قاسم بن الحسن

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس ـ رحیم محمدی؛ زمانی که جنگی بین‌المللی علیه نظام تازه شکل گرفتۀ جمهوری اسلامی ایران در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ آغاز شد، خیل عظیمی از مردان این کشور عزم خود را جزم کردند تا در صحنه‌های نبرد نابرابر با دشمن متجاوز حضور یابند، این دشمن تا بن دندان مسلح را با شکست مواجه سازند و درسی فراموش‌ناشدنی به این متجاوز به خاک و میهن اسلامی ایران و نیز حامیان منطقه‌ای و بین‌المللی آن بدهند.

این حضور میلیونی رزمندگان در طی هشت سال دفاع مقدس باعث شد بسیاری از مردان خوب و با ایمان این سرزمین سر در راهی که انتخاب کرده بودند، بدهند و جان عزیز خود را فدای عزت، آبرو و شرف این سرزمین کنند؛ به همین دلیل بیش از ۲۰۰ هزار تن از رزمندگان غیور اسلام در دوران جنگ تحمیلی جان خود را در طبق اخلاص نهادند و به شهادت رسیدند.

شهدایی که هر یک از آن‌ها می‌توانند الگو و سرمشقی برای همگان از نوجوانان تا کهنسالان باشند؛ زیرا در آن دوران با عظمت و فراموش‌ناشدنی، رزمندگانی را داشتیم که با داشتن ۱۳ سال سن همچون شهیدان «حسین فهمیده» و «مرحمت بالازاده» پای در میدان سخت جنگ نهادند و مانند قاسم بن الحسن (ع) برای دفاع از ولایت و اسلام به شهادت رسیدند و یا کسانی که همانند حبیب بن مظاهر در دفاع از حق، جان عزیز خود را فدا کردند.

شرایطی که در آن زمان حکم‌فرما بود، باعث شد تا هر کس در هر حرفه و شغل و جایگاه اجتماعی که قرار داشت، در جبهه‌های حق علیه باطل حضور یابد، بلکه بتواند دِین خود را به اسلام و میهن اسلامی ادا کند؛ یکی از کسانی که در این مسیر نورانی گام نهاد، «غلامحسین افشردی» بود که به حرفۀ خبرنگاری اشتغال داشت.

افشردی به عنوان روزنامه‌نگار در روزنامه جمهوری اسلامی ایران قلم می‌زد و حتی بنا بر دعوت سازمان ملل سفری به لبنان و اردن انجام می‌دهد و از مشاهدات خود گزارشی تحلیلی از وضعیت بد مسلمانان این دو کشور منتشر می‌کند؛ اما زمانی که احساس کرد که در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بهتر می‌تواند خدمت کند، راهی سپاه شد و در اوایل ۱۳۵۹ به استخدام این نهاد انقلابی درآمد و با ورود به واحد اطاعات سپاه، نام مستعار «باقری» را برای خود برگزید.

زمانی هم که جنگ تحمیلی علیه ایران آغاز شد، رهسپار مناطق عملیاتی جنوب شد و واحد اطلاعات و عملیات سپاه را بنا نهاد و با تجربه به دست آمده در سفر به لبنان و اردن اقدام به کشیدن «کالک» و نقشه‌های نظامی کرد؛ به نحوی که همگان اذعان دارند وی در اطلاعات و عملیات نابغه بود.

قدرت و درک بالای افشردی از شرایط صحنه‌های نبرد باعث شد تا وی پس از مجروح شدن «سید یحیی صفوی» در عملیات «فرمانده معظم کل قوا»، هدایت عملیات را برعهده بگیرد و بعد از آن در عملیات شکست حصر آبادان فرماندهی محور دارخوین و جاده ماهشهر را بر عهده داشت و در زمان عملیات‌های فتح‌المبین، بیت‌المقدس و رمضان، فرماندهی قرارگاه نصر را عهده‌دار بود.

