طراحی سایت

به گزارش مجاهدت از مشرق، فیلم‌های دفاع مقدس بدون شک یکی از گونه‌های مهم، اصیل و شاید انحصاری‌ترین ژانرهای سینمای ایران به‌شمار می‌آیند؛ چنان‌که فیلم‌های رزمی شرق آسیا نیز انحصاری‌ترین ژانر سینمای آن منطقه محسوب می‌شوند. آثاری که هم در حافظه‌ی تاریخی مردم ایران ماندگار شده‌اند و هم بخش بسیار مهمی از تاریخ سینمای ایران را شکل داده‌اند.

جدای از این، سینمای دفاع مقدس در فروش و جذب مخاطب نیز درخشان ظاهر شده است؛ به‌طوری‌که فیلم «عقاب‌ها» به‌عنوان رکورددار مخاطب در سینمای ایران شناخته می‌شود و «کانی‌مانگا» در فهرست پنج فیلم اول قرار دارد. فیلم‌های دیگری مانند «اخراجی‌ها ۲» و «گذرگاه» نیز جزو آثار پرمخاطب سینمای دفاع مقدس ایران هستند.

اما در سال‌های اخیر، فیلم‌های کمدی صدرنشین گیشه‌ی سینما شده‌اند و کمتر هفته‌ای پیدا می‌شود که فیلمی غیرکمدی در صدر جدول فروش قرار گیرد. در این میان، فیلم‌های دفاع مقدس یا همان جنگی نیز مانند دیگر گونه‌های سینمایی کشور از افت فروش و مخاطب آسیب دیده‌اند.

نگاهی به میزان فروش و مخاطبان سینمای دفاع مقدس از سال ۱۴۰۱ به بعد ـ که بار دیگر تولید این آثار جان گرفته ـ می‌تواند در تحلیل بهتر و دقیق‌تر این مسئله کمک‌کننده باشد تا بررسی شود چرا فیلم‌های تازه‌ی دفاع مقدسی از فروش طلایی روزهای گذشته برخوردار نیستند؛ آیا صرفاً توجه ویژه‌ی سینماداران به ژانر کمدی عامل اصلی است یا دلایل دیگری نیز وجود دارد؟

عدد فروش ۷۵ میلیاردی و مخاطب نزدیک به ۲ میلیون نفر، به‌روشنی از افت فروش فیلم‌ها حکایت دارد؛ موضوعی که البته برای دیگر گونه‌های سینمایی غیر از کمدی نیز صادق است. هرچند اخیراً برخی تهیه‌کنندگان و منتقدان از احتمال بالای خرید بلیت‌ها و سانس‌های فیلم‌ها به‌صورت یک‌جا توسط صاحبان فیلم برای بالا نگه‌داشتن آمار فروش خبر داده‌اند ـ که باید به‌صورت جداگانه بررسی شود ـ اما در هر حال، آمار پایین فروش فیلم‌ها و مخاطبان ژانری که تنها فیلم «عقاب‌ها» به‌تنهایی ۸ میلیون و ۶۰۰ هزار مخاطب داشته، اتفاق خوبی برای این گونه‌ی انحصاری و اصیل سینمای کشور نیست. اما آیا سینمای دفاع مقدس می‌تواند به روزهای اوج خود بازگردد؟

نگاهی به یک اتفاق مهم در نیمه‌ی اول سال جاری نشان می‌دهد که همه‌چیز ممکن است؛ بازگشت یک فیلم اجتماعی با قدرت فروش بسیار بالا، یعنی «پیرپسر». فیلمی که در حاشیه‌ی جشنواره‌ فیلم فجر اکران شد و همین در حاشیه‌بودن نیز کمک شایانی به فروش آن کرد. فیلمی که باوجود مدت زمان طولانی نمایش، مخاطبان زیادی را به سینما آورد و فروش بالای ۱۷۴ میلیاردی را تا امروز نصیب خود کرد. در کنار آن، فیلم «زن و بچه» نیز تقریباً از وضعیت مشابهی برخوردار شد و این دو فیلم توانستند کفه‌ی فروش را به سمت ژانر اجتماعی سنگین کنند.

