فرماندهان شهید

به گزارش مجاهدت از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سردار سرلشکر پاسدار شهید حاج «حسین همدانی» زاده بیست و چهارم آذر ۱۳۲۹ در شهر آبادان، در سه سالگی پدرش را از دست داد و سپس همراه خانواده به شهر و دیار آبا و اجدادی اش؛ همدان مهاجرت کرد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی به جمع سبزپوشان سپاه پیوست و در زمره اولین نفراتی بود که برای کمک به مردم مظلوم کردستان، به آن دیار شتافت و در سرکوبی شورش‌های مسلحانه ضد انقلابیون نقش آفرینی کرد. با آغاز جنگ تحمیلی رژیم صدام علیه ایران، لحظه‌ای درنگ نکرد و راهی مناطق عملیاتی غرب کشور شد. وی در طول هشت سال جنگ، در مسئولیت‌های مختلفی از جمله فرماندهی محور در تیپ ۲۷ محمد رسول الله (ص)، فرماندهی تیپ ۳۲ انصار الحسین (ع)، فرماندهی لشکر ۱۶ قدس، جانشین فرماندهی قرارگاه نجف اشرف و … را بر عهده داشت.

پس از پایان جنگ نیز در مسئولیت هایی نظیر: جانشین فرماندهی نیروی زمینی سپاه، جانشین نیروی مقاومت بسیج، فرماندهی لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص)، فرماندهی سپاه محمد رسول الله (ص) تهران بزرگ، به خدمت ادامه د اد. در ابتدای سال ۱۳۹۰ برای کمک به مردم سوریه در نبرد با تروریست‌های تکفیری به آن دیار رفت و پس از قریب به چهار سال پیکار دشوار، سرانجام در ساعت ۱۶ روز شانزدهم مهر ۱۳۹۴ در محور حلب به شهادت رسید.»

شلیک استثنایی همدانی به پشتوانه توکل بر پروردگار

در ادامه روایتی از کتاب «آن شش ماه» نوشته «محسن صیفی‌کار» را به نقل از این شهید می‌خوانید: «در ابتدای جنگ و در آن شرایط سخت، یعنی تقابل نابرابر به سبب بضاعت ناچیز مادی نیرو‌های مدافع ایرانی در برابر ماشین جنگی سراپا زره و مدرن دشمن، عرصه بروز شگفتی‌ها شد که به معجزه می‌مانست.

روایت حسین همدانی از وضیعت خط دفاعی قراویز در این رویارویی شگفت چنین هست:

دامنه اقدامات واحد‌های دشمن در خط پدافندی ما شدیدتر شده بود. شدیداً با آتش منحنی؛ خصوصاً خمپاره خط ما را می‌زدند. حتی پرواز‌های شناسایی و تهاجمی میگ‌های عراقی مدام بر روی منطقه برقرار بود. در اکثر ساعات روز بالگردهای تهاجمی توپدار دشمن اعم از نوع‌ام. آی.۸ روسی و غزال فرانسوی روی آسمان دیده می‌شدند و خطوط ما را می‌کوبیدند. دیگر سروصدای بچه‌های ما درآمده بود. مدام برای آقای بروجردی پیغام می‌فرستادند که آقا، آخر این چه وضعی هست؟ لااقل توپی، خمپاره‌ای چیزی به ما بدهید؛ چون برای مقابله با دشمن دستمان خالی هست.

از طرف دیگر، تعدادی از بچه‌ها که به مقر آقای بروجردی در سرپل ذهاب رفته بودند، در بازگشت خبر آوردند داخل انبار سلاحی که ایشان از کرمانشاه آورده، دوقبضه خمپاره‌انداز نو هست؛ منتها، چون هیچ‌کس نحوه کارکردن با آنها را بلد نیست مشتری ندارد و همین‌طوری عاطل و باطل توی آن انباری افتاده‌اند. اسم خمپاره‌انداز را که گفتند گوش‌هایم تیز شد؛ ولی به روی خودم نیاوردم. دیدم هرجا می‌روم و تو هر سنگری دو دقیقه می‌نشینم مدام بچه‌ها گریزی می‌زنند به روز‌های اول انقلاب که در پادگان آموزشی ابوذر همدان، مربی کار با خمپاره‌انداز بودم.

