شهید مدافع حرم

به گزارش مجاهدت از گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، دویست و چهل و هفتمین ماهنامه فرهنگی، اجتماعی و سیاسی فکه به تازگی ویژه آذر ۱۴۰۲ منتشر شده است.

مطالب فلسطین را آزاد کنید، بسیجی به وسعت دنیا، طرحی برای دنیا و دنیای آینده؛ دنیای فلسطین به ترتیب نوشته علی حسین پور، زهرا عابدی، زهره علی عسگری و فتح الله نادعلی در بخش خرده یادداشت این مجله چاپ شده اند.

در قسمت دور نما این نشریه هم مقالاتی درباره ضربه‌های آمریکا به ملت ایران، ضربه ایران به آمریکا در ۱۳ آبان، وظیفه امروز جوانان، مشکل ما با آمریکا، دروغ بزرگ و طراحی‌های سفارت آمریکا علیه ایران، فهم ریشه‌ای موضوع دشمنی آمریکا با ایران و … منتشر شده اند.

روادید بخش دیگر دویست و چهل و هفتمین نشریه فکه است که با داستانی از انقلاب با عنوان «آقای مجریه» نوشته محمد گرشاسبی شروع می‌شود. در ادامه این بخش فتح الله نادعلی به واکاوی و تبیین برخی از چالش‌های ملت و نظام از آغاز تاکنون پرداخته است. سرگذشت شهید مسعود علی محمدی با عنوان‌های مسجد محله محله، مینی بوس مدرسه، ماه عسل، اون دنیا، روسیه، قیطریه و سازمان انرژی اتمی توسط حسین علوی نگاشته شده است.

نفیسه نجفی با عنوان «حق مروارید این نبود؛ صدف‌ها نباید فراموش شوند» کم کاری‌های پیرامون حجاب را مورد نقد و بررسی قرار داده است. در مورد جایگاه ایران در منطقه غرب و آسیا در محور مقاومت این بخش توسط محسن نجفی صحبت شده است.

صندوقچه رازهای مگو و لبخند بزن برادر عنوان‌های قسمت حدیث عاشقی این شماره از نشریه فکه هستند. شهید مدافع حرم امیرلطفی پرونده ویژه در بخش مدافعان حریم دویست و چهل و هفتمین نشریه فکه است که عنوان «به وقت ۲۹ سالگی» را به خود اختصاص داده است. زهرا عابدی، زینب سادات سید احمدی، میثم راستاد، زینب خاکپور مروستی، عطیه علوی و سپیده صفا در این پرونده ویژه با مادر، برادر و دو نفر از همرزمان این شهید مدافع حرم به گفت‌وگو پرداخته اند.

فکه+، طعم پیروزی، مشاهد من البطوله که به زبان عربی نوشته شده و معرفی کتاب «خاتون قوماندان» هم مطالب پایانی این شماره نشریه فکه هستند.

انتهای پیام/ 141

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، همزمان با روز تاسوعا، منزل شهید مصطفی صدر زاده در شهریار تهران میزبان عزاداران حسینی بود. به همین مناسبت مروری بر زندگی این شهید مدافع حرم داریم.

«سیدابراهیم» نام جهاد شهید مدافع حرم «سیدمصطفی صدرزاده» بود. صدرزاده از فعالان مسجد و پایگاه بسیج بود و به عنوان مربی حلقه‌های صالحین و مدرس در اردو‌های عقیدتی و فرهنگی فعالیت داشت.

مصطفی صدرزاده در ۱۹ شهریور سال ۶۵ در شهرستان شوشتر استان خوزستان به دنیا آمد. در ۱۱ سالگی به همراه خانواده به استان مازندران نقل مکان کرد و پس از دو سال، همراه خانواده در شهرستان شهریار استان تهران ساکن شد.

سال ۸۷ وارد حوزه شد و حدود ۴ سال درحوزه علمیه امام جعفرصادق (ع) تهران درس خواند. سپس در رشته ادیان و عرفان در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز تحصیل کرد.

