شهید آرمان علی‌وردی

به گزارش مجاهدت از مشرق، محمد عبداللهی در یادداشتی نوشت: خشونت عجیب و رفتارهای وحشیانه بعضی آشوبگران هر بیننده ای را به تعجب وا میدارد. کشتن بیرحمانه حافظان امنیت یا افراد دارای چهره مذهبی، با چاقو و قمه، پنجه بوکس یا اسلحه، تکه تکه کردن و حتی سوزاندن افراد این سوال را به ذهن می آورد که منشا این حد از خشونت و توحش کجاست؟! چگونه جامعه ایران که به مهربانی و خونگرمی، به نجابت و مدارا شناخته میشود، چنین افرادی را از بطن خود بیرون می ریزد؟! که تا این حد نسبت به یک «انسان» میتوانند شقاوت و قساوت به خرج دهند. (نمونه اش قتل وحشیانه شهید آرمان علی وردی)

اندیشمندان علوم اجتماعی و تحلیلگران سیاسی دلایل زیادی برمی شمرند: از اخبار عصبانی کننده و نفرت پراکنی شبکه های ماهواره ای تا بازی های خشن رایانه ای. هرچه هست ریشه خشونت و نفرت در «رسانه» است. خوب است به نقش رسانه دیگری نیز بپردازیم: سینما و فیلم.

این برخی از معروفترین و پرفروش ترین فیلم های سینمایی ده سال گذشته ایران است: به موضوع و محتوای آنها دقت کنید:

– مغزهای کوچک زنگ زده: داستان یک خانواده معتاد و قاچاقچی که ۳ پسرش قاچاقچی و معتاد و آدمکش و باند مواد مخدر دارند. در فیلم حمله مسلحانه باند شکور به پلیس و دستگیری مظلومانه آنها! نشان داده میشود.

– متری ۶ و نیم: قهرمان فیلم، قاچاقی ای است (نوید محمدزاده) که با پول قاچاق، میخواهد خانواده و اقوامش را خوشبخت کند! در سرتاسر فیلم، پلیس به صورت نیرویی عصبی، فحاش، و ظالم تصویرپردازی میشود. (تمام لوکیشن فیلم در «زندان» است)

– ابد و یک روز: داستان خانواده ای که پسر معتاد آنها (نویدمحمدزاده) بخاطر خرده فروشی کل خانواده را درگیر میکند. پسر باهوش خانواده، پلیس را فریب میدهد، مادر مواد پسرش را مخفی میکند و خواهر (پریناز ایزدیار) برای پرداخت قرض برادر بزرگش، خانواده ای افغان را وعده ازدواج میدهد. دو خواهر دیگر (مطلقه و شوهرمرده). خانواده ایرانی فروپاشیده و تلخ و سیاه بخت.

– فروشنده: زنی که با شوهرش خانه سابق یک فاحشه را اجاره میکنند و مورد تعرض یکی از مشتریان زن فاحشه قرار میگیرد! زن و شوهر هیچکدام به دستگاه قضایی مراجعه و اعتماد نمیکنند و تلاش میکنند خودشان متجاوز را پیدا و مجازات کنند.

– دارکوب: داستان زنی معتاد که بدنبال شوهر سابق و فرزندش است. دوربین در سرتاسر فیلم در خانه زنان معتاد و محل های مصرف و پخش مواد مخدر میچرخد. سکانسهای چندش آور مصرف مواد مخدر به راحتی جلو چشم بیننده پخش میشود. حمله پلیس به لانه معتادان حمله ای ظالمانه و بی فایده تصویر میشود.

– سرخپوست: پلیس به دنبال مردی بیگناه ولی فراری است. پلیس عاشق (زمان پهلوی) به خاطر عشق به دختر امدادگر زندان (که هرگز در دوره پهلوی چنین موضوعی وجود نداشته) سرانجام پس از یافتن فراری او را رها میکند. تمام فیلم در «زندان» میگذرد.

