گاهی بیسیم را بر می‌داشت و پشت سر فرمانده گردان کیلومتر‌ها می‌دوید تا خللی در هدایت گردان پیش نیاید…

شیخ مصطفی عاشق شهادت بود. روحیه و همت عجیب و پشتکار قوی و غیرقابل کنترل داشت. زمانی که در پایگاه بسیج حضور پیدا می‌کرد، بسیجی‌ها را جذب خود و مباحث خود کرده بود. ساعت‌ها دور هم مباحثه و گفت‌وگو داشتند. عاشق روضه حضرت اباعبدااله الحسین (ع) و حضرت زهرا (س) بود.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از شهرکرد، «مصطفی حیدری» رئیس شورای اسلامی شهرکرد، در یکصد و پانزدهمین جلسه علنی شورای اسلامی این شهر، با اشاره به فداکاری و صبر اسرای جنگ تحمیلی در اردوگاه‌های بعثی، خطاب به آزادگان اظهار داشت: صبر و استقامت شما در تاریخ ثبت شده و هیچ‌گاه از ذهن‌ها فراموش نخواهد شد و ما همواره قدردان فداکاری‌های شما هستیم.

رئیس شورای اسلامی شهرکرد با بیان این‌که زنده نگاه‌داشتن یاد آزادگان سرافراز میهن اسلامی باید به یک تداوم از یک فرهنگ و اخلاق اجتماعی تسری پیدا کند، گفت: همه ما به فرهنگ ایثار و شهادت، معتقد هستیم؛ چراکه تلنگری است به کسانی که در امور اجرایی تصدی دارند و باید توجه داشته باشند که آزادگان وظایف خود را به درستی انجام دادند.

«ماشاالله ایزدی» رئیس کمیسیون فرهنگی، اجتماعی، ورزشی، ایثارگران و بانوان شورای اسلامی شهرکرد نیز در ادامه، با بیان اینکه آزادگان از آرمان‌های انقلاب و نظام اسلامی و تمامیت ارضی دفاع کردند، تاکید کرد: همواره قدردان جامعه ایثارگری به‌ویژه خانواده معزز شهدا، جانبازان و آزادگان عزیز هستیم.

آزادگان، شهیدان زنده و همیشه در تاریخ نام و یادشان پابرجاست

همچنین «فرشاد چراغپور» رئیس کمیسیون عمران شورای اسلامی شهرکرد، در این مراسم با بیان اینکه آزادگان شهدای زنده هستند که همیشه نام و یادشان در تاریخ پابرجاست، گفت: لحظات بازگشت غرورانگیز آن‌ها همراه با باران اشک و بوسه بر خاک مقدس این سرزمین، هیچ‌گاه از خاطر مردم قدرشناس و حق باور ما زدوده نخواهد شد.

«داود نجفی» رییس کمیسیون بودجه، مالی و برنامه ریزی شورای اسلامی شهرکرد نیز تاکید کرد: بی‌تردید امنیت، آرامش و آسایش حاکم بر ایران اسلامی مرهون فداکاری و جانفشانی آزادگان سرافرازی است که مجاهدانه و بااقتدار در مقابل دشمن ایستادگی کرده و از کیان و تمامیت ارضی ایران اسلامی دفاع کردند.

همچنین «محمدرضا بیاتی» رییس کمیسیون شهرسازی شورای اسلامی شهرکرد با اشاره به نقش مهم آزادگان در دوران هشت سال دفاع مقدس، اظهار داشت: آزادگان گنجینه‌های ارزشمندی هستند و افتخارآفرین‌های و پایداری‌شان بر عهدی که با امام راحل (ره) داشتند، تلألویی از پذیرش مهر تابان ولایت و وطن دوستی و دین‌داری و حفظ شرفشان است.

