فدراسیون فوتبال

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، پس از انتخاب بحث برانگیز حمیدرضا مهرعلی به عنوان نایب‌رئیس‌اول فدراسیون فوتبال آن هم در شرایطی که او تنها دو رای در مجمع انتخاباتی به‌دست آورده بود، این بار نوبت به انتخاب سرپرست تیم ملی رسید تا با اعلام نام مجتبی خورشیدی موجی از انتقادات علیه تصمیمات رئیس‌فدراسیون ایجاد شود و بسیاری این پرسش را مطرح کنند ملاک انتخاب‌ها در فدراسیون فوتبال شایسته‌سالاری است یا رفاقت و باندبازی!؟

تیم ملی فوتبال ایران در روزهایی که نیازمند برنامه‌ریزی و آماده‌سازی هر چه بهتر برای حضور در انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر است، درگیر حاشیه‌ای خود ساخته شده است. شهاب‌الدین عزیزی خادم در انتخابی بحث برانگیز، مجتبی خورشیدی را به عنوان سرپرست این تیم انتخاب کرده است؛ فردی که ۲۴ ساعت قبل از این تصمیم عجیب، از نیمکت مربیگری ماشین‌سازی اخراج شده بود.

مجتبی خورشیدی که بیشتر دوران حضورش در فوتبال را به عنوان دستیار مربیان مختلف سپری کرده و بیشتر یک چهره «فنی» است، در حالی برای سرپرستی تیم ملی انتخاب شد که تا یک روز قبل از این انتخاب گزینه سرمربیگری تیم فوتبال ماشین ‌سازی بود اما هنوز پایش به تبریز نرسیده بود اخراج شد و به طور ناگهانی سر از فدراسیون فوتبال و یک مسئولیت مهم در آورد! بدون اینکه یک دقیقه سابقه این کار را داشته باشد!

درست است که پیش از این در فدراسیون‌های گذشته هم افرادی برای این پست انتخاب شده بودند که شایستگی حضور در مسئولیت سرپرستی تیم ملی را نداشتند- که رسانه‌ها بارها از این انتخاب‌ها انتقاد کرده بودند- اما انتظار از فدراسیون جدید این بود که اشتباهات گذشته را تکرار نکند و با انتخاب‌های درست و حرفه‌ای یک قدم رو به جلو بردارد نه اینکه با این انتخاب‌ها کاری کند که همه بگویند: «صد رحمت به قبل»!

بی خبری افشاریان از انتخاب خورشیدی

انتخاب بحث برانگیز خورشیدی در شرایطی بود که اعضای هیئت‌رئیسه فدراسیون فوتبال نیز از این انتخاب بی‌خبر بودند. خداداد افشاریان عضو هیئت‌رئیسه فدراسیون فوتبال روز گذشته در گفت‌وگویی با خبرگزاری فارس اظهار داشت: این موضوع را می‌دانم ولی من روز گذشته برای اولین بار اسم او را شنیدم. این انتخاب توسط آقای عزیزی خادم صورت گرفته و خودش دلایل این انتخاب را بهتر می‌داند. حتما رئیس‌فدراسیون قابلیت‌هایی را در آقای خورشیدی دیده که این انتخاب را انجام داده است. صحبت‌های میرشاد ماجدی دیگر عضو هیئت‌رئیسه فدراسیون فوتبال با رادیو ورزش و بیان این جمله که «باید کمیته فنی انتخاب شود و هر انتخاب و انتصابی از درون آن کمیته بیرون بیاید» نشان دهنده آن بود که وی نیز از این انتخاب عجیب بی‌اطلاع بود.

