عادل عبدالمهدی

سرویس جهان مشرق – آشتی اخیر میان ایران و عربستان، با میانجیگری دور از تصور چین، برای بسیاری از بازیگران بین‌المللی غافلگیرکننده، یا دست‌کم ناخوشایند، بود؛ از آمریکا در آن سوی جهان گرفته تا رژیم صهیونیستی در خاورمیانه. با این حال، زمینه‌های این آشتی از سال‌ها قبل با نگاه به سال‌های آینده چیده شده بود. سعودی‌ها پس از ناامیدی از پیروزی در یمن و همچنین قطعی شدن شکست شورشیان در سوریه، به معادلات جدید در منطقه پی بردند و دست آشتی به سوی ایران دراز کردند. اگرچه واشینگتن تلاش کرد با ترور شهید سلیمانی جلوی این آشتی را بگیرد، اما فصل جدید در تاریخ خاورمیانه بالأخره نوشته شد. برقراری مجدد روابط میان ایران و عربستان، نه‌تنها توطئه‌ی موسوم به «پیمان‌های ابراهیم» را، حداقل در آینده‌ی نزدیک، ناکام گذاشت، بلکه پای جدی‌ترین رقیب آمریکا، یعنی چین، را نیز به میدان دیپلماسی خاورمیانه باز کرد. پایگاه اینترنتی مجله‌ی «زی» آمریکا اخیراً طی گزارشی تحت عنوان «چین و محور تحریم‌شدگان[۱]» به همین مسئله پرداخته است. آن‌چه در ادامه می‌خوانید گزیده‌ای از گزارش «زی» است.

در همین‌باره بخوانید:

›› گزارش نشریه آمریکایی از کودتای دیپلماتیک چین در خاورمیانه

---

لازم به ذکر است که مشرق صرفاً جهت اطلاع نخبگان و تصمیم‌گیران عرصه سیاسی کشور از رویکردها و دیدگاه‌های محافل رسانه‌ای-اندیشکده‌ای بین‌المللی این گزارش را منتشر می‌کند و دیدگاه‌ها، ادعاها و القائات این گزارش‌ لزوماً مورد تأیید مشرق نیست.

---

عکسی که پکن در تاریخ ۶ مارس [۲۰۲۳، ۱۵ اسفند ۱۴۰۱] از شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، منتشر کرد، زلزله‌ای در واشینگتن به راه انداخت. عکس، مدیر کمیسیون روابط خارجی کمیته‌ی مرکزی حزب کمونیست چین را نشان می‌داد که میان علی شمخانی، دبیر [وقت] شورای عالی امنیت ملی ایران، و «مساعد بن‌محمد العیبان» مشاور امنیت ملی عربستان، ایستاده بود. شمخانی و العیبان داشتند به مناسبت توافقی که برای برقراری مجدد روابط دیپلماتیک میان کشورهایشان کرده بودند، به شکلی ناخوشایند با هم دست می‌دادند. سپس پس‌لرزه‌ی این زلزله، اوایل ماه می رخ داد: زمانی که نگرانی‌ها در کنگره‌ی آمریکا درباره‌ی اقدام چین به ساخت مخفیانه‌ی یک پایگاه دریایی در امارات، یکی از متحدان آمریکا که میزبان هزاران نیروی آمریکایی است، شدت گرفت[۲]. پایگاه چین در ابوظبی به پایگاه کوچک این کشور در جیبوتی، در سواحل شرقی آفریقا، اضافه خواهد شد که نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق [ارتش چین] پیشاپیش برای مبارزه با دزدی دریایی، تخلیه‌ی غیرنظامیان از مناطق جنگی، و احتمالاً جاسوسی منطقه‌ای از آن استفاده می‌کند.

(از راست) «علی شمخانی» دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی ایران، «وانگ یی» عالی‌رتبه‌ترین دیپلمات چین، و «مساعد بن‌محمد العیبان» مشاور امنیت ملی، وزیر کشور، و عضو شورای وزرای عربستان، طی نشستی در ماه مارس سال ۲۰۲۳ در پکن با یک‌دیگر دیدار می‌کنند. وانگ که از سال ۲۰۱۳ تا انتهای سال ۲۰۲۲ وزیر خارجه‌ی چین بود، در حال حاضر، از ابتدای سال ۲۰۲۳، مدیر کمیسیون روابط خارجی کمیته‌ی مرکزی حزب کمونیست چین است؛ سمتی که بالاتر از وزارت خارجه‌ی چین محسوب می‌شود. میانجیگری چین برای آشتی میان ایران و عربستان را می‌توان جدی‌ترین دخالت دیپلماتیک پکن در خاورمیانه طی سال‌ها و بلکه چند دهه‌ی گذشته دانست. علاوه بر ایران، عربستان نیز (به عنوان یکی از متحدان سنتی آمریکا در جهان عرب) با پذیرش میانجیگری چین عملاً به نقش مخرب کاخ سفید در روابط میان کشورهای منطقه اذعان کرد. (+)

سندی که روزنامه‌ی آمریکایی «واشینگتن‌پست» ادعا می‌کند از وزارت دفاع آمریکا به بیرون نشت کرده، موقعیت پایگاه‌های نظامی‌ای را نشان می‌دهد که گفته می‌شود چین در خاورمیانه احداث کرده یا قصد احداث آن‌ها را دارد. یکی از این پایگاه‌ها که در حال ساخت است، در خاک امارات قرار دارد که یکی از متحدان آمریکا محسوب می‌شود. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› راشاتودی: خاورمیانه با کوچ آمریکا دارد رنگ صلح را می‌بیند

با این حال، علاقه‌ی چین به کاهش تنش میان آیت‌الله‌های ایران و پادشاهی سعودی، ریشه در هیچ جاه‌طلبی نظامی‌ای در منطقه ندارد، بلکه به این دلیل است که پکن مقادیر قابل‌توجهی نفت از هر دو کشور وارد می‌کند. انگیزه‌ی دیگر چین، بدون شک ابتکار بلندپروازانه‌ی «کمربند و جاده» ی رئیس‌جمهور شی است که هدفش گسترش زیرساخت‌های اقتصادی زمینی و دریایی اوراسیا برای رشد گسترده‌ی تجارت منطقه‌ای است؛ و صدالبته چین در قلب این تجارت قرار خواهد داشت. پکن با هدف تسهیل انتقال نفت خلیج فارس به استان‌های شمال غربی‌اش، تا کنون میلیاردها دلار روی «کوریدور اقتصادی چین-پاکستان[۳]» و توسعه‌ی بندر «گوادر» پاکستان[۴]، در ساحل «دریای عرب» [دریای عمان] سرمایه‌گذاری کرده است.