یک روز آمدند به بنده گفتند: آقای فلانی بیا و این دو قبضه خمپاره‌انداز را تحویل بگیر ببر توی خط و آنها را فعال کن. رفتم به اسلحه‌خانه مقر آقای بروجردی تا ببینم قبضه‌ها در چه وضعیتی هستند. دیدم هر دوقبضه از نوع ۱۲۰ میلی‌متری اسرائیلی هست؛ مرده ریگ (میراث) روابط نظامی رژیم شاه با صهیونیست‌های اشغالگر فلسطین. از طرف دیگر، من در دوره سربازی با خمپاره‌انداز ۸۱ میلی‌متری آمریکایی کارکرده بودم و اصلاً در نحوه کار قبضه‌های ۱۲۰ میلی‌متری سررشته نداشتم.

هرچه آنجا به آن آقایان گفتم: باباجان، من کار با این قبضه را بلد نیستم اصلاً به خرجشان نرفت که نرفت! این مطلب برایشان مهم بود که یک نفر در منطقه هست که قبلاً مربی کار با خمپاره‌انداز بوده. حالا این واقعیت که خمپاره‌انداز ۸۱ میلی‌متری آمریکایی چه تفاوت‌هایی با قبضه ۱۲۰ میلی‌متری اسرائیلی دارد دیگر برایشان اهمیتی نداشت. الکی ما را گنده کرده بودند. هر چه از بنده انکار بود، از آقایان اصرار که باید خودت آنها را فعال کنی. از سر ناچاری پذیرفتم. درحالی‌که بر چند مطلب واقف بودم؛ می‌دانستم که بلد نیستم زاویه‌یاب قبضه ۱۲۰ میلی‌متری را ببندم؛ ضمن اینکه می‌دانستم اگر آن را به‌صورت غلط ببندم بعد از پرتاب، گلوله می‌رود هوا و درست در همان زاویه برمی‌گردد یا روی سرمان یا در نزدیکی‌مان می‌ترکد.

در ثانی، وضعیت روحی بنده را هم باید در نظر گرفت. درست هست که طی دوران سربازی آموزش کار با قبضه خمپاره‌انداز را دیده بودم؛ ولی جنگ را ندیده بودم این بار دیگر در میدان تیر پادگان همدان با خمپاره تفنن نمی‌کردیم، قرار بود وسط میدان یک جنگ تمام‌عیار خمپاره درکنیم!

توکل به خدا، توسل به اولیاء

اینجا مجبورم اعتراف کنم که در طول زندگی‌ام به‌عنوان یک رزمنده اولین بار در همان ماجرا بود که آمدم و ضعف تخصص و روحیه خودم را با توکل به خدا و توسل به اولیای الهی جبران کردم. دنبال این بودم که یک‌جوری قضایا را برگزار کنم تا خودشان کوتاه بیایند و من ناشی، مجبور به کار با آن قبضه‌ها نشوم.

در عرف کلاسیک رسم هست که برای قبضه خمپاره‌انداز می‌آیند و چاله مناسبی حفر می‌کنند و قنداق قبضه را داخل آن مستقر می‌کنند. دیدم خوب هست که از همین بهانه استفاده بهینه را به عمل بیاورم لذا گفتم بروند در چند منطقه که خاک چغر و سفتی داشت با بیل و کلنگ زمین را بکنند. فکر می‌کردم فشار کار سرچشمه ذوقشان را کور می‌کند. تا می‌گفتم بروید و زمین را بکنید اینها جنگی می‌گفتند به روی چشم! ذوق‌زده می‌رفتند و در آن زمین سخت، چند حفره عمیق می‌کندند و آماده می‌کردند.

دست‌هایشان تاول‌زده و تاول‌ها ترکیده بودند ولی عین خیالشان نبود. وقتی دیدم راه در رو برایم نگذاشته‌اند به آنها گفتم عزیزان، ظاهر و باطن مطلب این هست که من نحوه کارکردن با قبضه ۱۲۰ را بلد نیستم به‌علاوه، چون طرز کار زاویه‌یاب را نمی‌دانم کافی هست گلوله را بر اساس زاویه‌بندی غلط پرتاب کنم آن‌وقت برمی‌گردد روی سرمان همۀ ما را نفله می‌کند.

بازمی‌گفتند: اشکالی ندارد. شما گلوله را شلیک کن و اصلاً نگران عواقبش نباش. دیگر برایم چاره‌ای نمانده، گفتم خب پس شما همگی قدری بروید عقب.

ازآنجاکه طرز کار زاویه‌یاب قبضه ۱۲۰ را بلد نبودم، دستگیره را بدون محاسبه و به‌طور مکانیکی چرخاندم، گلوله خمپاره را برداشتم، ضامن آن را کشیدم، زیر لب سه بار سوره «قل هو الله» خواندم و آن را به گلوله دمیدم. حتی گلوله را بوسیدم و گفتم: خدایا، به امید تو! تپه اول قراویز که دست بچه‌های خودمان بود ولی از تپه دوم تا پنجم آن دست دشمن بود و حتی با چشم غیرمسلح هم می‌شد روی خط‌الرأس آنها تردد نفرات بعثی را دید.

