صحرای سینا

سرویس جهان مشرق – تنش‌های مرزی میان دولت مصر و رژیم صهیونیستی در ماه‌های اخیر به شکل قابل توجهی روند تصاعدی داشته است که امری بی‌سابقه محسوب‌ میشود. طی ماه‌های گذشته، ارتش مصر اقدام به افزایش حضور نظامی خود در صحرای سینا کرده است که منجر به واکنش سران رژیم صهیونیستی شده است.

در همین رابطه، دکتر اسماعیل ترکی، کارشناس روابط بین‌الملل در دانشگاه قاهره، طی مصاحبه‌ای با العربیه نت، به این شبکه گفت که حمله نظامی اسرائیل به کریدور فیلادلفیا (صلاح الدین) یک اقدام تنش‌زای خطرناک و نقض آشکار توافقنامه صلح امضا شده با مصر است که بیان می‌کند این منطقه بخشی از سرزمین‌های فلسطینی است و اسرائیل نباید هیچ حضور نظامی در این منطقه داشته باشد.

وی توضیح داد که این اقدام ثبات کل منطقه را تهدید می‌کند و اعتماد بین دو طرف را تضعیف می‌کند، به ویژه از آنجا که مصر امنیت مرزهای خود را خط قرمزی می‌داند که نباید از آن عبور کرد.

او در ادامه خاطرنشان کرد که پاسخ مصر به این نقض توافق قاطع بود، زیرا قاهره بر رد کامل حضور نظامی اسرائیل در امتداد این محور تأکید کرد، چرا که این امر ناقض توافق صلح و پروتکل مرزی تکمیلی امضا شده بین دو طرف در سال ۲۰۰۵ است.

اسماعیل ترکی افزود: «قاهره تأکید کرد که هرگونه تحرک نظامی در منطقه باید با هماهنگی قبلی انجام شود. در این راستا، نیروهای کمکی نظامی مصر، مطابق با تهدیدات فزاینده در مرز، به سینا اعزام شدند، پیامی روشن مبنی بر اینکه مصر در مورد حفاظت از امنیت ملی و خاک خود کوتاه نخواهد آمد. مصر توافقنامه صلح را نقض نکرد، بلکه اسرائیل این کار را کرد. پاسخ مصر در چارچوب حفاظت از مرزها و حفظ امنیت ملی مصر بود.»

سرویس جهان مشرق – در هفته های اخیر و همزمان با ناکامی ارتش رژیم صهیونیستی در تحقق اهداف خود و پذیرش شروط حماس و در نهایت برقراری آتش بس، اظهاراتی گستاخانه و مردود از سوی مقامات صهیونیستی و آمریکایی در رابطه با آینده غزه و کوچ مهاجران آن گفته شده که منجر به واکنش های جهانی شده است.

این طرح‌ها و اظهارات درحالی است که حاکمیت غزه از ابتدا تا امروز با مقاومت فلسطین بوده و همچنان نیز بنا بر اذعان منابع عبری زبان، مقاومت تنها موجودیت سیاسی – نظامی مسلط بر تمام غزه است. همچنین، از نظر ساکنان غزه، همانند قبل، تنها حاکمیت گروه‌های مقاومت بر این منطقه مشروع و مقبول است و نه هیچ نهاد یا کشور خارجی دیگر.

درواقع از آنجایی که رژیم صهیونیستی با پشتیبانی آمریکا، در صحنه میدانی موفق به شکست مقاومت و تحقق اهداف خود نشده است، اکنون از طریق طرح‌هایی که ظاهری بشردوستانه دارند اما در واقعیت ماجرا، ضد فلسطینی و به نفع صهیونیست‌ها است، قصد شکست مقاومت، تصرف غزه و تصرف آن به نفع خود را دارند.

اوج این مسئله در دیدار ترامپ و نتانیاهو رخ داد که رئیس جمهور تازه وارد آمریکا در اظهاراتی به تشریح طرح ابتکار خود در رابطه با غزه پرداخت و اعلام کرد که حاکمیت غزه به آمریکا منتقل خواهد شد و ساکنان فعلی غزه نیز مجبور به ترک این منطقه و سکونت در کشورهای خارجی دیگر خواهند بود و همچنین، در سالهای آینده، هیچ گاه حق بازگشت به محل زندگی خود را ندارند.

ساعتی پس از این اظهارات موج گسترده ای از واکنش‌های گسترده ای در کشورهای جهان و همچنین داخل آمریکا علیه سخنان ترامپ در دیدار با نتانیاهو شکل گرفت که نشان دهنده عدم به رسمیت شناختن طرح ترامپ و رژیم صهیونیستی برای غزه و مردم آن از سوی جامعه جهانی است.

