شهید مجتبی علمدار

 

به گزارش نوید شاهد؛ شهید سید مجتبی علمدار از آن دسته شهدایی است که هر چه درباره آن نوشته و خوانده شود؛ درباره او حق مطلب ادا نمی شود. 

ایشان مداح و عارف شهیدی بود که سالیان سال با عوارض جنگ و ترکش دست و پنجه نرم کرد؛ و در طی مسیرش تا رسیدن به اعلی درجه ایثار؛ یعنی شهادت از هیچ تلاشی دریغ نکرد.

این شهید عارف در زمان اذان مغرب ۱۱ دی ماه ۱۳۷۵ در ۳۰ سالگی و در سالروز تولدش به خیل شهدا پیوست.او متولد اذان صبح ۱۱ دی ماه ۱۳۴۵ در ساری بود. در ادامه مصاحبه خبرنگار نوید شاهد را با سیده فاطمه موسوی همسر شهید می خوانیم. کسی که شاید سالهای کمی در کنار این جانباز شهید زندگی کرد اما لحظه لحظه این زندگی برای او درس شد و به قول خودش شاهد عاقبت به خیری اش بود. 

سیده فاطمه موسوی همسر شهید مجتبی علمدار در گفتگو با خبرنگار نوید شاهد درباره نحوه آشنایی با این شهید بزرگوار و شرح ازدواج با ایشان گفت: آشنایی من و شهید علمدار در واقع به سال 1369 برمی گردد. در آن زمان من معلم زبان انگلیسی بودم و در مدارس راهنمایی تدریس می کردم. یکی از دوستان مشترک ما باعث این آشنایی و ازدواج شد و حاصل این ازدواج دختری به نام زهرا شد.

وی در ادامه اظهار کرد: من خواستگاران زیادی داشتم اما هر کدام به دلایلی رد شدند تا اینکه یک شب در خواب حضرت محمد (ص) را دیدم و پس از آن، زمانی که تعبیر خواب را پرس و جو کردم به من نوید ازدواج با فردی از اولاد پیغمبر (ص) داده شد.

همسر این جانباز شهید همچنین تشریح کرد: ازدواج ما در نهایت سادگی و آرامش برگزار شد. من و شهید علمدار زندگی نزدیک به 6 ساله داشتیم و در تمام این سالها او در نقش معلمی برای من بود. ایشان در عین اینکه شخصیتی بسیار مهربان داشت اما جدی بود.

موسوی با تاکید بر اینکه بزرگترین ویژگی روحی شهید علمدار گذشت، فداکاری و کمک به هم نوع خود بود اظهار کرد: شهید علمدار همیشه از آنچه که خود صاحب آن بود به دیگران نیز بذل و بخشش می کرد حتی اگر کسی به او هدیه ای می داد بین دیگران تقسیم می کرد و تمام این کارها را در جهت جلب رضایت خداوند انجام می داد.

 

همسر این جانباز شهید همچنین ادامه داد: شهید علمدار در زمانی که پاسدار بود حقوق خود را به رزمنده ها می بخشید و حقوقی دریافت نکرد و برای امرار معاش روزانه خود کارگری می کرد زمانی که علت این کار را از او جویا می شدم پاسخ میداد من برای کمک به اسلام و اینکه رزمنده ها کمتر به سختی بیفتند این کار را کردم. فداکاری او حد و مرزی نداشت. یادم می آید کودکان یتیم و بی سرپرست زیادی را تحت تکفل خود گرفته بود و در حد توانش به آنان کمک می کرد، به آنان روخوانی قرآن و مداحی آموزش می داد و در مراسمات مذهبی آنان را شرکت می داد.

وی ادامه داد: شهید علمدار خودش مداح بود اما هرگز برای مداحی پولی دریافت نمی کرد و می گفت نمی خواهم آن دنیا شرمنده امام حسین (ع) و ائمه اطهار (ص) باشم.

