شهید صیاد شیرازی

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از قم، گروه پدافند هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران و ارشد ارتش در استان همزمان با شب‌های قدر و دهه ارتش، اقدام به برپایی موکب در صحن فاطمی حرم حضرت معصومه (س) نموده است.

موکب فوق با همکاری موکب اربعینی مسلم بن عقیل (ع) محله شهدای دروازه ری، به مناسبت گرامیداشت سالروز شهادت شهید صیاد شیرازی و شهید محمدولی قرنی و به منظور خدمات دهی به زائران و مجاوران حرم حضرت معصومه (س) با غرفه‌های متنوع پذیرایی، کودک و نوجوان و… برپا شده است.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید سپهبد علی صیاد شیرازی سال ۱۳۲۳ در شهر درگز استان خراسان رضوی متولد شد. او پس از اخذ دیپلم به دانشکده افسری رفت و پس از پذیرش در سال ۱۳۴۶ در رسته توپخانه دانش آموخته شد. سال ۱۳۵۰ به خاطر تسلط بالایش در زبان انگلیسی استاد زبان در ارتش شد و سال ۱۳۵۲ برای گذراندن دوره‌های تخصصی توپخانه به آمریکا رفت.

وی پیش از انقلاب اسلامی، در ارتش به عضویت شبکه‌ای مخفی از نیرو‌های انقلاب درآمد که برخی دیگر از افسران نظامی همچون شهیدان کلاهدوز و اقارب‌پرست نیز عضو آن بودند و ارتباطاتی با بیت امام (ره) داشتند. پس از انقلاب اسلامی اولین ماموریت‌های او در غرب کشور و با ظهور گروهک‌های ضد انقلاب رقم خورد. او در طول ۱۷ روز ۹ عملیات علیه ضد انقلاب انجام داد و به آموزش نیرو‌ها مشغول شد. رشادت و تدبیر او در مبارزه با ضد انقلاب موجب شد تا به فرماندهی عملیات غرب کشور منصوب شود.

امیر صیاد شیرازی در مهر ۱۳۶۰ خورشیدی از طرف امام (ره) به فرماندهی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی منصوب شد و مورخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۶۶ خورشیدی به درجه سرتیپی ارتقاء مقام یافت. بعد از پایان جنگ تحمیلی در ۱۳۶۸ خورشیدی با حکم حضرت امام خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) به عنوان معاون بازرسی ستاد کل نیرو‌های مسلح منصوب و در شهریور ۱۳۷۲ جانشین رییس ستاد کل نیرو‌های مسلح شد. همچنین در ششم فروردین ۱۳۷۸ خورشیدی از طرف رهبر معظم انقلاب اسلامی به درجه سرلشکری ارتقاء درجه یافت.

یکی از مقاطع مهم حضور امیر صیاد شیرازی در دفاع مقدس مقابله با منافقین در غرب کشور و در جریان عملیات مرصاد بود. اقدام مقتدرانه او در دفاع از مرز‌های کشور و تار و مار کردن منافقین باعث شد تا کینه صیاد در دل آنان بماند. او با استفاده از توان هوانیروز، ستون زرهی منافقین را در تنگه چهارزبر متوقف کرد و بسیاری از نیرو‌های آنان به هلاکت رسیدند.

۲۱ فروردین سال ۱۳۷۸ بعد از گذشت سال‌ها از عملیات مرصاد، منافقین کینه خود از شهید صیاد را با شهادت او عملی کردند. در صبح این روز شهید صیاد در مقابل منزلش و هنگام عزیمت به محل کار مقابل چشم فرزندش توسط یکی از نیرو‌های منافقین که در لباس رفتگران شهرداری ظاهر شده بود با شلیک گلوله به شهادت رسید.

زندگی این شهید برجشته کشور در قالب فیلم موشن‌گرافی سه دقیقه‌ای به نمایش درآمده که در ادامه قابل مشاهده است.

انتهای پیام/ 141

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‎‌پرس، حاج صادق آهنگران در کتاب «با نوای کاروان» روایتی از ارتباط نزدیک شهید صیاد شیرازی با علما را بیان کرده است که در ادامه می‌خوانید.

از زمانی‌که آیت‌الله خامنه‌ای نماینده امام در شورای‌عالی دفاع شدند، همیشه از نیرو‌های انقلابی حمایت می‌کردند. ایشان برخلاف برخی‌ها اعتقاد راسخی به دوام و قوام ارتش داشتند و در بیشتر مواقعی که به خطوط مقدم جبهه سرکشی می‌کردند، لباس ارتشی می‌پوشیدند. به همین دلیل، با صیاد رابطه خیلی خوبی داشتند و در مواقعی که صیاد در تنگنا قرار می‌گرفت، به او کمک می‌کردند. هنگام شهادت صیاد هم خیلی متاثر شدند. بار‌ها در سخنانشان از او به نیکی یاد کرده‌اند.

صیاد شیرازی با علما و عرفا هم چه در دوران جنگ و چه در سال‌های بعد از جنگ روابط حسنه و خوبی داشت. بسیاری از آن‌ها صیاد را کاملا می‌شناختند. بعد از شهادت آن بزرگوار، در جلسه‌ای، آیت‌الله مجتی تهرانی از صیاد یاد کردند و با اندوه و حسرت گفتند: «آنچه موجب تأسف و تأثر من شد، فقدان یک چهره نورانی است که سال‌ها در این جلسه شرکت می‌کرد. او با دقت تمام مطالب را گوش و ثبت می‌کرد. گاهی هم از من سوالاتی می‌پرسید. ما او را از دست دادیم و برای همیشه در دنیا از دیدارش محروم شدیم.»