خورشیدی: من از بین ۵، ۶ گزینه انتخاب شدم

وقتی حجم انتقادات بالا رفت به جای فدراسیون فوتبال، خود خورشیدی در مقام پاسخگویی برآمد و در گفت‌وگویی درخصوص رزومه خود برای حضور در سرپرستی تیم ملی فوتبال ایران اظهار داشت: من در جوانان پرسپولیس، نوجوانان راه آهن، بزرگسالان ژاندارمری و… حضور داشتم و جزو اولین کسانی بودم که در فوتبال ایران مدرک مربیگری گرفتم. در سال ۷۵ یک سال و نیم هم کنار آقای اولیایی در مدیریت باشگاه استقلال بودم. در تیم‌های دیگری چون استقلال اهواز، راه آهن و… تجربه کار دارم.

خورشیدی درخصوص اینکه آیا اگر خودش رئیس‌فدراسیون بود فردی به نام خورشیدی را سرپرست تیم ملی می‌کرد یا خیر عنوان کرد:می گویند ما لابی کرده‌ایم، وقتی از فدراسیون با من تماس گرفتند و به آنجا رفتم مسائلی را دیدم که قبل از این در دوران مدیریتی گذشته ندیدم. فدراسیون در انتخاباتش بسیار بسیار حساس است و آنها فیلترهای زیادی را برای انتخاب گذاشتند. به غیر من ۵-۶ گزینه دیگر هم بودند و به قول شاعر قرعه کار به نام من دیوانه زدند. وی درخصوص اینکه آیا زبان انگلیسی‌اش خوب است یا خیر عنوان کرد: زبان من خوب است و می‌توانم خوب صحبت کنم.

خبری از تعامل با نخبگان نیست

روز گذشته خبرگزاری تسنیم نیز با قراردادن گزارشی از انتخاب‌های عجیب رئیس‌فدراسیون فوتبال روی خروجی خود یادآور شد که عزیزی خادم با شعار شفافیت وارد ساختمان خیابان سئول جنوبی شده حداقل باید درباره متر و معیارهای انتخاب افراد بیشتر توضیح دهد تا این شائبه به وجود نیاید که فدراسیون فوتبال، محل دورهمی دوستان و رفقای اقتصادی و جایی شبیه گعده خانوادگی شده است.

با بررسی اتفاقات ۴۸ ساعت گذشته مشخص شد که این تصمیم بدون اطلاع هیئت‌رئیسه فدراسیون فوتبال اتخاذ شده و حتی برخی از اعضای هیئت‌رئیسه، خورشیدی را نمی‌شناسند. این در حالی است که سرپرست تیم ملی به عنوان مدیر همراه این تیم در اردوها و مسابقات مختلف حاضر می‌شود و در طول سالیان گذشته کسانی برای این سمت انتخاب شده‌اند که از نفوذ و تاثیر قابل قبولی در داخل تیم برخوردار باشند. در تیم‌های باشگاهی هم این سمت به پیشکسوتان تیم‌ها واگذار می‌شود تا آنها به پشتوانه سابقه بالای خود، جو و مسائل داخلی تیم را کنترل کنند اما درباره مجبتی خورشیدی که سابقه بازی ملی ندارد و در جامعه فوتبال هم کسی او را نمی‌شناسد، حرف و حدیث بسیار است.

و نکته پایانی اینکه یکی از مهم‌ترین مسائل در اظهارات رئیس‌فدراسیون فوتبال، تعامل و همکاری با نخبگان فوتبال برای رسیدن به بهترین نتیجه است. این مسئله در تصمیم اخیر وی برای انتخاب مجتبی خورشیدی به عنوان سرپرست تیم ملی دیده نمی‌شود و مشخص نیست او با چه متر و معیاری چنین تصمیمی را در آستانه حضور تیم ملی در انتخابی جام جهانی گرفته است!؟

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، می‌گویند در دنیا دو دسته آدم وجود دارد؛ دسته‌ای هواپیما می‌سازند و خوشبین‌ها هستند و دسته‌ای که چتر نجات می‌سازند چون بدبین هستند. من در دسته دوم قرار می‌گیرم. من در آستانه برگزاری انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال با رسانه‌های مختلف صحبت کردم. در همه این مصاحبه‌ها یک جمله مشترک بود؛ من خوشبین نیستم. من انگشت اتهام را به سمت کسی نگرفتم. چون اساساً خیلی با افراد آشنایی نزدیکی ندارم اما این موضوع را خیلی خوب می دانم که در انتخابات فدراسیون فوتبال همواره اتفاق‌ها و تصمیمات به گونه‌ای است که نمی‌توانیم آن را مصلحت اندیشی برای فوتبال تلقی کنیم.

