عملیات خیبر

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، آن زمان که هنوز کمیته امداد به شکل امروز درنیامده بود و افراد مشغول به کار در آن همگی امدادگر محسوب می‌شدند، شکرالله افتخاری وارد کمیته امداد شهرستان ارومیه شد، سال ۱۳۶۱ بود و اوج جنگ تحمیلی، شکرالله، اما دلش طاقت ماندن در ارومیه را نداشت، به عنوان بسیجی داوطلب رفتن به جبهه شد، یک سال بعد یعنی دی سال ۱۳۶۲ به از طریق لشکر ۳۱ عاشورا به جبهه رفت و در عملیات خیبر که ۱۳ اسفند انجام شد شرکت کرد و در جزیره مجنون به شهادت رسید.

مهدی برادر کوچکتر شهید درباره او گفت: ما پنج برادر و سه خواهر بودیم. شکرالله تحصیلات ابتدایی را در خوی تمام کرد و راهنمایی به مدرسه صائب رفت. از وقتی او را شناختم انسان وارسته، متدین، سالم و مذهبی‌ای بود. باهم به مسجد می‌رفتیم و دائما درباره مسائل دینی و انسانی صحبت می‌کردیم هر زمان فراغتی حاصل می‌کرد مرا به دعای کمیل و ندبه و توسل می‌برد. خیلی رئوف و مهربان بود و احترام پدر مادرش را نگه می‌داشت. چون بزرگتر از ما بود در واقع الگوی ما محسوب می‌شد. منش و رفتارش در محله و مسجد زبانزد خاص و عام بود.

وی ادامه داد: برون گرا بود و، چون در حرف و عملش صداقت داشت بسیاری از دوستانش جذب این اخلاق و رفتار می‌شدند. در عین حال کمی هم در مسائل دینی سختگیر بود. سال ۱۳۶۱ که وارد کمیته امداد شد هنوز پست سازمانی وجود نداشت و همه امدادگر بودند، اما از دستخط هایش یادم هست در قسمت روابط عمومی بود.

افتخاری تصریح کرد: کار‌های کمیته امداد که تمام می‌شد اگر کار فردی داشت به سراغ آن می‎‌رفت اگر نه، به کار‌های جمعی و پایگاه بسیج می‌رسید. نقاشی خوب می‌کشید و کار تزئینات مثل کاغذدیواری را خوب انجام می‌داد. در ورودی هال خانه بزرگ نوشته بود بی عشق خمینی، نتوان عاشق مهدی شد.

وی ادامه داد: قبل اینکه رسمی به جبهه برود چند بار به منطقه تمرچین برای درگیری‌هایی که در منطقه بود رفت که در قالب ماموریت‌های یک روزه بود. سال ۱۳۶۱ در طرح لبیک یا خمینی شرکت کرد و به جبهه رفت. مادر کمی بی تابی کرد، ولی رضایتش را گرفت. مدتی بعد با حمید باکری که قائم مقام لشکر ۲۱ عاشورا بود در عملیات خیبر شرکت کرد.

برادر شهید توضیح داد: یک روز از مدرسه آمدم خانه و دیدم همه ناراحت هستند، گفتند از بنیاد شهید خبر آوردند شکرالله مفقودالاثر شده، مادرم باورش نمی‌شد، چون علاقه خاصی به او داشت. مدتی روحی روانی مریض شد و برای اینکه کمی حال و هوایش عوض شود خانه را فروختیم و به جای دیگری نقل مکان کردیم. سال ۱۳۷۴ من در دانشگاه بودم که برادرم تماس گرفت و گفت از معراج شهدا تماس گرفتند که تعدادی از پیکر‌های شهدا آمده برای شناسایی بیایید. رفتیم معراج، ۳۰، ۴۰ تابوت آنجا بود که یکی برای برادرم بود. تعدادی استخوان و پلاک آوردند که وقتی به مادر که گفتیم دوباره از تو ناراحتیش شروع شد، ولی خداراشکر از آن حالت برزخی درآمد. من افتخار می‌کنم برادرم به عنوان داوطلب بسیجی برای کیان اسلامی و وطنش رفت و شهید شد.

