عکاسی

خبرگزاری فارس ـ گروه تجسمی ـ علیرضا سپهوند: «جکی گوردون» هنرمند ۶۳ ساله اهل گلاسکو از شرایط قرنطینه و در خانه ماندن استفاده کرده تا مهارت خود را در آفرینش هنری و عکاسی از صحنه‌های مینیاتوری قابل توجه مواد غذایی داخل یخچال به نمایش بگذارد.

جکی، متخصص و مشاور تحقیق و ارزیابی در زمینه بهداشت سلامت روان است و خود را عکاس آماتور مشتاق توصیف می کند.

سوژه‌های عکاسی مورد علاقه او در فضای باز، مناظر و حیوانات یافت می‌شود. سال گذشته، او چند روز را به یادگیری نحوه عکاسی از سنجاب‌های قرمز و خرگوش‌های کوهستانی با «اندی هاوارد» عکاس حیات وحش مستقر در هایلندز پرداخت.

اما پس از آن، همه گیری ویروس کرونا رخ داد و قرنطینه چندین ماهه و متعاقباً محدودیت‌های سفر برای شهر زادگاه جکی پیش آمد.

حالا او برای عکاسی از مناطق دور دست با محدودیت مواجه شده بود و کلافگی ماندن در قرنطینه خانگی باعث شد به اشیاء و اقلام داخل خانه به عنوان سوژه بنگرد و اینطور خود را سرگرم کند.

سپس جکی تصمیم گرفت تلاش خود را در عکاسی ماکرو(ریز و کوچک) امتحان کند، و از نزدیک چیزهای کوچک را عکاسی کند.

اما او گفت: خیلی زود از عکاسی از سوژه‌های تکراری مثل گل‌ها خسته شدم.

از اینرو چند ماه پیش، شروع به عکس گرفتن از آدمک‌های لگو کردم، اما بعد از آن می‌خواستم عکس‌هایی با روحیه بیشتر و همچنین شگفت‌آورتر و هیجان‌ برانگیزتر خلق کنم.

جکی حالا از صحنه‌های کوچک راه‌آهن و غذا برای خلق صحنه‌های طنز استفاده می‌کند که آنها را برای سرگرمی دوستان و خانواده‌اش در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذارد.

اولین عکسهای صحنه مینیاتوری من مربوط به قطب شمال نوردان بود که در مقیاس و اندازه نخود منجمد طراحی و عکس‌برداری کردم. من برای آن عکس‌های اول خیلی زحمت کشیدم. من و همکارم پاول، روزها نخود یخ زده می‌خوردیم. خلاصه من به این سوژه گیر داده بودم!

جکی و پاول بعد از اینکه تصویری به نام «Get Digging»(حفاری) تهیه کردند که مهندسان راه آهن در حال حفاری زرده تخم مرغ به تصویر می‌کشد، یک شام تخم مرغ آب پز تناول کردند.

او می‌گوید، تنظیم اَشکال و تصاویر در جای خود کاری عاشقانه است. آنها بعضی مواقع به انگشتان من می‌چسبند، بعد یهو می‌افتند و به طور کلی آنطور که باید با من همکاری نمی‌کنند! چینش صحنه یک فریم عکس ممکن است دو ساعت طول بکشد تا من به جلوه و تصویر مناسب و دلخواه دست پیدا کنم.

من خلق این تصاویر را در تجربه کردن و حسی کامل از یک محیط سه بعدی و همه جانبه می‌یابم.

برخی از صحنه‌ها ملهم از فعالیت‌هایی مانند سفرهای جهانی و پیاده روی طولانی مدت در ساحل است که جکی به دلیل شیوع کرونا آن‌ها را از دست داده است.

وی اضافه کرد: به طور کلی ایده‌های من ناشی از چیزهایی است که می‌توانم در یخچال یا کابینت پیدا کنم، اغلب اوقات در اواسط شب چون من به شدت بد خواب هستم.

من عکسهای مختلفی تنظیم کردم، آنها را نگاه کردم، فکر کردم و دیدم خوب در نمی‌آید، بعد دوباره همه چیز را زیر و رو می‌کنم تا ببینم چه چیزی می‌توانم پیدا کنم.

یک جعبه کیک مخصوص چای، منجر به خلق تصویر پیاده روی در تپه ماهورها در گِلی چسبناک شد که از کِرِم  یکی از کیک های نیمه خورده شده بهره گرفتم.

این عکس «پیتر»، پدر جکی است که اولین بار علاقه او به عکاسی را برانگیخت. جکی در کارهای ظهور و چاپ عکسها به پدرش کمک می‌کرد و در اینچنین فضایی بزرگ و به عکاسی و کار هنری علاقمند شد.

پدرش همیشه به گرفتن عکس‌های بی‌نقص و عالی اصرار داشت.

جکی گفت: تعطیلات خانوادگی، پدر را درگیر انتخاب نوشیدنی برای ما به منظور تهیه رنگین کمانی از رنگ‌ها برای تأمین دید هنری خود می‌کرد.

وی افزود: او در سال ۲۰۰۲ درگذشت. من اغلب می‌گویم کاش می‌توانستیم با هم از عکاسی لذت ببریم.

مادر، «جُوآن» همیشه با بازخوردهای خود همچنان به من دلگرمی و عزت نفس می‌دهد.

جکی تاکنون حدود ۷۰ صحنه مینیاتوری خود را خلق کرده و امیدوار است که سرانجام آنها را در یک کتاب منتشر کند.

وی گفت: تا زمان پایان دوران کرونا، من همچنان تلاش می‌کنم که این روزهای تاریک را برای خودم و دیگران روشن کنم.

کلیه تصاویر از منظر حقوقی تحت حق کپی رایت «جکی گوردون» است.

انتهای پیام/