قتلگاه

.
.
.

از قولِ منِ خسته به ارباب بگویید

جز عشقِ تو عشقی به دلم جاشدنی نیست

ما دو پیاله ایم که لبریز باده ایم
این دو پیاله را به ملک هم نداده ایم

تا وقت می کنیم حسینیه می رویم
ما سالهاست شیعه گریان جاده ایم

با هر سلام صبح به آقای بی کفن
انگار روبروی حرم ایستاده ایم

با رعیتی خانه ارباب با وفا
احساس می کنیم که ارباب زاده ایم

شکر خدا که نان شب ما حسین شد
ممنون لطف مادر این خانواده ایم

بال ملائکه است که ما را می آورد
یعنی سواره ایم اگر پیاده ایم

داریم با “حسین، حسین” پیر می شویم
خوشحال از این جوانی از دست داده ایم

علی اکبر لطیفیان