به گزارش مجاهدت از مشرق، شهریور سال گذشته گزارش قتل یک مادر و دختر ۲ ساله‌اش در خانه‌ای واقع در ورامین به پلیس اعلام شد. در نخستین گام از تحقیقات با بررسی فیلم دوربین‌های مداربسته محل مشخص شد شوهر زن جوان آخرین کسی بوده که از خانه‌اش خارج شده است بنابراین مرد جوان دستگیر شد و خیلی زود به قتل همسر و دخترش اعتراف کرد.
وقتی متهم در دادگاه پای میز محاکمه ایستاد گفت: همسرم دختر عمویم هم بود یک سال قبل از قتل پولی به برادرزنم قرض دادم و قرار شد دوماه بعد آن را برگرداند. اما هربار بهانه‌ای می‌آورد و برای پس دادن بدهی‌اش مدام امروز و فردا می‌کرد. همین موضوع باعث شده بود بین من و همسرم هم اختلاف شدیدی به وجود آید همسرم همیشه طرف برادرش را می‌گرفت و به من می‌گفت حق نداری به او توهین کنی. روز حادثه وقتی به خانه رفتم سر همین موضوع دوباره با هم دعوا کردیم و او با من قهر کرد.
چند ساعت بعد از او خواستم برایم آب و چای بیاورد اما توجهی نکرد من که اعصابم به هم ریخته بود از کوره در رفتم و به سمتش حمله کردم و بعد هم با کارد آشپزخانه چند ضربه به شکم، پهلو و گردنش زدم.همان موقع فرزند دو ساله‌ام از خواب بیدار شد و شروع به گریه کرد. از شدت ناراحتی دیوانه شده بودم برای اینکه صدایش را قطع کنم یک ضربه هم به او زدم و بعد هم دخترم را کشتم نمی‌دانستم چه کار می‌کنم با عجله فرش خانه را روی جسد آنها انداختم و از خانه خارج شدم. وقتی قاضی از متهم پرسید چرا دخترت را کشتی گفت: چون دیگر مادر نداشت و من هم به زندان می‌افتادم بنابراین نمی‌خواستم او زیر دست خانواده مادرش بزرگ شود.
با توجه به حرف‌های متهم قضات او را برای تأیید سلامت عقلی به کمیسیون پزشکی قانونی معرفی کردند. وقتی کارشناسان پزشکی قانونی سلامت روانی وی را تأیید کرده و اعلام کردند این مرد هنگام ارتکاب جرم جنون نداشته است وی بار دیگر در شعبه ۱۳دادگاه کیفری یک استان تهران از خود دفاع کرد. اما قبل از این جلسه دادگاه توانست رضایت پدر زنش را که عمویش بود جلب کند. پدر متهم نیز که به عنوان ولی دم نوه‌اش محسوب می‌شد بابت نوه‌اش رضایت بی‌قید و شرط خود را اعلام کرده بود. به این ترتیب متهم از جنبه عمومی جرم از خود دفاع کرد.
در جلسه دادگاه
در این جلسه متهم گفت: من قبل از درگیری با همسرم قرص مصرف کرده بودم و حال طبیعی نداشتم. باور کنید تحت تأثیر مصرف قرص همسرم را کشتم. خودم هم نمی‌دانم چرا فرزندم را کشتم و حالا پشیمان هستم. می‌دانم اشتباه کرده‌ام و از قضات دادگاه طلب بخشش دارم. در پایان جلسه قضات وارد شور شدند تا برای متهم رأی صادر کنند.