وی افزود: آزادگان قهرمانان بی‌ادعا و طلائیه‌داران نهضت عاشورا که با تکیه بر ایمان الهی در برابر رژیم بعثی توانستند همچون الماسی درخشان خلوص خود را در حفظ ارزش‌ها و آرمان هایشان به جهانیان اثبات کنند و اگر امروز عزتمندیم و دشمنان در برابر ما پوزه بر خاک می‌کشند، حاصل همین ایستادگی‌هاست.

زبانم از گفتن سخن درباره جانبازان قاصر است

«فاطمه بیگی» رئیس کمیسیون املاک و امور اداری شورای اسلامی شهرکرد نیز در این مراسم، با بیان اینکه خدا را شاکریم که در شورای اسلامی شهرکرد بعنوان نمایندگان مردم به ما این توفیق را عطا فرموده تا قدم کوچکی در راه تجلیل از ایثارگری‌ها و فداکاری‌های شما آزادگان برداریم، گفت: زبانم قاصر است از گفتن فداکاری‌ها و سختی درباره جانبازان والامقام است و اگرچه شهدا امروز نیستند، واسطه‌های فیض الهی آن‌ها در جامعه حضور دارند و ما قدردان این افتخار‌های اسلام و نظام اسلامی هستیم و از این نعمت‌های الهی برخوردار و شاکریم.

در این جلسه که با خاطره‌گویی آزادگان از دوران اسارت‌شان همراه بود، از ۱۰ نفر از آزادگان شهرکرد تجلیل شد.

انتهای پیام/

«صمصام امیری» آزاده دفاع مقدس در گفت‌وگو با خبرنگار دفاع‌پرس در شهرکرد، با اشاره به سختی و مشکلات موجود در اردوگاه اسرای ایرانی، اظهار داشت: سال ۱۳۶۸ در دوران اسارت، من به همراه یکی از دوستان به نام «حسین نادری» که یکی از شهدای روستای «گوجان» شهر «فارسان» است، به‌دلیل کمبود غذا به بیماری‌های معده دچار شدیم و با توجه به وخامت حال ما، چند نفر از اسرای ایرانی تصمیم گرفتند ما را به درمانگاه آسایشگاه منتقل کنند؛ اما به دلیل شکنجه و آزاری که ممکن بود از سوی نیرو‌های بعثی عراق برای دوستان ما ایجاد شود، از رفتن به درمانگاه خودداری کردیم، تا اینکه دوستان با اصرار ما را به بیمارستان منتقل کردند و حتی به‌دلیل شدت بیماری ما را بر پشت خود نیز قرار دادند.

وی افزود: پزشک درمان‌گاه آسایشگاه از شیعیان عراقی و فردی منصف و بااخلاق بود و دستور داد تا ما را برای درمان به بیمارستان صلاح‌الدین عراق منتقل کنند؛ اما متاسفانه دوستان ایرانی که برای رفتن به درمانگاه به ما کمک کردند، از سوی نیرو‌های عراقی شکنجه بسیار شدند و ما نیز به بیمارستان منتقل و حدود یک ماه در آن‌جا بستری شدیم.

این آزاده دفاع مقدس ادامه داد: با گذشت چهار روز از زمان بستری شدن ما در بیمارستان، دوست من «حسین نادری» به شهادت رسید و پس از گذشت چندین سال از شهادت وی، پیکرش به میهن بازگشت. در بیمارستان عراق فردی ایرانی که از اهالی ایلام بود، مشغول به کار بود و از بنده خواست شروع به داد و فریاد کنم و حتی درصورت کتک خوردن از پزشک یا کارکنان بیمارستان نیز به این کار ادامه دهم تا پزشکان عراقی مجبور به معالجه بیماری بنده شوند. دوست ایلامی که در این بیمارستان مشغول به کار بود نیز از پزشکان برای انجام معالجه بنده درخواست کرد و به‌همین دلیل پزشک معالج ۲ دارو تجویز کرد که به‌وسیله سرم به بنده تزریق شدند و پس از گذشت چندروز سلامتی‌ام بازگشت و به اردوگاه بازگردانده شدم.