نماینده اتحادیه اروپا به خبرگزاری ریانووستی گفت، اتحادیه اروپا نوار غزه را بخشی جدایی‌ناپذیر از کشور آینده فلسطین می‌داند و به راهکار ۲ دولتی پایبند است.

وزارت خارجه عربستان سعودی با صدور بیانیه‌ای بر تعهد ریاض به تشکیل کشور مستقل فلسطین تأکید کرد. در این بیانیه آمده است: «ریاض بارها تأکید کرده است که موضع این کشور در مورد تشکیل کشور مستقل فلسطین، مستحکم، استوار و تزلزل‌ناپذیر است.» در این راستا محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی، موضع پادشاهی را به صراحت و به گونه‌ای تشریح کرده است که تحت هیچ شرایطی اجازه تفسیرهای دیگر را نمی‌دهد.

نخست وزیر استرالیا نیز اعلام کرد که موضع کشورش در قبال غزه پس از اعلام برنامه ترامپ برای کنترل باریکه غزه، تغییر نکرده است و کانبرا از راه حل دو کشوری حمایت می‌کند.

سخنگوی وزارت امور خارجه چین درباره این طرح ترامپ در یک نشست خبری گفت: «پکن همیشه بر این موضوع تأکید داشته است که حاکمیت فلسطینی بر فلسطینی‌ها اصل اساسی برای حکومت غزه پس از جنگ است و ما با انتقال اجباری ساکنان این باریکه مخالفیم.»

نخست‌وزیر بریتانیا در واکنش به طرح ترامپ تاکید کرد: «باید به فلسطینیان اجازه داده شود به سرزمین‌های خود بازگردند و روند بازسازی آغاز شود.»

هاکان فیدان، وزیر خارجه ترکیه، گفت: «کوچ اجباری مردم غزه نه برای ترکیه و نه برای کشورهای منطقه قابل قبول نیست. این موضوع بیهوده است و پرداختن به آن ارزشی ندارد.»

محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، اظهارات دونالد ترامپ مبنی بر کوچاندن مردم نوار غزه را محکوم و تأکید کرد که این منطقه غزه بخش اصلی سرزمین فلسطین است. وی تأکید کرد: «ضربه زدن به حقوق ملت خود را نمی‌پذیریم و این فراخوان‌ها و کمپین‌ها نقض خطرناک قوانین بین‌المللی است. حقوق مشروع فلسطین غیرقابل مذاکره است و نوار غزه بخش اصلی سرزمین فلسطین است.»

وزیر امور خارجه اسپانیا گفت: «پیشنهاد ترامپ برای اسکان مجدد فلسطینیان در مکان‌های دیگر و کنترل غزه به منظور ایجاد «ریویرای خاورمیانه» (منطقه توریستی خاورمیانه) را رد می‌کنیم.»

مصر و وحشت از طرح آمریکا و رژیم صهیونیستی برای غزه

یکی از مقاصد مورد نظر برای جابه جایی مردم غزه، کشور مصر است؛ در نگاه رژیم صهیونیستی و آمریکا، مصر گزینه مناسب برای کوچ مردم غزه به این کشور و مسیر مناسب به منظور انتقال به مناطق دیگر است. از این رو، در چند ماه گذشته، نام مصر به شکلی جدی در محافل صهیونیست‌ها و آمریکایی ها به منظور یک ابزار حل مسئله فلسطینیان غزه مطرح شده است. امری که منجر به واکنش جدی دولت مصر شده است.

بعد از جنگ شش روزه اعراب و رژیم صهیونیستی، صحرای سینا به اشغال رژیم صهیونیستی درآمد که با امضای پیمان کمپ دیوید و به رسمیت شناخته‌شدن رژیم صهیونیستی توسط مصر، این صحرا دوباره به مصر بازگردانده شد.

پس از امضای معاهده کمپ دیوید، در سال ۱۹۸۲ میلادی در صحرای سینا نیروهای چند ملیتی مستقر شدند، اما این نیروها تابع سازمان ملل نیستند، بلکه متشکل از ۱۱ کشور تحت فرماندهی آمریکا می‌باشند که در صحرای سینا مستقر بوده و موظف هستند بندهای معاهده صلح مصر با رژیم صهیونیستی موسوم به معاهده «کمپ دیوید» را به اجرا بگذارند که در سال ۱۹۷۹ بین قاهره و تل‌آویو به امضا رسید. به موجب قرارداد کمپ دیوید نیروهای نظامی مصری محدودی در صحرای سینا می‌توانند حضور داشته باشند و ارتش مصر نمی‌تواند در این منطقه پایگاه نظامی و تسلیحاتی داشته باشد.