دل خودم را خوش کرده بودم که اگر گلوله روی سرمان برنگردد شاید به لطف خدا برود طرف آنها، بعد هم آن گلوله را با هزار حول و ولا انداختم داخل قبضه ۱۲۰ میلی‌متری و… بنگ! خدا را گواه می‌گیرم اولین گلوله خمپاره ۱۲۰ میلی‌متری را که بدون محاسبه شلیک کردیم، رفت وسط بعثی‌های مستقر بر روی تپه دوم قراویز و همه آنها را تکه‌تکه کرد.

بچه‌ها بال درآورده بودند از خوشحالی، حالا مگر حرف حساب به خرجشان می‌رفت؟ هرچه می‌گفتم آقاجان من برای پرتاب این گلوله از تخصص ننه‌ام استفاده کردم باورشان نمی‌شد. بعدازاین ماجرا آمدند و چهار قبضه خمپاره‌انداز دیگر هم برایمان آوردند و استعداد واحد ادوات بچه سپاهی‌های همدانی در جبهه قراویز رسید به شش قبضه خمپاره‌انداز. به‌علاوه مدت‌ها برای بچه‌ها آموزش تخصصی کار با پلاتین برد، زاویه‌یاب، محاسبه و دیدبانی خمپاره‌انداز را به اجرا گذاشتند.

با همه این تمهیدات، شلیک‌های ما، ابداً به‌پای آن دقتی که در جریان پرتاب آن گلوله «ما رمیتی» مشاهده کردیم، نرسید که نرسید! دیگر هیچ‌وقت نشد که بتوانیم گلوله‌مان را با چنان دقتی بفرستیم بر روی هدف. داستان آن شلیک «مارمیتی» هنوز هم در بین بچه رزمنده‌های قدیمی سپاه همدان، زبان زد هست.

انتهای پیام/ 119

به گزارش مجاهدت از گروه فرهنگ دفاع‌پرس، چهار کتاب جدید «غریب غرب»، «حالا وقت رفتن به خانه نیست»، «فرمانده سایه‌ها» و «ققنوس» را که به شهیدان سید محمدسعید جعفری، محمود کاوه، سید حمید تقوی‌فر و علی فارسی می‌پردازند، در بازار کتاب کشور عرضه کرد

از ارزش‌های اسلام و انقلاب کوتاه نمی‌آییم

کتاب «غریب غرب» درباره شهید سید محمدسعید جعفری هست که به قلم پروانه نوری تألیف شده. سردار شهید سید محمدسعید جعفری، ۱۲ بهمن‌ماه ۱۳۳۱ در قصرشیرین به دنیا آمد. شهید طلبه سردار جعفری، از بنیان‌گذاران سپاه پاسداران استان کرمانشاه و بسیاری از انجمن‌ها و نهادهای مؤثر در جریان حفظ امنیت و اشاعه فرهنگی و دینی در منطقه غرب کشور بود. از این سردار رشید اسلام می‌توان به‌عنوان اولین پرچم‌دار دفاع از ایران و مبارزه با منافقین در مرزهای غربی کشور یاد کرد. او چهارم آبان ۱۳۵۹ در خط مقدم جنگ و ارتفاعات قلاویز به شهادت رسید.

بخشی از متن کتاب «غریب غرب»:

«چند لحظه ساکت بودیم. فکر کردیم آن دخترخانم خدمتکار هست. آقاسعید از بنی‌صدر پرسید: «آقای بنی‌صدر‍ اون خانم خدمتکاره؟» بنی‌صدر لبخندی زد و گفت: «نه، اون دخترمه؛ فیروزه!»

خشکمان زد. زیرلب با خودم گفتم: «جان؟!» آقاسعید با تعجب پرسید: «جدی می‌گین؟! دخترنانه؟ پس چرا بدون حجابه؟!» بنی‌صدر نه از خجالت‌کشیدن ما و نه از سؤال آقاسعید کَکش هم نگزید‍! عادی آقاسعید را نگاه کرد و گفت: «بله. فیروزه دخترمه. جونم به جونش بسته!» بعد هم گفت: «آقای جعفری! دل آدم مهم‌تره. حجاب باید درونی باشه. حجاب بیرونی مهم نیست؛ بهش توجه نکنین!»