– نهنگ عنبر: (کمدی مثلا) دختری عاشق آمریکا که بی هیچ دلیلی شیفته «مهاجرت» به امریکاست تا جاییکه عشق دوران کودکیش را رها میکند و سالها به امریکا مهاجرت میکند!

– جدایی نادر از سیمین: زنی که بخاطر «مهاجرت» تصمیم به طلاق دارد.

– میلیونر میامی: چهار نفر به دنبال «جسد سوخته» ای میگردند که او را بجای خود جا بزنند و از بیمه پول هنگفتی به جیب بزنند. در سکانس های متعدد فیلم، سوخته یک انسان عادی سازی میشود و با لذت و ولع و خنده و خوشحالی از خودکشی یا انسان سوخته و جزغاله شده یاد میشود.

– خوک: تم اصلی این فیلم هم «قتل» است. قاتلی در شهر کارگردان های مهم سینما را میکشد و روی پیشانی آنها مینویسد «خوک». یکی از کارگردانها منتظر قاتل نمیماند و خود او را به دام میندازد و کشتن با اسلحه. قهرمان فیلم هم زن دارد هم معشوقه (لیلاحاتمی). معشوقه ای که گویا معشوقه دیگر کارگردانها هم میشود. و فیلم به سادگی از این روابط نامشروع میگذرد.

– ژن خوک: پسری برای رسیدن به معشوقش با همراهی زندانی دیگری از «زندان» فرار میکند. یکی از آنها به شکل مظلومانه ای! توسط پلیس ظالم و بیرحم! کشته میشود ولی نهایتا دو عاشق فراری فرار میکنند. این تم حتی در دوره پهلوی قفل بوده و فرار از دست قانون از جمله خط قرمزهای سینما بوده است.

دقت کردید: فیلم هایی با ۴ تم اصلی: اعتیاد، مهاجرت، تجاوز و قتل و مقابله حتی مسلحانه با پلیس.

با تماشای این فیلم ها نه تنها هیچ حس مثبت و «حال خوب»ی دریافت نمیکنید (شعار تکراری بازیگران و سینماگران)؛ برعکس با اعصاب و روح و روانی سیاه و منفی و آلوده مجبور میشوید فیلمهایی تلخ را تحمل کنید. فیلمهایی که حتی کمدی شان هم ژانر عجیبی دارد به اسم «کمدی سیاه»! فیلم هایی سراسر سیاه و سیاهی. سراسر نکبت و فلاکت. دریغ از معنویت، اخلاق، نگاه زیبابین، دریغ از قهرمان هایی مثبت و سازنده.

شبکه خانگی با فیلمهای سیاه و سراسر خیانت و تجاوز و قتل (شهرزاد، زخم کاری، یاغی، دل، مانکن و..) خود داستان غمناک دیگری است. صدا و سیما هم وضع بهتری ندارد. سریالها حتی سریالهای طنز، کمدی سیاه است و به تصویر کشیدن خانواده های بدبخت و مفلوک. دریغ از سریالی که الهامبخش امید و کار و کارآفرینی به جوانان مملکت باشد. سازنده و هنرمندانه، ارزشهای اخلاقی و انسانی و فرهنگ اسلامی ایرانی را به تصویر بکشد.

هرگز گمان نکنید این فیلم ها، بدون برنامه ریزی، بی هدف و بدون استراتژی خاصی و صرفا از سر دغدغه و علاقه کارگردان و فیلمساز ساخته میشوند. برخلاف وزارت ارشاد و صداوسیمای ایران که بی هیچ هدف و استراتژی و به صورت پراکنده و گتره ای تصمیم میگیرند، این فیلم ها با نقشه راه و کاملا برنامه ریزی شده و هدفمند ساخته میشوند. و اثرگذاری آنها در تشدید آسیب های اجتماعی واقعی و ملموس است. نگاهی به روند صعودی و هولناک آمارهای مهاجرت، طلاق، خودکشی، قتل، قتل های خانگی بیندازید تا اثرگذاری مستقیم رسانه بر جامعه را ببینید. تاثیر سیاسی امنیتی این فیلم های به ظاهر اجتماعی، در تزریق نفرت و خشونت، تمایل به قتل و کشتن و سوزاندن حافظان امنیت، بی تردید یکی از اثرات رسانه و سینمای سیاه و نفرت پراکن است.

