شورای امنیت

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: ریچاردهاس در نشریه فارن افرز نوشت: به نقل از لنین گفته شده؛ «دهه‌هایی وجود دارد که هیچ تحولی در آن رخ نمی‌دهد و هفته‌هایی هست که به‌اندازه چندین دهه در آن تحول رخ می‌دهد.» باید همچنین بر آن افزود دهه‌هایی هست که به‌اندازه چند قرن در آن رخ می‌دهد؛ و اکنون، جهان در گرماگرم چنین دهه‌ای قرار دارد. خطر امروز، ریشه در افول شدید نظم جهانی دارد و این افول اکنون با تلاقی تهدیدهای کهنه و نو هم در شرایطی که آمریکا در موقعیت مناسبی برای رویارویی با آنها نیست، نگران‌کننده می‌شود. جهان شاهد احیای بدترین جنبه‌های ژئوپولیتیک سنتی است؛ رقابت قدرت‌های بزرگ، جاه طلبی، جنگ بر سر منابع. 

روسیه زیر حاکمیت پوتین است که رویای بازآفرینی نیمکره نفوذ روسی را در سر دارد. پوتین برای رسیدن به این هدف، دست به هر کاری می‌زند و قادر به چنین کاری هم هست. در همین حال، چین، عزم یک سلطه منطقه‌ای و چه بسا جهانی را دارد و خود را در موقعیتی می‌بیند که رقابت فزاینده یا حتی رویارویی با ایالات متحده را رهبری کند. اما این همه ماجرا نیست. این ریسک‌های ژئوپولیتیک در تصادم با چالش‌های پیچیده تازه‌ای قرار دارند که در کانون دوران معاصر قرار گرفته‌اند: چالش‌هایی چون تغییرات آب و هوایی، همه‌گیری کرونا و تکثیر هسته‌ای. پیامد رقابت‌های فزاینده، همکاری میان قدرت‌های بزرگ را تقریبا ناممکن کرده است حتی در زمانی که این همکاری به سود همه باشد.

آنچه تصویر را پیچیده‌تر می‌کند، این واقعیت است که دموکراسی آمریکایی و انسجام سیاسی آن در چنان سطحی از ریسک قرار دارد که از میانه قرن نوزدهم‌، دیده نشده. ایالات متحده، یک کشور در میان بقیه کشورها نیست: رهبری آمریکا نقشی کارساز در نظمی دارد که در 75 سال گذشته بر جهان حاکم بوده است. با این حال، آمریکایی که دچار شکاف‌های داخلی است، تمایل و توان کمتری برای هدایت صحنه بین‌المللی دارد.

این شرایط، یک چرخه شوم را به وجود آورده: رقابت تشدید شده ژئوپولیتیک، عرصه را بر چنان همکاری‌ای که لازمه مشکلات تازه جهانی است تنگ کرده و با تخریب محیط بین‌المللی، سوخت لازم برای تنش‌های بیشتر را تامین می‌کند و این همه زمانی رخ می‌دهد که آمریکا تضعیف شده و تمرکز خود را از دست داده است. 

شکاف هراس‌آور میان چالش‌های کنونی جهان و واکنش به آن، چشم‌انداز فزاینده جنگ میان قدرت‌های عمده در اروپا و منطقه‌ایندوپاسیفیک و احتمال فزاینده ایجاد بی‌ثباتی توسط ایران در خاورمیانه، همگی دست به دست هم داده تا جهان در خطرناک‌ترین لحظه خود، پس از جنگ دوم قرار گیرد. این یک توفان کامل است. اتفاق‌های خوب، کمتر به خودی خود رخ می‌دهند و برعکس، چنان‌که سامانه‌ها، به حال خود رها شوند، رو به ویرانی می‌گذارند. این تکلیف سیاستگذاران آمریکایی است که اصول دولتمداری را از نو کشف کنند تا قدرت ملی را سروسامان داده، علیه گرایش به بی‌نظمی، دست به اقدام بزنند.

باید در پی این هدف بود که تصادم میان ژئوپولیتیک کهنه با چالش‌های تازه را مدیریت کرد، گام‌های منظمی برداشت و نهادهایی را به‌وجود آورد که از اجماع کافی برخوردار باشند. برای انجام همه این کارها، واشنگتن باید بیش از آنکه در جهان به دنبال گسترش دموکراسی باشد، به تثبیت نظم جهانی اولویت دهد اما در داخل کشور، به تقویت دموکراسی همت گمارد.