فراموش نکنیم که در هر انتخاباتی لابی‌ها و رایزنی‌هایی توسط نامزدها صورت می‌گیرد. این امر کاملاً طبیعی است. اصلاً بخش مهمی از انتخابات همین است که نامزدها توانمندی‌ها و برنامه‌های خودشان را با دیگران به اشتراک می‌گذارند تا بتوانند رأی بیشتری به دست بیاورند اما وقتی این لابی از شکل تمییز و حرفه‌ای خودش خارج می‌شود و افراد به دنبال آن هستند که از طریق نهادهای قدرت کار خود را پیش ببرند و اعضای رأی دهنده را تحت نفوذ و اعمال نظر درآورند کار همان نتیجه‌ای پیدا می‌کند که همه دیدیم. این دیگر اسمش لابی یا رایزنی نیست بلکه یارگیری است. سال‌ها است که چنین رویه‌ای را می‌بینیم و تجربه به دفعات ثابت کرده که انتخابات فدراسیون فوتبال جریان یارگیری برخی نامزدهایی است که از سوی نهادهای قدرت مورد حمایت قرار می‌گیرند. این را هم بگویم که مشاهده چنین وضع نابسامانی اصلاً کار سختی نیست. سخت نیست که سقوط خودمان را ببینیم یا پیش بینی کنیم چون سال‌هاست که عده‌ای روی همین شاخه نشسته اند و در حال بریدن شاخه هستند. نتیجه این کار جز سقوط چیز دیگری نیست. انتخابات فدراسیون فوتبال در حالی برگزار شد که به عقیده من پیام‌های روشنی را به جامعه مخابره کرد.

پیام‌هایی که به طور شفاف مطرح شد و با اندک هوشی می‌توان این پیام‌ها را از جانب آقایان دریافت کرد. اعضای مجمع به ما گفتند تا مادامی که در روی این پاشنه می چرخد، فوتبال جای فوتبالی‌ها نیست. ما در مجمع فوتبال بیش از ۳۰ هیأت فوتبال داریم. حتی یک نفر از این آقایان به نماینده فوتبالی انتخابات رأی ندادند. هیأت فوتبال استان‌ها را چه کسانی اداره می‌کنند؟ آیا ناآگاهانه دست رد به سینه فوتبالی‌ها زدند؟ نه. نمی‌توانیم بگوییم نمی‌دانستند یا ناآگاه بودند. بنابراین پیام روشنی از سوی هیأت فوتبال استان‌ها به جامعه ما مخابره شد که اینجا در فدراسیون جایی برای فوتبالی‌ها وجود ندارد. نکته بعدی اما به خود فوتبالی‌ها برمی گردد. من اتحاد یا اجماعی بین خود فوتبالی‌ها ندیدم. برخی چهره‌هایی که در جامعه فوتبال به شدت درباره‌شان تبلیغ می‌شود، اصلاً به خودشان زحمت ندادند که درباره ضرورت حضور یک مدیر فوتبالی در رأس هرم مدیریتی فدراسیون فوتبال سخن بگویند. چرا؟ چون منافع شأن احتمالاً به خطر می‌افتاد. به جز چند نفر که به صراحت موضع گیری کردند بقیه افراد یا سکوت کردند یا به سمت و سوی دیگری رفتند.