خشونت عجیب و رفتارهای وحشیانه بعضی آشوبگران هر بیننده ای را به تعجب وا میدارد. کشتن بیرحمانه حافظان امنیت یا افراد دارای چهره مذهبی، با چاقو و قمه، پنجه بوکس یا اسلحه، تکه تکه کردن و حتی سوزاندن افراد این سوال را به ذهن می آورد که منشا این حد از خشونت و توحش کجاست؟! چگونه جامعه ایران که به مهربانی و خونگرمی، به نجابت و مدارا شناخته میشود، چنین افرادی را از بطن خود بیرون می ریزد؟! که تا این حد نسبت به یک «انسان» میتوانند شقاوت و قساوت به خرج دهند. (نمونه اش قتل وحشیانه شهید آرمان علی وردی)

تا زمانی که وزارت ارشاد، صداوسیما، سازمانهای سینمایی ظاهرا انقلابی، نهادها و دستگاههای فرهنگی کشور، سیاستگذاری و خطوط قرمز ساخت فیلم را به دقت تعیین و اجرا نکنند، فیلمسازان را وادار یا تشویق به فیلم های سازنده (بجای تخریبگر) نکنند، منتظر فاجعه های بدتر از این در کف جامعه ایران باشید. رهبر انقلاب شاه کلید فرهنگ و فعالیت های فرهنگی و هنری و حتی سیاسی کشور را مدتهاست اعلام کرده اند: زنده کردن «امید» در جامعه. «امید موتور پیشران جامعه است». هر فیلمی که مایوس کننده، مخرب امید و پیشرفت باشد از همان ابتدا نباید ساخته شود. نه اینکه ساخته شود و بعد با توقیف، معروفتر و محبوبتر شود. مسئولان فرهنگی کشور را بیدار کنید.

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل بانام «ویژه‌های مشرق» شمارا در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم. در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید.

*******

روزنامه‌های امروز دوشنبه ۱۶ آبان ماه در حالی چاپ و منتشر شد که سخنان رئیس مجلسی، بیم و امید در بازار سرمایه، دستور ارزی رئیسی به بانک مرکزی و قهرمانی تیم ملی کشتی فرنگی در جام جهانی و قهرمانی تیم ملی فوتبال ساحلی در جام بین قاره‌ای در صفحات نخست روزنامه‌های امروز برجسته شده است.

روز گذشته رئیس مجلس ابراز امیدواری کرد که هرچه زودتر امنیت در کشور تثبیت شود تا تغییرات مشروع و لازم به سمت حکمرانی نو در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی آغاز شود. این سخن اما به مذاق روزنامه رادیکال و اصلاح‌طلب هم‌میهن خوش نیامده است!

هم میهن در سرمقاله خود نوشته است:

سخنان رئیس مجلس درباره حکمرانی نو در کشور را نمی‌توان درک کرد و آن را باید تکرار مکررات خواند؛ حتیاگر سخنان قالیباف را بپذریرم این رویکرد نیاز به آرامش ندارد؛ اگرچه باید اصلاحات عمیقی شکل گرفته و نیروهای محذوف دوباره بازگردند، ولی پیش از آن دولت و رئیس مجلس باید تصمیمات عقلایی بگیرند.

در حالی‌که روی کاغذ و دریانیه‌های متعدد اصلاح‌طلبان از لزوم ایجاد آرامش در کشور سخن می‌گویند، اما در دوره اجرا به یک‌باره ماهیت اصلی خود را نمایش داده و میان دو گزینه آشوب و فضای نرمال سمت اقدامات خیابانی می‌روند؛ این وضعیت ماهیت اصلی جریان چپ رادیکال را به خوبی نمایش می‌دهد؛ آنچه چپ‌ها از اصلاحات ساختاری می‌گویند نه حرکتی در جهت بهبود وضعیت مردم، بلکه اسم رمزی است برای اغتشاش و شورش!