همسر جانباز شهید علمدار با تاکید بر مراقبه هایی که شهید علمدار بر نفسش انجام می داد، بیان کرد: شهید همیشه خود را مقید کرده بود به صورت مستمر و هر روز تلاوت قرآن را انجام دهد و اگر روزی به هر دلیلی نمی توانست این کار را انجام دهد خود را جریمه می کرد که دو برابر مقرری که برای خودش تعیین کرده بود به تلاوت قرآن بپردازد. همچنین زمانی هم که فردی از او تعریفی می کرد شهید علمدار به سرعت دو رکعت نماز می خواند و استغفار می کرد مبادا غرور او را فرا گیرد.

وی با تاکید بر اینکه او تمام کارهایش را برای جلب رضایت خداوند انجام می داد، بیان کرد: شهید علمدار در دی ماه سه بار شیمیایی شده بود و همیشه در این ماه در بیمارستان قائم شهر بستری می شد. پزشک معالج شهید که از همرزمان ایشان نیز بود به وضعیت جسمانی شهید علمدار کاملا آگاهی داشت و می دانست که او طحال ندارد و بیمارانی که طحال ندارند نباید سرما بخورند. تمام بدن شهید علمدار به ویژه قست پهلوهایش پر از جای تیر بود. ماه دی همیشه برای ایشان بسیار سخت می گذشت و اوضاعش وخیم می شد. بار آخر که پزشک معالجش حضور نداشت وخامت حال شهید علمدار به گونه ای شد که دیگر پزشکان نتوانستند برای او کاری کنند و این جانباز عزیز به شهادت رسید.

موسوی دباره زندگی با یک جانباز اظهار کرد: این عزیزان به دلیل شرایط سخت جسمی و روحی که دارند نیاز به مراقب های ویژه ای نیز دارند. شهید علمدار نیز در این قائده بود و همیشه سردردهای وحشتناک داشت و گاهی بر اثر ضربات شدیدی که بر اثر موج انفجار در جبهه به او وارد شده بود؛ دچار موج گرفتگی می شد، برای اینکه آرامش بیشتری داشته باشد و به ما آسیبی نرساند در اتاقی خود را حبس می کرد تا بتواند اوضاع را کنترل کند. من و دخترم زهرا نیز در این زمان سعی می کردیم فضای خانه را آرام نگاه داریم تا او کمتر اذیت شود. وضعیت گوارش ایشان نیز به شدت وخیم بود.

همسر این جانباز شهید تشریح کرد: در تمام دورانی که با شهید زندگی کردم و شاهد زیست سخت او بودم هرگز به یاد ندارم که ایشان از شرایط جسمی و روحی اش گله ای داشته باشد. حتی روز آخری که راهی بیمارستان شد با پای خودش رفت و غسل شهادت انجام داد و در پاسخ به سوال من گفت می دانم که دیگر برنمی گردم و به همین دلیل غسل شهادت را انجام دادم.

همسر این جانباز شهید در پایان اظهار کرد: در تمام مدتی که ما با یکدیگر زندگی می کردیم به یاد ندارم که ایشان هرگز چیزی را به من و دخترم اجبار کرده باشد و همیشه رفتاری حسنه با اهل منزل داشت؛ همچنین شهید علمدار آخرین وصیتش به من این بود که در دینداری کوشا باش و به یاد داشته باشید که همه کارهایتان را برای خدا انجام دهید. همیشه برای رهبر معظم انقلاب و کسانی که در راه خدا و برای اعتلای دین ما می کوشند دعا می کنم. امیدوارم خداوند همه ما را عاقبت به خیر کند.

 

در متن وصیتنامه شهید آمده است: «وصیت می‌کنم مقدار دارایی ناچیزی که دارم غیر از ثلث آن مابقی به همسرم سیده فاطمه موسوی برسد و از ایشان تقاضا دارم نهایت توان خود را برای بهتر تربیت کردن تنها بازمانده‌ام، یعنی دختر عزیزم سیده زهرا علمدار به کار بگیرند و از خداوند منان برای ایشان و دخترم طلب توفیقات وافر الهی را دارم.

از همسر عزیزم تقاضا دارم این بنده‌ی حقیر سراپا گناه را در کوتاهی و قصور و تقصیرات مورد عفو و بخشش خود قرار دهد؛ چرا اینکه خداوند عفو کنندگان را دوست دارد.

