فرهنگ ایثار

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ سیده محدثه هاشمی‌زاده؛ عشق و دلدادگی به سالار شهیدان را از کودکی از لحظه تولد با کامی که با تربت امام حسین (ع) باز می‌شود با اذانی که برای اقامه حق در گوش نوازد تازه به دنیاآمده می‌خوانیم، آغاز می‌شود. این سر آغاز راه و مسیری است که به دلداگی و شهادت ختم می‌شود.

دلداگی که وقتی نوزادی به دنیا می‌آید به یاد علی‌اصغر شیرخوار امام حسین (ع) لباس به تن نوازد می‌کنیم و در مراسم شیرخوارگان حسینی حضور یافته و مادران هم‌نوا با مادر علی‌اصغر شده و اشک می‌ریزند. فرزندانمان را این چنین بزرگ می‌کنیم یعنی از ابتدا با فرهنگ شهادت و با امام حسین (ع) زندگی آن‌ها را گره می‌زنیم.

شیری که نوزادان می‌خورند همراه با اشک و آهی است که مادران در هنگام نوحه و عزاداری‌ها در هیات و محافل مذهبی می‌دهند، این عشق با گوشت و خون ما آمیخته شده است. غالبا هر مادر ایرانی قبل از فرزنددار شدن با خود عهد و پیمانی می‌بندد و نذر می‌کند که اگر فرزندم پسر شد غلام امام حسین (ع) و ابالفضل (ع) باشد و اگر دختر شد کنیز حضرت زهرا (س) و زینب کبری (س). فرزندانی که با چنین بنیه دینی بزرگ می‌شوند، شهادت برایشان افتخار است؛ بنابراین تربیت نسل عاشورایی افتخار جامعه اسلامی ایران است و هرگاه ظلم و تجاوز به حقوق انسان‌های مظلوم و ستمدیده صورت بگیرد وارد این عرصه می‌شوند، همان طور که در دوران دفاع مقدس رزمندگان اسلام وارد عرصه نبرد شدند.

رزمندگان دفاع مقدس ادامه دهندگان نهضت حسینی بودند که دلداده و شیفته راه حق شده و سر از پا نمی‌شناختند و رهسپار میدان نبرد می‌شدند. هرگز به دنبال اسم و رسمی برای خود نبودند. یادمان نرفته که چگونه در روز‌های ابتدایی جنگ، مقاومت کردند و از جان خود گذشتند تا کشور ایران با اقتدار و در امنیت بماند و امروز مدافعان حرم ادامه‌دهندگان همان نهضت سرخ حسینی و عاشورایی هستند.

مدافعان حرمی که همانند دوران دفاع مقدس، عاشق و بی‌پروا و در همه رد‌ه‌های سنی به جبهه مقاومت پیوسته و جوانمردانه مبارزه می‌کنند. جوانانی برومند و غیور و توانمند در عرصه دفاع و مبارزه با تکفیری‌ها حضور می‌یابند و بعد از ممارست و پیگیری و تلاش فراوان به جبهه مقاومت می‌پیوندند و در راه اعتلای ارزش‌ها و پاسداری از دین اسلام تلاش می‌کنند و نیز تعدادی از آن‌ها به فیض شهادت می‌رسند، شهادتی که برگرفته از عاشوراست و شهدا ادامه‌دهندگان نهضت سرخ حسینی هستند و تا برپایی حکومت حضرت مهدی (عج) این نهضت ادامه دارد.

انتهای پیام/ 191

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ مهدی مقاری؛ شهادت، سر سبز را به اوج عزت و اقتدار می‌رساند. در آموزه‌های دینی شیعیان، شهادت پلی فراتر از پرواز است، پروازی از حضیض فرش تا اوج عرش؛ پرواز در هوای انسانیت و در حرکت آمدن به سوی دادار هستی‌آفرین که البته لیاقتی می‌خواهد به وسعت آفرینش.