روزنامه آرمان ملی نیز در تیر یک خود به سخنان قالیباف پرداخته و نوشته است:

اعتراضات دو ماه اخیر با واکنش‌های متعددی روبه‌رو شده است. هرچند برخی خواهان مقابله شدید با معترضان هستند اما در برابر روسای قوا از لزوم شنیدن صدای مردم و اکنون ایجاد اصلاحات سخن می‌گویند. محمدباقر قالیباف روزگذشته بر لزوم ایجاد تغییرات تاکید کرد. هرچند برای آن شرط گذاشت و آغاز تغییرات درکشور را منوط به ایجاد فضای امن در جامعه کرد.

در ادامه این گزارش آمده است:

به‌نظر می‌رسد باید اظهارنظر رئیس مجلس را به فال‌نیک گرفت آن هم از این دریچه که احتمالاً گام‌هایی برای بهبود شرایط کشور برداشته خواهد شد. هرچند باید بررسی کرد که آنچه قالیباف از آن سخن به میان می‌آورد چه نوع تغییری است. آیا این تغییر صرفاً اقتصادی است؟ یا اینکه قرار است در ابعاد دیگری از جمله ساحت فرهنگ و سیاست نیز تغییراتی ایجاد شود؟ تغییراتی که اگر آن را اصلاحات بدانیم باید ریشه‌ای باشد زیرا هرچند علت علنی اعتراضات فعلی شرایط اقتصادی است، اما علت غایی اعتراضات را باید در مواردی دانست که دلسوزان کشور و نظام بارها در مورد آن تذکر دادند اما غالباً شنیده نشد اگر قرار است با در نظرگرفتن عوامل به وجود آورنده شرایط فعلی دست به تغییرانی زد، قطعاً مثمر ثمر خواهد بود.

روزنامه شرق نیز سخنان رئیس مجلس را سوژه کرده و نوشته است:

واقعیت این است که در مقاطع مختلف به‌ویژه هفته‌های اخیر شاهد آن بودیم که بسیاری از مسئولان و فعالان سیاسی و… خواستار تغییر در برخی سیاست‌ها شدند. با توجه به تغییر سبک زندگی شهروندان و تأکید مسئولان بر رعایت برخی قوانین، فاصله‌ای بین مردم و نگاه دولت ایجاد شده است، این فاصله نشان می‌دهد به اصلاحاتی نیاز داریم تا بتوان همچنان به پویایی جامعه امیدوار بود. به غیر از موضوعات مربوط به آزادی‌های اجتماعی به نظر در سایر ساختارها مانند «سیاست خارجی»، «اقتصادی»، «روابط اجتماعی جامعه»، «مناسبات اداری»، «گسترش عدالت» هم نیاز به اصلاحات و تغییراتی وجود دارد.

ترور و ضد ترور

روزنامه وطن امروز در شماره امروز خود به تحلیل دستگیری ۳ تیم تروریستی گروهک نفاق توسط سازمان اطلاعات سپاه پرداخته و نوشته است:

چند روزی می‌شود جریان آشوب چهره واقعی خود را به صورت عریان به نمایش گذاشته است؛ ترور و خشونت. اغتشاشگرانی که در روزهای ابتدایی آشوب در کشور خود را معترض می‌خواندند و فریاد زن، زندگی، آزادی سر می‌دادند، اکنون نقاب از صورت برداشته و بی‌محابا پروژه اصلی خود، یعنی تروریسم را دنبال می‌کنند. شکنجه و شهادت شهید آرمان علی‌وردی در شهرک اکباتان تهران، آشوب‌های هفته گذشته در کرج و همچنین شهادت تعدادی از نیروهای مدافع امنیت به دست تروریست‌ها، مؤید این امر است؛ اما خط ترور جریان آشوب به این موارد ختم نمی‌شود. حمله به مراکز حساس نظامی و دولتی و همچنین ترور افراد در خیابان‌ها، از دیگر اقدامات تروریستی اوباش است.