امیری با اشاره به یکی دیگر از خاطرات خود در زمان اسارت، عنوان کرد: شبی در خرداد سال ۱۳۶۹ که آتش‌بس اعلام شده و روابط میان ایران و عراق بهبود یافته بود، در اردوگاه نگهداری اسرای ایرانی گرمای بسیار شدیدی حاکم بود و آب نیز برای آشامیدن در دسترس اسرا قرار نداشت؛ به همین دلیل چندین نفر از رزمندگان ایرانی از شدت تشنگی بی‌حال شدند. در میان نگهبانان بعثی، فردی وجود داشت که نسبت به سایر نیرو‌های عراقی رفتار منصافانه‌ای با اسرای ایرانی داشت و با مشاهده‌ شدت تشنگی اسرا، از یکی از روحانیون ایرانی که در میان اسرا وجود داشت و با زبان عربی آشنا بود، خواست تا به همراه سایر رزمندگان ایرانی شروع به داد و فریاد کنند.

وی اضافه کرد: پس از داد و فریاد اسرای ایرانی، این نگهبان عراقی برای فریب دادن نیرو‌های بعثی با عصبانیت شروع به کتک زدن چند نفر از اسرای ایرانی کرد و زمانی که سایر نگهبانان و مسئولان اردوگاه جویای علت سر و صدا شدند، نگهبان عراقی خواست تا با تانکر آب داخل اردوگاه بریزند و با وجود اینکه مسئولان عراقی قصد داشتند با این کار اسرای ایرانی را شکنجه کنند؛ اما خاطره‌ای به یادماندنی برای آزادگان تبدیل شد؛ چراکه با این کار مشکل تشنگی و گرمای شدید اسرا رفع شد.

این آزاده دفاع مقدس خاطرنشان کرد: بعضی از نیرو‌های عراقی که مسلمان شیعه یا از برادران سنی بودند، لطف‌هایی به اسرای ایرانی داشتند و در برخی شرایط کمک‌رسان بودند و به دلیل لزوم رعایت انصاف باید این اقدامات نیز بیان شوند؛ چراکه رژیم بعث عراق تفکر داعشی داشت که با تفکرات برادران سنی و شیعه عراق متفاوت بود.

انتهای پیام/

«عباس پیکار» مسئول واحد تبلیغات تیپ ۴۴ قمربنی‌هاشم (ع) در دوران دفاع مقدس، در گفت‌وگو با خبرنگار دفاع‌پرس در شهرکرد، اظهار داشت: دفاع مقدس و مبارزه رزمندگان اسلام علیه تجاوز دشمن بعثی در سال‌های ۵۹ تا ۶۷ الگوبرداری عملی از حماسه عاشورای حسینی بود و در حقیقت می‌توان گفت که در تمامی ایام دفاع مقدس، در جبهه‌ها هر روز عاشورایی رخ می‌داد.

پیکار افزود: ایام محرم در جبهه‌های نبرد علیه دشمن بعثی عراق فرصتی برای این بود که مجدداً حماسه عاشورا بازخوانی شود و در واقع روحیه حماسی و حسینی رزمندگان علیه دشمن متجاوز تقویت شود؛ بنابراین برگزاری مراسم‌ها و ابراز محبت به امام حسین (ع) در ایام محرم و به ویژه در دهه اول این ماه شدت می‌گرفت.

وی ادامه داد: در دوران دفاع مقدس و در جبهه‌های نبرد، در زمان محرم برگزاری مراسم‌هایی همچون قرائت زیارت عاشورا، دعای توسل، مراسم نوحه‌خوانی و سینه‎زنی و… شدت بیشتری پیدا می‌کرد. همچنین عملیات‌هایی وجود داشت که مصادف با ایام محرم بودند و حتی برخی از آن‌ها به‌همین عنوان نیز نامگذاری می‌شدند؛ مانند عملیات «محرم» که در سال ۱۳۶۱ انجام شد و یا عملیات «کربلای یک» و «والفجر چهار» نیز سال ۱۳۶۲ در ایام محرم انجام شد و به‌دلیل همزمانی این عملیات‌ها با ایام محرم، رزمندگان حاضر در آن‌ها از شور و حال ویژه‌ای برخوردار بودند.