هر کسی را یارای ماندن در مسیر قرب الهی نیست، مگر پاکباختگانی که ذوب در یار شده و بدرستی هستی را جذب شدن در خواست خداوند پنداشته اند که هر آنکس غیر از این اندیشه کند، در کج فهمی خود غوطه‌ور است و ذهن و فهمش چونان سنگی است که میخ آهنین در آن فرو نرود؛ الغرض! شهدا از حلال زندگی به نفع ما و برای ما گذشتند تا دریابیم می‌شود که دل نبست و رفت…

در هر شهر و منطقه‌ای می‌شود چنین بود؛ شهید سید مرتضی آوینی در تکریم شهدای جوانمرد روستای «جورد» چنین گفته: «می‌گویند روستای جورد غریب و دورافتاده است و جاده‌اش با اولین برف‌های زمستان مسدود می‌شود؛ اما می‌دانی برادر، غریب آن کسی است که از وطن ایمانی‌اش دور شده باشد؛ کاظم و قاسم و کریم و داود (چهار برادر شهید) نشان داده اند که دهکده جورد از خیلی جا‌های دیگر به آسمان نزدیک‌تر است» که در حقیقت، عظمت فداکاری و ایثار این پایمردان عاشق خالق را به ما متذکر شده است.

در شهر کوچکی چون پیشوا که مشق شهادت در بهار سال ۱۳۴۲ و تمرین دلدادگی حضرت جعفر بن موسی الکاظم (ع) در آن از ۱۲۴۰ سال پیش برپا بوده و این فرزند امام، از هجمه دژخیمان زمان چگونه جان به آفریننده‌اش تسلیم کرد نیز شرایط چنین است که این شهر کوچک قریب ۳۰۰ شهید دلداده را فدای انقلاب اسلامی و آرمان‌های مقدسش کرده و در یک کلام در سراسر ایران، خمینی کبیر، فرزندانی را پرورش داده که برای فنا شدن در مقام حضرت حق از یکدیگر سبقت می‌گرفتند و سر از پای نمی‌شناختند.

شهیدانی از مسجد امام خمینی (ره) پیشوا نیز این گونه بودند که «محمد انصاری»، «سید ابراهیم طباطبایی»، «حسین پیرمرادی»، «علی جعفری»، «اصغر ده‌آفرین»، «محمدتقی انصاری»، «موسی مقاری»، «حسن خراسانی»، «علی ناسوتی»، «محمود بختیاری»، «احمد بختیاری رجبعلی کاری جعفری»، «حسن بوربور»، «حسن مهاجریان»، «حمیدرضا پیله‌کن»، «حسن نادی»، «محمد حیدری منفرد» و… هرکدام از جان شیرین خود گذشتند تا اسلام بماند و جمهوری اسلامی برای تدارک زندگی آرام مردم باقی باشد و اینک آیا مسئولانمان در رده‌های مختلف، روش شهدا را پیموده اند؟ که متاسفانه به نظر می‌رسد برخی مسئولان جز مسابقه ثروت‌اندوزی و جا دادن فامیل و رفیق خود در ادارات به موضوعات دیگری فکر نمی‌کنند و حتی به شهدا فکر هم نمی‌کنند؛ چه رسد به اندیشه راهی که رفته اند دل بسپارند و به توشه‌ای که به آن‌ها سپرده اند و باید به آخرت ببرند که همان انقلاب اسلامی است که ودیعه‌ای گرانقدر از شهدا به مردم و مسئولان است و باید آن را با خود به جهان عقبی برده و تحویل امام و شهیدان بدهند!

یازدهم دی ماه امسال، ۳۶ سال از عروج و پرکشیدن شهیدان نیکومکانی چون «موسی مقاری»، «حسن خراسانی» و «علی ناسوتی» گذشت؛ یعنی ۳۶ بهار و نوروز، ۳۶ پاییز و برگریزان، ۳۶ زمستان و یلدا بدون موسی و حسن و علی. ۳۶ سال است آواز قناری باغچه‌ها را نشنیده اند، حال آنکه خود قناری اند و چه زیبا و هنرمندانه در اوج اخلاص و ایثار، آواز سرافرازی و آزادگی میهن را سر داده اند.