مستند نگاری اغتشاشات توسط دانشجویان

روزنامه همشهری در سرمقاله خود به تحلیل وضعیت دانشگاه‌ها پس از آشوب‌ها پرداخته و نوشته است:

حضور مؤثر دانشجویان انقلابی در دفاع از آرمان‌های انقلاب، توهم یک‌طرفه بودن دانشگاه به نفع جریانات معارض را از بین برد و همه دیدند که نخبگان دانشگاهی در دفاع از ارزش‌ها و آرمان‌های انقلابی کم نمی‌گذارند. شرایط این زمان و اقدامات دشمن به‌قدری پیچیده شده که به‌نظر می‌آید شاید شهدای دفاع‌مقدس حسرت حضور در این دوران و دفاع از ولایت را در این برهه داشته باشند. به یاد دارم سالی که محسن حججی شهید شد حضرت آقا فرمودند شهید حججی حجتی شد برای نسل جوان ما. امروز هم شهادت آرمان و شهدای شاهچراغ حجت را در وحشیگری دشمن بر ما تمام کرده و مسئولیت همه ما سخت‌تر شده است.

در ادامه این یادداشت آمده است:

یکی از کارهای خوبی که جنبش دانشجویی در این فتنه می‌تواند انجام دهد مستندنگاری حوادث اخیر است. باید برای حافظه تاریخی مردم اقدامات، شعارها و جنایت‌های این فتنه را مستند کرد. اگر مستندنگاری نکنیم نمی‌توانیم واقعیت‌هایی که امروز در حال وقوع است را به نسل‌های بعد منتقل کنیم؛ پس تا می‌توانید مستند تولید و خاطره‌نگاری کنید. تمام حوادث را در قالب‌های مختلف روایت کنید. نسل بعد باید بداند در دانشگاه‌ها چه شعارهایی داده شد.

هزینه شورش‌تان را از جیب خودتان بپردازید!

روزنامه جوان در ستون اخبار ویژه خود روایتی جالب از فشار ضد انقلاب برای اعتصاب مراکز اقتصادی را منتشر کرده و نوشته است:

هه‌نگاو که خود را یک سازمان مستقل و غیرانتفاعی حقوق‌بشری می‌داند، در صفحه اینستاگرام خود مدعی شده که تعدادی از کسبه و بازاریان قادر به پرداخت چک و دیون خود به بازار تهران نیستند. این رسانه ضدانقلاب، دلیل این ناتوانی را «اعتصاب در کردستان» عنوان کرده است. این رسانه مدعی شده که این افراد از سوی بازاریان عمده فروش تهران به شدت تحت فشار هستند و «هیچ همبستگی با بازاریان در شهرهای کردستان ندارند.» هه‌نگاو درخواست کرده که بازاریان تهران مهلت بیشتری برای پرداخت دیون این افراد قائل باشند. روشن نیست ادعای این سازمان ضد ایرانی چقدر صحت دارد، اما واقعیت در مورد مبارزات سیاسی که این جماعت مدعی آن هستند، این است که اتفاقاً بازاریان و کسبه کمک مبارزان سیاسی و کمک قیام هستند، نه اینکه خود نیازمند کمک مالی باشند!

جوان در ادامه نوشته است:

اعتصاب گسترده واقعیت ندارد و اقلیت اعتصابگر هم گویا به زیان و ضرر افتاده‌اند و شاید فکر می‌کردند به زودی پیروز می‌شوند و حکومت تغییر می‌کند و نیازی به ضرر دادن بیشتر ندارند. براندازان می‌خواهند شورش کنند، اما هزینه آن را نپردازند، طبعاً اعتصاب هزینه دارد و نمی‌شود از دیگران خواست که هزینه آشوب و شورش دیگری را بپردازند. اعتصاب کردند که دولت ضربه بخورد، اما ضربه به خودشان زده‌اند؛ خودکشی اقتصادی! لیدرهای خارج‌نشین آشوب‌های اخیر به لحاظ مالی دچار مشکل نمی‌شوند. موضوع خیلی ساده است؛ آن‌ها که نمی‌خواهند هزینه‌ای بدهند، پس چرا نگران باشند؟