گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ـ رحیم محمدی؛ پس از وقوع انقلاب صنعتی و گام نهادن کشور‌ها در راه صنعتی شدن، وسایل حمل و نقل نیز گام به گام رو به توسعه نهاد و سرعت جابه‌جایی‌ها افزایش یافت که ساخت هواپیما جهشی در این رابطه بود؛ البته حمل و نقل هوایی با مخاطراتی نیز همراه بود که موجب می‌شد به دلایل مختلف سوانح هوایی روی دهد و به دنبال آن، مسافران و سرنشینان هواپیما بر اثر سقوط هواپیما جان خود را از دست بدهند؛ بنابراین برای اینکه جان مسافران به خطر نیفتد، قوانین ایمنی وضع شد و بر این اساس، حفظ جان مسافران در الویت نخست پروازها قرار گرفت.
هرچند این موضوع موجب ایمنی پروازها شد، اما عده‌ای هم از آن برای رسیدن به اهداف شخصی و بعضاً گروهی سوء استفاده کردند؛ بدین صورت که با بردن سلاح و مواد منفجره به داخل هواپیما و تهدید کادر پروازی، خلبان را مجبور به قبول درخواست خود مبنی بر تغییر مسیر می‌کردند و بدین شکل اقدام به هواپیماربایی می‌کردند؛ لذا اولین اقدام برای هواپیماربایی در ۲۱ فوریه ۱۹۳۱ در کشور پرو و پس از آن در ۲۵ سپتامبر ۱۹۳۲ در برزیل رخ داد؛ در کشورمان نیز اولین مورد از این اقدام در سال ۱۳۴۹ اتفاق افتاد که این نشان می‌دهد هواپیماربایی از گذشته در جهان به‌عنوان یک هدف برای ربایندگان جهت رسیدن به خواسته‌های سیاسی، اجتماعی و اهداف تلافی‌جویانه مطرح بوده و ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده است؛ چرا که به دفعات، اقدام به هواپیماربایی در کشورمان صورت گرفته است؛ به‌عنوان مثال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی سه هواپیماربایی در ماه‌های خرداد، مهر و آبان سال ۱۳۴۹ با اهداف سیاسی انجام شد و بعد از پیروزی انقلاب نیز ایران به دفعات مورد تهدید هواپیماربا‌ها قرار گرفت.
در این رابطه، اولین مورد در ۱۵ تیر ۱۳۶۲ با ربایش بویینگ ۷۴۷ در مسیر پروازی شیراز به تهران صورت گرفت که با این اقدام هواپیماربا‌ها ابتدا هواپیما را به کویت و سپس از آنجا به فرانسه بردند و در آنجا پس از اقدام دولت فرانسه مبنی بر اعطای پناهندگی به ربایندگان و تسلیم شدن آنان، هواپیما و مسافران، پس از سه روز به ایران بازگشتند؛ بعد از این اقدام ۱۴ مورد دیگر نیز در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران رخ داد؛ البته شش مورد هواپیماربایی طی سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۷ هم به مقصد کشور ایران انجام شد که به واسطه آن، ربایندگان با انتقال هواپیمای دیگر کشور‌ها به ایران، در پی دستیابی به اهداف خود بودند.
اقدام ربایندگان هواپیما بعد از انقلاب، موجب شد تا امام خمینی (ره) به‌عنوان فرمانده کل قوا در پنجم دی ۱۳۶۳، با صدور حکمی فرمان حفاظت از هواپیما‌های مسافربری را به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی صادر کردند؛ این فرمان در سال ۱۳۶۷ بار دیگر از سوی ایشان نه‌تنها تایید شد، بلکه به فرمانده کل سپاه نیز تأکید کردند «در صورت ربوده شدن هواپیمائی، سپاه مسئول می‌باشد».
تأکید امام (ره) بر مسئول بودن سپاه در حفاظت از پروازها باعث شد تا از سال ۱۳۶۷ تاکنون هیچ مورد موفقی برای هواپیماربایی نه‌تنها در کشورمان رخ ندهد، بلکه طی این مدت بیش از ۱۲۰ مورد اقدام به هواپیماربایی و مداخلات غیرقانونی در آسمان و روی زمین کشف و خنثی شده و به دنبال آن، عوامل خرابکار نیز توسط نیروهای امنیتی سپاه حفاظت هواپیمایی بازداشت شده‌اند. این سپاه تاکنون ۷۷ شهید را تقدیم انقلاب اسلامی کرده که از این تعداد، ۴۰ شهید مربوط به حضور پاسداران حفاظت هواپیمایی در سنگر دفاع مقدس است.
اهمیت و سختی کار این عزیزان زمانی مشخص می‌شود که بدانیم برقراری امنیت همه پروازهای شرکت‌های داخلی با سپاه حفاظت هواپیمایی است؛ البته شرکت‌های خارجی طبق دستورالعمل ،خودشان گارد امنیت پرواز دارند و سپاه فقط مسافران را چک امنیتی و اسکورت می‌کند؛ از سوی دیگر بنا به تشخیص ستاد کل نیروهای مسلح، از ۱۸ شرکت هواپیمایی فعال در صنعت هواپیمایی سه شرکت مربوط به نیروهای مسلح مستثنی از حضور گارد امنیت پرواز سپاه هستند و مأموریت برقراری امنیت داخل هواپیما‌های این سه شرکت هواپیمایی به عهده بخشی از حفاظت اطلاعات ارتش است.
در عرصه امنیت زمینی نیز سپاه با ۶۷ یگان به گستردگی جغرافیای کشور حضور دارد؛ به عبارت دیگر، نیروهای سپاه حفاظت هواپیمایی در ۵۳ فرودگاه با مالکیت شرکت فرودگاه‌های کشور ذیل وزارت راه حتی فرودگاه‌های اختصاصی مناطق آزاد کیش، قشم و سایر مناطق آزاد، وزارت نفت و فرودگاه‌های دو منظوره جاسک، دزفول، چابهار ارتش، این ۶۷ یگان گسترش یافته‌اند.
انتهای پیام/ 231