توجیه و تفسیر بنی‌صدر خنده‌دار بود. زندگی‌اش در آن خانه اشرافی به کنار، توجیه بی‌حجابی دخترش دیگر نوبر بود. برایمان قابل هضم نبود رئیس‌جمهور کشوری که به‌تازگی انقلاب کرده، این حرف‌ها را بزند.

درحالی‌که می‌خواستیم از پله‌های مارپیچ پایین برویم، (آقاسعید) برگشت و گفت: «آقای رئیس‌جمهور! ما تو کرمانشاه نه، تو غرب کشور هزارتا بدبختی داریم. ضدانقلاب، کومله و تحرکات مرزی از یه طرف، کمبود امکانات برای مقابله با اونها از طرف دیگه. این همه راه رو کوبیدیم آمدیم تهران مسئله مهمی رو با شما در میان بذاریم. استدلال شما فقط خلاف عقیده من نیست. خلاف حکم خدا و دستور اسلامه. تا وقتی سر ارزش‌های اسلام و انقلاب با همدیگه هم‌عقیده نباشیم، شما نمی‌تانین دردی از ما دوا بکنین. والسلام!»

کتاب «غریب غرب» به قلم پروانه نوری در ۱۵۵ صفحه و بهای ۱۹۵ هزار تومان به همت انتشارات سوره مهر منتشر شده هست.

به ما اعتماد کنید

کتاب «حالا وقت رفتن به خانه نیست» اثری از اصغر فکور درباره شهید محمود کاوه هست. شهید کاوه در سال ۱۳۴۰ در مشهد مقدس به دنیا آمد و دهم شهریورماه ۱۳۶۵، در عملیات کربلای ۲ به شهادت رسید. او با پیروزی انقلاب اسلامی جزو اولین عناصر مؤمن و متعهدی بود که به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در شهر مقدس مشهد پیوست.

شهید کاوه مسئولیت‌ها و فعالیت‌های مختلفی داشت. برای مثال به‌دنبال عملیات سرنوشت‌ساز نیروهای سپاهی در محورهای مختلف کردستان و هم‌زمان با تشکیل تیپ ویژه شهدا (که فرماندهی آن بر عهده شهید ناصر کاظمی بود) شهید کاوه به‌عنوان فرمانده عملیات این تیپ انتخاب شد. پس از مدت کوتاهی از فعالیت او در این مسئولیت (که با آزادسازی بسیاری از مناطق همراه بود) آوازه تیپ ویژه شهدا، آنچنان ضدانقلاب‌ها را متحیر ساخت که به‌کلی روحیه خود را از دست دادند و در مقابل هر یورش رزمندگان اسلام، فرار را بر قرار ترجیح می‌دادند و می‌دانستند که مقاومت در مقابل این یگان جز خسارت و نابودی ثمری نخواهد داشت.

بخشی از متن کتاب «حالا وقت رفتن به خانه نیست»:

«محمود برای اولین عملیات تیپ ویژه شهدا، طرح و برنامه‌ای داشت که باید توی سکوت مطلق انجام می‌شد. ناصر کاظمی تعبیرش کرد به:

-مثِ ببرهایی که ساعت‌ها به گله خیره می‌شن و صبر می‌کنند تا شکار فقط یه لحظه غفلت کنه!

بروجردی به محمود و طرح‌های عملیاتی او ایمان داشت. اما می‌دانست این بار مخالفان عملیات زیاد هستند. در جلساتی که با فرماندهان نیروهای نظامی داشتند، آن‌ها از کم‌تجربه‌گی نیروهای عمل‌کننده نگران بودند. محمود بارها با قدرت از جا بلند شده و گفته بود: «به ما اعتماد کنید!»

فرماندهان نامه‌های تهدید گروهک‌های ضدانقلاب را نشان دادند. تهدیدی که اگر عملی می‌شد، شهر و روستاها زیر آب می‌رفت و مردم کشته می‌شدند.

-مسئولیت و عواقب انفجار تأسیسات سد را می‌پذیرید؟

بروجردی با اعتمادی که به ناصر و محمود داشت، محکم و صریح جواب داد: «می‌پذیریم!»

محمود هم از تهدیدهای ضدانقلاب خبر داشت، اما این بار کومله، دمکرات، منافقین و گروه‌های خلقی با هم یک‌صدا شده بودند. گفته بودند: «به نفع خودتان هست به سد نزدیک نشوید. اگر اقدامی بکنید تأسیساتش را منفجر می‌کنیم!»

محمود گفت: «سگ‌ها هر چقدر بیشتر بترسند، وغ‌وغشان را ترسناک‌تر می‌کنند.» اهمیتی به تهدیدها نداد. شبانه نیروهایش را برداشت و توی شهر مستقر کرد».