دیدگاه چین درباره‌ی ابرپروژه‌ی «کمربند و جاده» ی چین، طبق گزارش اندیشکده‌ی آمریکایی «مرکز مطالعات راهبردی و بین‌الملل». در این دیدگاه، یکی از کوریدورهای زمینی اصلی (خطوط سفید) از ایران می‌گذرد. (+)

دیدگاه ایران درباره‌ی ابرپروژه‌ی «کمربند و جاده» ی چین، طبق گزارش اندیشکده‌ی آمریکایی «مرکز مطالعات راهبردی و بین‌الملل». این اندیشکده می‌نویسد: «ایران پس از سال‌ها انزوا دارد جایگاه خود را به عنوان پلی میان شرق و غرب مستحکم می‌کند و می‌خواهد از طریق موقعیت محوری‌اش در «کوریدور حمل‌ونقل شمال-جنوب» که از روسیه تا هند کشیده شده، تبدیل به یک مرکز ترابری شود. همچنین به دنبال یک مسیر شرق-غرب جدید با همکاری همسایگانش، یعنی عراق و افغانستان، است.» (+)

تصویر ماهواره‌ای از بندر «جاسک» ایران در دهانه‌ی خلیج فارس. جایگاه منحصربه‌فرد راهبردی ایران، این کشور را به یکی از شاهراه‌های اصلی در ابرپروژه‌ی «کمربند و جاده» ی چین تبدیل می‌کند. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› نقش ایران در ابَرپروژه «کمربند و جاده»

›› چابهار قلب ترانزیت خاورمیانه است/ رقابت هند و چین بر سر بندر ایرانی

›› تجارت پاکستان و زیرآبی امارات مقابل چشم ایران در دریای عمان +نقشه و تصاویر ماهواره‌ای

بنابراین قرار گرفتن ایران و عربستان در وضعیت جنگی، منافع اقتصادی چین را به خطر می‌انداخت. پکن در حال حاضر روزانه ۱/۷ میلیون بشکه نفت از عربستان وارد می‌کند[۵]. همچنین گمان می‌رود چین روزانه ۱/۲ میلیون بشکه نفت نیز از ایران[۶] بخرد[۷]؛ هرچند به خاطر تحریم‌های آمریکا این کار را مخفیانه انجام می‌دهد. ماه دسامبر سال ۲۰۲۲، وقتی اعتراضات سراسری در چین موجب شد تا شی تصمیم بگیرد سیاست قرنطینه تا صفر شدن آمار کووید را کنار بگذارد، اشتهای این کشور برای نفت بار دیگر بالا گرفت و تقاضا در حال حاضر ۲۲ درصد نسبت به سال ۲۰۲۲ افزایش یافته است. این یعنی، بی‌ثباتی بیش‌تر در خلیج فارس در وضعیت کنونی به هیچ عنوان به نفع حزب کمونیست چین نیست.

نفتکشی در حال تخلیه‌ی نفت واردشده از ایران در بندر «جوشان» چین در سال ۲۰۱۸. چین با تداوم واردات نفت از ایران اثبات کرد که اهمیتی به تحریم‌های ضدایرانی آمریکا نمی‌دهد. طی گزارش‌های جدید، فروش نفت ایران در بازارهای بین‌المللی اخیراً، به‌رغم تداوم تحریم‌های واشینگتن، رکورد جدیدی را ثبت کرده است. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› به جای نفت ایران، فروش نفت آمریکا به چین است که به صفر می‌رسد

›› هزینه‌های پکن برای همکاری با تهران/ کدام شرکت‌های بزرگ چینی به خاطر رابطه با ایران نقره‌داغ شدند؟

›› یک تیر و چند نشان آمریکا با تحریم «هواوی» / چین تاوان دور زدن کدام تحریم‌های ایران را می‌دهد؟

›› گزارش اندیشکده آمریکایی از تفاوت ماهیتی سند همکاری تهران-پکن با برجام

همه‌چیز می‌توانست متفاوت باشد

انگیزه‌ی چین برای پایان دادن به جنگ سرد ایران و عربستان (که مدام تهدید می‌کرد داغ‌تر شود) کاملاً روشن است، اما چرا خودِ این دو کشور چنین کانال دیپلماتیکی را [به جای میانجی‌های احتمالی دیگر] انتخاب کردند؟ هرچه باشد آمریکا هنوز خودش را «کشور اجتناب‌ناپذیر» [کشوری که تمام جهان ناگزیر به انجام کارها از طریق آن است] معرفی می‌کند. با این حال، اجتناب‌ناپذیری آمریکا، اگر اصالتاً زمانی هم معنی می‌داد، به لطف اشتباهاتی مانند تهاجم غیرقانونی به عراق در سال ۲۰۰۳ و جنگ [و اشغالگری] در این کشور، و سوءمدیریت هولناکِ ترامپی در مورد ایران، اکنون آشکارا رو به زوال گذاشته است. تهران هر قدر هم که از اروپا دور بود، ممکن بود وارد دایره‌ی نفوذ ناتو شود؛ دستاوردی که رئیس‌جمهور باراک اوباما، سرمایه‌ی سیاسی هنگفتی را صرف تلاش برای دستیابی به آن کرد. اما در عوض، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، ایران را مستقیماً به آغوش روسیه‌ی ولادیمیر پوتین و چینِ شی جین‌پینگ هل داد.

(از راست) «شی جین‌پینگ» رئیس‌جمهور چین، «سید ابراهیم رئیسی» رئیس‌جمهور ایران، و «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهور روسیه. چنان‌که پیش‌بینی می‌شد دولت ایران در دوران ریاست‌جمهوری رئیسی، بیش‌ازپیش روی برقراری روابط با شرق، و به‌ویژه همسایگان نزدیک، تمرکز کرده، و پیشاپیش برخی از نتایج این تغییر رویه نسبت به دولت قبل را نیز دیده است. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› چرا روسیه و چین، ایران را تقویت می‌کنند؟

›› توافق محرمانه ایران با روسیه برای صادرات نفت؟ / نقش چین و هند در دور زدن تحریم‌های آمریکا

واقعیت این است که همه‌چیز می‌توانست متفاوت باشد. «برنامه‌ی جامع اقدام مشترک» (برجام) که سال ۲۰۱۵ با میانجیگری دولت اوباما امضا شد، تمام مسیرهای عملی ایران برای ساخت سلاح هسته‌ای را بست. ضمن این‌که آیت‌الله‌های ایران از مدت‌ها قبل اصرار داشته‌اند که به دنبال سلاح کشتار جمعی نیستند[۸]، چون این سلاح‌ها، در صورت استفاده، ممکن است کورکورانه تعداد زیادی غیرنظامی را بکشند، که با اخلاقیات شریعت اسلامی در تضاد است. چه حرف رهبران روحانی این کشور را باور کنید، چه نکنید، به هر حال، برجام، صورت مسئله را پاک می‌کرد. به علاوه، به گفته‌ی بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ایران تا سال ۲۰۱۸ صادقانه داشت تعهداتش را اجرا می‌کرد[۹]، اما (در اتفاقی که نمونه‌ای از طنز تلخ دوران ترامپی معاصر ماست) واشینگتن به خاطر همین تبعیت، این کشور را مجازات کرد.

آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر ایران، صرفاً در ازای تحقق وعده‌ی تخفیف تحریم‌ها از سوی واشینگتن (وعده‌ای که هرگز محقق نشد) به «حسن روحانی» رئیس‌جمهور وقت ایران، اجازه داد آن معاهده‌ی خجالت‌آور را با اعضای دائم شورای امنیت امضا کند. اگرچه شورای امنیت، اوایل سال ۲۰۱۶، تحریم‌های سال ۲۰۰۶ خود علیه ایران را برداشت، اما این اقدام، یک ژست بی‌معنا بود، چون کنگره پیشاپیش، با استفاده از «دفتر کنترل دارایی‌های خارجی» وزارت خزانه‌داری، تحریم‌های یک‌جانبه‌ای از سوی آمریکا علیه ایران وضع کرده بود و حتی پس از توافق هسته‌ای هم، جمهوری‌خواهان کنگره حاضر به لغو این تحریم‌ها نشدند؛ بلکه اتفاقاً یک قرارداد ۲۵ میلیارد دلاری را هم، که به ایران اجازه می‌داد از «بوئینگ» هواپیمای مسافربری غیرنظامی بخرد، به هم زدند.

کاریکاتوری درباره‌ی «امتیازات اعطایی ایران» (چپ) در مقابل «امتیازات اعطایی ۱+۵» در برجام (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› چرا با آمریکا مذاکره کردیم و چرا دیگر نمی‌کنیم؟

›› روحانی اگر «میراث دیپلماسی» می‌خواهد به شرق رو کند

›› چرا ترامپ از مذاکره مستقیم با مقامات ایران سخن می‌گوید؟

جمهوری‌خواهان کنگره و دولت ترامپ، در حالی ایران را تحت این تحریم‌های شدید نگه داشتند که این کشور به تعهدات خود عمل کرده بود و کارآفرینان ایرانی مشتاقانه منتظر تجارت با اروپا و آمریکا بودند[۱۰]. به عبارت دیگر، می‌شد تهران را از طریق وابستگی فزاینده به تعاملات تجاری با کشورهای شمال اقیانوس اطلس، ناگزیر به مدار غرب کشید، اما چنین اتفاقی هرگز نیفتاد. ترامپ در ادامه، تحریم‌های مالی و تجاری بیش‌تری علیه ایران وضع کرد[۱۱]. با این وجود، رهبران آن کشور تا اواسط سال ۲۰۱۹ به تبعیت از الزامات برجام ادامه دادند و سپس دست به نقض مفاد آن زدند. ایران اکنون اورانیوم با غنای بسیار بالا تولید کرده و از هر زمان دیگری به ظرفیت ساخت تسلیحات هسته‌ای نزدیک‌تر شده است؛ هرچند این کشور هنوز هم برنامه‌ی هسته‌ای نظامی ندارد[۱۲] و آیت‌الله‌ها همچنان تکذیب می‌کنند که به دنبال چنین تسلیحاتی هستند. در واقع کارزار «فشار حداکثری» ترامپ نه‌تنها نفوذ تهران در منطقه را از بین نبرد، بلکه اتفاقاً قدرت آیت‌الله‌ها در لبنان، سوریه، و عراق را تقویت کرد.

در همین‌باره بخوانید:

›› از سفر پوتین به تهران تا ارسال پهپاد به روسیه/ ایران در کانون توجه «انجمن امنیتی اسپن»

›› چگونه آمریکا ایران را وادار به ساخت بمب اتمی می‌کند؟

›› خاورمیانه عاری از سلاح هسته‌ای؛ ابتکاری که می‌تواند جایگزین برجام شود

چرخش عربستان

پس از حمله‌ی روسیه به اوکراین، دولت بایدن همان نوع تحریم‌های «فشار حداکثری» ای که ترامپ علیه ایران وضع کرده بود، علیه روسیه اعمال کرد. چنان‌که پیش‌بینی می‌شد، اکنون یک «محور تحریم‌شدگان» تشکیل شده است: ایران و روسیه در حال بررسی معاملات تجاری و تسلیحاتی دوجانبه هستند[۱۳] و ظاهراً ایران به مسکو پهپاد می‌فروشد[۱۴]. از سوی دیگر، در عربستان، به نظر می‌رسد محمد بن‌سلمان، ولی‌عهد و پادشاه بالفعل این کشور، ظاهراً اخیراً مشاوران بهتری استخدام کرده است. بن‌سلمان ماه مارس ۲۰۱۵، پس از تسلط «انصارالله» بر مناطق پرجمعیت شمال یمن، جنگ ویرانگری را علیه این کشور همسایه‌اش به راه انداخت. با این حال، از آن‌جایی که سعودی‌ها عمدتاً از نیروی هوایی علیه یک نیروی چریکی استفاده می‌کردند، محکوم به شکست بودند.

یکی از رزمنده‌های انصارالله یمن، اواسط ماه جولای سال ۲۰۲۲، در خیابان مسدودشده‌ی «الخمسین» منتهی به مرکز شهر «تعز» (مرکز استانی به همین نام در یمن)، نگهبانی می‌دهد. آن زمان، طرف‌های جنگ داخلی یمن در حال مذاکره بر سر بازگشایی خیابان‌هایی مانند الخمسین بودند که بسته شدنشان هزاران خانواده را به رنج انداخته بود. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› رادارگریز و مرگ‌بار؛ تأثیر پهپادهای ایرانی بر جنگ اوکراین

