علما

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حجت‌الاسلام «یوسفعلی شکری» با صدور پیامی رحلت «آیت‌الله محمدتقی مصباح یزدی» را به حضرت بقیة‌الله‌الاعظم روحی فداه، مقام معظم رهبری، بیت محترم، حوزه‌های علمیه و همه ارادتمندان آن روحانی فقید تسلیت گفت.

متن پیام حجت الاسلام و المسلمین یوسفعلی شکری به شرح زیر است:

«انا لله و انا الیه راجعون
قال رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم):
اذا مات العالم الفقیه ثلم فی الاسلام ثلمه لا یسد‌ها شی

بیت مکرم حضرت آیت الله محمد تقی مصباح یزدی

سلامٌ علیکم

رحلت عالم مجاهد و فقیه بصیر و حکیم فرزانه «حضرت آیت الله محمد تقی مصباح یزدی» موجب تأثر و تألم فراوان گردید.

آن عالم ربانی و فقیه انقلابی سال‌های عمر پر برکت خویش را خالصانه و متعهدانه در مسیر خدمت به اسلام و تقویت انقلاب اسلامی سپری کردند و در مسئولیت‌های مختلف خدمات ارزشمندی به نظام مقدس جمهوری اسلامی و ملت شریف ایران داشته‌اند.

این مصیبت اندوهناک را به حضرت بقیة الله الاعظم روحی فداه، مقام معظم رهبری، بیت محترم، حوزه‌های علمیه و همه ارادتمندان آن روحانی فقید تسلیت عرض نموده و از خداوند متعال علو درجات برای آن مرحوم و صبر جمیل برای بازماندگان مسألت می‌نمایم.

ان‌شاءالله روح بلند آن عالم پارسا در بالاترین مراتب بارگاه قدسی با سالار و سرور شهیدان محشور و همجوار گردد.

یوسفعلی شکری
نماینده ولی فقیه در بنیاد شهید و امور ایثارگران»

انتهای پیام/ 112

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، مادر شهید محمدحسین حدادیان، که در درگیری با دراویش آشوبگر در یکم اسفند سال ۱۳۹۷ در خیابان پاسداران به شهادت رسید درباره خصوصیات و ویژگی‌های فرزندش اظهار داشت: ما در کانون اغتشاشات و شورش‌ها زندگی می‌کردیم. هر شب در قیطریه بلوای جدیدی به پا می‌شد. از داخل مجتمع «سبحان» هر چیزی که فکرش را بکنید، به سمت بسیجی‌ها پرت می‌کردند.

محمدحسین تازه پایش در «پایگاه بسیج قائم (عج)» باز شده بود. وقتی با فرهاد بیرون می‌رفت، با خودم می‌گفتم شاید برنگردند. یک بار نشد که بگویم نروید. دلم شور می‌زد. می‌گفتم خب این‌ها نروند پس چه کسی برود؟ نظام را بیشتر از بچه‌های خودم دوست داشتم. به محمدحسین دیکته می‌کردم: «این‌ها اگر می‌خوان نظام رو عوض کنن، باید از روی جنازه تک تک ما بگذرن و این انقلاب بی‌وارث شه!»

دائم صلوات می‌فرستادم و ذکر می‌گفتم برای نابودی دشمنان. استغاثه می‌کردم. آل یاسین می‌خواندم، به امام زمان (عج) توسل می‌کردم. گریه می‌کردم و می‌گفتم آقا این‌ها می‌خواهند نظام را از ما بگیرند. شما یاری کنید! محمدحسین خیلی فعال بود. هر شب تا صبح برای گشت و شناسایی می‌رفت کمک بچه‌های پایگاه، موقع رفتنش آیت الکرسی می‌خواندم و بهش فوت می‌کردم.