بهروز سیامی ملکی همکار شهید گفت: من اکثرا در ماموریت بودم یک روز به کمیته امداد آمدم و شهید شکرالله را دیدم که گفتند همکار جدید است. ریش بلند و ظاهر مذهبی داشت. همیشه نماز اول وقت می‌خواند و ماهم نماز اول وقت را از او یاد گرفتیم.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید «مهدی باکری» سال ۱۳۳۳ به دنیا آمد و روز ۲۵ اسفند ۱۳۶۳ در عملیات بدر به شهادت رسید و قایق حامل پیکر او مورد اصابت گلوله آر. پی. جی قرار گرفت و مفقودالاثر شد.

متن زیر، بخشی از متن کتاب «از چشم‌ها ۲؛ به مجنون گفتم زنده بمان، شهید مهدی باکری» به قلم «فرهاد خضری» است که انتشارات «روایت فتح» آن را منتشر کرده است.

این بخش از کتاب، سخنان «صفیه مدرس» همسر شهید «مهدی باکری» است که وی آخرین دیدار خود با همسرش را توصیف می‌کند.

«در فاصله‌ای که بین عملیات خیبر و بدر بود، همان یک سال، هیچ عملیات مهمی نشد. مهدی هفته‌ای یک بار می‌آمد به من سر می‌زد. عملیات بدر اوایل اسفند سال ۱۳۶۳ شروع شد.

آخرین شب دیدارمان بود که مهدی وقت نماز آمد خانه. نمازش را خواند. برایش آب گرم کردم برود حمام. آخرین خداحافظی ما مثل همیشه نبود.

البته من زیاد متوجه نشدم؛ چون پیش خودم حدس می‌زدم مهدی شهید نمی‌شود. به خودم می‌گفتم: «مهدی خانواده‌ای دارد که پدر ندارد، مادر ندارد. حمید هم که شهید شده. شوهر خواهرشان هم که در تصادف از دنیا رفت.»

هر کدامشان دو بچه به یادگار گذاشته بودند. پنج خواهر و برادر کوچکتر از خودش هم در خانه پدری بودند. تنها کسی که در خانواده باکری حق پدری کردن اینهمه بچه را داشت، مهدی بود.

فکر می‌کردم مصلحت خدا این باشد که لااقل مهدی زنده بماند. انتظار داشتم مهدی بعد از عملیات بدر برگردد و دور هم باشیم. با آن سال، هیچ عیدی را به خاطر نمی‌آورم که پیش هم باشیم. یک هفته مانده به عید، خبر آوردند مهدی هم شهید شده. درست بیست و پنجم اسفند سال ۶۳. کسی جرأت نمی‌کرد به من بگوید. بچه‌های لشکر مرتب تلفن می‌زدند و احوال مرا می‌پرسیدند.‌

می‌خواستند بدانند فهمیده‌ام یا نه. بالاخره از این رفتار‌ها و احوال اطرافیان بو‌هایی بردم. ازشان تقاضا کردم جنازه‌اش را، لااقل جنازه‌اش را نشانم بدهند؛ که نمی‌شد. نمی‌توانستند.

بعد‌ها فهمیدم او هم مثل حمید در جزایر مجنون گم شده و … جنازه ندارد. بعد از رفتن مهدی، یک بار خواب دیدم آمده خانه. ازش پرسیدم: «مهدی! من خیلی دلم می‌خواهد بدانم چطوری شهید شده‌ای.»

گفت: «یک تیر خورد به شکمم، یک تیر به پیشانی‌ام.»

به من گفته بودند تیر فقط به پیشانی مهدی خورده. بعد‌ها شنیدم که جنازه‌اش آن طرف دجله مانده. شنیدم، چون با دو دستش اسلحه برداشته بوده می‌جنگیده، تیر به پیشانی‌اش می‌خورد.

بعد هم که می‌گذارندش در قایق که بیاورندش عقب، خمپاره می‌آید می‌خورد به شکمش و آب با خودش می‌بردش. در تمام این سال‌ها که از رفتنش می‌گذرد، همیشه او را در خواب‌هایم زنده دیده‌ام. با لباس سراسر سفید که آمده با من سر سفره غذا بخورد. یا خبر بدهد آماده شویم می‌خواهد ما را هم ببرد. یک بار هم نشده دیده باشم او شهید شده باشد.»

انتهای پیام/ 118