همین‌طور از یادگارم می‌خواهم از اینکه برای او پدر خوبی نبودم مرا ببخشد، خداوند به ایشان مقامات عالی و دنیوی و اخروی عنایت فرماید، از پدر و مادرم نیز طلب عفو و بخشش می‌نمایم. همینطور از کلیه کسانی که به نحوی حقی گردن حقیر دارند بخاطر خداوند بخشنده‌ی مهربان از این بنده‌ی آلوده درگذرند.

وصیت می‌کنم مرا در گلزار شهدا ساری دفن کنند و تنها امید من که همان دستمال سبزی است که همیشه در مجالس و محافل مذهبی همراه من بوده و به اشک چشم دوستانم متبرک شده را بروی صورتم بگذارند و قبل از آن که مرا در قبر بگذارند مداحی داخل قبرم برود و مصیبت جده غریبم فاطمه‌ زهرا (س) و جد غریبم حسین (ع) را بخواند و از مستمعین گرامی می‌خواهم که اشک چشمشان را داخل قبر من بریزند تا در ظلمت قبر نوری شود و این را باور کنید که از اعماق قلبم می‌گویم من از ظلمت قبر و فشار قبر خیلی می‌ترسم. شما را به حق پنج تن آل عبا تا می‌توانید برایم دعا کنید و نماز شب اول قبر برایم بخوانید و زمانی که زیر تابوت مرا گرفتید و بسوی آرامگاه می‌‌برید تا می‌توانید مهدی (عج) فاطمه (س) را صدا بزنید.

کی واهمه دارد ز مکافات قیامت

آنکس که بود در صف محشر به پناهت

73/4/13»

 

انتهای پیام/ 

 

به گزارش نوید شاهد؛ شهید سید مجتبی علمدار از آن دسته شهدایی است که هر چه درباره آن نوشته و خوانده شود؛ درباره او حق مطلب ادا نمی شود. 

ایشان مداح و عارف شهیدی بود که سالیان سال با عوارض جنگ و ترکش دست و پنجه نرم کرد؛ و در طی مسیرش تا رسیدن به اعلی درجه ایثار؛ یعنی شهادت از هیچ تلاشی دریغ نکرد.

این شهید عارف در زمان اذان مغرب ۱۱ دی ماه ۱۳۷۵ در ۳۰ سالگی و در سالروز تولدش به خیل شهدا پیوست.او متولد اذان صبح ۱۱ دی ماه ۱۳۴۵ در ساری بود. در ادامه مصاحبه خبرنگار نوید شاهد را با سیده فاطمه موسوی همسر شهید می خوانیم. کسی که شاید سالهای کمی در کنار این جانباز شهید زندگی کرد اما لحظه لحظه این زندگی برای او درس شد و به قول خودش شاهد عاقبت به خیری اش بود. 

سیده فاطمه موسوی همسر شهید مجتبی علمدار در گفتگو با خبرنگار نوید شاهد درباره نحوه آشنایی با این شهید بزرگوار و شرح ازدواج با ایشان گفت: آشنایی من و شهید علمدار در واقع به سال 1369 برمی گردد. در آن زمان من معلم زبان انگلیسی بودم و در مدارس راهنمایی تدریس می کردم. یکی از دوستان مشترک ما باعث این آشنایی و ازدواج شد و حاصل این ازدواج دختری به نام زهرا شد.

وی در ادامه اظهار کرد: من خواستگاران زیادی داشتم اما هر کدام به دلایلی رد شدند تا اینکه یک شب در خواب حضرت محمد (ص) را دیدم و پس از آن، زمانی که تعبیر خواب را پرس و جو کردم به من نوید ازدواج با فردی از اولاد پیغمبر (ص) داده شد.

همسر این جانباز شهید همچنین تشریح کرد: ازدواج ما در نهایت سادگی و آرامش برگزار شد. من و شهید علمدار زندگی نزدیک به 6 ساله داشتیم و در تمام این سالها او در نقش معلمی برای من بود. ایشان در عین اینکه شخصیتی بسیار مهربان داشت اما جدی بود.