ببینید، افرادی حتی اسم علی کریمی را به زبان نیاوردند که برخی رسانه‌ها القاب خیلی سنگینی به این آدم‌ها داده اند. اما هرگز ندیدیم که برخورد بزرگوارانه‌ای با موضوع انتخابات فدراسیون فوتبال داشته باشند. بنابراین زبان بستند. در چنین شرایطی راه برای آن نوع از لابی که اصلاً آن را نمی‌پسندیم باز شد و شرایط به گونه‌ای پیش رفت که فوتبالی‌ها نادیده گرفته شدند و دیدیم که در نهایت چه اتفاقاتی رخ داد. بنابراین باید جمله‌ای که طی یکی دو ماه اخیر بارها از آن استفاده کرده‌ام را بار دیگر تکرار کنم که؛ من خوشبین نیستم. الان هم خوشبین نیستم. شاید تغییراتی اتفاق بیفتد اما تحول نه. دگردیسی رخ نخواهد داد. تحولی که فوتبال ما به آن نیاز دارد، رخ نخواهد داد.

بیشتر بخوانید:

اگر بهاروند مقصر است چرا عزیزی خادم از او استفاده می‌کند؟

خیلی از کارها ربطی به رئیس فدراسیون فوتبال ندارد. متولی اصلی ورزش کشور باید به ساختارسازی توجه کند و فوتبال را به سمت و سوی مدرنیته ببرد. اتفاقاً نکته‌ای که مایلم درباره‌اش صحبت کنم این است؛ نمی دانم آقای وزیر ورزش چگونه و با چه نوع جمع بندی درباره انتخابات فدراسیون فوتبال گفته است این انتخابات برگ زرینی بود در تاریخ مدیریت ورزش کشور. با احترام می‌خواهم خدمت ایشان عرض کنم که چرا از صفحات سیاه این فوتبال نام نبردید. صفحاتی که سیاه هستند و اصلاً نمی‌شود به آنها افتخار کرد. چرا از فساد در فوتبال صحبت نکردید؟ چرا از ویلموتس حرفی نزدید؟ به هر حال روشن است که برخی افراد فقط به دنبال این هستند که از انتخابات فدراسیون فوتبال به نفع خود بهره برداری کنند. متأسفانه باید این واقعیت را بپذیریم که رؤسای هیأت فوتبال استان‌ها هستند که در انتخابات فدراسیون فوتبال تعیین کننده‌اند و ماجرا آنجایی دردناک است که بدانیم بسیاری از این افراد فقط رئیس هیأت فوتبال استان شأن نیستند بلکه در همان استان سمت‌های مهم دیگری هم دارند که این موضوع باعث می‌شود آنها به ماجرای انتخابات فوتبال طور دیگری نگاه کنند. متأسفانه بعضی از آقایان به این انتخابات می بالند. ما سکوت می‌کنیم. نه اینکه جوابی نداریم که به این آقایان بدهیم. سکوت می‌کنیم چون تریبونی وجود ندارد که به این آقایان بگوییم ده‌ها صفحه سیاه در این فوتبال وجود دارد که شما از آن نام نبردید. چرا؟ البته من می دانم که آقایان آگاهانه این حرف‌ها را مطرح می‌کنند. آنها می‌دانند که اهالی فوتبال بهانه‌ها و توجیه‌های شأن را باور نمی‌کنند اما متأسفانه چون این آقایان در مسند قدرت هستند به راحتی به خودشان اجازه می‌دهند که با اهالی فوتبال این‌گونه برخورد کنند. ما در موضع شهروند معمولی هستیم. ماجرا وقتی دردناک‌تر می‌شود که افرادی هم که می‌توانند به فوتبالی‌ها کمک کنند سال‌هاست به خاطر منافع فردی شأن آن طرف ماجرا را انتخاب می‌کنند.

نکته پایانی اینکه بنده فقط به این دلیل که علی کریمی بازیکن خوب و بزرگی بود دوستش ندارم. من به فوتبال او نگاه نمی‌کنم. به وجدان و شخصیت او نگاه می‌کنم. به هر حال اعضای مجمع خیلی خوب نقش خودشان را ایفا کردند؛ آنها به فوتبال دهن کجی کردند و بعد برای حذف شده‌ها دست زدند. پیام روشنی بود و بار دیگر به من ثابت کرد که بودن و دوام آوردن در این فوتبال کار بسیار سختی است. خیلی سخت است که شریف باشید و در این فوتبال دوام بیاورید.