مسئول واحد تبلیغات تیپ ۴۴ قمربنی‌هاشم (ع) در دوران دفاع مقدس عنوان کرد: رزمندگان در زمان جنگ و طی ایام محرم مراسم‌های عزاداری حسینی را در تمامی حالات برگزار می‌کردند؛ برای مثال به یاد دارم در عملیات «والفجر چهار» که در منطقه «مریوان» کردستان انجام شد، با وجود اینکه رزمندگان در مقر‌های خاکی حاضر بودند؛ اما به دلیل اینکه انجام عملیات مصادف با دهه اول محرم بود، رزمندگان در هر مکانی و با هر تعداد نفر، برگزاری مراسم عزاداری را انجام می‌دادند و داشتن ماموریت‌های جنگی و عملیاتی آن‌ها را از توجه به مراسم‌ها باز نمی‌داشت و پوشیدن پیراهن سیاه، عزاداری، روضه‌خوانی، سینه‌زنی و… در این ایام توسط رزمندگان صورت می‌گرفت.

وی اضافه کرد: در تیپ قمربنی‌هاشم (ع) نیز کاری کم‌نظیر انجام شد که در ماه‌های محرم و صفر و به‌ویژه در دهه نخست ماه محرم، برای اولین‌بار در جبهه‌های نبرد هیئت‌های عزاداری زنجیرزنی را با حالت سنتی خود و به‌همراه گلدسته و بیرق‌های عزاداری تشکیل داده و علاوه‌بر اینکه در مقر‌های خود هرشب مراسم‌های عزا برگزار بود، با انجام هماهنگی در یگان‌های هم‌رزم نیز حضور پیدا می‌کرد و به‌صورت مشترک عزاداری ایام شهادت امام حسین (ع) تا پاسی از شب انجام می‌شد.

پیکار تصریح کرد: تیپ قمربنی هاشم (ع) در زمان محرم با روستا‌ها و شهر‌های اطراف مقر خود نیز مراسم‌‌های عزاداری مشترک عزاداری برگزار می‌کرد و حتی به خاطر دارم در یکی از سال‌های دفاع مقدس برای اجرای عزاداری در روز عاشورا به روستای «دارخوین» که امروزه به شهر تبدیل شده است و در نزدیکی مقر اصلی تیپ قمربنی هاشم (ع) بود، رفتیم که در این هیئت لباس رزمندگان ترکیبی از شلوار و پوتین رزمی به همراه پیراهن مشکلی بود و این موضوع مورد توجه و استقبال مردم روستا قرار گرفت که رزمندگان اسلام با حالت آمادگی رزمی خود به عزاداری مشترک با مردم می‌پرداختند.

مسئول واحد تبلیغات تیپ ۴۴ قمر‌بنی‌هاشم (ع) در دوران دفاع مقدس یادآور شد: در روز عاشورا در شهر اهواز نیز هیئت‌های رزمندگان و به ویژه تیپ قمربنی‌هاشم (ع) حضور پیدا می‌کردند و با شور و عظمت به عزاداری می‌پرداختند؛ در حقیقت رزمندگان در تمامی ایام سال مراسم‌هایی داشتند که علاقه و ارادت خود را نسبت به اهل‌بیت (ع) ابراز می‌کردند؛ اما در ایام محرم این مراسم‌ها پرشور‌تر برگزار می‌شد و فرصتی برای این بود که روحیه رزمندگان و آگاه‌سازی آن‌ها نسبت به حادثه کربلا به‌وسیله برگزاری مراسم‌های سخنانی و مجالس وعظ و خطابه افزایش پیدا کند و شرکت در این مجالس به ذخیره‌ای روحی، معنوی، فرهنگی و… برای رزمندگان تبدیل می‌شد.

انتهای پیام/