دولت مصر نیز از زمان امضای این پیمان تا پیش از جنگ طوفان الاقصی، این پیمان امنیتی با رژیم صهیونیستی در رابطه با صحرای سینا را نقض کرده است. اما این اکنون شرایط در این منطقه به شکل دیگری شده است و امروز ارتش مصر، در بالاترین سطح حضور نظامی در صحرای سینا، پس از امضای پیمان کمپ دیوید قرار دارد، امری که در نهایت منجر به اعتراض رژیم صهیونیستی به دولت به مصر در رابطه با نقض پیمان امنیتی میان دو طرف شد.

واقعیت امر این است که دولت مصر به منظور اهمیت صحرای سینا، تحولات داخلی و در جایگاه یکی از مدافعان آرمان فلسطین (هرچند ظاهری) حاضر به پذیرش طرح اسرائیل و آمریکا برای انتقال فلسطینیان به سینا نیست.

روزنامه واشنگتن پست با انتشار یک مقاله به نقل از یک منبع مصری نزدیک به سرویس‌های امنیتی این کشور نوشت: اگر کوچ اجباری ساکنان نوار غزه به صحرای سینای مصر اتفاق بیافتد، این کشور اقدام نظامی انجام خواهد داد. وی افزود: تحرکات نظامی مصر عملاً از می ۲۰۲۴ همزمان با تجاوزات رژیم صهیونیستی علیه رفح و به دست گرفتن کنترل محور مرزی فیلادلفیا آغاز شده است.

در مقاله واشنگتن پست به نقل از یک مسئول اطلاعاتی با سابقه در منطقه نوشته شده است: اجرای طرح خطرناک ترامپ می‌تواند به تنش‌های گسترده در مصر و اردن بیانجامد و در نهایت یک انتفاضه شدید در کرانه باختری علیه تل آویو ایجاد کند.

شبه جزیره سینا در شمال شرقی کشور مصر به شکل مثلثی قرار دارد که از شرق به خلیج عقبه و از غرب به خلیج سوئز و از شمال به دریای مدیترانه و از جنوب به دریای سرخ محدود می‌شود. مساحت این شبه جزیره ۶۱ هزار کیلومتر مربع است و بخش آسیایی مصر محسوب می‌شود و این منطقه شامل دو استان کشور مصر به نام‌های «شمال سینا» و «جنوب سینا» است. این منطقه از موقعیت استراتژیک بسیار مهمی برخوردار است. این شبه جزیره از شمال به طول ۱۲۰ کیلومتر با دریای مدیترانه و از غرب به طول ۱۶۰ کیلومتر با کانال سوئز و از جنوب غربی به طول ۲۴۰ کیلومتر با خلیج سوئز و از شرق و جنوبی شرقی به طول ۱۵۰ کیلومتر با خلیج عقبه هم مرز است. به این ترتیب صحرای سینا ۳۰٪ از سواحل مصر را به خود اختصاص می‌دهد و حلقه ارتباط آسیا با آفریقا به شمار می‌آید.

این اهمیت و موقعیت صحرای سینا، باعث شده است که دولت مصر، تمام قد با طرح آمریکا و صهیونیست‌ها برای کوچ مهاجران به این منطقه مخالفت کند. در حال حاضر این صحرا میزبان بخشی از مهاجران فلسطینی است، اما با انتقال بخش گسترده‌ای از ساکنان غزه به این منطقه، به لحاظ امنیتی و نظامی، کنترل بر این منطقه برای دولت مرکزی مصر سخت تر از قبل خواهد بود، چه بسا حتی آنکه حاکمیت آن از دست مصر نیز خارج شود، چرا که تجربه نشان داده است که مهاجران و آوارگان فلسطینی به هر منطقه ای که انتقال داده شده و یا مهاجرت کرده اند، دیگر بازگشتی در کار نبوده و آنها در همان منطقه، تا به امروز و به شکل دائمی، مستقر شده اند.

این امر در نگاه دولت مصر، میتواند مالکیت ‌آنها بر صحرای سینا را به خطر بیندازد و نباید این مسئله را فراموش کرد که به خطر افتادن امنیت این منطقه به معنای به خطر افتادن امنیت کانال سوئز و شاهرگ حیاتی اقتصاد مصر است.