تشریح این موضوع که علل و عوامل فروش بالای دو فیلم اجتماعی در سینمای ایران پس از سال‌ها چیست، نیازمند گزارشی مستقل است. اما آنچه مشخص است، فیلمنامه و بازی از یک‌سو و از سوی دیگر حمایت سینماداران، جریان رسانه‌ای و تبلیغات فیلم، از عوامل اصلی فروش خوب این آثار بودند. هرچند که حاشیه‌سازی برای فیلم، مهم‌ترین عامل فروش بود؛ چیزی که پیش‌تر نیز برای فیلم‌هایی در تمامی ژانرها صادق بوده است.

اکنون می‌توان به این اندیشید که اگرچه فیلم‌های دفاع مقدسی یا دیگر گونه‌ها مانند کودک و نوجوان، ترسناک و… روزهای خوب گذشته‌ی خود را تجربه نمی‌کنند، اما تجربه‌ همین دو فیلم‌ اجتماعی جدید سینما نشان می‌دهد که این همه‌ ماجرا نیست و می‌توان به فروش دوباره‌ عالی و جذب مخاطبان فراوان برای این آثار امیدوار بود.

چرایی کاهش فروش فیلم‌های دفاع مقدسی

شاید بهتر باشد به‌جای بررسی علل کاهش فروش فیلم‌های دفاع مقدسی، ببینیم چرا پرمخاطب‌ترین فیلم دفاع مقدس این چند سال، یعنی «موقعیت مهدی»، از چنین اقبالی برخوردار شد؟ «موقعیت مهدی» به اعتراف سینماگران و منتقدان، یکی از خوش‌ساخت‌ترین و زیباترین فیلم‌های دفاع مقدسی تمام ادوار است. فیلمی که حتی رهبری نیز آن را تحسین کرد و طیف گسترده‌ای از منتقدان با سلایق گوناگون فرهنگی آن را ستایش کردند. این فیلم با فاصله ۱۰۰ هزار نفری از فیلم بعدی خود یعنی قلب رقه و ۲۰۰ هزار نفری از فیلم‌های سوم و چهارم قرار دارد.

آنچه نخستین ساخته‌ی هادی حجازی‌فر را تا این حد دلنشین و خواستنی کرده، چیزی نیست جز خلوص و به‌اصطلاح معروف ایرانیان، «دلی» بودن آن. «موقعیت مهدی» کاملاً برآمده از قلب است و به‌دور از هرگونه سفارشی‌سازی یا بهتر است بگوییم کار تبلیغی.

نکته‌ی بعد، استفاده‌ی به‌اندازه از فضای جنگ و نظامی‌گری است. باید باور کنیم که مخاطب ایرانی در فیلم‌های دفاع مقدسی به‌دنبال تصاویر خشن و کشت‌وکشتار نیست؛ چنان‌که در فیلم‌های اکشن هالیوودی این عنصر عامل جذب مخاطب است، اما اصرار بر آن در سینمای ایران می‌تواند موجب پس‌زدن مخاطب شود. البته این نکته تا حدی کلی است و الزاماً به‌معنای وجود این عنصر در فیلم‌های فوق نیست.

سوم و شاید مهم‌ترین عامل فروش خوب، حرف روز و مفهوم نویی است که مخاطب امروز آن را درک کند و با آن ارتباط برقرار نماید. «موقعیت مهدی» سفری به دل دفاع مقدس داشت و واقعیت‌های جنگ را از دید یکی از فرماندهان نظامی روایت می‌کرد؛ واقعیت‌هایی که کمتر به آن‌ها پرداخته شده بود. از توبه‌نامه‌ی پیش از عضویت در سپاه تا هراس برخی رزمندگان از مقابله با دشمن، و همه‌ی این‌ها در حالی بود که شهدایی قهرمان و نجیب داشتیم که جانانه از میهن دفاع کردند و روح ملکوتی‌شان به اوج رسید و مخاطب برای آنها در سالن تاریک سینما اشک می‌ریخت.

«غریب» نیز به‌عنوان یکی دیگر از آثار موفق سینمای دفاع مقدس، از چنین رویکردی برخوردار بود: واقعیت‌ها و آرمان‌ها. آنچه جوان امروزی باید بداند و از پنهان‌کردن آن دلخور می‌شود، و در عین حال به رشادت‌ها و وطن‌دوستی‌ها افتخار می‌کند.