موسوی با تاکید بر اینکه بزرگترین ویژگی روحی شهید علمدار گذشت، فداکاری و کمک به هم نوع خود بود اظهار کرد: شهید علمدار همیشه از آنچه که خود صاحب آن بود به دیگران نیز بذل و بخشش می کرد حتی اگر کسی به او هدیه ای می داد بین دیگران تقسیم می کرد و تمام این کارها را در جهت جلب رضایت خداوند انجام می داد.

 

همسر این جانباز شهید همچنین ادامه داد: شهید علمدار در زمانی که پاسدار بود حقوق خود را به رزمنده ها می بخشید و حقوقی دریافت نکرد و برای امرار معاش روزانه خود کارگری می کرد زمانی که علت این کار را از او جویا می شدم پاسخ میداد من برای کمک به اسلام و اینکه رزمنده ها کمتر به سختی بیفتند این کار را کردم. فداکاری او حد و مرزی نداشت. یادم می آید کودکان یتیم و بی سرپرست زیادی را تحت تکفل خود گرفته بود و در حد توانش به آنان کمک می کرد، به آنان روخوانی قرآن و مداحی آموزش می داد و در مراسمات مذهبی آنان را شرکت می داد.

وی ادامه داد: شهید علمدار خودش مداح بود اما هرگز برای مداحی پولی دریافت نمی کرد و می گفت نمی خواهم آن دنیا شرمنده امام حسین (ع) و ائمه اطهار (ص) باشم.

همسر جانباز شهید علمدار با تاکید بر مراقبه هایی که شهید علمدار بر نفسش انجام می داد، بیان کرد: شهید همیشه خود را مقید کرده بود به صورت مستمر و هر روز تلاوت قرآن را انجام دهد و اگر روزی به هر دلیلی نمی توانست این کار را انجام دهد خود را جریمه می کرد که دو برابر مقرری که برای خودش تعیین کرده بود به تلاوت قرآن بپردازد. همچنین زمانی هم که فردی از او تعریفی می کرد شهید علمدار به سرعت دو رکعت نماز می خواند و استغفار می کرد مبادا غرور او را فرا گیرد.

وی با تاکید بر اینکه او تمام کارهایش را برای جلب رضایت خداوند انجام می داد، بیان کرد: شهید علمدار در دی ماه سه بار شیمیایی شده بود و همیشه در این ماه در بیمارستان قائم شهر بستری می شد. پزشک معالج شهید که از همرزمان ایشان نیز بود به وضعیت جسمانی شهید علمدار کاملا آگاهی داشت و می دانست که او طحال ندارد و بیمارانی که طحال ندارند نباید سرما بخورند. تمام بدن شهید علمدار به ویژه قست پهلوهایش پر از جای تیر بود. ماه دی همیشه برای ایشان بسیار سخت می گذشت و اوضاعش وخیم می شد. بار آخر که پزشک معالجش حضور نداشت وخامت حال شهید علمدار به گونه ای شد که دیگر پزشکان نتوانستند برای او کاری کنند و این جانباز عزیز به شهادت رسید.

موسوی دباره زندگی با یک جانباز اظهار کرد: این عزیزان به دلیل شرایط سخت جسمی و روحی که دارند نیاز به مراقب های ویژه ای نیز دارند. شهید علمدار نیز در این قائده بود و همیشه سردردهای وحشتناک داشت و گاهی بر اثر ضربات شدیدی که بر اثر موج انفجار در جبهه به او وارد شده بود؛ دچار موج گرفتگی می شد، برای اینکه آرامش بیشتری داشته باشد و به ما آسیبی نرساند در اتاقی خود را حبس می کرد تا بتواند اوضاع را کنترل کند. من و دخترم زهرا نیز در این زمان سعی می کردیم فضای خانه را آرام نگاه داریم تا او کمتر اذیت شود. وضعیت گوارش ایشان نیز به شدت وخیم بود.

همسر این جانباز شهید تشریح کرد: در تمام دورانی که با شهید زندگی کردم و شاهد زیست سخت او بودم هرگز به یاد ندارم که ایشان از شرایط جسمی و روحی اش گله ای داشته باشد. حتی روز آخری که راهی بیمارستان شد با پای خودش رفت و غسل شهادت انجام داد و در پاسخ به سوال من گفت می دانم که دیگر برنمی گردم و به همین دلیل غسل شهادت را انجام دادم.