›› پهپاد در ازای سوخو-۳۵/ گمانه‌زنی‌ها درباره معامله تسلیحاتی میان ایران و روسیه

›› تغییر یارکشی‌ها در خلیج فارس/ اعراب دارند ایران را جایگزین آمریکا می‌کنند

›› هزینه‌های کوچ از خاورمیانه/ متحدان آمریکا در بحران اوکراین طرف روسیه هستند

عربستان تلاش کرده بود با نفوذ ایران در سایر نقاط جهان عرب نیز مقابله کند. به همین منظور، در جنگ داخلی سوریه از شورشیان سلفی بنیادگرا علیه دولت بشار اسد حمایت کرد. با این وجود، در آن‌جا هم سال ۲۰۱۳، شبه‌نظامیان شیعه‌ی حزب‌الله لبنان در حمایت از اسد وارد جنگ شدند و سال ۲۰۱۵، روسیه نیروی هوایی‌اش را به سوریه اعزام کرد تا شکست شورشیان قطعی شود. چین نیز به نوبه‌ی خود از اسد حمایت کرده بود[۱۵] (البته نه از طریق نظامی) و نقش بی‌سروصدایی در بازسازی این کشور پس از جنگ ایفا کرد[۱۶]. در نتیجه، سعودی‌ها در قالب توافق اخیر با میانجیگری چین با هدف کاهش تنش‌ها با ایران و متحدان منطقه‌ایش، اخیراً رهبری کارزاری را به عهده گرفتند که منجر به بازگشت دولت اسد به «اتحادیه‌ی عرب» شد[۱۷]؛ سازمانی که دمشق سال ۲۰۱۱، در اوج جنگ داخلی سوریه، از آن اخراج شده بود.

هیأت‌ها و وزرای خارجه‌ی کشورهای عضو «اتحادیه‌ی عرب» اوایل ماه می سال ۲۰۲۳ در مقر این سازمان در قاهره، پایتخت مصر، مشغول رأی‌گیری درباره‌ی اعطای مجدد عضویت به سوریه پس از ۱۲ سال هستند. دمشق که سال ۲۰۱۱ در بحبوحه‌ی جنگ داخلی از این اتحادیه اخراج شده بود، طی ماه‌های گذشته با حمایت عربستان، مجدداً به این سازمان ملحق شد. (+)

ناوچه‌ی موشک‌انداز روسی «ولیکی اوستیوگ» (چپ) از بندری در شهر «طرطوس» در سوریه عازم مأموریت گشت‌زنی در دریای مدیترانه می‌شود. دو زیردریایی دیزلی-برقی روسی پروژه‌ی ۶۳۶/۳ کلاس «وارشاویانکا» (نسخه‌ای از کلاس «کیلو») نیز در سمت راست تصویر دیده می‌شوند. پایگاه دریایی روسیه در طرطوس، تنها پایگاه دریایی این کشور در خارج از کشورهای شوروی سابق است. تصمیمات اشتباه آمریکا در خاورمیانه، این منطقه را از چنگ واشینگتن درآورده و قدرت‌های دیگری را وارد معادلات منطقه‌ای کرده است. (+)

اواخر سال ۲۰۱۹، پس از حمله‌ی پهپادی به پالایشگاه‌های شرکت «آرامکو» ی سعودی[۱۸]، دیگر معلوم بود بن‌سلمان در رقابت منطقه‌ایش با ایران شکست خورده است؛ و عربستان شروع به جست‌وجو به دنبال راه فرار کرد. از جمله به سراغ «عادل عبدالمهدی» نخست‌وزیر وقت عراق، رفتند و از او خواستند میان آن‌ها و ایرانی‌ها میانجیگری کند. عبدالمهدی نیز برای بررسی احیای روابط با آل‌سعود از ژنرال قاسم سلیمانی، فرمانده‌ی نیروی قدس سپاه پاسداران ایران، دعوت کرد به بغداد سفر کند. همان‌طور که کم‌تر کسی فراموش خواهد کرد، ۳ ژانویه‌ی ۲۰۲۰، سلیمانی با یک هواپیمای مسافربری غیرنظامی به عراق رفت، اما یک پهپاد آمریکایی به دستور رئیس‌جمهور ترامپ[۱۹]، که ادعا می‌کرد سلیمانی برای کشتن آمریکایی‌ها به عراق آمده، او را در فرودگاه بین‌المللی بغداد ترور کرد. این سؤال پیش می‌آید که آیا ترامپ می‌خواست جلوی آشتی ایرانی‌ها و سعودی‌ها را بگیرد؟ هرچه باشد، گرد آوردن عربستان و سایر کشورهای خلیج [فارس] در یک اتحاد ضدایرانی با اسرائیل، در بطن سیاست «جرد کوشنر» داماد ترامپ، موسوم به «پیمان‌های ابراهیم»، قرار داشت.

این تصویر هوایی نشان می‌دهد موشک‌ها و پهپادهای «انصارالله» یمن در حمله‌ی سال ۲۰۱۹، حدود ۱۷ نقطه از تأسیسات شرکت «آرامکو» غول نفتی سعودی، را هدف قرار داده‌اند. این حمله‌ی شگفت‌آور و غافلگیرکننده‌ی انصارالله، یکی از عواملی بود که ورق جنگ را به سود مقاومت یمن برگرداند و نهایتاً آل‌سعود را به پذیرش شکست در این کشور وادار کرد. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› نه عراق، نه سوریه، نه لبنان؛ انگیزه کم‌ترشناخته‌شده آمریکا برای ترور حاج قاسم

›› نقش شهید سلیمانی در وحدت ایران و عراق

›› دیپلمات آمریکایی: سلیمانی برای مردم خاورمیانه مقدس بود

›› مهمان یمنی کنفرانس افق نو: نمی‌گذاریم عربستان یک اسرائیل عربی شود

›› نتیجه «معامله قرن» ترامپ: اهانت بولدوزر صهیونیست‌ها به پیکر شهید فلسطینی

›› ماه‌عسل امارات و اسرائیل با طعم کودک‌کشی و جاسوسی/ پشت پرده پروژه «میوه‌های صلح» چیست؟

ظهور چین و افول آمریکا

واشینگتن اکنون در مهمانی دیپلمات‌ها تبدیل به مهمانی‌خراب‌کن شده است. ایرانی‌ها خودبه‌خود هرگز به آمریکایی‌ها به عنوان میانجی اعتماد نمی‌کردند. سعودی‌ها هم حتماً می‌ترسیده‌اند درباره‌ی مذاکرات با ایران به آمریکایی‌ها چیزی بگویند. رئیس‌جمهور شی، در پایان سال ۲۰۲۲، به ریاض، پایتخت عربستان، سفر کرد و آن‌جا ظاهراً روابط با ایران یکی از موضوعات گفت‌وگو بوده است. ماه فوریه‌ی امسال [سال ۲۰۲۳]، ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور ایران، به پکن سفر کرد. چنان‌که وزارت خارجه‌ی چین می‌گوید، آن موقع، شی شخصاً متعهد شده بود میان دو کشور رقیب در خاورمیانه میانجیگری کند[۲۰]. اکنون، چین که [به عنوان یک قدرت دیپلماتیک] در حال ظهور است، پیشنهاد می‌دهد در مسائل دیگر خاورمیانه نیز نقش میانجی را بازی کند؛ و همزمان شکایت می‌کند که «برخی از کشورهای بزرگ از خارج از منطقه» به دلیل «خودخواهی» باعث «بی‌ثباتی درازمدت در خاورمیانه» می‌شوند.