بحران اوکراین نشان داد هیچ یک از گام‌هایی که آمریکا در سال 1990 و در پی تهاجم عراق به کویت برای شکل‌دهی به یک ائتلاف بین‌المللی برداشت، امروزه شدنی نیستند. این واقعیت که روسیه در قیاس با عراق، یک کشور بسیار نیرومندتر و بانفوذتر است، تنها بخشی از تفاوت را توضیح می‌دهد. هرچند یورش روسیه به اوکراین، نوعی احساس همبستگی و سطوحی چشمگیر از هماهنگی را میان کشورهای غربی برانگیخت، اما واکنش به جنگ اوکراین، به هیچ روی شباهتی به آن استقبال جهانی از اهداف و نهادهای منظمی نداشت که آمریکا با جنگ خلیج‌فارس پی گرفت. به جای آن، پکن خود را در کنار مسکو قرار داد و بیشتر جهان هم از تحریم‌هایی که علیه روسیه اعمال شد، حمایت نکردند. وقتی یک عضو دائم شورای امنیت، قوانین بین‌المللی و اصل عدم تغییر مرزها با توسل به زور را زیر پاگذارد، سازمان ملل متحد هم تاحدود زیادی به حاشیه می‌رود.

دست برتر آمریکا در قدرت جهانی، تضعیف می‌شود، آن هم به قول فرید زکریا به دلیل «برآمدنِ بقیه». آمریکا با آنچه در جهان و در خانه، انجام داد یا انجام نداد، بخش بزرگ‌تر میراث پس از جنگ سرد خود را تلف کرد و نتوانست دست برتر را به یک نظم پایدار تبدیل کند. این ناکامی، وقتی نوبت به رویارویی با روسیه می‌رسد، بیشتر به چشم می‌آید. نمی‌توان انکار کرد که شش دولت آمریکا کارنامه قابل ارائه‌ای در برساختن یک رابطه موفق با روسیه نداشته‌اند.

رفتار روسیه تحت سلطه پوتین، در مغایرت کامل با اصول نظم بین‌المللی قرار دارد. او هیچ علاقه‌ای به درهم بافتن روسیه در نظم حاکم جهانی ندارد بلکه هرجا بتواند آن را زیر پا می‌گذارد و تضعیف می‌کند.

همچنین ثابت شد که پیوستگی اقتصادی، مانع تهدید علیه نظم جهانی نمی‌شود. بسیاری بر این باور بودند که اتکای روسیه به بازارهای اروپایی برای صادرات انرژی، به خویشتنداری کرملین می‌انجامد اما، این پیوندها در قیاس با شرایط بروز جنگ اول جهانی، هیچ تاثیر بهتری در ملایم کردن رفتار روسیه نداشت. روسیه یک تهدید گزنده و مشکلی کوتاه مدت برای آمریکاست. چین در مقابل، یک چالش جدی‌تر میان و درازمدت است. این نگرش که درهم بافتن چین در اقتصاد جهانی، این کشور را در سیاست داخلی بازتر، و سیاست خارجی‌اش را ملایم‌تر می‌کند، نادرست از آب درآمد، بلکه نتیجه وارونه‌ای داشت. چین، در داخل سرکوبگرتر شده و تمرکز قدرت بی‌سابقه‌ای را در دستان شی جین پینگ، قرار داده است.

رهبران چین، ظاهرا این تصور را دارند که پکن برای رفتار تهاجمی‌اش، هزینه چندانی پرداخت نخواهد کرد چرا که دیگران وابستگی زیادی به صادرات چین و دسترسی به بازارهای این کشور دارند. به نظر نمی‌رسد که بروز یک منازعه میان واشنگتن و پکن، یک احتمال دور باشد. با نزدیک شدن مسکو و پکن، اکنون برخلاف چهل یا پنجاه سال پیش، این آمریکاست که خود را مرد سالخورده این دیپلماسی سه ضلعی می‌بیند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، رژیم صهیونیستی اخیراً حملات متعددی را به مناطق مختلف سوریه انجام داده که پدافند هوایی ارتش سوریه بسیاری از این حملات را ناکام گذاشته است. در جدیدترین حمله، فرودگاههای حلب و دمشق هدف قرار گرفتند.

واکنش دمشق

سوریه بار دیگر از شورای امنیت سازمان ملل و دبیرخانه سازمان ملل خواست تا حملات رژیم صهیونیستی به خاک سوریه را به عنوان نقض حاکمیت و تهدید مستقیم صلح و امنیت منطقه و بین المللی محکوم کنند.

وزارت امور خارجه و مهاجران در نامه های جداگانه به دبیرکل سازمان ملل متحد و رئیس شورای امنیت اعلام کرد که اشغالگران از نظر قانونی، اخلاقی، سیاسی و مالی مسئول هدف قرار دادن عمدی فرودگاه های بین المللی دمشق و حلب و به خطر انداختن تأسیسات غیرنظامی، خرابکاری ها و جان غیرنظامیان هستند.