«قلب رقه» نیز یکی از معدود فیلم‌های ساخته‌شده درباره‌ جریان مقاومت و داعش بود که در مجموع اثری موفق محسوب می‌شود. فیلمی که به چالش عشق و نبرد می‌پردازد؛ ترکیبی که همواره جواب می‌دهد. ترکیب بازی خوب با فضاسازی شهرهای جنگ‌زده و لحظات حساس نبرد با داعش، توانست «قلب رقه» را نیز در مجموع جزو فیلم‌های موفق از نظر فروش و جذب مخاطب قرار دهد. عامل موفقیت آن، توجه به یکی از موضوعات روز مرتبط با مقاومت بود.

بنابراین، در کنار موارد تکنیکی و فنی سینمایی مانند فرم، نگاه و تفکر رایج در فیلم دفاع مقدسی نیز اهمیت فراوانی برای فروش و جذب مخاطب دارد. در یک کلام، مخاطب فیلم دفاع مقدسی به‌دنبال کشف بخشی از هویت متعالی وطن خود در آینه‌ی یک فیلم است. هرچقدر فیلم با حقیقت ارتباطی صادقانه و منطقی برقرار کند، باورپذیرتر و موفق‌تر خواهد بود.

البته تمام آنچه در این گزارش بیان شد، بیشتر ناظر به خود فیلم و ابعاد گوناگون آن بود. چرخه‌ی اکران بدون شک توسط سینمادار و شبکه‌ی توزیع و پخش هدایت می‌شود، و تا زمانی که سانس‌های اکران به‌صورت عادلانه و با اعتماد به فیلم‌های غیرکمدی تقسیم نشود، همچنان شاهد فروش پایین در آثار غیرکمدی خواهیم بود.

به گزارش مجاهدت از مشرق، وقتی نام امین تارخ به میان می‌آید، چیزی بیش از یک بازیگر در ذهن زنده می‌شود. صدایی آرام، نگاهی نافذ، و حضوری که صحنه را در تسخیر خود می‌گیرد. مردی که بازیگری را عبادت می‌دانست، نه ابزار شهرت. در سالگردِ خاموشی‌اش، محمدحسین لطیفی از صحنه‌ای می‌گوید که در آن، غیرت تارخ اشک از چشمانش جاری کرد. خاطره‌ای از «سفر سبز» که نه فقط یک لحظه، که آیینه‌ای از تمام زیست هنری این هنرمند بود: «می‌لرزید، نعره می‌زد، اما می‌گفت دوباره می‌گیرم!»

در میان گفت‌وگوهایی که پس از درگذشت امین تارخ منتشر شد، شاید یکی از تأثیرگذارترین‌ها، گفت‌وگوی محمدحسین لطیفیدرباره پشت‌صحنه سریال «سفر سبز» بود؛ مجموعه‌ای که دیگر تنها یک سریال مناسبتی نیست، بلکه سندی شده از غیرت بازیگری مردی که تمام قد برای نقشش ایستاد، حتی اگر سرما، باران، یا بیماری جسمی تهدیدی برای جانش بود.

لطیفی با صدایی بغض‌آلود این‌گونه روایت می‌کند که چگونه یک شب، بعد از ضبط سکانسی احساسی، به خانه بازگشت، سرش را روی بالشت گذاشت و نیم ساعت گریه کرد. نه از خستگی، که از شوق و احترام به بازیگری که حتی کارگردان را از خود شرمنده کرده بود. آن سکانس در شرایطی ضبط شد که امین تارخ پیشنهاد داد صحنه‌ای که می‌توانست با شتاب ضبط شود، یک شب به تأخیر بیفتد تا با عمق، دقت و «روح» به تصویر درآید. فردای آن روز، انرژی سکانس، همه را دگرگون کرد. لطیفی گفت: «اشکم از غیرت بازیگری‌اش در آمد.»

اما نقطه اوج روایت لطیفی، سکانسی بود که در سرمای روی پشت‌بام، با بارانی سرد بر صورت تارخ، گرفته شد. لطیفی تعریف می‌کند:

«وقتی رفتم در خرپشته را باز کردم، دیدم امین دارد لباس خیسش را درمی‌آورد و آن‌جا بود که فهمیدم چه بلایی سرش آوردم. او تازه عمل قلب باز کرده بود، ولی از شدت تعهد، حتی یک‌بار نگفت که صحنه را تکرار نکنیم. می‌لرزید و با چشمان پر اشک می‌گفت “نه، یک بار دیگه بگیریم”.»