البته پس از عملیات رمضان به واسطه موفقیت در هدایت نیرو‌ها، فرمانده وقت کل سپاه وی را به فرماندهی قرارگاه کربلا و سپس جانشینی فرمانده نیروی زمینی سپاه منصوب کرد و در این سِمت هنگامی که در منطقه عمومی فکه به همراه تعدادی دیگر از فرماندهان سپاه مشغول شناسایی جهت انجام عملیات والفجر مقدماتی بود، براثر اصابت ترکش گلوله خمپاره در ۹ بهمن ۱۳۶۱ به شهادت رسید.

شهید افشردی که پایه‌گذار اطلاعات عملیات در سپاه است، هدایت نیرو‌ها را با استفاده از تجربیات عملیات‌های گذشته انجام می‌داد و بعد‌ها روشی که این شهید سرافراز در دفاع مقدس برای مقابله با دشمن بعثی انتخاب کرده بود، موجب تدوین نظام دفاعی نیرو‌های مسلح کشورمان شد؛ زیرا بر اساس آنچه فرمانده کل سپاه در دوران دفاع مقدس مطرح کرده «با کمک این نظام دفاعی یک ارتش انقلابی ساخته شد، ارتش کلاسیک و قدیمی ایران متحول شد، تمامی سرزمین‌های اشغالی آزاد گردید و جنگ با یک پیروزی سیاسی (قطعنامه ۵۹۸) به پایان رسید».

انتهای پیام/ 231

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس ـ رحیم محمدی؛ زمانی که جنگی بین‌المللی علیه نظام تازه شکل گرفتۀ جمهوری اسلامی ایران در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ آغاز شد، خیل عظیمی از مردان این کشور عزم خود را جزم کردند تا در صحنه‌های نبرد نابرابر با دشمن متجاوز حضور یابند، این دشمن تا بن دندان مسلح را با شکست مواجه سازند و درسی فراموش‌ناشدنی به این متجاوز به خاک و میهن اسلامی ایران و نیز حامیان منطقه‌ای و بین‌المللی آن بدهند.

این حضور میلیونی رزمندگان در طی هشت سال دفاع مقدس باعث شد بسیاری از مردان خوب و با ایمان این سرزمین سر در راهی که انتخاب کرده بودند، بدهند و جان عزیز خود را فدای عزت، آبرو و شرف این سرزمین کنند؛ به همین دلیل بیش از ۲۰۰ هزار تن از رزمندگان غیور اسلام در دوران جنگ تحمیلی جان خود را در طبق اخلاص نهادند و به شهادت رسیدند.

شهدایی که هر یک از آن‌ها می‌توانند الگو و سرمشقی برای همگان از نوجوانان تا کهنسالان باشند؛ زیرا در آن دوران با عظمت و فراموش‌ناشدنی، رزمندگانی را داشتیم که با داشتن ۱۳ سال سن همچون شهیدان «حسین فهمیده» و «مرحمت بالازاده» پای در میدان سخت جنگ نهادند و مانند قاسم بن الحسن (ع) برای دفاع از ولایت و اسلام به شهادت رسیدند و یا کسانی که همانند حبیب بن مظاهر در دفاع از حق، جان عزیز خود را فدا کردند.

شرایطی که در آن زمان حکم‌فرما بود، باعث شد تا هر کس در هر حرفه و شغل و جایگاه اجتماعی که قرار داشت، در جبهه‌های حق علیه باطل حضور یابد، بلکه بتواند دِین خود را به اسلام و میهن اسلامی ادا کند؛ یکی از کسانی که در این مسیر نورانی گام نهاد، «غلامحسین افشردی» بود که به حرفۀ خبرنگاری اشتغال داشت.

افشردی به عنوان روزنامه‌نگار در روزنامه جمهوری اسلامی ایران قلم می‌زد و حتی بنا بر دعوت سازمان ملل سفری به لبنان و اردن انجام می‌دهد و از مشاهدات خود گزارشی تحلیلی از وضعیت بد مسلمانان این دو کشور منتشر می‌کند؛ اما زمانی که احساس کرد که در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بهتر می‌تواند خدمت کند، راهی سپاه شد و در اوایل ۱۳۵۹ به استخدام این نهاد انقلابی درآمد و با ورود به واحد اطاعات سپاه، نام مستعار «باقری» را برای خود برگزید.