تصویر خوش‌وبشِ «مُشتی» «جو بایدن» (چپ)، رئیس‌جمهور آمریکا، و «محمد بن‌سلمان» (راست)، ولی‌عهد سعودی، طی سفر سال ۲۰۲۲ بایدن به خاورمیانه، در رسانه‌های آمریکایی بسیار جنجال‌برانگیز شد و رئیس‌جمهور آمریکا که وعده داده بود بن‌سلمان را منزوی و منفور خواهد کرد، به خاطر دیدارش با ولی‌عهد سعودی که شواهد نشان می‌دهند دستور قتل وحشیانه‌ی «جمال خاشقجی» خبرنگار منتقد سعودی، را صادر کرده، در داخل آمریکا به‌شدت مورد انتقاد قرار گرفت. (جزئیات بیش‌تر) (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› وال‌استریت‌ژورنال: سفر خاورمیانه‌ای بایدن بدتر از آبروریزی بود

اهمیت جدید چین به عنوان برقرارکننده‌ی صلح ممکن است به‌زودی به درگیری‌هایی مانند یمن[۲۱] و سودان[۲۲] نیز تعمیم پیدا کند. پکن به عنوان قدرت روبه‌رشد دنیا که روی اوراسیا، خاورمیانه، و آفریقا متمرکز است، مشخصاً می‌خواهد هرگونه درگیری‌ای که احتمال داشته باشد در طرح کمربند و جاده‌اش تداخل ایجاد کند، به مسالمت‌آمیزترین شکل ممکن حل‌وفصل شود. پکن به‌وضوح آماده است، هرجا که دو طرف از درگیری خسته شده باشند، چنان‌که در مورد عربستان و ایران صدق می‌کرد، نقش یک میانجیگر صادق را بازی کند. با این حال، شاهکار دیپلماتیک چشم‌گیر این کشور در احیای روابط میان ریاض و تهران، بیش از آن‌که نشان‌دهنده‌ی جایگاه پکن به عنوان یک قدرت روبه‌رشد در خاورمیانه باشد، نشانی از کاهش حیرت‌انگیز اعتبار منطقه‌ای آمریکا پس از سه دهه وعده‌ی دروغ، شکست، و سیاست‌گذاری دمدمی‌مزاجانه است. اکنون که به گذشته نگاه می‌کنیم، به نظر می‌رسد این اقدامات بر هیچ اساسی استوار نبوده‌اند، جز نقشه‌های شرورانه‌ی امپریالیستی از جنس «تفرقه بینداز و حکومت کن»؛ نقشه‌هایی که حالا دیگر همگی نقش بر آب شده‌اند.

شهروندان سودانی، اوایل ماه می سال ۲۰۲۳، در کرانه‌های رود «نیل سفید» در خارطوم، پایتخت سودان، گودال‌های کوچک حفر می‌کنند تا آب آشامیدنی جمع‌آوری کنند. چین ممکن است بتواند از نقش دیپلماتیک جدید خود در خاورمیانه برای پایان دادن به جنگ داخلی در سودان استفاده کند. (+)

سرویس جهان مشرق – امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، نگاه ویژه‌ای به عراق دارد. طی دو سال گذشته دو بار از عراق دیدن کرده است. اولین بار، شهریور ۱۳۹۹ بود که برای بازدید از عراق عازم این کشور شد. دقیقاً یک سال بعد، یعنی شهریور ۱۴۰۰، نیز مکرون در حاشیه‌ی «کنفرانس همکاری‌ و مشارکت بغداد»، از این کشور دیدن کرد. نکته‌ی جالب توجه در این کنفرانس، حضور ۹ کشور منطقه‌ی غرب آسیا به علاوه‌ی فرانسه بود. علاوه بر این، اگرچه برخی از کشورهای حاضر در این کنفرانس (از جمله ایران) در سطح وزیر خارجه شرکت کرده بودند، اما فرانسه با رئیس‌جمهور خود مشارکت داشت.

دیدار «امانوئل مکرون» (چپ) رئیس‌جمهور فرانسه، با «مصطفی الکاظمی» نخست‌وزیر عراق، در کاخ نخست‌وزیری عراق، پس از شرکت در «کنفرانس همکاری و مشارکت بغداد» سال ۲۰۲۱ در پایتخت این کشور. مکرون تنها رئیس‌جمهوری بود که در کنفرانس آن سال حضور داشت؛ کشورهای دیگر، در سطح وزیر خارجه یا پایین‌تر، در این نشست شرکت کرده بودند.  (+)

مکرون بلافاصله پس از کنفرانس، از سه شهر حساس عراق دیدن کرد. ابتدا به کاظمین رفت تا از نزدیک با شیعیان عراق دیدار کند؛ سپس به موصل، شهر اهل سنت، رفت تا با دیدار از مسجد «النوری» و کلیسای این شهر، پیام خود را به اهل سنت و مسیحیان عراق برساند. و در نهایت، به شهر اربیل رفت و با رهبران کُرد منطقه دیدار کرد. این سفر مکرون و دیدارهایش نشان داد که پاریس نگاه ویژه‌ای به عراق دارد.

پول‌های فرانسه در عراق

علاقه‌ی فرانسه به عراق دست‌کم از دو جهت قابل‌اعتناست. جهت اول، تعاملات و فعالیت‌های تجاری و اقتصادی فرانسه در عراق است. با فروکش کردن جنگ آمریکا در عراق و ناآرامی‌های ناشی از شورش داعش، اکنون عراق آماده‌ی رشد و توسعه است و فرصت را برای سرمایه‌گذاری‌های خارجی باز کرده است. در همان شهریور ۱۴۰۰، همزمان با سفر مکرون به عراق، شرکت فرانسوی «توتال» برای کشف، استخراج و توسعه‌ی میادین نفت و گاز عراق و همچنین استحصال انرژی‌های خورشیدی در بصره، قراردادی به ارزش ۲۷ میلیارد دلار امضا کرد[۱]. این در حالی است که بهمن ۱۳۹۸، عراق توافقات اولیه را برای استخراج نفت و گاز با چین امضا کرده بود[۲].