بازیگری که صحنه را “زندگی” می‌کرد، نه اجرا

امین تارخ برای مردم با نقش‌هایی چون دکتر پژوهان در «اغما»، رسول در «رهایم نکن»، بزرگ در «جراحت» و حتی ابن‌سینا در آن سریال فاخر، زنده است. اما برای همکارانش، او نماد وجدان حرفه‌ای، مسئولیت انسانی و دقت در انتخاب بود. بازیگری که در دهه‌های اخیر، کمتر کار می‌کرد اما هر بار که ظاهر می‌شد، اثری ماندگار از خود باقی می‌گذاشت.

او خود گفته بود: «بازیگر نباید هر کاری را بپذیرد فقط برای معاش. اگر فیلمنامه خوب باشد، آن وقت نقش معنا دارد.»

از نسل بازیگرانی بود که نه ستاره بودند، نه سلبریتی؛ امین تارخ، معلم بود. و چه بسیار بازیگرانی که از دل کلاس‌های او، امروز ستاره سینما هستند. مدرسه‌اش، «کارگاه آزاد بازیگری»، یکی از تأثیرگذارترین نهادهای پرورش استعداد بازیگری در تاریخ هنر ایران باقی ماند.

روشنفکر عرصه تصویر

تارخ در آخرین گفت‌وگوهایش، بارها از اهمیت فیلمنامه خوب، از بی‌نیازی به سلبریتی‌گرایی، و از ضرورت اعتماد به فیلمسازان جوان سخن گفته بود. او بازیگری را نه برای شهرت، بلکه برای “خلق اثر” می‌خواست. در همان گفتگو ب به وضوح گفت: اگر فیلمنامه خوب باشد، فیلم‌ساز حتی اگر فیلم اولی باشد، با جان و دل بازی می‌کنم. مهم، آن است که اثر بماند، نه حاشیه‌ها.

تلویزیون، برایش خانه بود

بر خلاف بسیاری از بازیگران که تلویزیون را مدیوم دوم می‌دانند، تارخ هرگز نسبت به قاب جادویی بی‌مهری نکرد. بارها گفت: مردم ما سریال وطنی متوسط را به بهترین سریال ترکی ترجیح می‌دهند. اگر سریال خوب بسازید، مردم با آن زندگی می‌کنند.

با همین نگاه، در اوج محبوبیت، حاضر شد در سریال‌های مناسبتی ایفای نقش کند. برایش مهم نبود این سریال رمضان است یا محرم؛ مهم آن بود که اثر، حرفی برای گفتن داشته باشد.

امین تارخ؛ نامی که آرام نمی‌گیرد

سه سال گذشته وقتی خبر درگذشت او در شهریور 1401 منتشر شد، مسعود کرامتی، دوست نزدیکش، با گریه این فقدان را اعلام کرد. هنرمندی که در سکوت، از میان ما رفت اما در ذهن و دل مردم، هنوز زنده است. این‌گونه گفت: چند ماه پیش، سالروز تولد او بود. تولدی که دیگر در کنارش نبودیم تا شمع‌های هفتاد سالگی را با هم فوت کنیم. اما چه باک، وقتی «جاودانگی»، صفتی است که مردم برای او در نظر گرفته‌اند.

و کلام آخر آن‌که امین تارخ، فقط یک بازیگر نبود؛ او تکه‌ای از حافظه تصویری ما بود. مردی که بازی نمی‌کرد، بلکه نقش را زندگی می‌کرد. کسی که وقتی بازی می‌کرد، ضعف‌های فیلمنامه و کارگردانی را هم می‌پوشاند. حالا دیگر در میان ما نیست، اما میراثش زنده‌تر از همیشه در کلاس‌های بازیگری، قاب‌های تلویزیون، و قلب مردم جریان دارد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، حجت‌الاسلام والمسلمین خلیلی معاون اول قوه قضائیه در آیین افتتاح سامانه ملی حمایت از گزارشگران فساد، اظهار کرد: در متن سند تحول و تعالی قوه قضاییه به این قانون به خوبی اشاره شده که می‌باید از ظرفیت مردمی برای پیشگیری و برخورد با فساد استفاده کرد چرا که برای رسیدن به عدالت می‌باید یک کار جمعی انجام شود طبیعتا استفاده از این ظرفیت برای پیشگیری از فساد لازم و ضروری است و از آنجا که مردم ما فساد را بر نمی‌تابند و علاقه‌مند به عدالت هستند همکاری لازم را خواهند کرد بشرط آن که ما خوب بتوانیم از این ظرفیت با روش‌ها و شیوه‌های منطقی و عقلانی استفاده کنیم.

