شهید مدافع امنیت

به گزارش خبرنگار نوید شاهد؛ در مصاحبه پیش رو شرح رفاقت دو دوست صمیمی را می خوانیم که رفاقتشان در بسیج ناحیه ۳ ابوذر مشهد شکل میگیرد و تا زمان شهادت همراه هم هستند. شهید مدافع امنیت حسین زینال زاده و شهید دانیال رضا زاده مطلق دو جوان دهه هفتادی بودند که در اغتشاشات 1401 در راه دفاع از مردم به شهادت رسیدند.

فاطمه رضا زاده مطلق خواهر شهید دانیال رضازاده مطلق در گفتگو با خبرنگار نوید شاهد درباره این شهید بسیجی گفت: ما سه خواهر و برادر هستیم و دانیال برادر بزرگتر ما بود. او در اغتشاشات سال 1401 در مشهد و در کنار دوستی که از کودکی با یکدیگر بزرگ شده بودند به شهادت رسید.

وی با اشاره به اینکه دانیال به تازگی نامزد کرده بود و بسیار برای زندگی شور و شوق داشت، ادامه داد: برادرم با وجود عشقی که به همسر و زندگی کردن داشت اما همیشه آرزوی شهادت میکرد. او از کودکی در بسیج محله مان فعالیت می کرد و  از بسیجیان ناحیه ۳ ابوذر مشهد بود. عاشق مردم و کارهای داوطلبانه بود؛ در اردوهای جهادی و سیل و زلزله همیشه صف اول بود و به بعنوان جهادگر نمونه نیز شناخته شده بود. همیشه به او می گفتیم دانیال تو جوانی، کمی هم برای خودت وقت بگذران؛ ولی او پاسخ می داد که بالاخره زمانی عمرم تمام می شود؛ میخواهم اگر یک روزی بخواهم از دنیا بروم با شهادت باشد.

فاطمه رضازاده مطلق با تاکید بر اینکه شهادت ذکر همیشگی بر زبان دانیال بود، افزود: برادرم همیشه اصرار می‌کرد تا برای شهادتش دعا کنیم و گاهی آنقدر این اصرار های او زیاد میشد که من ناراحت میشدم؛ میدانید که حس خواهر به برادر فرق میکند و چون دانیال تنها برادرمان بود ما جور دیگری او را دوست داشتیم در نهایت خدا به او نگاه کرد و به آرزویش رسید. درواقع دانیال سالهای سال عشق شهادت را در سر داشت.

خواهر شهید رضازاده مطلق در ادامه با اشاره به رفاقت شهید حسین زینال زاده و برادرش گفت: دانیال و حسین زینال زاده دو دوست صمیمی بودند که از کودکی در بسیج با هم آشنا شدند. دوستی حسین و دانیال برای همه مثال زدنی شده بود که در آخر نیز در آن روز وحشتناک در کنار یکدیگر به شهادت رسیدند. این دو بسیجی رفیق ۲ روز قبل از این‌که به شهادت برسند، با همدیگر در خیابانی که منتهی به حرم مطهر حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) می‌شود، یک عکس یادگاری گرفتند، با این نیت که این عکس، عکس شهادت آن‌ها باشد و عاقبت نیز تقدیر این‌گونه رقم خورد و تنها ۲ روز بعد، هردوی آن‌ها به آرزوی خود رسیدند.

وی افزود: دانیال در یکی از کارخانه های مشهد کار می کرد. عصر روز پنجشنبه 26 آبان 1401 که از سر کار تعطیل می‌شود به همراه حسین زینال زاده در خیابان حر عاملی مشهد که به راسته کیف و کفش معروف است مستقر می شوند. در آن زمان اغتشاشگران به شدت به دنبال خرابکاری در معابر و آزار رساندن به کسبه بودند چراکه میخواستند مغازه ها بسته بماند و کسب و کار مردم را مختل می کردند؛ بنابراین این دو ماموریت می‌گیرند که در خیابان مانع اذیت و آزار مردم توسط اغتشاشگران شوند.