انتشارات سوره مهر، کتاب «حالا وقت رفتن به خانه نیست» به قلم اصغر فکور را در ۱۰۸ صفحه و بهای ۱۵۵ هزار تومان منتشر کرده هست.

کابوس داعشی‌ها

کتاب «فرمانده سایه‌ها» به نویسندگی مرضیه مولوی که درباره شهید سیدحمید تقوی‌فر هست، روایت دیگری از مجموعه «قصه فرماندهان» هست.

سیدحمید تقوی‌فر سال ۱۳۳۸ در اهواز به دنیا آمد و در ۶ دی ۱۳۹۳ در سامرا به شهادت رسید. او شخصیتی نظامی و از فرماندهان نیروی قدس سپاه پاسداران بود که گروه سرایای خراسانی و بسیج مردمی عراق حشدالشعبی را تأسیس کرده و در پی حمله داعش در سال ۱۳۹۳ در نزدیکی شهر بلد به شهادت رسید.

تقوی از فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در خلال جنگ ایران و عراق بود. پس از جنگ به عضویت نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و سال‌ها فرماندهی قرارگاه رمضان را برعهده داشت.

بخشی از متن کتاب «فرمانده سایه‌ها»:

«حمید آخرین نفری بود که از سیم آویزان شد. بقیه بچه‌ها به آن طرف رودخانه رسیده بودند. او آخرین نفری بود که آن وسط معلق مانده بود. نگاهش را بین آسمان و رودخانه تقسیم کرد، به آسمان که نگاه می‌کرد نشستن دانه‌های برف روی پلک‌های سردش او را آزار می‌داد و به رودخانه که نگاه می‌کرد جریان تند آب. در میانه راه چند لحظه مکث کرد. این بار نگاهش را برد به آن طرف رودخانه به نگاه منتظر بچه‌ها، به خودش نهیب زد: حمید تو در قبال این بچه‌ها مسئولی. تلاشتو بکن تا به جای امنی برسونی‌شون».

کتاب «فرمانده سایه‌ها» به نویسندگی مرضیه مولوی در ۱۰۴ صفحه و بهای ۱۷۵ هزار تومان از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شده هست.

مدیریت جهاد به سبک شهید فارسی

کتاب «ققنوس» به قلم الهام طاوسی آرانی نیز براساس زندگی فرمانده جهادگر شهید علی فارسی تألیف شده هست. این کتاب در ۱۴ بخش نوشته شده و به زندگی شهید در دوره‌های قبل انقلاب اسلامی و بعد آن می‌پردازد.

شهید علی فارسی متولد سال ۱۳۳۱ در کاشان بوده و پس از دریافت مدرک فوق دیپلم از دانشگاه تهران به همراه چند نفر از دوستانش برای خدمت به هم‌نوعان خود به‌ویژه روستاییان، جهاد سازندگی کاشان را تأسیس کرد.

توانمندی بالا و قوای مدیریتی شهید فارسی سبب شد تا این سردار شهید به‌عنوان یکی از مسئولان اولیه شورای جهاد و فرماندهی پشتیبانی رزمی جنگ استان اصفهان انتخاب شده و در مدیریت جهاد، سازماندهی نیروهای مهندسی رزمی و پیگیری امور مهندسی در آغاز جنگ، نقش سازنده و مؤثری ایفا کند. او ۲۹ دی ماه سال ۶۵ در عملیات کربلای ۵ در شلمچه به شهادت رسید.

بخشی از متن کتاب «ققنوس»:

«در طول کانتینر و در راستای تمام شهدا جلو می‌روم و در دلم با حاج‌علی نجوا می‌کنم: «کجایی مرد؟ کجایی سردار؟ اگه اینجا نباشی دیگه کجا دنبالت بگردم؟»

ناگهان نیرویی جلوی قدم برداشتنم را می‌گیرد. می‌ایستم. نه بهتر هست بگویم میخکوب می‌شوم. به پیکری نگاه می‌کنم که مقابلم دراز کشیده هست. مبهوت جنازه می‌شوم. سر تا پای پیکر را برانداز می‌کنم. چیز زیادی از آن نمانده هست. تماماً سوخته هست اما نشانه‌های آشنایی دارد. سر و گردنش درست مثل حاج‌علی هست. شانه‌ها حاج‌علی هست! پشت لب‌ها حاج‌علی هست!».

کتاب «ققنوس» به قلم الهام طاوسی آرانی در ۱۱۲ صفحه و بهای ۱۶۵ هزار تومان از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شده هست.

انتهای پیام/ 161