شهید مدافع حرم

به گزارش خبرنگار نوید شاهد؛ شب تولد امام جواد (ع) به دنیا می آید و نامش را محمد می گذارند؛ در خانه اما مرتضی صدایش می کنند.

عطوفت و مهری که به خانواده دارد او را یگانه میکند؛ به مادرش می گوید:«هرموقع یا هر طوری که خبر شهادت من به دستت رسید این جمله را با خودت تکرار کن «لا یوم کیومک یا اباعبدالله» بدون شک مصیبت سیدالشهدا علیه‌السلام بزرگ‌ترین مصیبت در عالم است.»

در آخر زن و فرزند خردسال و خانواده را رها می کند و در دفاع از حرم حضرت زینب (س) و مبارزه با تکفیری ها در ۲۳ آبان‌ماه ۱۳۹۶ در استان دیرالزور سوریه به شهادت می رسد.

نامش «شهید مرتضی عبداللهی» است. کسی که توسل به مادر سادات بندی برای مهره های تسبیح زندگی اش می شود تا جایی که اعتقاد دارد پس از شهادتم «سخت است که من سنگ مزار داشته باشم در صورتی که حضرت فاطمه (س) بی‌نشان باشد.».

هر جا ذکر این شهید بزرگوار را خوانده یا شنیدم تهور و بی باکی‌اش را مثال می زدند، با پدرش که تماس گرفتم تا با او مصاحبه کنم متوجه شدم این شیردلی را از پدری دارد که خودش 8 سال دفاع مقدس را پشت سر گذاشته و پسری چون مرتضی را تربیت کرده است.

مصطفی عبداللهی پدر شهید مرتضی عبداللهی در وصف فرزند شهیدش می گوید: آنچه از دوران کودکی مرتضی در ذهنم مانده است این است که دائما میگفت دلم می خواهد مانند رزمندگان اسلام که در راه خدا جهاد کردند، شهید شوم.

پدر شهید ادامه داد: من و مادرش همیشه برای راهی که مرتضی انتخاب کرده بود پشتیبان او بودیم و در این راه هر کمکی از دستمان بر می آمد برایش انجام می دادیم. انتهای ماموریت مرتضی در شهر بوکمال بود که ما برای راهپیمایی اربعین به عراق رفته بودیم؛ دائما با ما تماس می گرفت و حالمان را میپرسید تا اینکه به تهران که رسیدیم خبر شهادت او را به ما اعلام کردند.

کتاب «هواتو دارم» شرحی بر زندگی این شهید مدافع حرم است که در ادامه گفتگوی خبرنگار نوید شاهد را با  این نویسنده می خوانیم.

محمدرسول ملاحسنی نویسنده از نویسندگان ادبیات پایداری و کتب دفاع مقدس درباره آثاری که اخیرا نوشته است، گفت: کتابهای «کاش برگردی»، «هواتو دارم»، «یادت باشد» و «استاندار بصره» این کتابها درباره شهدای مدافع حرم و همچنین شهدای 8 سال دفاع مقدس است.

وی با بیان اینکه همه آثارش درباره شهدا است، اظهار کرد: کتاب «کاش برگردی»  به ذکر خاطرات شهید زکریا شیری از زبان مادر می‌پردازد که همرزم شهید حمید سیاهکالی مرادی بوده است؛ کتاب «یادت باشد» درباره زندگی شهید 26 ساله مدافع حرم، شهید حمید سیاهکلی مرادی به روایت همسر ۲۲ساله‌اش، فرزانه سیاهکلی مرادی است؛ همچنین کتاب کتاب «استاندار بصره» روایت زندگی شهید «سیدناصر سیاهپوش» از دانشجویان فعال ابتدای انقلاب اسلامی شهر قزوین است که نقشی مهم در سازماندهی جوانان انقلابی شهر قزوین و مبارزات عقیدتی با جریان­های فکری چپ و مجاهدین داشت.

وی در پاسخ به این سوال که چرا نوشتن درباره شهدا را انتخاب می کنید، گفت: من معتقدم که ما نویسندگان ادبیات پایداری موظفیم سبک زندگی شهدا را به هر شکلی که ممکن است، ثبت و ضبط کنیم؛ چراکه تاریخ ادبیات شفاهی و نسل جوان به آن نیاز دارد.

نویسنده ادبیات پایداری افزود: پرواضح است که کتاب مادرفرهنگ است و می تواند برای سایر هنرمندان منشا اثر و خلق آثار هنری چون فیلم، سریال، نقاشی، شعر و… باشد.  