فاطمه رضازاده مطلق اظهار کرد: در این میان فردی به نام مجید رهنورد از خانه خودشان یک قمه بزرگ همراه آورده بود تا نگذارند دانیال و رضا کاری انجام دهند و به یکی از مردم حمله می کند؛ او قمه را به شقیقه حسین وارد میکند و حسین در دم به شهادت می‌رسد، بلافاصله دانیال با سرپرست پایگاه تماس میگیرد و درگیری را اطلاع می دهد و به محض اینکه گوشی را قطع می‌کند پایش به موتور گیر می‌کند، زمین میخورد و نمی‌تواند از خودش دفاع کند؛ قاتل روی سینه اش مینشیند و شاهرگش را قطع می‌کند؛ دانیال نیز در دم به شهادت می رسد. دانیال با حسین از زمان 14سالگی در بسیج آشنا شدند و این دوستی آنها تا زمان شهادت ادامه یافت.

خواهر شهید رضازاده مطلق افزود: شب شهادت دانیال با پدرم از بیمارستان تماس گرفتند و گفتند که دانیال زخمی شده است، خودتان را به بیمارستان برسانید و در همان لحظه قلبم فروریخت. زمانی که به بیمارستان رسیدیم از شلوغی و ازدحام جمعیت متوجه شدیم که دانیال زخمی نشده بلکه به شهادت رسیده است.

فاطمه رضازاده مطلق در پایان با اشاره به اینکه سوگ از دست دادن برادر بسیار سخت است، تشریح کرد: پدرم بعد از شهادت دانیال دیگر آدم سابق نشد. او راننده کامیون است و حالا دیگر کمرش خم شده؛ اینکه میگویند کمر فرد شکسته است به معنای واقعی درباره پدرم صدق می کند؛ در حقیقت تحمل غم از دست دادن دانیال برایمان بسیار دشوار است اما اینکه او به آرزوی قلبی‌اش رسید برایمان تسکین است.  

انتهای گزارش/

به گزارش خبرنگار نوید شاهد؛ 26 آبان سال 1401 اغتشاشات در کشور؛ دوباره روی دیگری از خود نشان داد. دو جوان که از قضا دوست دوران کودکی هم بودند و علاوه بر دویدن‌های مشترک در کوچه های جهاد و تلاش، آرزوی مشترکی به نام «شهادت» نیز داشتند در  تجمع اغتشاشگران در بازار تعبدی مشهد با ضربات چاقو به شهادت می رسند.

یکی از این دو جوان شهید مدافع امنیت «حسین زینال زاده» است. حسین فرزند بزرگ مادرش بود. در کودکی طعم تلخ از دست دادن پدر را چشیده اما این باعث نشد که رسالت خود را فراموش کند بلکه به نقطه ثقلی برای برادر کوچکترش «سبحان» و مادر تبدیل شد.

در ادامه گفتگوی خبرنگار نوید شاهد با مادر شهید مدافع امنیت «حسین زینال زاده» را می خوانیم.

لطفا کمی خودتان را معرفی کنید.

زهرا صبورغفوریان مادر شهید امنیت حسین زینال زاده هستم. حسین متولد ششم مهرماه سال 78 است. او 26 آبان‌ماه 1401 در جریان اغتشاشات و زمانی که 23 سال بیشتر نداشت به شهادت سید.

حسین همیشه در کارهای جهادی شرکت می کرد و 10 سالگی وارد بسیج مسجد شده و کم کم جذب برنامه های فرهنگی شد؛ در آنجا جزو فعالان بسیج مسجد شد و این موضوع تا زمان اینکه وارد جریان مبارزه با اغتشاشات شد ادامه یافت.

از زمانی که یادم می آید حسین همیشه در حال خدمت‌رسانی بود؛ برای نمونه دو سالی که بیماری کرونا فراگیر شده بود، من هر چند روز در میان حسین را می دیدم. در این زمان هم در کار خدمترسانی به بیماران کرونا، ضدعفونی مکانهای عمومی، توزیع اقلام بهداشتی و… فعال بود و از انجام هیچ کاری مضایقه نمی کرد. حتی خیلی از کارهایی که حسین انجام می داد را بعد از شهادتش به آن رسیدم؛ برای مثال یکی از پاکبان‌ها بعد از شهادت حسین به من گفت زمانی که همیشه حسین به همراه دوستانش، صبح های خیلی زود مکانهای عمومی را ضدعفونی می کرد. او در هر عرصه همیشه آماده به خدمت بود.

ویژگی های روحی و شخصیتی حسین چگونه بود؟

حسین زمانی که در شهر اتفاقی می افتاد تصور می کرد برای اعضای خانواده اش رخ داده و خود را مسئول می دانست و هر کاری که می توانست را انجام می داد. پسرم در سن 11 سالگی پدرش را به دلیل بیماری سرطان خون از دست داد و برای برادر کوچکش هم پدر بود و هم برادر.

