شهید مدافع حرم

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید مدافع حرم «امیر کاظم‌زاده خانیکی»، تنها فرزند پسر خانواده بود که عشق به ولایت و شهادت همواره در وجودش زبانه می‌کشید.

۱۴ اسفند سال ۱۳۶۱ در تهران به دنیا آمد. او پس از پشت سر گذاشتن دوران نوجوانی و اخذ مدرک دیپلم در شغل مقدس پاسداری در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مشغول شد.

 در سال ۱۳۹۰ ازدواج کرد که ثمره این ازدواج یک پسر ۴ ساله به نام محمد طا‌ها بود.

در اواخر اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۲در جریان فعال شدن گروه‌های تکفیری در سوریه و عراق، با تلاش برای شرکت در امر دفاع از حرم حضرت زینب (سلام الله علیها) موفق شد تا به سوریه اعزام شود. در دومین اعزام خود پس از دو هفته مبارزه با تروریست‌های تکفیری در تاریخ ۱۱ خرداد ماه، در زینبیه سوریه در عملیات پاکسازی هنگام درگیری با نیرو‌های تروریستی توسط گروهک تروریستی فرقان زمانی که داخل تانک بود مورد اصابت راکت قرار گرفت و به شهادت رسید.

به او الهام شده بود

مادر شهید مدافع حرم «امیر کاظم‌زاده» می‌گوید: «من خیلی به پسرم وابسته شدم، یکی دو ماه مانده بود که به جبهه سوریه اعزام شود. به من گفت: می‌خواهم به مأموریت بروم. پرسیدم: مأموریت؟ کجا؟… هر چی پرسیدم چیزی نگفت و طفره می‌رفت. خلاصه روز اعزامش فرا رسید. برایم جالب بود، از همه خداحافظی کرد. انگار به او الهام شده دیگر بازگشتی نیست.»

هر شب دو رکعت نماز برای سلامتی امام زمان و او می‌خواندم

«منصوره بخشی‌زاده» همسر این شهید بزرگوار در باره او می‌گوید: «امیر مردی فداکار، پرتلاش و قدردان بود که همیشه من را همسری قانع، مهربان و حسابگری دقیق در زندگی می‌دانست. در تمام لحظات برای رسیدن به اهداف و ساخت زندگی عاشقانه خود تلاش می‌کردیم. در طی سه سال زندگی مشترک با شهید، هر شب دو رکعت نماز به نیت سلامتی امام زمان (عج) و سپس همسرم می‌خواندم و وی را بیمه امام زمان (عج) کرده بودم. حتی گوسفندی خریدم و عقیقه کردم؛ اما سرنوشت ما تقدیر دیگری بود.

امیر علاقه بسیاری به اهل بیت (ع) و به خصوص امام حسین (ع) داشت؛ به نحوی‌که در ایام محرم پس از پایان ساعت اداری مستقیم به مسجد رفته و در آشپزخانه کمک می‌کرد. با شروع مراسم عزاداری نیز به عنوان میان‌دار سینه‌زنان در مسجد حضور پیدا می‌کرد و برای مظلومیت آقا اشک می‌ریخت.

امیر با تمام وجود «محمدطه» را دوست داشت و هر کمکی که می‌توانست، برای نگهداری پسر خود انجام می‌داد. شب‌های زیادی تا صبح بیدار می‌ماند و برای آرام کردن و خواباندن طه تلاش می‌کرد. شهید نیمی از وجود خود را وقف کار و نیم دیگر را وقف خانواده کرده بود.

دوست دارم روزی من را با نام شهید صدا کنند

چندین مرتبه مشاهده کردم که شهید هنگام تماشای صحنه شهادت رزمندگان در فیلم‌های دفاع مقدس اشک می‌ریزد و می‌گوید، دوست دارم روزی من را با نام شهید صدا کنند. من فقط شنونده حرف‌های شهید بودم و این سخن را آرزوی کلامی می‌دانستم. هرچند که برای من دلهره و نگرانی به همراه داشت.

