غزل

.
« دیوانه کن مرا »
.
ساقی دوباره ساکن میخانه کن مرا
از جام روضه مِی بده مستانه کن مرا
.
گنجینه ام تو بودی و من کور بوده ام
چشمم به زیر پای تو ، ویرانه کن مرا
.
من با تو خوبم ای ز همه آشناترین
از هرچه هست غیرِ تو ، بیگانه کن مرا
.
اصلاً من آمدم که بسوزم برای تو
آتش بزن به جانم و پروانه کن مرا
.
عقلم حجاب عاشقی‌ام گشته ، ای صنم
پرده گشا ، جنون بده ، دیوانه کن مرا
.
زنجیر پاره کردنم از فرط فرقت است
فیض وصال عطا کن و فرزانه کن مرا
.
از من بگیر رشته‌ی من را که من در اوست
تو نخ بگیر و سبحه‌ی صددانه کن مرا
.
بیرونِ میکده همه عالم بطالت است
ای حقّ‌ ناب،خاک همین خانه کن مرا
.
از باده‌ی نگاه شما مست شد زُهیر
جانا به جرعه ای شده ، پیمانه کن مرا
.
دردانه‌ی خدا به “نوا” مرحمت نما
لایق نِیم ولیك تو دردانه کن مرا
.
یا رباب‌الحسین سلام‌الله ‌علیهما
.
غروب یکشنبه ۹۹/۹/۹
علیرضا اسفندیاری”نوا”
.

.
.

منبع

alireza_esfandiari_ardabili@

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.

.
به نام ربِّ شهیدانِ تا سحر به سجود ؛
« و پرکشید هر آنکس که آسمانی بود »
‌
«کبوتران حرم» در طواف جان دادند
میان خون و گلوله ، میان آتش و دود
‌
«جوان» برای کبوتر شدن دعا میکرد
و دل نهاد در آخر به آنچه دل فرمود
‌
دمِ وداع در آغوش هم، دو کوه گریست
«پسر» ، کنار «پدر» مثل کودکی آسود
‌
بخوان برای جوانت چهار قل! «مادر» !
بخوان که دور بماند سرش ز تیغ حسود!
‌
جوانِ قصه ولی « سربلند » شد آخر …
اگرچه خاکی و بی سر ، اگر چه خون آلود!
‌
چه خوب شد که ندیدی سر عزیزت را
چه خوب شد سر او بر فراز نیزه نبود…!
‌
هزار آه ، که ماندیم و «کاروان» رفته ست
همیشه بوده تفاوت میان «برکه» و «رود»!
‌
چه قدر سرو در این پهنه بر زمین افتاد
چه قدر لاله شد اینجا فدای یاس کبود
‌
دلم گرفته و در بند این زمینی هاست
که پر کشید هرآنکس که آسمانی بود
.

‌

منبع

ebrahim_hadi.01@

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.