از این موسی‌ها و علی‌ها و حسن‌ها فراوانند. در جامعه ما بیش از ۲۲۰ هزار شهید، فردای قیامت، جلوی ما را می‌گیرند و می‌پرسند ودیعه‌ای که به شما سپردیم این گونه‌ای بود که الان تحویل می‌دهید؟! خدا کند در آن روز حساس، شرمسار نگاهشان نباشیم.

به راستی مسئولان رده‌های مختلف کشور برای فردای قیامت تدبیری اندیشیده اند؟ مسئولی که برای امروز خود تدبیر ندارد چگونه فردا را اندیشه می‌کند؟ آیا وقت آن نرسیده که پس از ۴۲ سال از تثبیت جمهوری اسلامی و در گام دوم انقلاب اسلامی مدیران به خود آمده و این دنیا را فانی پنداشته و به فکر این باشند تا در جهان عقبی پاسخی شایسته به دارندگان حق خود و مردم که همین شهیدان عالی مقام هستند، بدهند؟

انتهای پیام/ 112

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ مهدی مقاری؛ شهادت، سر سبز را به اوج عزت و اقتدار می‌رساند. در آموزه‌های دینی شیعیان، شهادت پلی فراتر از پرواز است، پروازی از حضیض فرش تا اوج عرش؛ پرواز در هوای انسانیت و در حرکت آمدن به سوی دادار هستی‌آفرین که البته لیاقتی می‌خواهد به وسعت آفرینش.

هر کسی را یارای ماندن در مسیر قرب الهی نیست، مگر پاکباختگانی که ذوب در یار شده و بدرستی هستی را جذب شدن در خواست خداوند پنداشته اند که هر آنکس غیر از این اندیشه کند، در کج فهمی خود غوطه‌ور است و ذهن و فهمش چونان سنگی است که میخ آهنین در آن فرو نرود؛ الغرض! شهدا از حلال زندگی به نفع ما و برای ما گذشتند تا دریابیم می‌شود که دل نبست و رفت…

در هر شهر و منطقه‌ای می‌شود چنین بود؛ شهید سید مرتضی آوینی در تکریم شهدای جوانمرد روستای «جورد» چنین گفته: «می‌گویند روستای جورد غریب و دورافتاده است و جاده‌اش با اولین برف‌های زمستان مسدود می‌شود؛ اما می‌دانی برادر، غریب آن کسی است که از وطن ایمانی‌اش دور شده باشد؛ کاظم و قاسم و کریم و داود (چهار برادر شهید) نشان داده اند که دهکده جورد از خیلی جا‌های دیگر به آسمان نزدیک‌تر است» که در حقیقت، عظمت فداکاری و ایثار این پایمردان عاشق خالق را به ما متذکر شده است.

در شهر کوچکی چون پیشوا که مشق شهادت در بهار سال ۱۳۴۲ و تمرین دلدادگی حضرت جعفر بن موسی الکاظم (ع) در آن از ۱۲۴۰ سال پیش برپا بوده و این فرزند امام، از هجمه دژخیمان زمان چگونه جان به آفریننده‌اش تسلیم کرد نیز شرایط چنین است که این شهر کوچک قریب ۳۰۰ شهید دلداده را فدای انقلاب اسلامی و آرمان‌های مقدسش کرده و در یک کلام در سراسر ایران، خمینی کبیر، فرزندانی را پرورش داده که برای فنا شدن در مقام حضرت حق از یکدیگر سبقت می‌گرفتند و سر از پای نمی‌شناختند.