«مصطفی الکاظمی» (وسط) نخست‌وزیر عراق، مدتی قبل قراردادی به ارزش ۲۷ میلیارد دلاری با مدیرعامل شرکت انرژی فرانسوی «توتال» امضا کرد. (+)

در واقع، این قرارداد بزرگ به نوعی پیروزی هرچند موقتِ سیاست‌های پاریس بر سیاست‌های پکن بود. اکنون شرکت توتال علاوه بر فعالیت در حوزه‌ی نفت و گاز عراق، در حال آماده‌سازی خود برای ساخت لوله‌ی نفتی است که بصره را به بندر عقبه‌ی اردن متصل می‌کند. همچنین گروه فرانسوی «سی‌ام‌اِی سی‌جی‌ام[۳]» که سومین کمپانی بزرگ ترابری در جهان است، همچنان مدیریت بندر «ام قصر[۴]» در جنوب عراق را به عهده دارد و محموله‌های بزرگ از آن‌جا با پرچم فرانسه به نقاط مختلف دنیا منتقل می‌شود. بنابراین از لحاظ صنایع نفت و گاز (سوخت‌های فسیلی) منافع اقتصادی فرانسه در عراق بسیار کلان است. اما عراق برای فرانسه فقط نفت و گاز نیست.

حدود ده سال پیش شرکت فرانسوی «آلستوم» و مسئولین عراقی، توافقات اولیه را برای تأسیس متروی بغداد انجام دادند[۵]، اما به خاطر حمله‌ی داعش و ناآرامی‌های منطقه، اجرای این توافق بارها و بارها به تعویق افتاد. با این وجود، اردیبهشت ۱۴۰۰، مسئولین عراقی از توافق مجدد با آلستوم فرانسه و هیوندای کره‌ی جنوبی برای راه‌اندازی متروی پایتخت سخن گفتند[۶]. گفته شده است کلنگ این پروژه‌ی بزرگ، که احتمالاً ۲/۵ میلیارد دلار ارزش دارد، طی ماه‌های آتی زده می‌شود[۷] و دولت فرانسه مصمم است برای تأمین هزینه‌های این پروژه به دولت عراق کمک کند.

سفر سال ۲۰۲۱ «امانوئل مکرون»   رئیس‌جمهور فرانسه، به کاظمین و حضور در حرم شریف امام موسی کاظم علیه‌السلام و امام محمد تقی علیه‌السلام در عراق. «مصطفی الکاظمی»   نخست‌وزیر عراق، که در این سفر با مکرون همراه بود، کتابی تحت عنوان «آثار انسانی مرجعیت دینی در دفاع از مسیحیان و سایر ادیان و اقلیت‌ها» را که روی جلدش تصویری از آیت‌الله سیستانی، مرجع شیعیان عراق، چاپ شده، به مکرون تقدیم کرد. (+)

از سوی دیگر، شرکت هوانوردی فرانسوی «اِی‌دی‌پی»، دی ماه ۱۳۹۹، توافقات اولیه را برای ترمیم و ارتقای فرودگاه موصل با مسئولین عراقی انجام داد. زیرساخت‌های فرودگاه این شهر پس از حمله‌ی نیروهای داعش در سال ۱۳۹۰ تخریب شده است. اکنون شرکت فرانسوی، مطالعات اولیه را برای راه‌اندازی مجدد و ارتقای زیرساخت‌های این فرودگاه آغاز کرده و متعهد شده است که استانداردهای بین‌المللی را در این فرودگاه اجرا کند.

این توافق در حالی انجام شد که ترکیه اشتیاق فراوانی برای این قرارداد داشت و با قیمت پایین‌تر حاضر بود این پروژه را انجام دهد. ترکیه حتی متعهد شد بخشی از هزینه‌ی ۳۰۰ میلیون دلاری این پروژه را از تعهد ۵ میلیارد دلاری خود برای بازسازی عراق فراهم کند. با این وجود، مسئولین عراقی در آن زمان، فرانسه را به دلایل سیاسی و اقتصادی به ترکیه ترجیح دادند[۸]. اکنون اهمیت ترمیم و ارتقای فرودگاه موصل بیش‌تر از یک قرارداد تجاری است و ابعاد سیاسی به خود گرفته است.

تصویری از تابلوی راهنمای مسیر فرودگاه موصل در عراق در دوران جنگ با داعش، در حالی که آثار تیراندازی روی آن کاملاً مشهود است. (+)

علاوه بر این قرادادهای کلان، تعدادی از شرکت‌های دفاعی و نظامی فرانسوی نیز پشت درهای عراق منتظر اجازه‌ی ورود هستند. به عنوان مثال، مسئولین «شورای بین‌المللی دفاع[۹]»، نهاد صادرکننده‌ی علوم، آموزش و کمک‌های فنی نظامی به نیابت از وزارت نیروهای مسلح فرانسه، اخیراً با همتایان عراقی خود دیدار کردند و پیشنهادهای تجاری بزرگی به آن‌ها ارائه دادند. اسفندماه سال جاری، نمایشگاه بین‌المللی صنایع دفاعی در بغداد برگزار خواهد شد[۱۰] و غول‌های دفاعی فرانسه، مانند «تالس» و ایرباس، نیز در این نمایشگاه شرکت خواهند کرد. این بدان معناست که این شرکت‌های بزرگ علاقه‌مند به حضور در عراق هستند.  

نمایشگاه صنایع دفاعی بغداد، اوایل سال جاری میلادی، در پایتخت عراق برگزار شد و شرکت‌های فرانسوی در آن رقابت تنگاتنگی با شرکت‌های چینی داشتند. (+)

دلایل دیگر حضور فرانسه در عراق

مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر عراق، از آغاز دوره‌ی نخست‌وزیری‌اش، نسبت به فرانسه روی گشاده نشان داد. سفرهای مکرر و طولانی مکرون و دیگر نمایندگان فرانسوی به عراق و همچنین سفر چند ماه قبل الکاظمی به پاریس نشانه‌ی همین علاقه‌ی دوطرفه است. در عین حال، تنها انگیزه‌ی مسئولین عراقی برای ارتباط با فرانسه جلب سرمایه‌ی شرکت‌های فرانسوی برای بازسازی عراق نیست، چراکه در این صورت چین، ترکیه و حتی رقبای منطقه‌ای، مانند ایران، نیز برای این کار آماده هستند. نکته این‌جاست که فرانسه عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و یکی از متحدان کلیدی آمریکا و انگلیس است. بنابراین جلب حمایت این کشور به معنای برقراری یک پل ارتباطی با غرب محسوب می‌شود. در واقع، رفتار مسئولین عراقی در ارتباط با غرب و آمریکا در برخی مواضع، دوگانه و متناقض است.