وزارت خارجه سوریه اعلام کرد: حدود ساعت ۲۰:۰۰ عصر روز چهارشنبه ۳۱ اوت ۲۰۲۲ (اسرائیل) به فرودگاه بین‌المللی تجاری حلب حمله هوایی کرد که آسیب جدی را به باند فرودگاه وارد کرد و باعث از کار افتادن آن و تخریب کامل ایستگاه کمک ناوبری و تجهیزات آن و از کار افتادن آن، شد.

در نامه وزارت خارجه سوریه آمده است: همچنین جنگنده‌های رژیم صهیونیستی حدود ساعت ۲۱:۱۸ روز گذشته چهارشنبه ۳۱ اوت ۲۰۲۲ با تعدادی موشک از سمت دریاچه طبریا در شمال فلسطین اشغالی برخی نقاط جنوب شرق دمشق از جمله فرودگاه بین‌المللی دمشق را هدف قرار دادند جایی که این تجاوز منجر به خسارات مادی از جمله انهدام ایستگاه کمک ناوبری و برخی تجهیزات در فرودگاه بین‌المللی دمشق شد.

وزارت خارجه سوریه در نامه خود تاکید کرد: این اولین بار نیست که نیروهای اشغالگر اسرائیل تأسیسات عمومی تجاری و عمرانی یا بنادر هوایی و دریایی در سوریه را هدف قرار می دهند و کشتیرانی و ترافیک هوایی و دریایی، تجاری و غیرنظامی و همچنین جان و ایمنی غیرنظامیان را به خطر می اندازد. سوریه حق خود را برای پاسخگویی به حملات اسرائیل محفوظ می دارد.

همچنین وزارت امور خارجه سوریه تاکید کرد که اشغالگران از نظر قانونی، اخلاقی، سیاسی و مالی مسئول هدف قرار دادن عمدی فرودگاه های بین المللی دمشق و حلب و به خطر انداختن تأسیسات غیرنظامی، خرابکاری ها و جان غیرنظامیان هستند.

وزارت امور خارجه سوریه در نامه خود آورده است: سوریه مجدداً از شورای امنیت و سازمان ملل متحد می خواهد تا حداقل اختیاراتی را که بر اساس منشور به آنها در زمینه حفظ صلح و امنیت بین‌المللی محول شده است، اعمال کنند و این حملات اسرائیل را محکوم کنند. سوریه از دبیرخانه کل و شورای امنیت امروز انتظار اقدام فوری و موضعی روشن و بدون ابهام در مقابل تحرکات اسرائیل برای تشدید تنش و درگیری در منطقه دارد.

بازی اسرائیل با آتش

فیصل المقداد وزیر امور خارجه سوریه گفت، رژیم صهیونیستی با آتش بازی می‌کند و اوضاع امنیتی و نظامی منطقه را در آستانه انفجار قرار می‌دهد.

المقداد در توئیتی که حساب وزارت امور خارجه سوریه آن را منتشر کرد، نوشت: سوریه در مقابل تجاوزات مکرر رژیم اشغالگر سکوت نخواهد کرد و اسرائیلی‌ها هزینه این تجاوزات را دیر یا زود پرداخت می‌کنند.

وی ادامه داد: سوریه ایستادگی کرده و ایستادگی خواهد کرد و از مواضع خود عقب نشینی نمی‌کند و دشمن اسرائیلی نباید در محاسباتش دچار اشتباه شود و امید یا توهم داشته باشد که سوریه مواضعش را تغییر خواهد داد.

وزیر امور خارجه سوریه تأکید کرد: آمریکا و کشورهای غربی مسئول تشویق اسرائیل برای تجاوز و تهدید علیه صلح و امنیت در منطقه و جهان هستند.

وزارت امور خارجه سوریه نیز در بیانیه‌ای اعلام کرد: تجاوزات نظامی مستمر اسرائیل، تهدیدی برای انفجار وضعیت امنیتی و نظامی در منطقه است. سوریه در برابر این تجاوزات ساکت نخواهد ماند و دیر یا زود اسرائیلی‌ها تاوان آن را خواهند پرداخت.

هدف تل آویو چیست؟

رژیم صهیونیستی تاکنون نتوانسته است از این حملات خود به نتیجه‌ای برسد و همچنان به خط و نشان کشیدن برای دمشق ادامه می‌دهد. تل آویو پس از ناتوانی از نابودی نظام سوریه و فروپاشی محور مقاومت به بن بست رسیده است.