دیگر از محمد حسین دل شستم. مطمئن بودم شهید می‌شود. مدتی می‌رفت دیدن بزرگان؛ مثل آقای حسن‌زاده آملی. بعد از یکی از زیارت‌های قم آمد گفت: یکی بهم گفت «یک مقامی توی اجداد پدری و مادریتون هست که قراره به شما برسه؛ ولی موانعی سر راهه! برای رفع این موانع هر شب جمعه به نیت اموات پدری و مادری تون خیرات بده!» با کنجکاوی گفتم: «خب ازش می‌پرسیدی که اجداد پدری است یا مادری؟!» محمدحسین گفت: «اتفاقا پرسیدم؛ ولی ایشون همون حرفا رو دوباره تکرار کرد و نگفت کی بوده!»

تا آن روز پیش خودم فکر می‌کردم شاید مقام‌های سیر و سلوکی به محمدحسین برسد؛ چشم برزخی، طی‌الارض. برای همین هر هفته یادآوری می‌کردم. حتی اگر بیرون بود بهش زنگ می‌زدم. گاهی می‌گفت: «آره یه جعبه خرما گرفتم پخش کردم.»

اتت‌های پیام/ 141

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، مادر شهید محمدحسین حدادیان، که در درگیری با دراویش آشوبگر در یکم اسفند سال ۱۳۹۷ در خیابان پاسداران به شهادت رسید درباره خصوصیات و ویژگی‌های فرزندش روایت کرد: ما در کانون اغتشاشات و شورش‌ها زندگی می‌کردیم. هرشب در قیطریه بلوای جدیدی به پا می‌شد. از داخل مجتمع سبحان هر چیزی که فکرش را بکنی، به سمت بسیجی‌ها پرت می‌کردند. محمدحسین تازه پایش در پایگاه بسیج قائم باز شده بود. وقتی با فرهاد بیرون می‌رفت، با خودم می‌گفتم شاید برنگردند. یک بار نشد که بگویم نروید. دلم شور می‌زد. می‌گفتم خب این‌ها نروند پس چه کسی برود؟ نظام را بیشتر از بچه‌های خودم دوست داشتم. به محمد حسین دیکته می‌کردم: این‌ها اگر می‌خوان نظام رو عوض کنن، باید از روی جنازه تک تک ما بگذرن و این انقلاب بی وارث شه!

دائم صلوات می‌فرستادم و ذکر می‌گفتم برای نابودی دشمنان. استغاثه می‌کردم. آل یاسین می‌خواندم، به امام زمان با توسل می‌کردم. گریه می‌کردم و می‌گفتم آقا این‌ها می‌خواهند نظام را از ما بگیرند. شما یاری کنید!
محمدحسین خیلی فعال بود. هر شب تا صبح برای گشت و شناسایی می‌رفت کمک بچه‌های پایگاه، موقع رفتنش آیت الکرسی می‌خواندم و بهش فوت می‌کردم.

دیگر از محمد حسین دل شستم. مطمئن بودم شهید می‌شود. مدتی می‌رفت دیدن بزرگان؛ مثل آقای حسن زاده آملی. بعد از یکی از زیارت‌های قم آمد گفت: یکی بهم گفت یک مقامی توی اجداد پدری و مادریتون هست که قراره به شما برسه؛ ولی موانعی سر راهه! برای رفع این موانع هر شب جمعه به نیت اموات پدری و مادری تون خیرات بده! با کنجکاوی گفتم: خب ازش می‌پرسیدی که اجداد پدری است یا مادری؟! محمدحسین گفت: اتفاقا پرسیدم؛ ولی ایشون همون حرفا رو دوباره تکرار کرد و نگفت کی بوده!
تا آن روز پیش خودم فکر می‌کردم شاید مقام‌های سیروسلوکی به محمد حسین برسد؛ چشم برزخی، طی الارض. برای همین هر هفته یادآوری می‌کردم. حتی اگر بیرون بود بهش زنگ می‌زدم. گاهی میگفت: آره یه جعبه خرما گرفتم دادم.

اتت‌های پیام/ 141