فرماندهان شهید

گروه استان‌های دفاع‌پرس- «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ کاوه، محمود کاوه برای من از نامیراترین نام‌هایی هست که نشان راه خدا می‌شود. او را ندیده‌ام، اما حکایت دلم با او همان حکایت اویس قرنی هست با رسول الله صلوات الله علیه.

بزرگ‌ترین آرزویم این بود که رزمنده لشکری باشم که او فرمانده‌اش هست، اما دریغا و دردا که این آرزو هرگز محقق نشد. تا او بود من در یگان‌های دیگر بودم و، چون تقدیر نام مرا در فهرست رزمندگان لشکر ویژه شهدا نوشت، از شهادت محمود کاوه، قریب به ۲ سال می‌گذشت. برای من همین هم غنیمت بود؛ نفس کشیدن در فضایی و خاکی که به انفاس قدسی آن مجاهد فی سبیل الله معطر هست.

اینکه سال‌های پیش- معمولا- با یک روز فاصله از شهادت محمود، قلم در دستانم بی‌تابی می‌کرد هم حکایتی دارد؛ ۱۲ شهریور بود. یک ظهر گرم در جزیره مجنون. کافی، پاسدار معاون آتشبار، یک پایش روی پل شناور قرار گرفت و هنوز یک پایش درون قایق بود، تلخ‌ترین خبر را گفت: برادر کاوه شهید شده هست! نه من که همه ما، سستی را در پاهامان احساس کردیم. 

او نامش تولید قدرت می‌کرد و اقتدار می‌بخشید. نه فقط به بچه‌های لشکر ویژه و رزمندگانی که به فرمان محمود به خط می‌زدند که به همه رزمندگان اسلام. ما با نام او احساس قدرت می‌کردیم. دشمن هم از احساس ضعف لبریز می‌شد وقتی نام او را می‌شنید. کوموله و دموکرات و جدایی‌طلبان و تجزیه‌خواهان ضد انقلاب در کردستان که جای خود دارد. صدام هم کلافه می‌شد با شنیدن نامش. دشمنان گوناگون در برابر او موضع واحد داشتند. برای سرش جایزه تعیین شده بود. می‌خواستند با کشتنِ او غرور زیر پا افتاده و ساختار به زلزله گرفتار شده خود را احیا کنند. البته نشد. محمود با شهادت خود هم برایشان جبهه تازه‌ای باز کرده بود. گویا در هیئت تک به تک رزمندگان خود تکثیر شده بود که هر کدام می‌کوشیدند تا «کاوه‌گونه»‌تر از پیش بجنگند. هرکدام می‌خواستند جوری میدانداری کنند که گویا محمود همچنان میاندار هست. او برای ما‌هایی که بعدا به لشکر ویژه پیوستیم همچنان فرمانده و سرلشکر بود.

در عملیات مرصاد هم یاد او با ما بود در شکستن منافقین. او هنوز هم با ماست وقتی برای خدا خالص می‌شویم و در برابر دشمن در جبهه‌های مختلف بنیان مرصوص می‌سازیم. 

او در ۱۱ شهریور ۱۳۶۵ در عملیات کربلای ۲ در منطقه حاج عمران جاودانه شد. ما امروز خط جاودانگی را به نام او پررنگ‌تر از همیشه می‌نویسیم تا بداند دشمن که پرچم کاوه همچنان بالاست.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از استان خراسان رضوی، «فخرالدین عراقی» از شعرای خراسان رضوی در قطعه شعری به ایثار و رشادت‌های فرماندهان شهید اشاره دارد.

آنان که گوی عشق ز میدان ربوده‌اند 
بنگر که وقت کار چه جولان نموده‌اند

خود را چو گوی در خم چوگان فکنده‌اند 
گوی مراد از خم چوگان ربوده‌اند

تا سر نهاده‌اند چو پا در ره طلب
بس مرحبا که از لب جانان شنوده‌اند

هر لحظه دیده‌اند عیان عکس روی یار
آیینه‌ی دل از قبل آن زدوده‌اند

در وسع آدمی نبود آنچه کرده‌اند
ایشان مگر ز طینت انسان نبوده‌اند

آن دم که گفته‌اند اناالحق ز بی‌خودی
آن دم بدانک ایشان، ایشان نبوده‌اند

در کوی بی‌خودی نه کنون پا نهاده‌اند
کز مادر عدم همه خود مست زاده‌اند

انتهای پیام/