موضوع دیگر، تاثیر چنین مسئله ای بر تحولات داخلی مصر است. در وهله اول، حضور جمعیت انبوه فلسطینیان در این منطقه که در میان آنها بسیاری از نیروهای گروه های مقاومت و یا نزدیکان آنها وجود دارند، منجر به شکل گیری هسته‌های نظامی ضد اسرائیلی و حتی جذب دیگر گروه‌های ضد اسرائیلی از مناطق دیگر به شبه جزیره سینا خواهد شد و به تبع آن، جبهه جدید مقاومت ضد صهیونیستی در این منطقه شکل خواهد گرفت که میتواند منجر به وقوع زد و خوردهای جدی میان رژیم صهیونیستی و این گروه‌های نوپا در صحرای سینا شده و این منطقه تبدیل به کانون بحران جدید در غرب آسیا شود.

در وهله دوم، دولت فعلی مصر، تلاش میکند تا مانع از گسترش تفکرات اخوانی در این کشور شود، تفکراتی که منجر به وقوع انقلاب داخلی (انقلاب ۲۰۱۱) در این کشور و سقوط دولت حسنی مبارک شد. در نگاه دولت السیسی، مهاجرت و اسکان فلسطینیان غزه در صحرای سینا که غالبا دارای تفکراتی اخوانی و ضد صهیونیستی میباشند، میتواند منجر به ظهور مجدد جرایانات ضد حکومتی با پس زمینه تفکرات اخوانی در مصر شود، امری که حکومت فعلی مصر در سال‌های پس از سقوط محمد مرسی، به شکلی جدی با آن مبارزه کرده است. تجربه نشان داده است که فلسطینیان مهاجر در نقاط مختلف (اردن، سوریه و لبنان) پس از مدتی که وضعیت ثبات رسیده اند، به عنوان یک نیروی محرک سیاسی، اجتماعی و حتی امنیتی در آن کشور ظاهر شده اند که در برخی موارد این نیرو همسو با حاکمیت آن کشور بوده و در برخی موارد در مخالفت آن.

مسئله دیگر که منجر به مخالفت مصر با مسئله مهاجرت و کوچ فلسطینیان از غزه شده است، موضع تاریخی این کشور در دفاع از آرمان فلسطین بوده است. البته، همانگونه برای همگان آشکار است، بر خلاف اظهارات ظاهری دولتمردان مصر در رابطه با حمایت از مردم غزه و حق آنها برای سکونت در سرزمین‌ خودشان، موضوع حمایت از آرمان فلسطین دیگر برای مصر، کشوری در جایگاه یکی از بزرگترین کشورهای جهان اسلام و عرب، یک موضوع الویت دار محسوب نمیشود، چرا که پس از امضای پیمان کمپ دیوید و به رسمیت شناخته شدن رژیم صهیونیستی از سوی مصر به عنوان رهبر وقت جهان عرب در روند مبارزه علیه اشغالگری، آرمان فلسطین نیز در مصر برای همیشه کمرنگ و به موضوعی نه چندان مهم تبدیل شد.

اما این دلیل نمیشود که السیسی، رئیس جمهور مصر که به دلیل عملکرد اقتصادی بسیار بد خود، مورد انتقادات گسترده داخلی قرار گرفته و محبوبیت آن کاهش جدی داشته است، با استفاده از تحولات فعلی در سرزمین‌های اشغالی و جنگ غزه، خود را در جایگاه یک رهبر قهرمان حامی فلسطین نشان ندهد و باتوجه به انتخابات پیش رو، محبوبیت خود را در مصر بالا نبرد.

در نهایت، باتوجه به اهمیت استراتژیک صحرای مصر و نگرانی‌های جدی قاهره در رابطه با کوچ اجباری مردم غزه به صحرای سینا و ابعاد مختلف سیاسی، اجتماعی و امنیتی آن و همچنین، مخالفت گسترده همزمان کشورهای عربی و جهان با این طرح، بسیار دور از ذهن است که سران رژیم صهیونیستی و دولتمردان کاخ سفید، بتوانند طرح کوچ اجباری ساکنان غزه را عملی کنند و سرانجام این طرح، همانند دیگر طرح‌های مشترک‌ صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها در منطقه که با ناکامی روبه رو شده است، به بن بست خواهد رسید.