در واقع من شهادت را در حسین می دیدم. از زمان شهادت حاج قاسم ما زمان بسیار سختی را گذراندیم؛ همیشه کارهایی که حسین انجام می داد به تاسی از ایشان بود و همیشه تصور می کردم او نیز در سن و سال حاج قاسم شهید شود و تصور نمی کردم اینقدر زود این اتفاق بیفتد.

آیا راجع به شهادت با شما حرف می زد؟ عکس العمل شما چگونه بود؟

بله، چند روز قبل از اینکه مورد هجمه اغتشاشگران قرار گیرد؛ از من خواست تا برای شهادتش دعا کنم من کمی ناراحت شدم از حرفش و او در جواب گفت مادر ما اگر شهید نشویم می میریم؛ من فقط نگاهش کردم و نتواستم جوابی برای این حرفش پیدا کنم.

تا اینکه سه روز قبل شهادتش که دوباره از من خواست تا برای شهادتش دعا کنم من جواب دادم که بسیار نگران می شوم وقتی این حرف را می زنی و آنجا بود که جواب داد مادر اگر امروز من نروم دیگر اجازه نمی دهند تو چادر بر سر کنی و در کوچه های شهر با امنیت قدم برداری و همچنین گفت اگر من بروم می توانم یک نسل را نجات دهم.

این جمله حسین را من در آن زمان متوجه نشدم و در طی این دو سالی که به واسطه شهادت او جوانان زیادی به منزل ما رفت و آمد می کردند می دیدم که راه حسین را ادامه دادند و سر مزار او حاضر می شد و آنجا بود که فهمیدم آن جمله او چه معنایی داشت.  

از روز شهادت حسین و حال و هوایی که بر دلتان حاکم شده بود برایمان بگویید.

روز شهادت حسین اصلا حال خوبی نداشتم شب قبل از شهادتش نیز خواب پدرش را دیده و خیلی نگران بودم.صبح زود من بیرون از منزل رفته بودم و چون حسین نیمه های شب به منزل می آمد برای او صبحانه آماده کرده بودم. او خیلی کیک شکلاتی برای صبحانه دوست داشت به منزل که رسید با من تماس گرفت و گفت که مادر اگر می توانی سر راهت کیک برایم تهیه کن که دوباره تماس گرفت و گفت من رفته ام ولی برای ناهار برمیگردم.

کمی از ظهر که گذشت با وجود آنکه می دانستم نباید با حسین تماس گرفت، دلم شور میزد، به او زنگ زدم اما پاسخگو نبود. همیشه در بدترین شرایط هم که شده یک «یاعلی» برایم می فرستاد اما آن روز حتی این پیام را هم نفرستاد و این مرا نگران‌تر کرد تا اینکه با شماره دوست صمیمی‌اش شهید دانیال رضازاده تماس گرفتم که او نیز پاسخگو نبود. کمی از عصر گذشت که از بیمارستان با من تماس گرفتند و گفتند که حسین در اغتشاشات چاقو خورده است ما به منزل شما می آییم. وقتی این جمله را شنیدم دلم کنده شد و فهمیدم که خبری شده است. به همراه خواهر و برادرم به بیمارستان رفتیم. در آنجا تمام بستگان و دوستان حسین را دیدم و مطمئن شدم حسین به شهادت رسیده است.

 پسرخاله ام به کنارم آمد و گفت می دانم تو آرزوهای زیادی برای حسین داشتی؛ او نیز آرزوهای زیادی داشت و آخر هم به آرزوی دیرینه اش که شهادت بود رسید.

با گفتن این جمله حالم دگرگون شد و آخرین امیدی که داشتم نیز از بین رفت، از اطرافیانم خواستم که دورم را خلوت کنند تا بر عزای امام حسین (ع) و ظلمی که به خاندان ایشان شده بود گریه کنم و در همان حال به امام حسین (ع) و حضرت زینب(س) گفتم اگر من یک فرزند در راه اسلام داده ام شما همه خاندانتان در این راه شهید شدند از شما می خواهم خودتان به من صبر بدهید و در آخر همین اتفاق نیز افتاد.

قدرتی که اکنون دارم به واسطه همین توسل است؛ چراکه آن روز من از ناراحتی نمردم بلکه صبورتر شدم، می دانم که وظیفه من در این راه سنگین تر شده است و امیدوارم بتوانم از پس آن بربیایم.

انتهای گزارش/