«امانوئل مکرون» (راست)، رئیس‌جمهور فرانسه، در حال بازدید از کلیسای شهر قدیم موصل در عراق در سال ۲۰۲۱. به نظر می‌رسد، فرانسه تلاش می‌کند در بیش از یک حوزه، در عراق نفوذ کند تا جای پایش پس از عزیمت آمریکا، محکم باشد. (+)

با خروج آهسته‌ی نیروهای آمریکایی از عراق، اکنون فرانسه به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم، حضور خود را در این کشور بیش‌تر می‌کند. این اقدام با حمایت آمریکا و انگلیس انجام می‌شود و مکرون در دیدار اخیر خود از عراق بر تداوم حضور نیروهای نظامی‌اش در این کشور تأکید کرد. در حقیقت، آمریکا حضور فعالانه‌ی خود در عراق را کم کرده، اما نایب خود را در آن‌جا نگه داشته است. فرانسه نیز به پشتوانه‌ی آمریکا و صدالبته برای کسب حداکثری منافع ژئوپلتیک خودش در عراق باقی مانده است. حضور شرکت‌های دفاعی فرانسوی و احتمالاً فروش تسلیحات نظامی به عراق با همین هدف صورت خواهد پذیرفت. البته مسئولین عراقی نیز از حضور یک نماینده‌ی غربی در کشورشان چندان ناخشنود نیستند، خصوصاً از آن‌جایی که، چنان‌که گفته شد، فرانسه عضو دائم شورای امنیت است و در صورت نیاز، حمایت بین‌المللی از عراق را به همراه خواهد آورد.

یک سرباز افغان گیتاری را می‌نوازد که سربازان آمریکایی در پایگاه هوایی بگرام باقی گذاشته‌اند. سقوط سریع کابل، نشانه‌ای از افول قدرت آمریکا، یا دست‌کم تغییر اولویت‌های این کشور، در خاورمیانه بود، اما بعید نیست آمریکایی‌ها دلشان به این خوش باشد که کشوری مثل فرانسه، پشت سرشان در حال اسباب‌کشی به خاورمیانه است (+)

از سوی دیگر، حضور فرانسه در عراق با هدف جلوگیری از نفوذ چین در منطقه صورت می‌گیرد. پیش‌تر، چین و ایران توافقی راهبردی و بلندمدت برای توسعه‌ی اقتصادی و تجاری روابط دوجانبه امضا کردند. همچنین چین در سوریه نیز بسیار پررنگ عمل کرده و گوی سبقت را از دیگر رقبای بین‌المللی ربوده است. اکنون «ابتکار کمربند و جاده» به کشورهای غربی آسیا رسیده است و زمان زیادی تا تکمیل جاده‌ی ابریشمِ مدنظر چین باقی نمانده است. برخی کشورهای کوچک اما راهبردی منطقه، مانند جیبوتی، نیز در انحصار کامل چین هستند. جالب است بدانید که بدهی جیبوتی به چین، معادلِ بیش از هفتاد درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور است. در شرق آسیا نیز شرایط مشابهی برقرار است: سری‌لانکا یکی از بنادر کلیدی خود را به مدت ۹۹ سال به چین اجاره داده است[۱۱]. در آفریقا نیز چین و روسیه فعالیت‌های بسیار گسترده‌ای دارند و به‌راحتی می‌توان گفت کنترل بازار کشورهای کنگو، مالی و آفریقای مرکزی (که پیش‌تر در اختیار فرانسه بود)، اکنون به دست چین و روسیه افتاده است.

در همین‌باره بخوانید:

›› نقش ایران در ابَرپروژه «یک کمربند، یک جاده»

›› چرا روسیه و چین، ایران را تقویت می‌کنند؟

بنابراین طبیعی است که غرب نگران این مسئله باشد و تلاش کند تا موقعیت خود را دست‌کم در عراق حفظ نماید. آمریکا نیز که اکنون در عراق و افغانستان رسوا شده، از حضور فرانسه به عنوان نماینده‌ی تام‌الاختیارش در عراق حمایت می‌کند. رقابت چین با غرب اکنون به مرزهای باریکی رسیده است و کشورهای غربی حاضرند هزینه‌های کلانی پرداخت کنند تا مانع از رشد بیش‌تر چین شوند.

در همین‌باره بخوانید:

›› خروج «ترامپیِ» بایدن از بگرام و فرار آمریکا از بازی تاج‌وتخت افغانستان

›› «محمد اشرف غنی»؛ فراز و فرود یک رئیس‌جمهور متواری

›› سرنوشت تلخ افغان‌هایی که به آمریکا کمک کردند

تزلزل منافع فرانسه در عراق

چنان‌که اشاره شد، رقابت شدیدی برای جلب حمایت عراق در حوزه‌ی بین‌المللی وجود دارد. فرانسه به نمایندگی از غرب، تمام‌قد حاضر شده و میلیون‌ها دلار هزینه کرده است. اما چین به‌تنهایی رقیب بزرگی برای غربی‌ها محسوب می‌شود. در عین حال، روسیه و ایران و ترکیه را نیز نباید فراموش کرد. تا کنون پاریس روی حمایت مصطفی الکاظمی حساب می‌کرد، اما مذاکرات برای تشکیل دولت جدید عراق در حال انجام است[۱۲]. ائتلاف مقتدی صدر، اکثریت آرا را به خود اختصاص داده است و باید به‌سرعت نخست‌وزیر جدید عراق را معرفی کند. در این میان، اگرچه الکاظمی کارنامه‌ی نسبتاً موفقی دارد و در برقراری رابطه با ایران و آمریکا مراتب احتیاط را مراعات کرده است، اما از سوی دیگر، بسیاری از گروه‌های شیعی رابطه‌ی چندان مناسبی با الکاظمی ندارند. به این ترتیب، اگر احیاناً نخست‌وزیر عراق تغییر کند (که چندان هم بعید نیست)، آن‌گاه منافع اقتصادی فرانسه در معرض خطر خواهند بود. به طور ویژه، قرارداد شرکت هوانوردی ای‌دی‌پی که پیش‌تر بر پیشنهاد ترکیه ترجیح داده شده بود، اکنون در معرض خطر است.

«اریک شوالیه» سفیر فرانسه در عراق، به‌خوبی متوجه تزلزل منافع دولت متبوعش در عراق هست. او تنها چند روز پس از انتصابش به عنوان سفیر، در شهریور ۱۴۰۰، با «نجم الجبوری» استان‌دار نینوا دیدار کرد تا درباره‌ی قرارداد فرودگاه موصل رایزنی کند. همچنین مدتی قبل، با مصطفی الکاظمی دیدار کرد و درباره‌ی منافع فرانسه در عراق به رایزنی پرداخت. با این وجود، مسئولین عراقی نسبت به حمایت‌های معهود مکرون در سفر اخیرش به عراق ناخرسند هستند و مجدداً به پیشنهادهای ترکیه و چین می‌اندیشند.