سرویس جهان مشرق – کشتی هایی که قصد دارند از سمت آسیا به مقصد اروپا حرکت کنند به جای دور زدن قاره آفریقا، مسیری کوتاه تر را انتخاب می کنند و ابتدا از طریق اقیانوس هند وارد خلیج عدن و سپس با عبور از تنگه باب المندب به دریای سرخ می رسند و در ادامه با گذر از خلیج سوئز به سمت کانال سوئز پیش می روند و در نهایت وارد دریای مدیترانه می شوند.

کانال سوئز به عنوان مسیر میان‌بُر برای کشتی‌هایی که از بندرهای قاره اروپا و آمریکا به سمت جنوب شرق آسیا، شرق آفریقا و قارهٔ اقیانوسیه در رفت‌وآمد هستند، ساخته شده تا مجبور به دور زدن قارهٔ آفریقا یا انتقال زمینی بار و کالا نشوند.

کانال سوئز یکی از منابع اصلی درآمد ارزی مصر محسوب می شود و قاهره سود قابل توجهی از این گذر دریایی به دست آورده تا جایی که برخی منابع اعلام کردند سود سالانه دولت مصر از این کانال حداقل حدود ۶ میلیارد دلار برآورده شده است.

در مجموع می توان گفت کانال سوئز سریع ترین گذر کشتیرانی بین آسیا و اروپا به شمار می آید که دریای سرخ را به دریای مدیترانه متصل می کند و حدود ۱۲ درصد از کل تجارت دریایی جهان از طریق این کانال انجام می‌شود و همین موقعیت بر اهمیتش افزوده است.

اهمیت و همچنین درآمدزایی بالا کانال سوئز باعث شد رژیم صهیونیستی به دنبال احداث یک کانال جدید دریابی باشد تا بتواند از این طریق سود زیادی را به دست آورد و به همین دلیل به دنبال ایجاد کانال «بن گورین» و حذف کانال سوئز است.

اگر صهیونیست ها بتوانند این کانال دریایی را ایجاد کنند، کشتی ها پس از ورود به خلیج عدن و عبور از تنگه باب المندب و رسیدن به دریای سرخ به جای گذر از خلیج و کانال سوئز، وارد خلیج عقبه می شوند و سپس وارد کانال دریایی بن گورین خواهند شد (ایجاد کانال از خلیج عقبه تا نوار غزه) و در نهایت به دریای مدیترانه می رسند.

پیشتر اخبار و اطلاعات به دست آمده نشان می داد این کانال دریایی از شمال نوار غزه عبور می کند اما به گفته منابع آگاه میدانی، احداث این گذر به شکل دیگری ترسیم شده و رژیم صهیونیستی با اشغال کامل نوار غزه در تلاش است این کانال را از سمت جنوب غزه ایجاد کند تا با یک تیر چند نشان بزند.

به گفته منابع میدانی، تلاش و اصرار رژیم صهیونیستی برای اشغال جنوب نوار غزه و چراغ سبز احتمالی آمریکایی ها را باید در موضوع ساخت کانال بن گورین جست وجو کرد که حداقل درآمد سالانه ۲۰ میلیارد دلاری برای صهیونیست ها خواهد داشت.

یکی از عواملی که باعث می شود درآمد صهیونیست ها از این کانال دریایی چند برابر شود دو طرفه بودن کانال دریایی بن گورین است در حالی که کانال سوئز مسیری یک طرفه به شمار می آید و همین مسئله وضعیت را برای دولت مصر پیچیده و سخت می کند.

صهیونیست ها خوب می دانند لازمه ایجاد این کانال دریایی، اشغال کامل نوار غزه است و به همین دلیل در تلاش هستند این منطقه را به طور کامل تصرف و به سایر سرزمین های اشغالی الحاق کنند و شهروندان فلسطینی را هم با زور در صحرای سینا
مصر ساکن کنند.

در حال حاضر، بیش از یک و نیم میلیون نفر فلسطینی از شمال و مرکز نوار غزه به سمت جنوب و منطقه رفح آواره شده اند و ائتلاف غربی، عبری، عربی به سرکردگی صهیونیست ها و آمریکایی ها در تلاش هستند آنان را از سمت گذرگاه مرزی وارد صحرای سینا مصر کنند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، رژیم صهیونیستی با تکه کردن نوار غزه به سه بخش شمال، مرکز و جنوب و تجمیع شهروندان فلسطینی در منطقه رفح قصد دارد راه را برای ایجاد کانال بن گورین باز کند و همچنین گروه های مقاومت از جمله حماس و جهاد اسلامی را تا حدود زیادی ضعیف کند و این گذر دریایی دولت و اقتصاد مصر را هم به چالش می کشد و باید منتظر ماند و دید قاهره در برابر طرح مقابله می کند یا به سکوت و تسلیم رضایت می دهد.

