عکاس

به گزارش مجاهدت از گروه فرهنگ دفاع‌پرس، «آخرین نبرد» روایتی تصویری از آخرین عملیات‌های پاکسازی تکفیری‌ها در کشور عراق هست که حسین ولایتی در نقاط مختلف کشور عراق از فلوجه و موصل گرفته تا حویجه و تل‌عفرعکاسی کرده هست.

آثار روی دیوار رفته در گالری شماره یک خانه عکاسان، شامل ۳۳ عکس در اندازه‌های ۵۰ در ۷۵، ۱۰۰ در ۶۶، ۱۰۰ در ۱۵۰ سانتی متر و ۵/۲ در ۵/۳ متر هست که هر یک از زاویه‌ای پاکسازی مناطق تحت سلطه داعشی‌ها را به تصویر کشیده هست.

در میان جمع کثیری از عکاسان رسانه و مطبوعات، حسین ولایتی از هر یک از عکس‌ها روایتی جالب را بازگو می‌کند؛ خاطراتی شنیدنی که شاید تا ابد در ذهن این عکاس ماندگار شده هست.

«عراق همیشه برای من کشوری آشنا بود. مرور حوادث جنگ ایران و عراق، یادبود‌های شهدای دفاع مقدس، خاطرات خانواده‌ام از کردستان ایران در زمان جنگ، سقوط صدام حسین، رفت و آمد زائران به شهر‌های کربلا، نجف، کاظمین و سامرا بار‌ها و بار‌ها اسم عراق را برایم زنده نگاه داشته بود. اولین بار در سال ۱۳۹۲ برای زیارت اربعین به این کشور سفر کردم. سفر سخت و زمینی همزمان با پیدایش داعش و خبر‌هایی که حاکی از سقوط شهر‌های عراق یکی پس از دیگری بود. فیلم‌ها و تصاویر حضور تکفیری‌ها را دنبال می‌کردم. این که به نام اسلام و با شعار الله اکبر و رسول الله (ص) دست به کشتار بی‌گناهان می‌زدند، برایم عجیب بود.

به واسطه یکی از دوستان مستندساز توانستم به عنوان عکاس به عراق بروم، در این سفر با شهید حاج جواد حسناویی فرمانده یکی از گروهان‌های سرایاالخراسانی همراه بودم. سفر من به صورت ناتمام به پایان رسید، سفری که مفاهیم اولیه جنگ را یادم داد. جاده‌های ناامن خاکی، تله‌های انفجاری، از دست دادن دوست، خشونت جنگ، محاصره صدای تیر، کم خوابیدن، حضور دشمن در نزدیک‌ترین حالت، انفجار ماشین‌های انتحاری، نجات جان و در کنار همه اینها، تلاش برای خوب عکاسی کردن.
بعد‌ها بار‌ها توانستم به این کشور سفر کنم. تکریت، گرمه، فلوجه، کوه‌های مکحول، بیابان‌های شمال موصل، تلعفر، موصل، الحویجه، کوه‌های حقول‌العاس، … هر سفر برای من پر از خاطره بود، دوست‌های جدید، اتفاقات خوب و بد و تجربه‌هایی که بسیار گران به دست آوردم. تا جایی که مقدور بود و اجازه عکاسی داشتم، سعی کردم از موقعیتی که در آن قرار دارم به بهترین نحو ممکن عکاسی کنم.

من مثل دانه شنی بسیار کوچک در ساحل این دریای پرتلاطم، تمام تلاشم را کردم که بتوانم واقعیت را نشان دهم و روایت خودم را از این موضوع به نمایش بگذارم.» اینها سخنان حسین ولایتی عکاس این نمایشگاه هست که به واسطه حضور در عملیات‌های پاکسازی تکفیری‌ها تجربه‌ای خاص به دست آورده هست.

او این عکس‌ها را در طول سال‌های ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۷ عکاسی کرده هست و درباره تجربه حضورش در مناطق پاکسازی تکفیری‌ها می‌گوید: حضور در منطقه نظامی و عملیاتی خطرناک و برایم ترس‌آور بود. به یاد دارم که در فرودگاه تلعفر خودروی انتحاری از روبرو به سمت ما می‌آمد و نیروی‌های ما سعی در رد شدن از ماشین حامل بمب بودند که ناگهان خودروی انتحاری به خودروی پشت ما برخورد کرد و موج انفجار به قدری سنگین بود که ما چندین متر آن طرف‌تر پرتاب شدیم.

او می‌افزاید: هدفم این بود که فضا و فداکاری که نیرو‌ها در حال انجامش بودند را نشان دهم و رد زمان عکاسی هم مدام به همین موضوع فکر میکردم. آنچه برایم در عملیات‌های پاکسازی بسیار لذت‌بخش بود شادی مردم بومی باقی مانده در شهر‌ها بود که وقتی نیرو‌های عراقی برای پاکسازی می‌رفتند با شادی و خوشحالی از آنها استقبال می‌کردند و با در آغوش کشیدن آنها و تعارف خوردنی‌ها از آنها قدردانی می‌کردند. شادی و خوشحالی آنها از آزادی برایم بسیار لذت‌بخش بود.