حملات متعدد صهیونیست‌ها به سوریه که با مدرنترین جنگنده‌های ساخت آمریکا هم صورت گرفت است تأثیری بر دمشق نداشته و نتوانسته به تضعیف دولت سوریه منجر شود و روحیه نظامیان ارتش سوریه را از بین ببرد. تل آویو از آغاز بحران در سوریه تاکنون به شیوه‌های مختلف در راستای تحقق اهداف خود یعنی براندازی دولت سوریه و ویران کردن شهرهای سوریه گام برداشته است.

این رژیم علاوه بر کمک‌های فراوان به تروریست‌ها و درمان مجروحان آنها، هر جا که گروههای تروریستی در معرض خطر قرار گرفته‌اند به حمله هوایی به سوریه به بهانه‌های مختلف روی آورده است.

تحرکات رژیم صهیونیستی در طول سال‌هایی که از بحران سوریه می‌گذرد به خوبی نمایانگر این است که صهیونیست‌ها نمی‌خواهند که سوریه تمامیت ارضی یکپارچه داشته باشد. رژیم صهیونیستی تمایل شدید بر بی ثباتی سوریه دارد و حملات آن به سوریه نیز در این راستا تعریف می‌شود.

واقعیت آن است که پذیرش این واقعیت برای رژیم صهیونیستی بسیار سخت است که ارتش سوریه را بر خلاف میل و پس از چند سال جنگ به منظور سرنگون ساختن دولت سوریه مجدداً در نزدیکی خود ببیند و شب و روز با کابوس عدم امنیت از ناحیه محور مقاومت دست و پنجه نرم کند.

این حملات نقض آشکار مفاد حقوق بین‌الملل، منشور سازمان ملل متحد و قطعنامه‌های مربوط به آن، که همه آن خواستار حفظ احترام به حاکمیت، وحدت و تمامیت ارضی سوریه هستند، به شمار می‌رود.

این حملات تصادفی نیست. این حملات همه جانبه در راستای استراتژی ژئوپلتیک- توطئه‌ای ضد سوریه در نتیجه مواضع اصولی آن به ویژه در زمینه مبارزه با تروریسم است. طیف گسترده‌ای از اهداف سیاسی، نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی وجود دارند که قرار است از طریق تهاجماتی که در سال‌های گذشته متوقف نشده‌اند، محقق شوند.

از نگاه کارشناسان نبود هیچ پاسخ بازدارنده و محدودیتی از سوی دمشق، سبب جریح دار شدن صهیونیستهاست. هدف این است که جنگ آتی را به شدت صهیونیستها از آن هراسان دارند، دور کند و در نتیجه تلاش می کنند که مانع از تهاجم سوریه و حزب الله لبنان در آینده به رژیم اشغالگر شوند. هدف آنها برهم زدن ثبات مردم سوریه است و از این رو، آنها به اقدامات بی ثبات کننده خود ادامه خواهند داد.

آنچه سبب ادامه حملات رژیم صهیونیستی به سوریه می‌شود؛ عدم واکنش واقعی از سوی دمشق است. پدافند هوایی سوریه فقط به مقابله با حملات می‌پردازد و اگر واکنش کوبنده به این حملات انجام شود دیگر اسرائیل جرأت تکرار این حملات را نخواهد داشت.

رژیم صهیونیستی به دنبال انهدام تکنولوژی تسلیحاتی و سامانه دفاع هوایی سوریه است و شمار کشته شدگان در حملاتش برایش ذره‌ای اهمیت ندارد. هدف از حملات مداوم رژیم صهیونیستی به سوریه فرسوده کردن ارتش سوریه و ایجاد مانع در برابر آن است.

سوالی که تحلیلگران و ناظران امور مطرح می‌کنند این است که چرا سوریه به حملات رژیم صهیونیستی واکنشی نشان نمی‌دهد؟

حقیقت آن است که دولت و ارتش سوریه دقیقاً در کنار مرزهای فلسطین اشغالی سنگر گرفته‌اند و به راحتی می‌توانند به تعرضات رژیم صهیونیستی پاسخ قاطع دهند اما فعلاً اولویت های دیگری دارند و مبتنی بر منطق خاص جنگ، اصراری بر گشودن جبهه‌هایی جدید و همزمان ندارند. بی شک مبتنی بر این نگاه زمانه پاسخگویی به تجاوزهای اسرائیل زیاد دور نخواهد بود. صبر دمشق هم حدی دارد و بالاخره لبریز خواهد شد و پاسخ دندان شکنی به حملات رژیم صهیونیستی خواهد داد و این از موضع گیری فیصل المقداد وزیر خارجه سوریه و هشدر شدیداللحن او به تل آویو درباره بازی نکردن با آتش مشخص می شود.