سرویس جهان مشرق _ اخیرا اطلاعاتی درباره برنامه محرمانه پنتاگون (وزارت دفاع آمریکا) تحت عنوان ۱۲۷ E منتشر شده که مربوط به جنگ‌های نیابتی  ایالات متحده در کشورهای خاورمیانه و آسیای شرقی و  شمال آفریقاست.   بر اساس این گزارش تعداد محدودی از نیروهای عملیات ویژه ارتش آمریکا در جنگ‌های نیابتی در خاورمیانه و شمال آفریقا فعال هستند و از سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰، ۲۳ عملیات در این کشورها اجرا کرده‌اند. البته این نیروها ماموریت آموزش و تسلیح عناصر محلی در کشورهای مدنظر را بر عهده دارند و عملیات‌های نظامی توسط نیروهایی که به دست آمریکایی‌ها آموزش دیده‌اند اجرا می‌گردد.

برنامه ۱۲۷ E چیست؟

برنامه ۱۲۷ E بخشی از تاکتیک‌ها و ابزارهای آمریکا در جنگ‌های نیابتی بوده و یک دکترین نظامی است که در دولت های متعدد آمریکا اجرا می‌شد. نیروهای ویژه ارتش آمریکا با استفاده از مجوز برنامه ۱۲۷ E اقدام به آموزش نیروهای محلی در کشورهای مختلف می‌کنند تا به بهانه مبارزه با تروریسم جنگ‌های نیابتی به راه بیندازند و همچنین جان نبروهای آمریکایی نیز به خطر نیفتد. با وجود ادعای پنتاگون مبنی بر تلاش آمریکا جهت نابودی تروریسم در کشورهای مختلف از خلال برنامه مذکور، اما شمار زیادی از غیرنظامیان قربانی این سیاست ایالات متحده در جنگ‌های نیابتی می‌شوند.

طبق مجوز ۱۲۷ E  وزیر دفاع آمریکا می‌تواند سالانه مبلغی حدود ۱۰۰ میلیون دلار برای حمایت از نیروهای خارجی به بهانه مبارزه با تروریسم اختصاص دهد. این مجوز از جمله طرح‌های عجیب کنگره آمریکاست که از ۲۰ سال قبل به پنتاگون داده شده است تا نیروهای آمریکایی بدون به خطر انداختن جان خود بتوانند بر روند جنگ‌های نیابتی ایالات متحده در سراسر جهان نظارت کنند. طرف‌های مربوطه آمریکا که از این برنامه دفاع می‌کنند مدعی هستند که از خلال طرح مذکور تاکنون هزاران تروریست کشته شده‌اند. این درحالی است که هیچ اطلاعی از هویت یا شمار تروریست‌هایی که از خلال این برنامه کشته شده‌اند وجود ندارد و صحت ادعای واشنگتن در زمینه مبارزه با تروریسم نیز زیر سوال می‌رود.

حمایت آمریکا از ناقضان حقوق بشر با پوشش۱۲۷ E

 از طرف دیگر این برنامه از عناصر و شبه نظامیان غیررسمی در کشورهای مختلف حمایت می‌کند که قوانین بین‌المللی را زیرپا می‌گذارند و رویکرد آنها به رسمیت شناخته نشده است. این نیروها در عملیات‌های مختلفی که توسط آمریکا برنامه‌ریزی شده مشارکت می‌کنند و درواقع علیه طرف‌هایی می‌جنگند که ایالات متحده آنها را تعیین کرده و دشمن خود می‌داند. گزارش‌هایی نیز از شکنجه غیرنظامیان توسط این نیروها منتشر شده است. مقامات سابق پنتاگون می‌گویند که با این برنامه جان نیروهای آمریکایی در عملیات‌های این کشور به خطر نمی‌افتد.

اما کارشناسان آمریکایی با انتقاد از این برنامه معتقدند که نظارت لازم روی آن وجود ندارد و اطلاعاتی که از نقض حقوق بشر توسط نیروهای نیابتی آمریکا از خلال برنامه مذکور منتشر شده می‌تواند پیامدهای منفی برای این کشور داشته باشد.

