عملیات رمضان

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از خراسان شمالی، سردار «داوود گریوانی» در یکم دی سال ۱۳۴۴ در روستای علی گل از توابع شهرستان بجنورد به دنیا آمد. در سنین نوجوانی مادر مهربان و دلسوز خود را از دست داده و از مهر و محبت مادری محروم می‌شود. با اینکه سن کمی دارد، اما جزو فعالان انقلابی قرار می‌گیرد و در تظاهرات و راهپیمایی‌های قبل انقلاب علیه رژیم پهلوی شرکت می‌کند.

پس از انقلاب اسلامی و با شروع جنگ تحمیلی به فرمان امام لبیک گفته و در سال ۶۰ برای اعزام داوطلبانه به جبهه با چند تن از دوستان از جمله پسر عمویش شهید «زکریا گریوانی» به عضویت بسیج در آمده و دوره آموزش مقدماتی را در بجنورد می‌گذراند. به علت کم بودن سن و به دستور فرماندهان وقت با اعزامش به جبهه مخالفت می‌شود. دو برادر دیگرش در جبهه حضور دارند، او هم در سال ۱۳۶۱ به همراه شهید زکریا گریوانی رسماً به جبهه اعزام و  وارد عرصه نبرد با دشمن بعثی می‌شود.

در همان ابتدا در عملیات رمضان پسر عمویش به شهادت رسیده و خودش هم مجروح شد و به عقب منتقل می‌گردد. هنوز بهبودی کاملی نیافته که دوباره به جبهه باز می‌گردد. به علت شجاعت و شهامتی که در مبارزه با دشمن از خود نشان می‌دهد به واحد تخریب منتقل و به نحو احسن در این واحد پرخطر مشغول به خدمت می‌شود. پس از گذشت مدتی به واحد اطلاعات منتقل و در همین زمان از او درخواست می‌شود که به عضویت رسمی سپاه درآید و داوود در جواب می‌گوید: فعلاً وظیفه ما جنگیدن و بیرون راندن دشمن از خاک کشور هست. فرقی نمی‌کند که ما، در سپاه، بسیج و یا در چه سمت و پستی باشیم. اما با اصرار مکرر فرماندهان به اعضاء رسمی سپاه می‌پیوندد. شایستگی‌هایش باعث معرفی و ادامه خدمت او به عنوان فرمانده گروهان غواصان می‌شود. در درگیری‌های مختلف چند بار مجروح می‌شود، اما با این وجود هیچ ترس و واهمه‌ای از جنگ ندارد، برای همین به «شیر لشگر ۵ نصر خراسان بزرگ» معروف می‌شود.

بنا به اظهار یکی از همرزمانش؛ تصورش این بود که در عملیات والفجر ۸ به شهادت می‌رسد، اما چنین نشد. یک سال بعد، پس از برگشت از عملیات کربلای۴ وقتی می‌بیند که خبری از شهادت نیست و خیلی از هم رزمانش زخمی، اسیر یا شهید شده‌اند، غمگین و افسرده داخل یکی از سنگر‌ها غنیمت گرفته شده از بعثی‌ها می‌نشیند. با حالت عجیبی، دگرگون بود.

سنگری که داوود گریوانی در آنجا بود، از نظر استحکام به گونه‌ای بود که راکت‌های هواپیما کمتر به او اثر می‌کرد. اما ناگهان گلوله یا خمپاره‌ای نزدیک سنگر منفجر می‌شود و ترکش آن به قلب داوود نفوذ می‌کند. وی بر اثر برخورد ترکش به پهلو و قلب در ۴ دی ماه سال ۱۳۶۵ در محل خین – شلمچه به فیض عظمای شهادت نائل می‌شود.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس به نقل از سازمان اسناد و تحقیقات دفاع مقدس سپاه، جلسه شورای عالی دفاع صبح روز ششم خرداد سال ۱۳۶۱ در اقامتگاه امام خمینی (ره) واقع در جماران، با حضور معظم‌له، آیت‌الله «سید علی خامنه‌ای» رئیس‌جمهور و رئیس شورای عالی دفاع، حجت‌الاسلام والمسلمین «علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی» رئیس مجلس شورای اسلامی و نماینده امام در شورای عالی‌ دفاع، سرتیپ «ظهیرنژاد» رئیس ستاد مشترک ارتش، سرهنگ «سلیمی» وزیر دفاع، «محسن رضایی» فرمانده کل سپاه پاسداران، سرهنگ «صیاد شیرازی» فرمانده نیروی زمینی ارتش، «علی‌اکبر ولایتی» وزیر امور خارجه، «کمال خرازی» سرپرست ستاد تبلیغات جنگ و حجت‌الاسلام والمسلمین «سید احمد خمینی» فرزند امام خمینی (ره)، تشکیل شد.

حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی درباره تشکیل این جلسه نوشته است: در ساعت ۱۰ صبح، جلسه شورای عالی دفاع در دفتر امام تشکیل شد. آقایان صیاد شیرازی و رضایی گزارش جبهه‌‏ها را دادند. … نسبت به آینده جنگ هم تصمیم اتخاذ شد.