زمانی هم که جنگ تحمیلی علیه ایران آغاز شد، رهسپار مناطق عملیاتی جنوب شد و واحد اطلاعات و عملیات سپاه را بنا نهاد و با تجربه به دست آمده در سفر به لبنان و اردن اقدام به کشیدن «کالک» و نقشه‌های نظامی کرد؛ به نحوی که همگان اذعان دارند وی در اطلاعات و عملیات نابغه بود.

قدرت و درک بالای افشردی از شرایط صحنه‌های نبرد باعث شد تا وی پس از مجروح شدن «سید یحیی صفوی» در عملیات «فرمانده معظم کل قوا»، هدایت عملیات را برعهده بگیرد و بعد از آن در عملیات شکست حصر آبادان فرماندهی محور دارخوین و جاده ماهشهر را بر عهده داشت و در زمان عملیات‌های فتح‌المبین، بیت‌المقدس و رمضان، فرماندهی قرارگاه نصر را عهده‌دار بود.

البته پس از عملیات رمضان به واسطه موفقیت در هدایت نیرو‌ها، فرمانده وقت کل سپاه وی را به فرماندهی قرارگاه کربلا و سپس جانشینی فرمانده نیروی زمینی سپاه منصوب کرد و در این سِمت هنگامی که در منطقه عمومی فکه به همراه تعدادی دیگر از فرماندهان سپاه مشغول شناسایی جهت انجام عملیات والفجر مقدماتی بود، براثر اصابت ترکش گلوله خمپاره در ۹ بهمن ۱۳۶۱ به شهادت رسید.

شهید افشردی که پایه‌گذار اطلاعات عملیات در سپاه است، هدایت نیرو‌ها را با استفاده از تجربیات عملیات‌های گذشته انجام می‌داد و بعد‌ها روشی که این شهید سرافراز در دفاع مقدس برای مقابله با دشمن بعثی انتخاب کرده بود، موجب تدوین نظام دفاعی نیرو‌های مسلح کشورمان شد؛ زیرا بر اساس آنچه فرمانده کل سپاه در دوران دفاع مقدس مطرح کرده «با کمک این نظام دفاعی یک ارتش انقلابی ساخته شد، ارتش کلاسیک و قدیمی ایران متحول شد، تمامی سرزمین‌های اشغالی آزاد گردید و جنگ با یک پیروزی سیاسی (قطعنامه ۵۹۸) به پایان رسید».

انتهای پیام/ 231

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ واقعه کربلا در سال ۶۱ هجری قمری تنها یک اتفاق تاریخی نیست که آن را برای گذران وقت مطالعه کرد، این حادثه عظیم مانند رودی حیات‌بخش تا همیشه جریان دارد و به همه آزادی‌خواهان زندگی می‌بخشد. حادثه کربلا را باید مطالعه کرد و از آن عبرت گرفت.

در مطالعه حادثه کربلا با شخصیت‌های پرشماری برمی‌خوریم که هر یک می‌تواند درسی برای ما باشد، از یزید بن معاویه به عنوان منفورترین نام در حادثه کربلا تا حبیب بن مظاهر بزرگترین فدایی امام حسین علیه‌السلام. به مناسبت ایام ماه محرم روایت‌هایی از حادثه کربلا از کتاب «سلیمان کربلا» منتشر می‌شود که قسمت پنجم آن را در ادامه می‌خوانید:

اِنْ تُنْکرُونى فَاَنَا اْبنُ اْلحَسَنِ

در این حال قاسم بن حسن (ع) به عزم جهاد قدم به‌سوی معرکه نهاد، چون حسین (ع) نظرش بر فرزند برادر افتاد که جان گرامى در کف دست نهاده و آهنگ میدان کرده، پیش شد و دست به گردن قاسم (ع) درآورد و او را در برکشید و هر دوچندان بگریستند که نزدیک بود مدهوش شوند، قاسم (ع) به زبان ابتهال و تضرع رخصت میدان طلبید، حضرت اجازه نداد.