همسر این جانباز شهید در پایان اظهار کرد: در تمام مدتی که ما با یکدیگر زندگی می کردیم به یاد ندارم که ایشان هرگز چیزی را به من و دخترم اجبار کرده باشد و همیشه رفتاری حسنه با اهل منزل داشت؛ همچنین شهید علمدار آخرین وصیتش به من این بود که در دینداری کوشا باش و به یاد داشته باشید که همه کارهایتان را برای خدا انجام دهید. همیشه برای رهبر معظم انقلاب و کسانی که در راه خدا و برای اعتلای دین ما می کوشند دعا می کنم. امیدوارم خداوند همه ما را عاقبت به خیر کند.

 

انتهای پیام/ 

به گزارش نوید شاهد، یازدهم دی 1375، درست روزی که به‌دنیا آمده بود، در سی سالگی، بر اثر عوارض ناشی از مجروحیت شیمیایی، به قافله شهیدانی پیوست که همه عمر، در هوایشان نفس زده بود و از جبهه، تا سالهای فراق و فقدان یاران شهیدش، کوله بار امانت این درد مقدس را بر پیکر مجروح خود داشت. این بار اما، نفس گرفته و زخمی او، در هوای پاک پرواز به عطر نفس شهیدان گره خورد و بال در بال جاودانگی به ابدیت پرواز پیوست. «سید مجتبی علمدار» از نسل غریب بقیع (ع) بود و نسل در نسل، علمدار شهید کربلا (ع) و هم از غربت جدش، نشان داشت و هم از بلاجویان دشت کربلایی و عاشقان عاشورایی، رنگ گرفته بود. شهیدی که بین همه، به عارف مشهور شده بود و هرچه از شهادتش می‌گذرد، درخشش روح عاشق و مخلصش بیشتر به ظهور می‌رسد.

 

به وقت اذان صبح، به افق عشق…

 

متولد اذان صبح 11 دی 1345 در ساری بود. اجداد‌ش در ایام عزاداری امام حسین (ع) در محرم‌ها، علم هیئت‌ها را بلند می‌کردند؛ لذا فامیلی‌شان را به علمدار تغییر دادند. پدر و مادر او هر دو سید بودند و شجره‌نامه او به امام حسن مجتبی (ع) می‌رسید. به گفته برادر شهید، روحیات عارفانه سید مجتبی از همان دوران کودکی و در خانواده شکل گرفت: «سیدمجتبی می‌گفت من هر چه دارم از پدر بزرگوارم دارم. پدر، مغازه تعمیرات کفش داشت. در کارش خیلی دقت می‌کرد تا کار درست تحویل مردم بدهد. رزق حلال پدرم در بالا رفتن روحیه سید و نزدیک شدنش به خدا تأثیر داشت. مادرمان هم بسیار صادق، ساده و خوش برخورد بود. ایشان از کودکی سید را با خودش به هیئت‌ها می‌برد. علت دیگر این بود سیدمجتبی حالت مراقبه داشت. در مداحی‌هایش گفته بود همیشه در نظر داشته باشید یکی ما را می‌بیند و مراقب‌مان است. حواس‌مان باشد بچه هیئتی و منتسب به حضرت زهرا (س) هستیم.»

 

علمداری که با جنگ، «علمدار» شد!

 