وی ادامه داد: بنابراین براساس پیش بینی سند تحول و تعالی قوه قضاییه امروز سامانه ملی حمایت از گزارشگران فساد در سازمان بازرسی کل کشور افتتاح شد تا به واسطه آن از ظرفیت‌های مردمی استفاده کنیم چرا که خداوند وعده داده است که در جامعه دینداری باید عدالت‌ورزی در صدر قرار گیرد. لذا اگر از این ظرفیت مردمی غافل باشیم تحقق عدالت را به صورت فردی خواهیم دید و عدالت زمانی محقق می‌شود که ما بتوانیم از ظرفیت‌های مردم استفاده کنیم. ما امروز زمینه و بستر این ظرفیت را مهیا کردیم تا اگر مردم در جایی نقصی در نظام حاکمیتی مشاهده کردند بلافاصله گزارش دهند.

خلیلی بیان کرد: مردم دغدغه این را دارند که مسیر عدالت باید باز باشد و کسی که به سمت انحراف و مسیر فساد می‌رود باید با او برخورد شود. مردم ما شایسته خدمت هستند و ما باید بیش از گذشته خدمتگزار این ملت باشیم چرا که آن‌ها توانستند بایستند، مقاومت کنند، اتحاد و وحدت را به وجود بیاورند و دشمن را ذلیل و خوار کنند و عزت اسلام و شرافت اسلام را در گرو این پیوستگی خودشان رقم بزنند بنابراین زمانی که این اتحاد به وجود آمده است باید از ظرفیت این جمع متحدانه استفاده حداکثری شود.

معاون اول قوه قضاییه بیان کرد: بسیار خرسندم که سازمان بازرسی کل کشور توانسته است این سامانه را افتتاح کند و از ظرفیت مردمی برای گزارش‌گیری و گزارش‌دهی استفاده کند و چون مردم ما فساد را برنمی‌تابند و تحمل نمی‌کنند می‌خواهند که با فساد برخورد شود. وقتی شما با فساد برخورد می‌کنید یعنی یک گام به عدالت نزدیک شده‌اید و اگر بی تفاوت باشید حجم فساد گسترده می‌شود و از مسیر عدالت منحرف و دور می‌شوید.

وی افزود: نادیده گرفتن مردم در تحقق عدالت نه تنها امر زیبا و شایسته‌ای نیست و مشروعیت دینی هم ندارد بلکه توجیه منطقی و شرعی و قانونی هم نخواهد داشت و اگر مشارکت فعالانه تمام مردم را داشته باشیم طبیعتاً به عدالت خواهیم رسید و اما اگر مردم نادیده گرفته شوند نمی‌توانیم به عدالت برسیم. در سامانه ملی حمایت از گزارشگران فساد از ظرفیت مردم برای تحقق عدالت استفاده می‌کنیم و می‌دانیم اگر از ظرفیت و دغدغه‌ای که مردم دارند استفاده درست و بهینه کنیم طبیعتاً می‌توانیم به عدالت برسیم. رئیس قوه قضاییه همواره در جلسات متعددی بیان کردند که ما باید با فساد برخورد کنیم، چون برخورد با فساد یعنی رسیدن به عدالت.

معاون اول قوه قضاییه بیان کرد: سامانه ملی حمایت از گزارشگران فساد دارای یک فرایند درست و منطقی است و اینگونه نیست که ما صرفاً گزارش‌هایی را داشته باشیم که قابل اعتماد و اطمینان نباشد.

وی گفت: با افتتاح این سامانه گام خوب و موثری را در جهت عدالت برداشتیم و به عدالت نزدیک شدیم و افتتاح این سامانه مشارکت تمام افرادی بود که دغدغه عدالت را داشتند.