صیاد شیرازی – رضوان‌الله تعالى علیه – به عالم ارواح و انوار پیوست و به هدف خلقتش رسید. او «عند ربهم یرزقون» است. یکی از دوستان ارتشی که گاهی خدمت آیت‌الله بهاء‌الدینی می‌رسید، نقل می‌کرد: «یک روز خدمت آیت‌الله بهاءالدینی رسیدم و سلام صیاد را به او رساندم. آقای بهاءالدینی در حالی‌که پسرش هم آنجا بود، از من پرسید: «شما آقای صیاد را می‌شناسید؟» گفتم: «بله. او فرمانده من است. چطور ممکن است او را نشناسم؟!» دوباره پرسید: «شما آقای صیاد را می‌شناسید؟» با سؤال دوم فهمیدم که حاج‌آقا می‌خواهد به من بفهماند که صیاد را آن‌طور که باید نمی‌شناسم. با تعجب جواب دادم: «نه آن‌قدری که شما می‌شناسید.» برای بار سوم که سؤالش را تکرار کرد، با فروتنی تمام گفتم: «نه، حاج‌آقا، نمی‌شناسم» بعد آیت‌الله بهاءالدینی گفت: «صیاد یک پارچه نور است.» سه بار این جمله را تکرار کرد. بعد به من گفت که سلام من را به او برسان. وقتی به تهران برگشتم، ماجرا را برای صیاد تعریف کردم. لبخندی زد و اشک در چشمانش حلقه زد. اشکش را با دستش پاک کرد و گفت که: «خدا من را شرمنده نکند. حاج‌آقا خیلی به من لطف دارد.»

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‎‌پرس، حاج صادق آهنگران در کتاب «با نوای کاروان» روایتی از ارتباط نزدیک شهید صیاد شیرازی با علما را بیان کرده است که در ادامه می‌خوانید.

از زمانی‌که آیت‌الله خامنه‌ای نماینده امام در شورای‌عالی دفاع شدند، همیشه از نیرو‌های انقلابی حمایت می‌کردند. ایشان برخلاف برخی‌ها اعتقاد راسخی به دوام و قوام ارتش داشتند و در بیشتر مواقعی که به خطوط مقدم جبهه سرکشی می‌کردند، لباس ارتشی می‌پوشیدند. به همین دلیل، با صیاد رابطه خیلی خوبی داشتند و در مواقعی که صیاد در تنگنا قرار می‌گرفت، به او کمک می‌کردند. هنگام شهادت صیاد هم خیلی متاثر شدند. بار‌ها در سخنانشان از او به نیکی یاد کرده‌اند.

صیاد شیرازی با علما و عرفا هم چه در دوران جنگ و چه در سال‌های بعد از جنگ روابط حسنه و خوبی داشت. بسیاری از آن‌ها صیاد را کاملا می‌شناختند. بعد از شهادت آن بزرگوار، در جلسه‌ای، آیت‌الله مجتی تهرانی از صیاد یاد
کردند و با اندوه و حسرت گفتند: «آنچه موجب تأسف و تأثر من شد، فقدان یک چهره نورانی است که سال‌ها در این جلسه شرکت می‌کرد. او با دقت تمام مطالب را گوش و ثبت می‌کرد. گاهی هم از من سوالاتی می‌پرسید. ما او را از دست دادیم و برای همیشه در دنیا از دیدارش محروم شدیم.»

صیاد شیرازی – رضوان‌الله تعالى علیه – به عالم ارواح و انوار پیوست و به هدف خلقتش رسید. او “عند ربهم یرزقون” است. یکی از دوستان ارتشی که گاهی خدمت آیت‌الله بهاء‌الدینی می‌رسید، نقل می‌کرد: «یک روز خدمت آیت‌الله بهاءالدینی رسیدم و سلام صیاد را به او رساندم. آقای بهاءالدینی در حالی‌که پسرش هم آنجا بود، از من پرسید: «شما آقای صیاد را می‌شناسید؟» گفتم: «بله. او فرمانده من است. چطور ممکن است او را نشناسم؟!» دوباره پرسید: «شما آقای صیاد را می‌شناسید؟» با سؤال دوم فهمیدم که حاج‌آقا می‌خواهد به من بفهماند که صیاد را آن‌طور که باید نمی‌شناسم. با تعجب جواب دادم: «نه آن‌قدری که شما می‌شناسید.» برای بار سوم که سؤالش را تکرار کرد، با فروتنی تمام گفتم: «نه، حاج‌آقا، نمی‌شناسم» بعد آیت‌الله بهاءالدینی گفت: «صیاد یک پارچه نور است.» سه بار این جمله را تکرار کرد. بعد به من گفت که سلام من را به او برسان. وقتی به تهران برگشتم، ماجرا را برای صیاد تعریف کردم. لبخندی زد و اشک در چشمانش حلقه زد. اشکش را با دستش پاک کرد و گفت که: «خدا من را شرمنده نکند. حاج‌آقا خیلی به من لطف دارد.»

انتهای پیام/ ۱۴۱