شهیدانی از مسجد امام خمینی (ره) پیشوا نیز این گونه بودند که «محمد انصاری»، «سید ابراهیم طباطبایی»، «حسین پیرمرادی»، «علی جعفری»، «اصغر ده‌آفرین»، «محمدتقی انصاری»، «موسی مقاری»، «حسن خراسانی»، «علی ناسوتی»، «محمود بختیاری»، «احمد بختیاری رجبعلی کاری جعفری»، «حسن بوربور»، «حسن مهاجریان»، «حمیدرضا پیله‌کن»، «حسن نادی»، «محمد حیدری منفرد» و… هرکدام از جان شیرین خود گذشتند تا اسلام بماند و جمهوری اسلامی برای تدارک زندگی آرام مردم باقی باشد و اینک آیا مسئولانمان در رده‌های مختلف، روش شهدا را پیموده اند؟ که متاسفانه به نظر می‌رسد برخی مسئولان جز مسابقه ثروت‌اندوزی و جا دادن فامیل و رفیق خود در ادارات به موضوعات دیگری فکر نمی‌کنند و حتی به شهدا فکر هم نمی‌کنند؛ چه رسد به اندیشه راهی که رفته اند دل بسپارند و به توشه‌ای که به آن‌ها سپرده اند و باید به آخرت ببرند که همان انقلاب اسلامی است که ودیعه‌ای گرانقدر از شهدا به مردم و مسئولان است و باید آن را با خود به جهان عقبی برده و تحویل امام و شهیدان بدهند!

یازدهم دی ماه امسال، ۳۶ سال از عروج و پرکشیدن شهیدان نیکومکانی چون «موسی مقاری»، «حسن خراسانی» و «علی ناسوتی» گذشت؛ یعنی ۳۶ بهار و نوروز، ۳۶ پاییز و برگریزان، ۳۶ زمستان و یلدا بدون موسی و حسن و علی. ۳۶ سال است آواز قناری باغچه‌ها را نشنیده اند، حال آنکه خود قناری اند و چه زیبا و هنرمندانه در اوج اخلاص و ایثار، آواز سرافرازی و آزادگی میهن را سر داده اند.

از این موسی‌ها و علی‌ها و حسن‌ها فراوانند. در جامعه ما بیش از ۲۲۰ هزار شهید، فردای قیامت، جلوی ما را می‌گیرند و می‌پرسند ودیعه‌ای که به شما سپردیم این گونه‌ای بود که الان تحویل می‌دهید؟! خدا کند در آن روز حساس، شرمسار نگاهشان نباشیم.

به راستی مسئولان رده‌های مختلف کشور برای فردای قیامت تدبیری اندیشیده اند؟ مسئولی که برای امروز خود تدبیر ندارد چگونه فردا را اندیشه می‌کند؟ آیا وقت آن نرسیده که پس از ۴۲ سال از تثبیت جمهوری اسلامی و در گام دوم انقلاب اسلامی مدیران به خود آمده و این دنیا را فانی پنداشته و به فکر این باشند تا در جهان عقبی پاسخی شایسته به دارندگان حق خود و مردم که همین شهیدان عالی مقام هستند، بدهند؟

انتهای پیام/ 112

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، علی حسین‌پور در یادداشتی نوشت: ما در طول جنگ روز‌های سخت و دشواری را پشت سر گذاشتیم. جوانان و مردم ما با عزمی راسخ و استوار به این باور رسیدند که اگر برای خدا قدم بردارند، در مقابل دشمنان دین و اسلام، به یقین نصرت الهی تحقق خواهد یافت. این باور باید بزرگ داشته شود تا برای نسل فعلی و آیندگان باقی بماند.