احترام به بزرگتر‌ها و مهربانی با کودکان و دست بوسی کوچکتر‌ها نسبت به بزرگتر‌ها سنتی بود که شهید صدرزاده در مسجد محله رسم کرده بود.

سال ۹۲ راهی سوریه شد و با داشتن چندین مجروحیت، دست از امر به معروف و نهی از منکر برنداشت و مقاومت در برابر ظلم را سرلوحه کار خود قرار داد. صدرزاده در میدان رزم به «شیر بیشه فاطمیون» معروف بود.

سیدمصطفی صدرزاده روز قبل از شهادت به دوستانش گفته بود که با یک گلوله شهید می‌شود و عاقبت در اول آبان سال ۹۴ در عملیات محرم در روز تاسوعا در مبارزه با تروریست‌های تکفیری در حومه حلب به شهادت رسید و پیکر مطهرش در گلزار شهدای بهشت رضوان شهریار به خاک سپرده شد.

مادر شهید صدرزاده در دیداری که با رهبر معظم انقلاب اسلامی داشتند از نذر حضرت عباس (ع) روایت کرد و گفت: مصطفی تقریبا ۳ سالش بود که در روز تاسوعا در روضه نشسته بودم که مصطفی جلو در با موتور تصادف کرد و گفتند که از دنیا رفته است. من همینطور که جلوی کتیبه‌های حضرت عباس (ع) نشسته بودم، گفتم یا حضرت ابوالفضل فرزندم را نذرتان کردم، نگهش دارید تا سرباز شما باشد.

مصطفی در آن حادثه که قبل از اذان ظهر روز تاسوعا پیش آمده بود، زنده ماند و سال‌ها بعد در روز تاسوعای سال ۹۴ دقایقی قبل از اذان ظهر به شهادت رسید. رهبر معظم انقلاب پس از شنیدن این روایت فرمودند: «این موارد باید در تاریخ ثبت شود و عظمت زیادی دارد.» همچنین مقام معظم رهبری در مراسم سی و چهارمین سالگرد حضرت امام خمینی (ره) در سخنرانی خود از این شهید یاد کردند.

شهید صدرزاده نکاتی به دوستان در امور فرهنگی سفارش می‌کند: وقتی کار فرهنگی را شروع می‌کنید با اولین چیزی که باید بجنگیم خودمان هستیم، وقتی که کارتان می‌گیرد و دورتان شلوغ می‌شود تازه اول مبارزه است، زیرا شیطان به سراغتان می‌آید اگر فکر کرده اید که شیطان می‌گذارد شما به راحتی برای حزب الله نیرو جذب کنید، هرگز، اگر می‌خواهید کارتان برکت پیدا کند به خانواده شهدا سر بزنید، زندگی نامه شهدا را بخوانید سعی کنید در روحیه خود شهادت طلبی را پرورش دهید، سخنان مقام معظم رهبری را حتما گوش کنید، قلب شما را بیدار می‌کند و راه درست را نشانتان می‌دهد، دعای ندبه و هیئت چهارشنبه را محکم بچسبید، خودسازی دغدغه اصلی شما باشد.

پدرشهید صدر زاده درباره افغان شدن او را اینگونه تعریف می‌کند: «مصطفی با ابوحامد آشنا شده بود؛ و می‌گوید می‌خواهم با بچه‌های فاطمیون به سوریه بروم. ابوحامد به او کُد می‌دهد که حیف شد اگر افغانی بودی می‌توانستی. از همان جا این فکر در ذهن مصطفی جرقه می‌زند که خب می‌روم افغانی می‌شوم و برمی گردم. خیلی سریع و کمتر از دو ماه لهجه افغانستانی را یاد گرفت. به مشهد می‌رود تغییر چهره می‌دهد و، چون استعداد خوبی در یادگیری لهجه داشت خیلی سریع و کمتر از دوماه لهجه افغانستانی را یاد گرفت. اتفاقا لهجه‌ای که یاد می‌گیرد لهجه بچه‌های شیعه افغانستان نیست و همین برایش دردسر می‌شود. آنجا بچه‌های افغانستانی فکر می‌کنند شاید نفوذی باشد و از او روی برمی گردانند. اما از اقبال مصطفی ابوحامد می‌آید، او را بغل می‌کند و می‌گوید او از خودمان است.»