می‌گفت: «دوران جبهه دوران سازندگی‌ام بود.» جنگ با همه سختی‌ها، کارخانه انسان‌سازی برای بعضی از آدم‌ها بود که به درجه بالایی رسیدند. سید مجتبی به واسطه تزکیه نفسی که داشت، محبوب قلوب مردم شد. براثر مجروحیت، طحال نداشت. کسانی که طحال ندارند نباید سرما بخورند، چون بدن‌شان ضعیف می‌شود. با این حال هفته‌ای دو، سه روز روزه بود. نماز شب می‌خواند. در بیمارستان رازی قائمشهر بستری بود. در جواب یکی از بستگانش که: اینقدر روزه نگیر. شب‌ها با این جسم مریضت برای نماز شب بیدار نشو. گفته بود: اگر من نماز شب نخوانم روزه نگیرم چطور نفسم و حرف و حرکاتم در دل جوان‌ها اثرگذار باشد!
در وصیت‌نامه خود نوشته بود: کاری نکنید مقام معظم رهبری تنها بماند. تاریخ مظلومیت شیعه تکرار نشود. سید مجتبی نسبت به هر مسئله‌ای شعاعی فکری داشت. به همین خاطردر دل‌های جوانان نفوذ کرد. هرکس به آرامگاه سیدمجتبی سری زده، دیده است که مردم چکار می‌کنند. کار فرهنگی سید و عشق و ارادتش به اهل بیت (ع) به او عزت داد. شهید علمدار عاشق زیارت عاشورا بود و هنوز مردم برای توسل به او زیارت عاشورا نذر می‌کنند.

 

تولد: اذان صبح – شهادت: اذان مغرب – دفن: اذان ظهر!

 

به گفته «حمید فضل الله نژاد» از بستگان، دوستان و همرزمان شهید: «در چند عملیات والفجر ۸، کربلای ۵. سه، چهار مرحله مجروح شد. دوبار تیر کالیبر بالا به او اصابت کرد. طحال و قسمتی از روده‌هایش را برداشتند. یک بار تیر به بازویش اصابت کرد و پلاتین گذاشتند. آخرین مجروحیتش شیمیایی بود. نمی‌دانیم چه تاریخی شیمیایی شد. به دلیل جراحت شیمیایی سال ۷۵ به شهادت رسید. سیدمجتبی در ۱۱ دی سال ۱۳۴۵ موقع اذان صبح مصادف با بیست وسوم ماه رمضان به دنیا آمد و موقع اذان مغرب در ۱۱ دی ماه ۱۳۷۵ در سن ۳۰ سالگی و روز تولدش شهید شد. موقع اذان ظهر دفن شد. به نظر من رابطه‌ای بین این اذان‌هاست.»

 

آقا مرا ول کنید! دنبالم آمده اند! بگذارید غسل شهادت کنم…

 

و توصیف لحظه عروج از زبان برادر: «شبی که سیدمجتبی شهید شد از خانواده‌ ما، فقط من بالای سرش بودم. چند نفر از بچه‌های هیئت آمدند گفتند حال سید خوب نیست بدنش عفونی شده و باید بستری شود. دکتر دیگری بیاورید. آن شب سید مجتبی را ساعت ۱۲ بستری کردند. تا آی‌سی‌یو خالی شود فشارش روی چهار رفت. بدنش را عفونت گرفته بود. مریض را جابه‌جا کردند. پنج صبح بردند بخش آی‌سی‌یو. می‌گفتند سیدمجتبی بر نمی‌گردد. من نتوانستم وارد بخش مراقبت‌های ویژه شوم. سید دو روز قبل از اینکه به کما برود گفته بود آقا مرا ول کنید! می‌بینم ۱۴ نور پاک حضرات معصومین دنبالم آمدند. من دارم می‌بینم! منتظرم مرا ببرند. شما اذیت نکنید بگذارید غسل شهادت انجام بدهم. من رفتنی‌ام. نهایتاً سید شهید شد. موقع دفنش من بالای قبرش رفتم و گفتم سیدجان حلال کن. دیدار ما به قیامت. دست ما را بگیر. دعا کن در راهی باشیم که تو می‌خواهی. سعی می‌کنیم لیاقت برادری سید مجتبی را داشته باشیم.»

 

 

10 ماده قانونی اعترافنامه شهید علمدار!

 

شهید علمدار، خود را متعهد به اجرای 10 قانونی كرد كه برای خودسازی و مراقبه و محاسبه نفس خود، وضع كرده بود.

1 – قانون اول: بارالها، اعتراف می كنم از اینكه قرآن را نشناختم و به قرآن عمل نكردم. حداقل روزی 10 آیه قرآن را باید بخوانم،اگر روزی كوتاهی كردم و به هر دلیلی نتوانستم این 10 آیه را بخوانم روز بعد باید حتما یك جز كامل بخوانم.