گفتنی هست، نمایشگاه عکس «آخرین نبرد» از پنجشنبه ۱۹ مهرماه ۱۴۰۳ تا ۲۴ آبان ۱۴۰۳در روز‌های شنبه تا چهارشنبه از ساعت ۱۰ تا ۱۹ و در روز‌های پنجشنبه از ساعت ۱۵ تا ۱۹ واقع در خیابان سمیه، نرسیده به پل حافظ، حوزه هنری، گالری شماره یک خانه عکاسان ایران؛ میزبان بازدیدکنندگان هست.

انتهای پیام/ 121

به گزارش مجاهدت از خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، جنگ ممکن هست گریبانگیر هر جامعه‌ای بشود که در این صورت تمام زندگی مردم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. یکی از این موارد، جنگی بود که گریبانگیر سوریه شد و گروهک تروریستی داعش به بهانه‌های بیهوده به خاک این کشور حمله کرد و به نام «اسلام» در حق مردم بی‌گناه این کشور جنایت کرد. 

در این میان، عکاسانی بودند که در اثنای جنگ به این کشور سفر کرده و دفاع مردم سوریه و زندگی‌های روزمره‌شان را به تصویر کشیدند. یکی از این عکاسان «میثم ملکی قزوینی» هست.

نگاهم به جنگ سوریه، شخصی‌ بود

این عکاس مستند در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس با بیان اینکه نگاه من به جنگ سوریه از دریچه لنز شخصی‌ام بود، اظهار داشت: موضوع عکاسی من، زندگی پس از جنگ و زندگی در کنار جنگ هست. دید من به این قضیه، از دریچه‌ لنز شخصی‌ام بود. با موضوع «جنگ» بسیار عکاسی شده هست و رسانه‌های غربی خیلی به آن پرداخته‌اند، اما من سعی کردم نگاه خودم را به این موضوع داشته باشم.

ملکی قزوینی گفت: عکس می‌تواند به‌عنوان سند حال و آینده در تاریخ ماندگار شود. من نیز در حد وسع خود سعی کردم زندگی در کنار جنگ را ثبت کنم و جهاد تبیینی که چند سال قبل بر زبان‌ها جاری بود را به‌صورت پازلی و در حد خودم در کشور جنگ‌زده سوریه پیاده‌ کنم.

وی افزود: برخی مناطق سوریه خیلی از بین رفته و نابود شده بودند و زندگی در حد صفر بود، اما در بعضی نقاط هم زندگی در جریان بود و هیچ خرابی و کم‌وکاستی هم نداشت.

دوست داشتم عکس‌هایم از جنس یک زندگی واقعی باشد

ملکی قزوینی ادامه داد: سعی کردم فقط از خرابی‌ها عکاسی نکنم؛ برای مثال از مدرسه‌ای عکاسی کردم که فاصله‌اش با محل اسکان ما حدود ۳۰۰ کیلومتر بود و یک کلاس موسیقی را نشان می‌داد که هم پسران در آن حضور داشتند و هم دختران. معلم این کلاس داشت ساز می‌زد و دانش‌آموزان سرود ملی را همخوانی می‌کردند.

این عکاس مستند اظهار داشت: دوست داشتم عکس‌هایی که ثبت می‌کنم، از جنس یک زندگی واقعی باشند که غرب برایش تصمیم نمی‌گیرد و هر کس، خودش با امیدواری برای آن تصمیم می‌گیرد. امیدوارم عکس‌هایم تلنگری برای افرادی بشود که فکر می‌کنند تا کدخدا نباشد، زندگی نمی‌چرخد. این، همان زندگی بوده که کدخدا آن را از بین برده هست. داعش هم دست‌پرورده همان کدخدا هست.

داستان یک پرتره غم‌انگیز

وی با بیان خاطره غم‌انگیزی از یکی از عکاسی‌هایش از یک خانواده سوری، گفت: یکی از خاطرات خیلی دردناکم از این دوره عکاسی، این بود که من از خانواده‌ای عکاسی کردم که داعش سر پدرشان را بریده بود و نحوه اطلاع‌رسانی این نوع جنایت به مادر خانواده، خیلی خاص و دردناک بود. آنها تصویر سرِ بریده شوهر را با واتساپِ شخصی او برای مادر خانواده فرستاده بودند. 

این عکاس مستند افزود: این خانواده پیش از آن هم با تهدیدهای متعددی روبه‌رو شده بودند، اما آن را جدی نمی‌گرفتند و مادر خانواده با چنین چیزی روبه‌رو شد و تصویر سرِ بریده شوهرش را به‌عنوان یادگاری پرینت گرفته بود. من یک پرتره خیلی غم‌انگیز از این خانم گرفتم که برای خودم و او بسیار دردناک بود و غم از آن عکس می‌بارید.

انتهای پیام/ 118