منبع: ایسنا

انتهای پیام/ ۱۳۴

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، محمدحسین مرادی یکی از شهدای مدافع حرم است که آبان سال ۱۳۹۲ با ۳۲ سال سن در دمشق و در چند متری حرم حضرت زینب (س) هدف گلوله تکفیری‌ها قرار گرفت و پس از چند روز به شهادت رسید.

«حتی نامگذاری او هم با شهید و شهادت عجین شده بود.» این را پدر محمدحسین می‌گوید و ادامه می‌دهد: «وقتی مادر محمدحسین او را باردار بود، ماجرای هفتم تیر و شهادت بهشتی و یارانش پیش آمد. همان زمان همسرم به من پیشنهاد کرد که اگر نوزادمان پسر بود، نامش را به یاد شهید بهشتی، محمدحسین بگذاریم. دو ماه و چند روز بعد هم محمدحسین به دنیا آمد. پسرم نامش را از یک شهید گرفت و با عشق و یاد شهدا زندگی کرده و عاقبت خودش نیز به شهادت رسید.»

آقای مرادی می‌گوید: «وقتی جنگ شد، ازدواج کردم و صاحب چند فرزند شدم. با این حال اگر فرصتی پیش می‌آمد به جبهه می‌رفتم. توفیق ۲۴ ماه حضور در مناطق عملیاتی نیز نصیب من شد. پس محمدحسین حین جنگ بزرگ شد. در بعضی از این اعزام‌ها، او که شاید ۴ سال بیش نداشت، اسلحه اسباب‌بازی خود را روی دوش خود انداخته و به بدرقه ما رزمنده‌ها می‌آمد.»

او با خنده ادامه می‌دهد: «یک بار وقتی من جبهه بودم و محمدحسین هنوز کوچک بود، او و برادر بزرگ‌ترش به دنبال گروهی که شهیدی را تشییع می‌کردند راه افتادند و سرانجام از بهشت‌زهرا (س) سر در آوردند. آن زمان او هنوز مدرسه هم نمی‌رفت. برای ما عجیب بود که با چه برداشتی این همه راه را همراه تشییع‌کنندگان رفته. عشق و علاقه به شهدا از همان زمان در دل این بچه جوانه زده بود.»

مادر محمدحسین هم می‌گوید: «وقتی محمدحسین به سوریه رفت و در دفاع از حرم مجروح شد، دوستانش چیزی از این موضوع به ما نگفتند. دهه اول محرم بود. من به روضه رفته بودم که به یاد محمدحسین افتادم. اول از خدا خواستم محافظ او در آن کشور غریب باشد و نگذارد برای او اتفاقی بیفتد. اما بعد پیش خودم فکر کردم اگر پسرم را دوست دارم، باید بهترین‌ها را برایش بخواهم. پس برای او شهادت را آرزو کردم.»

این مادر شهید ادامه می‌دهد: «با اینکه مادر نمی‌تواند حتی کوچک‌ترین آسیبی را در وجود فرزندش ببیند به خدا گفتم: «محمدحسین عاشق شهادت است و من هم می‌دانم که شهادت بهترین چیزی است که می‌شود نصیب عزیزم شود. پس خدایا بهترین را نصیب او کن.» یکی دو روز بعد از آن اتفاق، پسرم به شهادت رسید.»

او دومین روز محرم سال ۹۲ قصد بازگشت به ایران را داشت که به او خبر می‌رسد داعشی‌ها در حال نزدیک شدن به حرم حضرت زینب (س) هستند. پس به سمت حرم برمی‌گردد و فردای آن روز حین درگیری با حرامیان، ابتدا از ناحیه کتف و پس از استمرار بر ایستادگی و جنگیدن گلوله‌های دیگری به زیر قلب، کبد و کلیه او اصابت کرده و پس از چند روز به شهادت می‌رسد.

منبع: فارس

انتهای پیام/ ۱۳۴