2 – قانون دوم: پروردگارا، اعتراف می كنم از اینكه نمازم را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شك در نماز شدم. حداقل روزی دو ركعت نماز قضا باید بخوانم.
اگر روزی به هر دلیلی نتوانستم این دو ركعت نماز را بخوانم، روز بعد باید نماز قضای یك 24 ساعت (17 ركعت) بخوانم.

3 – قانون سوم: خدایا،اعتراف می كنم ازاینكه مرگ را فراموش كردم و تعهد كردم مواظب اعمالم باشم ولی نشدم. حداقل هر شب قبل از خواب باید دو ركعت نماز تقرّب بخوانم، اگر به هر دلیلی نتوانستم این دو ركعت را بجا بیاورم روز بعد باید 20 ریال صدقه و هشت ركعت نماز قضا بجا آورم.

4 – قانون چهارم: خدایا! اعتراف می كنم از اینكه شب با یاد تو نخوابیدم و بهر نماز شب هم بیدار نشدم.حداقل در هر هفته باید دوشب نماز شب بخوانم و بهتر است شبهای پنجشنبه و شب جمعه باشد، اگر به هر دلیلی نتوانستم شبی را بجا بیاورم باید بجای هر شب 50 ریال صدقه و 11 ركعت نماز بجا آورم.

5 – قانون پنجم: خدایا! اعتراف می كنم از اینكه ‘خدا می بیند’ را در همه كارهایم دخالت ندادم و برای عزیز كردن خودم كاركردم.حداقل در هر هفته باید دو صبح زیارت عاشورا و صبح جمعه باید سوره الرحمن را بخوانم. اگر به هر دلیلی نتوانستم زیارت عاشورا را بخوانم باید هفته بعد چهار صبح زیارت عاشورا و یك جزء قرآن بخوانم و اگر صبح جمعه ای نتوانستم سوره الرحمن بخوانم باید قضای آن را در اولین فرصت به اضافه دو حزب قرآن بخوانم.

6 – قانون ششم:حداقل باید در آخرین ركوع و در كلیه سجده های نمازهای واجب صلوات بفرستم. اگر به هر دلیلی نتوانستم این عمل را انجام دهم، باید به ازای هر صلوات 10 ریال صدقه بدهم و 100 صلوات بفرستم.

7 – قانون هفتم: حداقل باید در هر 24 ساعت 70 بار استغفار كنم. اگر به هر دلیلی نتوانستم این عمل را بجا آورم، در 24 ساعت بعدی باید 300 بار استغفار كنم و باز هم 300 به 600 تبدیل می شود.

8 – قانون هشتم: هر كجا كه نماز را تمام می خوانم باید در هفته 2 روز را روزه بگیرم، بهتر است كه دوشنبه و پنج شنبه باشد. اگر به هر دلیلی نتوانستم این عمل را بجا آورم در هفته بعد به ازای دو روز 3 روز و به ازای هر روز 100 ریال صدقه باید بپردازم .

9 – قانون نهم: در هر روز باید 5 مساله از احكام حضرت امام (ره) را بخوانم. اگر به هر دلیلی نتوانستم این عمل را بجا بیاورم روز بعد باید 15 مساله بخوانم .

10 – قانون دهم: در هر 24 ساعت باید 5 بار تسبیح حضرت زهرا(س) برای نماز یومیه و 2 بار هم برای نماز قضا بگویم. اگر به هر دلیلی نتوانستم این فریضه الهی را انجام دهم باید به ازای هر یكبار، 3 مرتبه این عمل را تكرار كنم.

 

مشکل از من است!

 

یكی از بچه های هیات آمد و به سید گفت: تو مراسم ها و روضه اهل بیت(ع) نمی توانم گریه كنم، سید گفت: اینجا هم كه من خواندم گریه ات نگرفت؟ گفت: نه. سید گفت: مشكل از من است، چشم و دهان من آلوده است كه تو گریه ات نمی گیرد،
این شخص با تعجب گفت: عجب حرفی! من به هركس گفتم، گفت: تو مشكل داری برو مشكلت را حل كن، گریه‌ات می‌گیرد اما این سید می‌گوید مشكل از من است! بعدها می‌دیدم كه او جزء اولین گریه‌كنندگان مصائب ائمه اطهار بود.