ذبیح الله خداییان رئیس سازمان بازرسی کل کشور نیز در این مراسم با اشاره به «سند تحول قضایی» به‌عنوان نقشه راه قوه قضاییه خاطرنشان کرد: در سند تحول و تعالی قضایی، مهم‌ترین چالش‌ها شناسایی و برای آن‌ها راهکارهای اجرایی مشخص شده است؛ سندی جامع که دارای مجری، همکار و ناظر است و در سه سطح کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت تدوین شده است و چنانچه این سند به‌درستی اجرا شود، بخش عمده‌ای از موانع و چالش‌ها برطرف خواهد شد.

وی افزود: یکی از محورهای مهم سند تحول، تصویب و اجرای قانون حمایت از گزارشگران فساد است. سازمان بازرسی کل کشور از ابتدا، چه در مرحله تدوین پیش‌نویس این قانون و چه در مراحل تصویب، پیگیر بوده است.

به گزارش مجاهدت از مشرق، کتاب «مقتل الامام امیرالمومنین علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام» با ترجمه‌ی دکتر محمود مهدوی دامغانی در نوبت اول چاپ روی پیشخوان کتابفروشی‌ها قرار گرفت.

این اثر که قدیمی‌ترین کتاب درباره نحوه شهادت امام‌علی(ع) محسوب می‌شود توسط استاد دکتر محمود مهدوی دامغانی ترجمه شده است،. «مقتل الامام امیرالمومنین علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام» در اوایل قرن سوم هجری قمری به قلم ابی‌بکر عبدالله بن محمد بن عبید، معروف به ابن ابی‌الدنیا (۲۰۸-۲۸۱ ه.ق) نوشته شده است و شامل روایاتی است که موضوع شهادت امام‌علی‌(ع) را از حرکت او به سمت مسجد، توطئه‌چینی‌ها، احوالات بعد از ضربت خوردن و … دنبال می‌کند. مؤلف کتاب، حدوداً ۳۰ سال زودتر از طبری مورخ و تقریباً ۸۰ سال زودتر از سید رضی، گردآورنده نهج‌البلاغه، درگذشته و بنابراین به زمان شهادت، منابع دسته اول و راویان موثق‌تر، دسترسی بیشتری داشته است.

کتاب «مقتل الامام امیرالمومنین علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام» حدود ۳۰ سال پیش توسط دکتر محمود مهدوی دامغانی، مترجم توانا و زبردست آثار کهن تاریخ اسلامی، ترجمه و در تیراژی محدود در مشهد منتشر شده بود اما هم اکنون با اجازه وی و ویرایش و تصحیح امروزی توسط نشر قدیانی در قطع رقعی با ۱۰۳ صفحه و قیمت ۱۵۰ هزارتومان در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.

به گزارش مجاهدت از مشرق، رسول باختر در مورد عدم اعلام رأی بیرانوند در ماجرای فسخ قرارداد با پرسپولیس اظهار داشت: حکم بیرانوند از آورده‌های عجیب و غریب فدراسیون در حقوق فوتبال و آیینه‌ای تمام نما از نحوه کار در فدراسیون است. اینکه فسخ موجه بود یا غیرموجه، موضوع دیگری است اما اینکه محرومیت چهارماهه تعلیقی در نظر گرفته شد، قابل باور نیست. نمی‌توان بازیکنی را به دلیل فسخ غیرموجه چهار ماه بصورت تعلیقی محکوم کرد.

«طبیعتاً هر چقدر حکم اولیه عادلانه‌تر و قانونمندانه‌تر باشد کار استیناف هم آسان‌تر می‌شود. نظرتان در این مورد چیست؟» وی در پاسخ به این پرسش گفت: شأن کمیته استیناف رسیدگی در مقام تجدیدنظر است اما من اگر در این کمیته باشم، برای دنیا و آخرت خودم از این شأن چشم‌پوشی می‌کنم و یکبار دیگر پرونده را بدون توجه به رأی کمیته وضعیت از صفر بررسی و رأی صادر می‌کنم.