از سوی دیگر، چین بازار عراق را به صورت جدی هدف قرار داده است. در حال حاضر، پکن بزرگ‌ترین واردکننده‌ی نفت عراق است، اما از لحاظ سرمایه‌گذاری در حوزه‌ی نفت و گاز عراق، به خاطر فشارهای آمریکا، یک گام عقب است. در عین حال، چین همواره پیشنهادی در آستین دارد. این کشور حدود دو سال پیش در طرحی موسوم به «بازسازی در ازای نفت» عراق را با خود همراه کرد[۱۳]. این قرارداد که احتمالاً بیش از ۱۰ میلیارد دلار ارزش دارد، چین را متعهد به اجرای هزاران پروژه‌ی زیرساختی آموزشی، بهداشتی و عمومی در عراق کرد.

«لی کچیانگ» (راست)، نخست‌وزیر چین، و «عادل عبدالمهدی» نخست‌وزیر وقت عراق، در جریان امضای تفاهم‌نامه در ساختمان دولتی «تالار بزرگ خلق» در پکن، پایتخت چین، در سال ۲۰۱۹ (+)

سال گذشته نیز در قالب همین توافق، شرکت چینی «پاور چاینا» قرارداد ساخت ۱۰۰۰ مدرسه‌ی عراقی را امضا کرد و احتمالاً به‌زودی این عدد به ۷۰۰۰ عدد خواهد رسید. این شرکت که زمینه‌ی اصلی فعالیتش حوزه‌ی انرژی است، در حال حاضر مشغول ساخت یک نیروگاه برقی در «رمیله» در جنوب عراق است. امروز، عراق یکی از متحدان چین در «ابتکار کمربند و جاده» است. در حوزه‌ی نظامی نیز اخبار حاکی از آن است که عراق خواهان خرید موشک‌های رادارگریز و دوربرد زمین به هوای اچ‌کیو-۹ از چین است[۱۴].

اکنون با وجود این‌که فرانسه، تحت حمایت آمریکا، سرمایه‌ی کلانی را به عراق آورده و آمادگی افزایش نقش خود را در منطقه دارد، اما منافعش را در خطر می‌بیند. عدم ثبات در وضعیت سیاسی و اقتصادی عراق و همچنین وجود رقبای قدرتمند منطقه‌ای و بین‌المللی، سرمایه‌ی پاریس را در معرض خطر قرار داده است. فرانسوی‌ها احتمالاً در کنفرانس آتی عراق با تمام قوا حضور پیدا خواهند کرد و از سوی دیگر، با حمایت آمریکا و انگلیس، تلاش خواهند نمود تا چینش سیاسی مسئولین عراق را به نفع خود تغییر دهند. با این وجود، به نظر می‌رسد موانع پیش روی آن‌ها بزرگ‌تر از اقداماتشان باشد.

سرویس جهان مشرق؛ چندین ماه از اعلام نتایج انتخابات پارلمانی عراق گذشته اما اختلاف میان احزاب پیروز ادامه دارد و همین مسئله مانع از تشکیل دولت شده و این کشور را وارد بحران و خلاء سیاسی کرده است.

ائتلاف «مقتدی – حلبوسی – بارزانی» مدعی است اکثریت پارلمان را در اختیار دارد و بر همین مبنا باید رئیس جمهور را انتخاب و دولت تشکیل دهد اما هر بار که زمان رأی گیری فرا رسیده با شکست روبه رو شده است.

در این میان گروه «چارچوب هماهنگی شیعی» تاکید کرده براساس قانون، پست نخست وزیری متعلق به شیعیان است و در همین ارتباط از تلاش برای توافق با جریان مقتدی عقب نشینی نمی کند و از این حق نمی گذرد.

موضع گیری های جهت دار احزاب عراقی برای توافق جامع و تعیین تکلیف کردن حاکمیت سیاسی، امیدها را برای حل اختلافات هر روز کمتر می کند و باعث شده مردم چشم انداز روشن برای عبور از این وضعیت متصور نباشند.

در روزهای گذشته نه تنها نشانه ای از همکاری میان احزاب دیده نشده، تنش ها هم افزایش یافته تا جایی که برخی منابع میدانی اعلام کرده اند ائتلاف «مقتدی – حلبوسی – بارزانی» به دنبال اردوکشی خیابانی هستند و قصد دارند طرفداران خود را به میدان بیاورند.

براساس اطلاعات به دست آمده سران این ائتلاف به شدت از شکست های اخیر در پارلمان عصبانی هستند و درصدد اند بار دیگر سناریوی تظاهرات موسوم به «تشرین» که سال ۹۸ منجر به سقوط دولت «عادل عبدالمهدی» شد را تکرار کنند.

به گفته منابع آگاه، این ائتلاف به بهانه مشکلات اقتصادی (بیکاری و …) قصد دارد آرام آرام مردم مناطق مرکزی و جنوبی (شیعه نشین) عراق را به خیابان ها بکشاند و تظاهرات گسترده ای را برپا و برگزار کنند و همزمان با کمک عوامل رسانه ای، گروه «چارچوب هماهنگی» را عامل وضعیت موجود و تاخیر در تشکیل دولت معرفی کند.

از سویی دیگر برخی منابع میدانی اعلام کردند جریان بارزانی از مدت ها قبل گروه شبه نظامی را آموزش داده تا همزمان با شروع اعتراضات در میان معترضان حاضر شوند و تعداد مشخصی از آنان را ترور و به قتل برسانند و این جنایت را به نیروهای بسیج مردمی نسبت دهند.

حذف بسیج مردمی طرح مشترک ائتلاف غربی – عبری – عربی و برخی جریان های شناخته شده در عراق به شمار می آید که چندین سال است به روش های مختلف دنبال می شود و امروز به بهانه تشکیل نشدن دولت و مشکلات اقتصادی در دستور کار قرار گرفته است.

ائتلاف غربی – عبری – عربی و جریان های نزدیک به آمریکایی ها در عراق به شدت از بسیج مردمی کینه دارند چرا که این ساختار منسجم اجازه قبضه قدرت، غارت و چپاول ثروت های این کشور را به آنان نداده و به همین دلیل عصبانی هستند.

روند تحولات نشان می دهد ائتلاف به همراه تیم همکارش در عراق به مانند گذشته تمام توان خود را در این سناریوی جدید برای حذف گروه های سیاسی به ویژه چارچوب هماهنگی شیعی، نمایندگان مستقل و همچنین سازمان بسیج مردمی به کار گیرد و در عین حال پیش بینی هم کرده اگر به هدف و نتیجه مورد نظر نرسید حداقل مانند آشوب های اکتبر سال ۲۰۱۹ نیروهای موثر سیاسی و بسیج مردمی را ترور کند.