اخیرا اسنادی افشا شده که نشان می‌دهد آمریکا چگونه از یک برنامه مخفی برای راه اندازی جنگ‌های نیابتی در مالی، مصر، تونس، لیبی و لبنان استفاده کرده است. همچنین اطلاعات حاکی از آن است که  نیروهای آمریکایی تحت برنامه۱۲۷ E  با برخی از گروه‌های شبه نظامی بدنام در چندین کشور آفریقایی از جمله بورکینافاسو، کامرون، چاد، کنگو، کنیا، لیبی، سومالی، سودان جنوبی و تونس همکاری کرده‌اند.

«ژوزف ووتل» ژنرال  بازنشسته ارتش آمریکا که فرماندهی نیروهای عملیات ویژه و نیز  فرماندهی مرکزی ایالات متحده در خاورمیانه را برعهده داشت اعتراف می‌کند که برنامه آمریکا تحت عنوان ۱۲۷ E  به بهانه مبارزه با تروریسم در کشورهای سوریه و لبنان و یمن و مصر اجرا شده است.

جنگ‌های نیابتی آمریکا در خاورمیانه از خلال برنامه ۱۲۷ E

یک مقام سابق وزارت دفاع آمریکا که خواست نامش فاش نشود وجود نسخه‌ای از برنامه ۱۲۷ E در عراق و یمن را تایید کرد. همچنین  اسناد به دست آمده نشان می‌دهد نیروهای آمریکایی  در سال ۲۰۱۷  در تونس عناصر محلی این کشور را برای انجام عملیات‌های نظامی آموزش می‌دادند.

همچنین سند دیگری اخیرا فاش شده که به ویژگی‌های این برنامه محرمانه اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که آمریکا نیروهای نیابتی و آموزش‌دیده خود را به مناطق غیرقابل دسترس در سراسر جهان می‌فرستد. اطلاعات این سند که توسط وبسایت آمریکایی اینترست منتشر شده به شکل زیر است:

-تخصیص یک بودجه مبهم به برنامه محرمانه  ۱۲۷ E  که به کماندوهای ایالات اجازه می‌دهد تا به بهانه مبارزه با تروریسم  نیروهای خارجی یا نیروهای متحد آمریکا در سراسر جهان را برای انجام عملیات‌های نظامی مطابق اهداف آمریکا آموزش دهند. البته اطلاعات زیادی از ماموریت‌ها و مکان‌های حضور و اهداف این نیروهای آمریکایی و نیز نیروهای خارجی که با آنها همکاری می‌کنند وجود ندارد و محرمانه بودن این برنامه تا حدی است که اطلاعات مربوط به آن حتی در اختیار مقامات وزارت خارجه یا اعضای کمیته‌های اصلی کنگره نیز قرار نمی‌گیرد.

– آمریکایی‌ها در این برنامه محرمانه وظیفه تامین بودجه مالی و تسلیح و آموزش نیروهای خارجی در کشورهای مورد نظر خود را دارند اما برخلاف رویه‌های لجستیکی معمول، این نیروها برای تحقق اهداف آمریکا و به ماموریت‌های آمریکایی اعزام می‌شوند. یک مقام سابق پنتاگون در این زمینه می‌گوید: مشارکت کنندگان در برنامه ۱۲۷ E  برای پرکردن شکاف و جای خالی‌ آمریکایی‌ها در عملیات‌های مورد نظر این کشور حاضر می‌شوند.

– این برنامه  در زبان نظامی به «۱۲۷-echo» معروف است تا بدون اینکه جان نظامیان آمریکایی را به خطر بیندازد اهداف این کشور در جنگ‌های نیابتی را محقق می‌سازد.

-هزینه این برنامه و عملیات‌های آن از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ بالغ بر ۳۱۰ میلیون دلار بوده است که بخش کوچکی از بودجه هزینه‌های دفاعی آمریکا طی این سال‌هاست.

ژنرال ووتل می‌گوید، من فکر می‌کنم این برنامه برای آمریکا بسیار ارزشمند است و امکانات لازم را برای تحقق اهداف مورد نظر ایالات متحده با استفاده از گروه‌های محلی در کشورهای مختلف فراهم می‌سازد. این برنامه برای نخستین بار در سال ۲۰۱۷ و زمانی که تروریست‌ها ۴ سرباز آمریکایی را در نیجریه کشتند مورد بررسی قرار گرفت و در آن زمان سناتورها ادعا کردند که از عملیات نظامی ایالات متحده در نیجریه بی‌اطلاع بودند.