آن جوان آ‌ن‌قدر گریست و دست و پاى عم خویش را چندان بوسید تا اذن حاصل کرد، چون رخصت گرفت به میدان آمد درحالی‌که اشک بر از چمانش جارى بود و صورتش، چون پاره ماه می‌درخشید، پیراهن و ازارى در برداشت و نَعْلَینى در پای داشت که بند یکى از آن‌ها گسیخته شده بود. در مقابل دشمنان ایستاد و این رجز خواند:

اِنْ تُنْکرُونى فَاَنَا اْبنُ اْلحَسَنِ
سِبْطِ النَّبِىِّ الْمُصْطَفَى اْلمؤتَمَنِ
هذا حُسَیْنٌ کَالاْسیِر اْلمُرْتَهَنِ
بَیْنَ اُناسٍ لا سُقُوا صَوْبَ الْمَزَنِ

و کارزار سختى کرد عمرو بن سعد اَزدى گفت: «به خدا سوگند که من بر این پسر حمله مى‌کنم و او را به قتل مى‌رسانم.»

حمید بن مسلم گفت: «سبحان‌الله این چه اراده‌ای است که کرده‎اى؟ همین جماعت که او را احاطه کرده‌‎اند براى کشتنش کافی است، دیگر تو را چه لازم است که خود را در خون او شریک کنى؟»

عمرو بن سعد گفت: «به خدا قسم که از این اندیشه برنگردم.»

پس اسب برانگیخت و رو برنگردانید تا آنگاه‌که شمشیرى بر فرق قاسم (ع) زد و سر او را شکافت. پس قاسم (ع) با صورت بر روى زمین افتاد و فریاد برداشت: «یا عماه.».

چون صداى قاسم (ع) به حسین (ع) رسید مانند عقابى که از بلندى به زیر آید صف دشمنان را شکافت و مانند شیر غضبان حمله کرد تا به عمرو بن سعد قاتل قاسم (ع) رسید و تیغى حواله وی کرد، عمرو دست خود را پیش‌داد که همان دم دستش از مرفق جدا شد پس فریاد بلندی کرد. لشکر کوفه که چنین دیدند به یک‌باره حمله آوردند تا مگر عمرو بن سعد را از دست حسین (ع) رها کنند. همین‌که هجوم آوردند بدن او پا مال سم ستوران شد و جان داد.

چون گردوغبار معرکه فرونشست دیدند حسین (ع) بالاى سر قاسم (ع) نشسته و آن جوان از شدت درد پاى بر زمین مى‌ساید در حال حسین (ع) به برادرزاده خود فرمود: «سوگند به خداى که دشوار است بر عم تو که او را بخوانى و نتواند اجابت کند و اگر اجابت کند نتواند یاریت کند و اگر یاری کند تو را سودى نبخشد، دور باشند از رحمت خدا جماعتى که تو را کشتند.»

آنگاه قاسم (ع) را از خاک برداشت و در برکشید و سینه او را به سینه خود چسبانید و درحالی‌که پاهاى آن کشته تیغ ستم بر زمین کشیده مى‌شد به‌سوی دارالحرب روان شد. پس او را نزد على‌اکبر (ع) در میان کشتگان اهل بیت (ع) جاى داد.

آن‌گاه عرض کرد: «بارال‌ها تو آگاهى که این جماعت ما را دعوت کردند که یارى ما کنند اکنون دست از نصرت ما برداشته و با دشمن ما یار شدند، اى داور دادخواه این جماعت را نابود ساز و ایشان را هلاک و پراکنده کن و یک تن از ایشان را باقى مگذار و مغفرت و آمرزش خود را هرگز شامل حال ایشان مگردان.»

منبع: «سلیمان کربلا» رسول حسنی

ادامه دارد…