فراموش نکنیم که در هر انتخاباتی لابی‌ها و رایزنی‌هایی توسط نامزدها صورت می‌گیرد. این امر کاملاً طبیعی است. اصلاً بخش مهمی از انتخابات همین است که نامزدها توانمندی‌ها و برنامه‌های خودشان را با دیگران به اشتراک می‌گذارند تا بتوانند رأی بیشتری به دست بیاورند اما وقتی این لابی از شکل تمییز و حرفه‌ای خودش خارج می‌شود و افراد به دنبال آن هستند که از طریق نهادهای قدرت کار خود را پیش ببرند و اعضای رأی دهنده را تحت نفوذ و اعمال نظر درآورند کار همان نتیجه‌ای پیدا می‌کند که همه دیدیم. این دیگر اسمش لابی یا رایزنی نیست بلکه یارگیری است. سال‌ها است که چنین رویه‌ای را می‌بینیم و تجربه به دفعات ثابت کرده که انتخابات فدراسیون فوتبال جریان یارگیری برخی نامزدهایی است که از سوی نهادهای قدرت مورد حمایت قرار می‌گیرند. این را هم بگویم که مشاهده چنین وضع نابسامانی اصلاً کار سختی نیست. سخت نیست که سقوط خودمان را ببینیم یا پیش بینی کنیم چون سال‌هاست که عده‌ای روی همین شاخه نشسته اند و در حال بریدن شاخه هستند. نتیجه این کار جز سقوط چیز دیگری نیست. انتخابات فدراسیون فوتبال در حالی برگزار شد که به عقیده من پیام‌های روشنی را به جامعه مخابره کرد. پیام‌هایی که به طور شفاف مطرح شد و با اندک هوشی می‌توان این پیام‌ها را از جانب آقایان دریافت کرد. اعضای مجمع به ما گفتند تا مادامی که در روی این پاشنه می چرخد، فوتبال جای فوتبالی‌ها نیست. ما در مجمع فوتبال بیش از ۳۰ هیأت فوتبال داریم. حتی یک نفر از این آقایان به نماینده فوتبالی انتخابات رأی ندادند. هیأت فوتبال استان‌ها را چه کسانی اداره می‌کنند؟ آیا ناآگاهانه دست رد به سینه فوتبالی‌ها زدند؟ نه. نمی‌توانیم بگوییم نمی‌دانستند یا ناآگاه بودند.

بنابراین پیام روشنی از سوی هیأت فوتبال استان‌ها به جامعه ما مخابره شد که اینجا در فدراسیون جایی برای فوتبالی‌ها وجود ندارد. نکته بعدی اما به خود فوتبالی‌ها برمی گردد. من اتحاد یا اجماعی بین خود فوتبالی‌ها ندیدم. برخی چهره‌هایی که در جامعه فوتبال به شدت درباره‌شان تبلیغ می‌شود، اصلاً به خودشان زحمت ندادند که درباره ضرورت حضور یک مدیر فوتبالی در رأس هرم مدیریتی فدراسیون فوتبال سخن بگویند. چرا؟ چون منافع شأن احتمالاً به خطر می‌افتاد. به جز چند نفر که به صراحت موضع گیری کردند بقیه افراد یا سکوت کردند یا به سمت و سوی دیگری رفتند. ببینید، افرادی حتی اسم علی کریمی را به زبان نیاوردند که برخی رسانه‌ها القاب خیلی سنگینی به این آدم‌ها داده اند. اما هرگز ندیدیم که برخورد بزرگوارانه‌ای با موضوع انتخابات فدراسیون فوتبال داشته باشند. بنابراین زبان بستند. در چنین شرایطی راه برای آن نوع از لابی که اصلاً آن را نمی‌پسندیم باز شد و شرایط به گونه‌ای پیش رفت که فوتبالی‌ها نادیده گرفته شدند و دیدیم که در نهایت چه اتفاقاتی رخ داد. بنابراین باید جمله‌ای که طی یکی دو ماه اخیر بارها از آن استفاده کرده‌ام را بار دیگر تکرار کنم که؛ من خوشبین نیستم. الان هم خوشبین نیستم. شاید تغییراتی اتفاق بیفتد اما تحول نه. دگردیسی رخ نخواهد داد. تحولی که فوتبال ما به آن نیاز دارد، رخ نخواهد داد.