در چهلمین سالگرد دفاع مقدس شاهد سخنان گهربار رهبر معظم انقلاب با موضوع تکریم و بزرگداشت رزمندگان و پیشکسوتان این عرصه بودیم. این طلیعه‌ای در سخنان معظم له بود و به واقعیتی درست و صحیح اشاره داشت که راه را برای همه مشخص کرد. این سخنان بار دیگر تاکید بر موضوعی داشت که خیلی از دوستان که از یادگاران و فرماندهان و مسئولان مملکتی هستند از آن غافلند یا فراموشش کرده‌اند. موضوعی که بیان و انتشار لحظه به لحظه رخداد‌های آن برای نسل امروز و فردا لازم و ضروری است.

این سخن مهم و بجا نباید به فراموشی سپرده شود و متولیان امر باید به هر نحو ممکن به اجرای آن همت گمارند. ایشان فرمودند «ما چه زمانی می‌توانیم اهمیت و عظمت رزمندگان را درست تشخیص بدهیم، آن وقتی که عظمت کار معلوم بشود. آن وقتی که عظمت عرصه و میدان را بتوانیم تشخیص بدهیم. آن وقت معلوم می‌شود آن‌هایی که رفتند در این میدان و کار کردند چه ارزشی دارند. عظمت میدان یعنی تعریف دفاع مقدس». حضرت آقا در بیانات خود به صورت مفصل به ابعاد این دفاع پرداختند. ایشان در بخشی اشاره کردند که کار‌های بسیار خوب و با ارزشی انجام گرفته، اما در عین حال کم است. ایشان گفتند «ادبیات دفاع مقدس یک گونه ادبی در قبال سایر ادبیات نیست. یعنی این جور نیست که ما ادبیات حماسی داریم، عشقی داریم، اجتماعی داریم، پلیسی داریم، یکی هم حالا مثلا دفاع مقدس، نه!

دفاع مقدس یک سرچشمه است، انواع و اقسام ادبیات را می‌شود از آن انتزاع کرد و استفاده کرد و از آن می‌جوشد. دفاع مقدس مثل یک چشمه جوشنده است که انواع و اقسام ادبیات را می‌شود خلق کرد. در آن می‌شود متن‌های عالی تاریخی، اجتماعی، سیاسی، عشقی و خانوادگی را از روی ادبیات دفاع مقدس و آنچه برای دفاع مقدس تولید می‌شود، ایجاد کرد. اما نکته مهم تولید متن است. ما احتیاج داریم به تولید متن. اگر متن خوب و فاخر تهیه شد، آن وقت نمایشنامه از روی آن درست می‌شود، فیلم سینمایی درست می‌شود، شعر درست می‌شود».

اکنون پرسش این است که چه شده ما در مقام کارگزاران این موضوع، به لایه‌های پنهان دفاع مقدس که هیچ، حتی به لایه‌های اولیه آن به صورت درست نپرداخته‌ایم؟ دفاعی که اهالی آن می‌توانند الگوی مناسب برای نسل امروز باشند، چرا درباره‌اش این قدر کم‌کاری شده، در حالی که همه‌مان مدیون آدم‌های آن هستیم؟ باید به کسانی که متولی امور فرهنگی و هنری هستند گوشزد کرد که شما باید ابزار و زیرساخت‌های این امر را مهیا کنید. به دنبال سود مادی کار نباشید، چون شما بزرگواران تغذیه معنوی نسل امروز جامعه را عهده‌دار هستید و باید برای رشد این نسل از همه چیز مایه بگذارید.

فکر نکنید که چون خود ما در گذشته بودیم و دیده‌ایم و می‌دانیم، دیگر احتیاجی نیست برای حفظ و ارائه و اشاعه این فرهنگ، به بهانه زمان‌بر و هزینه‌بر بودنش فعالیتی بکنیم. تا دیر نشده عجله کنیم تا دیگران تاریخ دفاع مقدس ما را به نام خود و با تحریف ثبت نکنند. مبادا آن جنگی که دیگران آن را بنویسند، جنگی نباشد که بچه‌های رزمنده ما برایش زحمت‌ها کشیده‌اند. شاید فردا دیگر ما نبودیم تا جوابگوی تحریفات باشیم.

انتهای پیام/ 112