ادامه زندگی عاشقانه ما در بهشت خواهد بود

به خاطر دارم، چند روز پیش از اعزام به سوریه مجدد گفت، دوست دارم روزی من را «شهید امیر» صدا کنند. نخستین مرتبه بود که سکوت را شکستم و گفتم، از زندگی با من خسته شده‌اید که چنین آرزویی دارید؟ پاسخ داد: خدا می‌داند که با تمام وجود از زندگی خود راضی هستم. شما و طه تمام سرمایه زندگی من هستید. من بهترین لحظات عمر خود را در کنار شما داشته و دارم؛ اما اگر من به شهادت برسم، شما تاجی بر سرتان می‌رود و همسر شهید می‌شوید و ادامه زندگی عاشقانه ما در بهشت خواهد بود، دوست ندارید؟ و من باز هم سکوت کردم.

آخرین شب اردیبهشت ۱۳۹۲ بود که طه را بغل کردند و آرام به او گفتند: «پسرم زمانی‌که من نبودم، شما مواظب مامان باش». با تعجب گفتم، امیر، من را به دست این بچه چندماهه می‌سپاری؟ پاسخ داد: روزی طه تنها پناهگاه شما و جانشین من در منزل خواهد بود، شما را به محمد طه و هر دو شما را به خدا می‌سپارم. اولین روز خردادماه بدون آن‌که من مقصد ماموریت وی را بدانم، عازم سوریه شدند. هر روز دو مرتبه با من تماس می‌گرفتند. صبح شنبه، ۱۱ خرداد ۹۲ بود که برای آخرین بار با یکدیگر صحبت کردیم. بعدازظهر همان روز به شهادت رسیده بودند.

پیکر سوخته 

در هفته‌ای که منتظر تماس شهید بودم، چندین مرتبه خواب وی را دیدم. صبح شنبه آشوب عجیبی داشتم. پس از صرف نهار، مادرم گفت: حال مادر امیر خوب نیست، باید به منزل پدر‌شان برویم. باور نکردم و گفتم: من از صبح نگران هستم، می‌دانم امیر را از دست داده‌ام، واقعیت را به من بگویید. هنگامی‌که به پاکدشت رسیدیم و آن هیاهو را دیدم، دنیا برای من تیره‌وتار شد. در دمشق تانک شهید را هدف گرفته بودند و آرزوی دیدن پیکر پاک شهید را بر دل ما گذاشتند.»

مزار این شهید در قطعه ۲۸ ردیف ۳۵ شماره ۲۳ بهشت زهرا(س) قرار دارد.

انتهای پیام/ ۱۱۹

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «حسن رزاقی» سال‌ها جوانی خود را در جبهه‌های دفاع مقدس سپری کرد. او متولد سال ۱۳۴۴ در طالقان بود و از کودکی به تهران نقل مکان کرده بودند که حمله صدامیان به مرز‌های کشور سبب شد او و دوستانش نیز در جبهه‌ها حاضر شوند. او که مهارت‌های نظامی خود را در جبهه‌های جنگ کسب کرده بود بعد از پایان جنگ همچنان به فعالیت ادامه داد. عضو سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شد و اعضای تفحص شهدا بود که برای کشف پیکر‌های شهدا به مناطق عملیاتی می‌رفت. همین حضور مداوم او موجب شد تا وقتی خبر حمله تکفیری‌ها به حرم مطهر آل‌الله در سوریه را بشنود، راهی این کشور شود. اولین حضور او در جبهه‌های دفاع از حرم به آخرین حضورش تبدیل شد و در چهاردهم بهمن ۱۳۹۴ در این راه به شهادت رسید. 

او در سال ۱۳۶۵ ازدواج کرد، از این‌رو سال‌های اول زندگی‌اش مصادف اوج جنگ بود. همان سال «فاطمه خانم» به‌واسطه همسایگی با خانواده رزاقی و دوستی با خواهر شهید برای ازدواج به پسر خانواده پیشنهاد می‌شود. با وجود مخالفت خانواده دختر برای این وصلت، اما فاطمه تصمیمش را برای ازدواج با شهید رزاقی که آن زمان در سپاه پاسداران مشغول به خدمت بود، گرفت. «من از نظر کاری با ایشان مشکلی نداشتم. بسیار انسان ساده‌ای بود و ساده فکر می‌کرد همین ویژگی شهید بود که موجب شد با ایشان ازدواج کنم. ضمن اینکه ما هر دو اهل طالقان بودیم و این یکی از اشتراکات‌مان بود. آن زمان به افراد سپاهی سخت زن می‌دادند؛ با این حال خودم به ازدواج با ایشان راضی بودم.»