پیش از این نیز اسنادی از عملیات  ۱۲۷ E  در کامرون منتشر شده بود. کاخ سفید از ۵ سال گذشته تاکنون از بحث درباره این برنامه و عملیات‌های آن در خارج از مناطق جنگی سکوت کرده بود و زمانی که یکی از اعضای شورای امنیت ملی ایالات متحده درباره سودمند بودن برنامه ۱۲۷ E  سوال کرد، سخنگوی این شورا پاسخ داد که برنامه مذکور مربوط به وزارت دفاع است. البته پنتاگون از هرگونه اظهار نظر در این زمینه خودداری و اعلام کرد که اطلاعات درباره برنامه  ۱۲۷ E  محرمانه بوده و نمی‌توان آن را فاش کرد.

برنامه ۱۲۷ E  و جنگ آمریکا در افغانستان

اسناد فاش‌شده نشان می‌دهد که ریشه برنامه  ۱۲۷ E  به جنگ آمریکا در افغانستان برمی‌گردد؛ جایی که مقامات کاخ سفید و سرویس سیا تلاش کردند راهکارهایی برای حمایت از ائتلاف شمال افغانستان علیه طالبان پیدا کنند. در آن زمان فرماندهی نیروهای عملیات ویژه آمریکا متوجه شد که توان کافی برای حمایت از نیروهای نیابتی آمریکا در افغانستان را نداشته و مجبور است برای تامین بودجه مالی آن به سیا متوسل شود. همین مسئله موجب شد فرماندهی نیروهای عملیات ویژه ایالات متحده به فکر یک برنامه جامع برای حمایت از نیروهای نیابتی خود بیفتد.

به گفته مقامات سابق دفاعی آمریکا این برنامه در ابتدا تحت عنوان شاخه ۱۲۰۸ شناخته می‌شد و در عراق فعال بود سپس توانست اختیارات بی‌سابقه‌ای از جانب پنتاگون به دست بیاورد که به نیروهای آمریکایی اجازه می‌دهد در حاشیه درگیری‌ها در مناطق مختلف از جمله خاورمیانه، جنگ‌هایی برای اهداف ایالات متحده به راه بیاندازند و بهانه آنها برای آغاز این جنگ‌ها مبارزه با تروریسم است.

به گفته سخنگوی نیروهای عملیات ویژه آمریکا، آماری درباره تعداد کشته‌ها یا ماهیت شبکه‌های متلاشی شده در این برنامه محرمانه ارائه نمی‌شود و شمار نیروهای شرکت‌کننده و نیز غیرنظامیانی که در جریان عملیات‌ها کشته می‌شوند نیز مشخص نیست.

تحرکات مشکوک آمریکایی‌ها در ارتش‌های مصر و لبنان

طبق اسناد افشاشده در این زمینه، یک همکاری محرمانه بین آمریکا و ارتش لبنان در این برنامه وجود دارد و ایالات متحده از یک یگان زبده در این ارتش برای انجام عملیات‌هایی تحت عنوان مبارزه با داعش و القاعده استفاده می‌کند. ژنرال ژوزف ووتل می‌گوید که برنامه  ۱۲۷ E  در لبنان نام «لئون هنتر» یا «شکارچی شیر» را دارد.

وی همچنین اعتراف کرد برنامه‌های مشابهی نیز توسط آمریکا در یمن و مصر وجود دارد و نیروهای ویژه آمریکا برای مبارزه با داعش در صحرای سینا با ارتش مصر همکاری کردند.

بر اساس این گزارش، آمریکا سابقه طولانی در همکاری با ارتش مصر و لبنان دارد اما کارشناسان متعجبند که آمریکا چگونه ارتش این کشورها را به نیروهای نیابتی خود تبدیل کرده است. «نیروی ضربتی G۲»، یگان مخفی و مهم در ارتش لبنان بوده که رویکردی جدا از سایر یگان‌های این ارتش دارد و همکاری آن با آمریکایی‌ها عجیب نیست.

اما وضعیت برنامه  ۱۲۷ E در مصر جنجال برانگیزتر از لبنان بود و گزارش‌ها نشان می‌دهد که نیروهای ویژه ایالات متحده به بهانه مبارزه با تروریسم در کنار ارتش مصر جنایت‌های متعددی از جمله شکنجه و آدم ربایی و کشتار و … علیه غیرنظامیان مرتکب می‌شدند.

نهادهای مربوطه برای پیگیری اطلاعات درباره رویکرد و عملیات‌های برنامه E۱۲۷  تلاش کردند با وزات دفاع‌های تونس و عراق و لبنان و یمن تماس بگیرند اما هیچ‌یک پاسخگو نبودند و تاکنون اطلاعات زیادی از کم و کیف برنامه مذکور آمریکا به دست نیامده است.