خیلی از کارها ربطی به رئیس فدراسیون فوتبال ندارد. متولی اصلی ورزش کشور باید به ساختارسازی توجه کند و فوتبال را به سمت و سوی مدرنیته ببرد. اتفاقاً نکته‌ای که مایلم درباره‌اش صحبت کنم این است؛ نمی دانم آقای وزیر ورزش چگونه و با چه نوع جمع بندی درباره انتخابات فدراسیون فوتبال گفته است این انتخابات برگ زرینی بود در تاریخ مدیریت ورزش کشور. با احترام می‌خواهم خدمت ایشان عرض کنم که چرا از صفحات سیاه این فوتبال نام نبردید. صفحاتی که سیاه هستند و اصلاً نمی‌شود به آنها افتخار کرد. چرا از فساد در فوتبال صحبت نکردید؟ چرا از ویلموتس حرفی نزدید؟ به هر حال روشن است که برخی افراد فقط به دنبال این هستند که از انتخابات فدراسیون فوتبال به نفع خود بهره برداری کنند.

متأسفانه باید این واقعیت را بپذیریم که رؤسای هیأت فوتبال استان‌ها هستند که در انتخابات فدراسیون فوتبال تعیین کننده‌اند و ماجرا آنجایی دردناک است که بدانیم بسیاری از این افراد فقط رئیس هیأت فوتبال استان شأن نیستند بلکه در همان استان سمت‌های مهم دیگری هم دارند که این موضوع باعث می‌شود آنها به ماجرای انتخابات فوتبال طور دیگری نگاه کنند. متأسفانه بعضی از آقایان به این انتخابات می بالند. ما سکوت می‌کنیم. نه اینکه جوابی نداریم که به این آقایان بدهیم. سکوت می‌کنیم چون تریبونی وجود ندارد که به این آقایان بگوییم ده‌ها صفحه سیاه در این فوتبال وجود دارد که شما از آن نام نبردید. چرا؟ البته من می دانم که آقایان آگاهانه این حرف‌ها را مطرح می‌کنند. آنها می‌دانند که اهالی فوتبال بهانه‌ها و توجیه‌های شأن را باور نمی‌کنند اما متأسفانه چون این آقایان در مسند قدرت هستند به راحتی به خودشان اجازه می‌دهند که با اهالی فوتبال این‌گونه برخورد کنند. ما در موضع شهروند معمولی هستیم. ماجرا وقتی دردناک‌تر می‌شود که افرادی هم که می‌توانند به فوتبالی‌ها کمک کنند سال‌هاست به خاطر منافع فردی شأن آن طرف ماجرا را انتخاب می‌کنند.

نکته پایانی اینکه بنده فقط به این دلیل که علی کریمی بازیکن خوب و بزرگی بود دوستش ندارم. من به فوتبال او نگاه نمی‌کنم. به وجدان و شخصیت او نگاه می‌کنم. به هر حال اعضای مجمع خیلی خوب نقش خودشان را ایفا کردند؛ آنها به فوتبال دهن کجی کردند و بعد برای حذف شده‌ها دست زدند. پیام روشنی بود و بار دیگر به من ثابت کرد که بودن و دوام آوردن در این فوتبال کار بسیار سختی است. خیلی سخت است که شریف باشید و در این فوتبال دوام بیاورید.

منبع: صبح نو