چند سال بعد از تمام شدن جنگ باز هم حاج حسن، دوری از جبهه‌ها را تاب نیاورد و به منطقه بازگشت. این‌بار با همسرش و برای همراهی «علی محمودوند» آغاز کار نیرو‌های تفحص بود که شهید رزاقی و همسرش ساکن شهر اندیمشک شدند. خاطرات حضور ۸ ماهه شهید در اندیمشک زمانی به پایان می‌رسد که از لشکر دستور می‌رسد که رزاقی به قسمت مهندسی رزمی سپاه منتقل شود. با وجود علاقه خانواده برای ماندن در اندیمشک، اما عمل به انجام وظیفه آنها را به تهران بازگرداند. همسر شهید از سختی‌های اندیمشک، نبود آب، غربت و دوری از خانواده، مشکلات زندگی در شهر دیگر صحبت می‌کند؛ با این حال حضورشان را وظیفه می‌داند. «همه سختی‌ها را قبول کرده بودیم و تحمل می‌کردیم به قول معروف سختی‌ها را نمی‌دیدم، بعضی از همکاران شوهرم از منطقه که برمی‌گشتند برای بچه‌هایشان غریبه بودند، بچه‌ها پدرهایشان را نمی‌شناختند. این سختی‌ها بود و ما به‌خاطر خدا و اسلام تحمل کردیم.»

پیوند خانواده رزاقی با محوریت حاج حسن با جبهه‌های، تنها به حضور در میدان نبرد خلاصه نمی‌شد. حاج حسن بعد از جنگ بار‌ها به عنوان تفحص‌گر شهدا به مناطق عملیاتی رفت و ترک وطن از جبهه‌ها نکرد. فاطمه خانم هم همان زن انقلابی و مصمم باقی ماند. آنقدر که وقتی شعله‌های جنگ در سوریه بالا گرفت و حاج حسن زمزمه رفتن به سوریه را کرد همسر و همراه زندگیش نه‌تنها مخالفتی نکرد، بلکه مشوق او هم شد. «هدف ما در تمام زندگی، دفاع از اسلام بود. وقتی حرف از سوریه شد خود را در جایگاهی ندیدم که بخواهم با رفتن ایشان مخالفت کنم، زمانی که حرف از دفاع از اسلام در میان هست، جان ناقابل چیزی نیست.»

سال ۱۳۹۱ شهید حسین رزاقی بعد از سال‌ها خدمت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بازنشسته می‌شود. سال‌هایی که مصادف با آغاز درگیری‌ها در سوریه هست. همسر شهید رزاقی تعریف می‌کند که شهید با دیدن حضور نیرو‌های جوان در سوریه چقدر به آنان غبطه می‌خورد ضمن اینکه شهادت دوستانش در زمان دفاع‌مقدس و شهادت شهید محمودوند هم او را برای شهادت بی‌تاب‌تر از قبل کرده بود. سال ۱۳۹۴ بالاخره پس از پیگیری‌های بسیار، شهید رزاقی موفق به اعزام می‌شود. مسئله را با همسرش مطرح می‌کند و همان جوابی را می‌شنود که در سال‌های جنگ شنیده بود. زمانی که حرف از دفاع و اسلام می‌شود دیگر حرفی برای گفتن باقی نمی‌ماند و همسر نیز اجازه می‌دهد.

اینکه حسن رزاقی در اولین حضورش در جبهه سوریه به شهادت برسد، اتفاقی بود که حتی همسرش هم پیش‌بینی نمی‌کرد. برای همین وقتی همسرش از او خواست موضوع رفتنش را به بستگان بگوید و او از این کار امتناع کرد، گفته بود: «این سری را کاری ندارم، اما سری بعد خودم به همه می‌گویم.» ۱۸ روز در سوریه بود، خانواده با فکر اینکه حسن باز‌می‌گردد روز‌ها را سپری کردند غافل از اینکه خداوند ردای شهادت را برای او برگزیده هست.

انتهای پیام/ ۱۱۹