ملاحسنی با تاکید بر اینکه خود شهدا ستارگان روشن و پررونق اثرگذاری هستند، گفت: خوانندگان می توانند با ثبت و ضبط خاطرات و زندگی شهدا به الگویی تراز برای زندگی برسند. از میان زندگینامه شهدا، زندگی شهدای مدافع حرم به ویژه اینکه از شهدای معاصر هستند، می تواند به خوانندگان برای رسیدن به زندگی بهتر کمک کند؛ چراکه شهدای معاصر تا چند سال پیش بین ما زندگی کرده، در همین فضا بوده و رفت و آمد می کردند؛ به همین دلیل خوانندگان راحتتر می توانند از آنان الگو گرفته و همذات پنداری کنند تا با کتابها مسیر زندگی خود را پیدا کنند.

ملاحسنی با اشاره به اینکه کتاب «هواتو دارم» روایتی درباره شهید مدافع حرم مرتضی عبداللهی است، گفت: شهید عبداللهی از نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود که 23 آبان سال 96 به شهادت می رسد و کتاب «هواتو دارم» از زبان همسر ایشان، عاشقانه های این دو را روایت می کند. در حقیقت کتاب برشی  10 ساله از زندگی شهید و همسرش را روایت میکند.

وی افزود: کتاب به این موضوع می پردازد که شهید عبداللهی چگونه مسیر زندگی اش را طی کرد تا به قله حماسه سازی، دفاع از حرم حضرت زینب(س) و در نهایت شهادت برسد؛ همچنین در این مسیر سختی هایی را که طی کرده، نوع نگاه ایشان به زندگی، خواننده را قدم به قدم با زندگی او آشنا می کند تا اینکه به اوج داستان می رسد که رسیدن به قله شهادت است.

نویسنده کتاب گفت: هدف من از نگارش کتاب «هواتو دارم»  بیان سبک زندگی شهید عبداللهی بوده است تا نشان دهم طی کردن این مسیر چگونه بوده است. در مقدمه کتاب نیز اشاره شده که در آن بیش از 80 نکته اخلاقی شامل نوع رفتار شهید با پدر و مادر، تکریم سادات، ارتباط با اساتید اخلاق، اهل مطالعه بودن و… نشان داده می شود. اصل روایت و هدف ما بیان این سبک زندگی بوده است.

وی درباره تقریظ مقام معظم رهبری بر کتاب «هواتو دارم» گفت: می خواهم به شما بگویم اگر در سالهای زندگی ام دو خبر خوب شنیده باشم یکی مربوط به کتاب «یادت باشد» است که رهبر فرزانه انقلاب آن ر ا مطالعه کرده بودند و در سخنرانی خود نیز آن را مطرح میکنند و در واقع این کتاب تقریظ شفاهی داشته است. دیگری کتاب «هواتو دارم» تقریظ مقام معظم رهبری شده است برایم خبری خوشحال کننده است.

وی در پایان تشریح کرد: بسیار خرسندم بعنوان فردی در سنگر ادبیات مقاومت بعنوان سربازی کوچک قلم می زنم؛ فرمانده ام نگاهی لطیف به سرباز خود داشته و این باعث می شود که نویسندگان دفاع مقدس با نگاه نکته سنج و دقیق ایشان آشنا شویم. به ویژه اینکه حضرت آقا تاکید دارند تفکر شهدا در دل زندگی آنان و فضای پشت جبهه آنان مطرح شود. در واقع تقریط رهبر فرزانه انقلاب بر این موضوع خوشحال کننده بود و بی صبرانه منتظرم تا ببینم متن تقریظ مقام معظم رهبری بر این کتاب چیست.

گفتنی است؛ همزمان با ۳۰ آبان، روز «قهرمان ملّی» و سالگرد پیروزی جبهه مقاومت و پایان سیطره‌ی داعش، مؤسسه‌ی پژوهشی-فرهنگی انقلاب اسلامی، «رویداد ملّی قهرمان» و هفدهمین پاسداشت ادبیات جهاد و مقاومت را همراه با انتشار تقریظ‌های حضرت آیت‌الله العظمی‌خامنه‌ای بر سه کتاب مربوط به شهدای جبهه مقاومت با عناوین «هواتو دارم»، «مجید بربری» و «بیست سال و سه روز» برگزار خواهد کرد. «هواتو دارم» روایت زندگی شهید مدافع حرم مرتضی عبداللهی است که در ۳۰۴ صفحه به قلم محمدرسول ملاحسنی نوشته و توسط انتشارات شهید کاظمی چاپ و منتشر شده است.