حجم کار در کمیته استیناف بالاست و اعضای آن کم هستند

کارشناس حقوقی ورزش با انتقاد از طولانی شدن روند رسیدگی به پرونده علیرضا بیرانوند در کمیته استیناف، عنوان کرد: سؤال افکار عمومی این بود که چرا اینقدر باید طول بکشد؟ کمیته استیناف مرجع رسیدگی به تمامی اعتراضات به آرای سه کمیته دیگر است. حجم کار بسیار بالاست و تعداد اعضای آن هم کم. نباید برای پرونده بیرانوند امتیازی قائل بود و پرونده دیگران را به تعویق انداخت. انبوهی از پرونده‌ها در نوبت صدور رأی هستند.

رسیدگی به یک پرونده در کمیته وضعیت ۳۶۶ روز طول کشید

باختر یادآور شد: پرونده بیرانوند در کمیته وضعیت به سرعت رسیدگی و رأی صادر شد اما پرونده‌ای در کمیته وضعیت داشتیم که ۳۶۶ روز طول کشید تا رأی صادر کنند. از کیفیت و محتوای آن رأی که دیگر نگویم!

فدراسیون باید رأی بیرانوند را ابلاغ کند

وی راجع‌به اظهارات مهدی دادرس عضو کمیته استیناف که از صدور رأی توسط اعضای کمیته مذکور و عدم اعلام توسط فدراسیون فوتبال خبر داده بود، تصریح کرد: فدراسیون باید ابلاغ کند. طبق ماده ۶۷ اساسنامه و رویه همیشگی فدراسیون، ابلاغ‌ها از طریق دبیرکل صورت می‌گیرد. کمیته استیناف اگر ابلاغ کند، نمی‌تواند اثر حقوقی داشته باشد.

«فرض کنیم ۱۵ اردیبهشت رای صادر شده چرا تا امروز توسط فدراسیون اعلام نشده؟» کارشناس حقوقی ورزش کشور، در واکنش به این جمله خبرنگار تسنیم، گفت: ای کاش روزی برسد که همه ما پاسخ برخی سؤالات‌مان را بدانیم.

افکار عمومی خیلی به نقش کمیته وضعیت توجه نمی‌کنند

باختر با اشاره به رأی اولیه صادر شده در کمیته وضعیت بازیکنان، گفت: احکامی که صادر شده به نظر قانع‌کننده نمی‌آید اما در حال حاضر افکار عمومی خیلی به نقش این کمیته توجه نمی‌کنند. هر رأیی که صادر شود، یک طرف ناراضی خواهد داشت. هدف این کمیته اقناع افکار عمومی نیست؛ اما افکار عمومی به دلیل دیگری آرای این کمیته را نمی‌پذیرد.

در برخی آرا به اصول ساده حقوقی توجه نمی‌شود

وی درباره سوابق آرای صادر شده در کمیته وضعیت، خاطرنشان کرد: به طور کلی آرایی در این کمیته صادر می‌شود که حتی اصول بسیار ساده و شناخته شده حقوقی نیز مورد توجه قرار نگرفته است. درمورد دانش تخصصی حقوق فوتبال صحبت نمی‌کنم که نیاز به مطالعه و زحمت مجزا دارد. این اصولی که گفتم، در درس‌های چند ترم اول دانشکده حقوق تدریس می‌شوند.

کارشناس حقوقی فوتبال تاکید کرد: درمورد دانش تخصصی حقوق فوتبال این کمیته وضعیت، همین آرایی مثل پرونده بیرانوند یا تبدیل یک قرارداد پنج ساله به پنج قرارداد یکساله کفایت می‌کند. هواداران فوتبال به اندازه کافی پرونده‌های مشابه در فیفا یا فدراسیون‌های دیگر دیده‌اند و متوجه می‌شوند. این است که آرای این کمیته مقبولیتی نزد افکار عمومی ندارد.

با این سوال نمک روی زخم خیلی‌ها می‌پاشید

«وقتی در پرونده علیرضا بیرانوند که فرد مشهوری است چنین وضعیتی رخ داد، پرسش به وجود می‌آید که در پرونده افراد غیرمشهور بررسی ارکان قضایی چقدر زمان طول می‌کشد و چگونه آرا صادر می‌شود؟» باختر در این باره گفت: با این سؤال نمک روی زخم خیلی‌ها می‌پاشید! در فدراسیون نه اراده‌ای برای اصلاح می‌بینم و نه قصدی برای خدمت.