قرار شد در نقاط محدودی وارد خاک عراق شویم، برای تأمین شهرهای خودمان و گرفتن خسارت. ظهر، نماز را با امام به جماعت خواندیم.

رئیس مجلس شورای اسلامی در یک گفت‏‌وگوی اختصاصی نیز درباره این جلسه و نظر امام خمینی (ره) در مورد ادامه جنگ گفت: فرماندهان ارتش و سپاه خدمت امام رفتند. من هم بودم. یک جلسه طولانی بود. فرماندهان گفتند اگر حاکمان بغداد مطلع شوند که ما وارد خاک این کشور نمی‌‏شویم با خیال آسوده علیه ما شرارت خواهند کرد. منطق جنگ این نظر را نمی‏‌پسندد.

امام خمینی (ره) مسائل انسانی را مطرح می‏ کردند و می‏‌گفتند اگر به مردم عراق آسیب برسانیم، برای آن‌ها مشکل خواهد شد. نتیجه‌‏اش این شد که امام اجازه دادند به‌صورت محدود در مناطقی که مردم عراق نیستند، ما وارد خاک عراق شویم.

ایشان اجازه دادند که نیروهای ما خود را به دجله برسانند تا اگر روزی قرار شد کاری بکنیم، فاصله را کوتاه کرده باشیم.

از «سید محمد موسوی‌خوئینی‌ها» نایب‌رئیس مجلس شورای اسلامی نیز درباره این جلسه نقل‌شده است: من اصلاً در جلسه نبودم. پیش امام رفته بودم، کار دیگری داشتم، می‏‌خواستم بلند شوم بروم که بعد فرماندهان جنگ آمدند. امام در آن‌جا به چند دلیل با این کار ادامه جنگ مخالفت کردند.

آقای هاشمی رفسنجانی موافق اصلی بود. استدلالش هم این بود که ما این‌جا ایستادن‌مان مشکلی را حل نمی‏‌کند و نمی‏‌توانیم در مذاکرات کار جدی انجام دهیم. تنها راهش این است که عملیات دیگری انجام دهیم و برویم بخش قابل‌توجهی از خاک عراق را به دست بگیریم، بعد بنشینیم مذاکره کنیم. امام پنج دلیل در مخالفت آورد؛ ولی درنهایت به جمع‌‏بندی احترام گذاشت.

دلایل مخالفت اولیه امام با ورود به خاک عراق

حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی در تشریح دلایل مخالفت امام خمینی (ره) با عبور نیروهای ایران از مرز اظهار داشت: امام موافق نبودند که نیروهای ما وارد خاک عراق شوند و درعین‌حال، متوقف کردن جنگ را هم قبول نداشتند، می‌‏گفتند اگر شما وارد عراق شوید، چند اشکال پیدا می‏‌شود: اولاً الآن از‌ لحاظ بین‌‏المللی موضع برحق داریم و متجاوز در خاک ماست. ثانیاً عرب‏‌ها که متفق نیستند و بعضی‏‌ها با ما هستند، پشت سر صدام قرار می‏‌گیرند و کار ما دشوار می‏‌شود. ثالثاً مردم عراق تصرف سرزمین خود را تحمل نمی‏‌کنند و آن‌هایی که الآن با ما هستند، در آن ‌صورت به ما به‌عنوان تجاوزگر نگاه می‏‌کنند. رابعاً مردم بی‏‌گناه عراق آسیب می‏بینند.

محسن رضایی هم درباره این جلسه چنین توضیح داد، امام سؤال کردند شما برای چه می‏‌خواهید از مرز جلوتر بروید؟ عده‏‌ای از دوستان استدلال‏‌های سیاسی می‏‌کردند، می‏‌گفتند ما به این دلیل می‏‌خواهیم برویم. برادرهای ارتش و ما آمدیم استدلال‏‌های نظامی کردیم، گفتیم که مثلاً ما اگر از مرز برویم به اروند، آن‌جا اگر هم جنگ حالت معلق پیدا کند، یعنی نه جنگ نه صلح باشد، پشت اروند می‏‌شود دفاع کرد.

سیاسیون گفتند که ما تا این‌جا رسیدیم و هیچ‌چیزی در دست‌مان نیست و نظرشان این بود که حالا که ما این توانایی را داریم باید جایی از خاک عراق را بگیریم تا بتوانیم آن فشاری را بر دشمن وارد کنیم تا عراق هم شرایط ما را قبول کند.

فرمانده سپاه پاسداران دراین‌باره افزود: آن‌جا استدلالی شد و امام پذیرفتند و فرمودند این عملیاتی که می‏‌خواهید به اسم رمضان انجام دهید، انجام دهید و امام تصمیم گرفتند به اینکه ما از مرزها عبور کنیم و جنگ از مرزها به آن‌طرف مرز کشیده شود.

منبع:

حبیبی، ابوالقاسم، روزشمار جنگ ایران و عراق: آزادسازی خرمشهر؛ پایان رؤیای تجزیه ایران، (کتاب نوزدهم)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۳۹۸، صص ۶۳۴، ۶۳۵

انتهای پیام/ 113