به گزارش نوید شاهد، اینکه سربند یا زهرا (س) به سر چه کسی بسته شود، نَقل محفل شهیدان در هشت سال دفاع مقدس بود که نشان دهنده عشق و ارادت‌شان به بی‌بی دوعالم است. البته این عشق نسبت به حضرت صدیقه طاهره (س) فقط به شهیدان هشت سال دفاع مقدس اختصاص ندارد و آحاد شهدا دلداده حضرت صدیقه طاهره (س) بوده‌اند. به بهانه ولادت حضرت زهرا (س) گزارشی از عشق و ارادت شهدا به بی‌بی دوعالم برایتان تهیه کرده‌ایم.

توسل شهید «غلام‌علی جندقی (رجبی)» به حضرت زهرا (س)

آخرین توسل به بی‌بی دوعالم لحظاتی قبل از شهادت

این شهید والامقام آخرین روضه‌اش را قبل از عملیات «مرصاد» خواند و به حضرت زهرا (س) این چنین گفت:

«خانم، عمریه نوکری شما و فرزندان‌تون رو کردم و چیزی ازتون نخواستم؛ ولی حالا می‌خوام تو اون لحظات آخر کمک کنید.»
شهید «غلام‌علی جندقی (رجبی)» وقتی گلوله رگبار به سینه اش نشست، خم شد. همرزمانش روایت کرده‌اند که زیر نور ماه دیده‌اند، آنها تلاش کردند تا سر غلام‌علی را روی پا بگذارند اما خودش مانع شد. سرش را روی زمین گذاشت و سه بار یا زهرا (س) گفت و چشمانش را بست. انگار که حضرت زهرا (س) آمده بود کمکش.

توسل شهید دکتر «مجید شهریاری» به حضرت زهرا (س)

تدریسِ آمیخته با توسل به اهل بیت (علیهم السلام)

ارادت این شهید والامقام به حضرت صدیقه  طاهره (س) در میان کسانی که او را می‌شناختند مثال زدنی بود. دوستانش روایت کرده‌اند که قصد داشتند تابلوهایی با عنوان «یا فاطمة الزهرا (س)» بنویسند و به اتاق‌های دانشکده نصب کنند.

بعضی از دانشجوها می‌گفتند: «این کارها جاش اینجا نیست.» اما شهید موافق نبود و می گفت: «اتفاقا جاش همین جاست. باید این دانشگاه را با اهل بیت (ع) ضمانت کنیم.»

دکتر خیلی روی زمان کلاس حساس بود و اصرار داشت که از تمام لحظات برای تدریس استفاده کند. اما روزهایی که به نام اهل بیت (علیهم السلام) گره خورده بود، قاعده‌اش فرق می‌کرد. روز شهادت حضرت زهرا (س) چند کتاب عربی و فارسی همراه خود می‌آورد و نیم ساعت درباره اهل بیت (علیهم سلام) صحبت کرد.

یکی از روزها نمی دانم در ذهنش چه گذشت که شروع کرد با صدای بلند گریه کردن. دکتر های‌های گریه می‌کرد و ما هاج و واج او را نگاه می‌کردیم.

توسل شهید حاج «علی‌اصغر حاجی غلامزاده سبزیکار» به حضرت زهرا (س)

آخرین کلامش سه بار سلام به حضرت صدیقه طاهره (س) بود

این شهید والامقام ارادت عجیبی به حضرت زهرا (س) داشت و هر وقت روضه حضرت زهرا (س) را می‌شنید به هم می‌ریخت. علی اصغر می‌گفت: تنها چیزی که طاقتش را ندارم روضه حضرت زهرا(س) است.

شب عملیات والفجر هشت، وقتی غواص های لشکر برای اعلام وضعیت به طرف جزیره ام‌الرصاص رفتند؛ چند دقیقه گذشت اما خبری از آنها نشد، علی اصغر پیش قدم شد تا خبری از آنها بیاورد. اما آخرین خبری که آمد، خبر شهادت خودش بود.

با دشمن درگیر شده بود و صدایش از توی بی سیم می‌آمد. آخرین کلامش سه بار سلام به حضرت زهرا (س) بود.