 

تو از من بهتری!

 

«بعد از شهادت سید، بنده خدایی به من می‌گفت مطلبی را می‌خواهم به شما بگویم، یک روز غروب، داشتم با موتور از خیابان رد می‌شدم که سید را در پیاده‌رو دیدم؛ باران هم می‌بارید و گفتم بروم سید را هم سوار کنم. بعد با خودم گفتم من با این شلوار لی و این وضعیت ریش و سبیل. دوباره گفتم هرچه باداباد! ایستادم و گفتم سید! یا علی! می‌توانم برسانمت؟ سید گفت خوشحال می‌شوم. در بین با خودم می‌گفتم خدایا، وضعیت ظاهری من با سید که شباهتی به هم ندارند. به همین دلیل، گفتم سید ببخشید ما اینطوری هستیم! سید نگاهی کرد و گفت تو از من هم بهتری!»

 

تا من زنده هستم به کسی نگو!

 

همیشه «یا زهرا» می‌گفت و تکیه کلامش این بود. و البته عنایاتی هم نصیب ما می‌شد. مثلاً دو سه بار اتفاق افتاد که بی پول می‌شدیم؛ چون پسر بزرگ خانواده بود، همه از او انتظار داشتند، به همین خاطر به نزدیکانش هم کمک می‌کرد. از طرفی هم خودمان مستأجر بودیم و من هم دانشجو بودم. آنچنان توان مالی نداشتیم. یکبار گریه‌ام گرفته بود. می‌خواستم دانشگاه بروم، اما کرایه نداشتم. مانده بودم 5 تا یک تومانی بیشتر توی جیبم نبود. توی جیب ایشان هم پول نبود. وقتی به اطاق دیگر رفتم، دیدم اسکناس های هزاری زیر طاقچه‌مان است. تعجب کردم، گفتم: آقا ما که یک 5 تومانی هم نداشتیم، این هزاری ها از کجا آمد. گفت: این لطف آقا امام زمان است. تا من زنده هستم به کسی نگو.

 

کرامات شهید پس از شهادت

 

زمانی که تازه شهید شده بود، پدر یکی از شهدا آمده بود و دنبال شهید علمدار می‌گشت. گفت: «من چند وقت پیش در خواب دیدم جنازه‌ای را دارند می‌برند. گفتم: این جنازه کیه؟ یکی از تشییع ‌کنندگان گفت: این شهید علمدار ساری است. یکی از دوازده سرباز آقا امام زمان(عج) بود. دوازده تا سرباز مخلص در مازندران داشت که یکی علمدار بود که شهید شد. یازده تای دیگرش هنوز هستند. گفت: اتفاقاً خود امام زمان هم تشریف آوردند که با دست خودشان شهید را داخل قبر بگذارند.
علاوه بر این چندین بیمار از طریق شهید، شفا پیدا کرده‌اند. مثلاً دختر دانشجویی از تبریز خودش می‌گفت: من سرطان داشتم و دکترها ناامید شده بودند و ساعت مرگم را تعیین کردند. یکی از بچه‌های مازندران در خوابگاه دانشگاه تبریز بود. عکس شهید علمدار را داشت. به من گفت: این شهیدی است که جدش خیلی معجزه دارد. اگر توسل به جدش بگیری حتماً شفا می‌گیری. من آن شب و چند مدت بعد هم، پشت سر هم خواب شهید علمدار را دیدم که می‌گفت: من برای تو جور می‌کنم که با دانشجویان بیایی شلمچه. وقتی برگشتی، شفا می‌گیری و همین هم شد. خیلی از این موارد پیش آمد. یکی خانم تهرانی بود که سرطان داشت و دکترها هم جوابش کرده بودند. تعریف می‌کرد که من تازه از تهران به ساری آمده بودم. شوهرم کارمند یکی از ادارات بود. سر قبر شهید آمدم و به جدش توسل کردم. در خواب شهید را دیدم که گفت تو سه روز دیگر شفا می‌گیری و همین هم شد و او هم یکی از مریدهای خاص شهید علمدار شده و الآن هم پس از 4 سال راحت زندگی می‌کند.

 

انتهای پیام/