توسل شهید مدافع حرم «مجید قربانخانی» به حضرت زهرا (س)

خبر شهادتش را از بی‌‌بی دوعالم شنیده بود

پدر و مادر شهید روایت می‌کنند که مجید قبل از اعزام خواب دیده بود که حضرت زهرا (س) را دیدم که فرموده‌‌اند: مجید! تو وقتی می‌آیی سوریه بعد از یک هفته پیش خودمی.

یک روز برای تشییع شهید «محمد فرامزی» رفته بودیم گلزا شهدای «یافت آباد». آنجا بود که به عمه‌اش گفته بود: عمه جان! من هم عازم سوریه‌ام. دو هفته دیگر جای من هم همین جاست.

وقتی به سوریه رفت، چون تک پسر بود او را به عملیات نمی‌بردند. به مرتضی کریمی گفتم: مجید و یکی از بچه‌ها را می‌گذاریم نگهبان دم ساختمان‌ها و خط نمی‌بریم. اما یک بار حرف آخر را زد. گفت: سید اگر من را بردی که هیچ، اگر نبردی شکایتت را به حضرت زهرا (س) می‌کنم. خودت می‌دانی و حضرت فاطمه (س).

روزی هم که می‌خواست با خواهرش عطیه خداحافظی کند، گفت: توی عملیات از بین دویست نفر، فقط دوازده سیزده نفر شهید می‌شوند. همین‌طور هم شد. از یک گردان ۱۸۰ نفره چهارده نفر شهید شدند که یکی از آنها هم مجید بود.

توسل شهید «محمد مصطفی‌پور» به حضرت فاطمه زهرا (س)

مانند بی‌بی دوعالم شهید شد

شهید «محمد مصطفی‌پور» وقتی به شهادت رسید، هنوز به پانزده سالگی نرسیده بود. قبل از عملیات، داده بود جلو  پیراهنش نوشته بودند:

آن قدر غمت را به جان پذیرم حسین (ع)  تا قبر تو را بغل بگیرم حسین (ع)

می‌گفت: دوست دارم تیر روی سینه‌ام بخورد و شهید شوم.

دعایش زود مستجاب شد و در عملیات والفجر هشت، تیری سینه‌اش را شکافت؛ همان جایی که شعر را نوشته بود. ترکشی هم پهلویش را شکافت تا نشانی از حضرت زهرا (س) بر جسمش یادگار بماند.

توسل شهید «احمد کاظمی» به حضرت فاطمه زهرا (س)

حضرت صدیقه طاهره (س) بر بالین شهید حاظر شد

شهید «احمد کاظمی» در عملیات بیت المقدس به سرش ترکش خورده بود. با التماس او را به اورژانس بردیم. 

اصرار داشت سر پایی مداوایش کنند. پزشک که زخم عمیقش را دید بستریش کرد. بر اثر خون ریزی زیاد از هوش رفت. اما یکباره به هوش آمد و گفت بلند شو برویم. اصرار کردم و دلیل این تصمیم را پرسیدم.

گفت می‌گویم به شرط اینکه تا زنده‌ام به کسی نگویی.

در اتاق عمل خوابیده بودم که حضرت زهرا (س) از در وارد شدند. دستی به سرم کشیدند و گفتند بلند شو! بلند شو! چیزی نیست. بلند شو برو به کارهایت برس.

توسل شهید «عبدالحسین برونسی» به حضرت فاطمه زهرا (س)

مین‌هایی که عمل نکردند

شب عملیات، نزدیک خاکریز عراقی ها به میدان مین برخورد کرده بودند. هرچه می‌گشتند، معبرش را پیدا نمی‌کردند. شهید برونسی سر درگم بود و چهل، پنجاه متر آن طرف تر یک گردان نیرو منتظر دستورش بودند.

شهید می‌گفت: به حضرت زهرا (س) متوسل شدم که دلم شکست. گریه‌ام گرفت. نمی‌دانم چند دقیقه گذشت. بی اختیار دستور حمله را صادر کردم. محمدرضا فداکار می‌گفت: آن شب حتی یک مین هم عمل نکرد.

چند روز بعد، سه نفر از بچه ها رفتند طرف همان میدان مین که پای یکی از آنها بر اثر انفجار مین قطع شد. میدان از مین‌های ضدنفر پر بود. کلاه خود را که پرتاب می کردیم، مین‌ها منفجر می‌شدند.