كم‌تحركي

به گزارش مجاهدت از مشرق، مجموعه شواهد در مورد اثرات منفی نشستن در تمام طول روز بر سلامتی همچنان در حال افزایش است و با این موضوع ایده‌های جدیدی در مورد اینکه چگونه مردم می‌توانند خطرات را مدیریت کنند به دست می‌آید.

یک مطالعه جدید به بررسی اثرات متابولیکی بیدار شدن برای یک ورزش کوتاه مدت مانند دو دقیقه پیاده روی پرداخته است و نشان داده است که می‌تواند پردازش قند را بعد از غذا بهبود بخشد و به حفظ توده عضلانی و کیفیت کمک کند.

این مطالعه که توسط محققان دانشگاه تورنتو کانادا انجام شد ، بر یکی از تأثیرات بی‌تحرکی در سلامتی تمرکز داشت ، که از دست دادن توده عضلانی و کیفیت آن است.

این نظریه بر عملکرد پروتئین‌های میوفیبریلار متمرکز است ، که بدن آن‌ها را از اسیدهای آمینه تشکیل می‌دهد و اجزای کلیدی عضله اسکلتی هستند و تقریباً سه چهارم کل پروتئین‌های ماهیچه‌ای بدن انسان را تشکیل می‌دهند.

تحقیقات قبلی توسط این گروه نشان داده بود که دوره‌های طولانی نشستن می‌تواند توانایی بدن در فیلتر کردن قندها از خون را بعد از غذا، مختل کند و دوره‌های ورزشی متقاطع در دوره‌های طولانی نشستن می‌تواند به تنظیم قند خون کمک کند.

محققان اکنون درصدد بررسی تاثیرات نشستن بر توانایی بدن در استفاده از اسیدهای آمینه غذایی برای سنتز پروتئین‌های میوفیبریلار و در نهایت حفظ توده عضلانی خود هستند.

دانیل مور ، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: این مطلب برای اطمینان از اینکه بدن دارای کمیت و کیفیت مناسب عضله است ، بسیار مهم است.

در این مطالعه ۱۲ نفر انتخاب شدند که مجبور شدند برای مدت طولانی بیش از هفت ساعت بنشینند و برخی از افراد هر ۳۰ دقیقه یک بار برای یک دور کوتاه پیاده روی یا چمباتمه زدن با وزن بدن، نشستن را قطع کردند.

دانشمندان دریافتند کسانی که به طور منظم برای مدتی به عنوان فعالیت بدنی، می‌پرند، توانایی بیشتری در استفاده از اسیدهای آمینه موجود در غذا برای سنتز پروتئین‌های میوفیبریلار دارند.

دانشمندان این جهش‌های کوتاه ورزشی را به عنوان “میان وعده” در فعالیت توصیف می‌کنند و می‌نویسند که تفاوت آن‌ها در ترویج استفاده از اسیدهای آمینه غذایی برای سنتز پروتئین “متوسط ​​تا زیاد” بود.
این اتفاق مهم است، زیرا دوره‌های طولانی مدت با فعالیت کم عضلانی ، از نشستن ، پوشیدن یا استراحت در رختخواب ، با از دست دادن توده عضلانی همراه است که به موازات یا به دلیل ناتوانی عضله ما در ساخت پروتئین‌های جدید، بعد از غذا خوردن رخ می‌دهد.

مور گفت: نتایج ما اهمیت شکستن دوره‌های بی‌تحرکی طولانی‌مدت را با میان‌وعده‌های فعالیت مختصر نشان می‌دهد.

ما معتقدیم که آن‌ها همچنین تاکید می‌کنند ، حرکت بعد از غذا خوردن، می‌تواند تغذیه ما را بهتر کند و باعث می‌شود که اسیدهای آمینه رژیمی بیشتر از وعده‌های غذایی کوچکتر یا انواع پروتئین با کیفیت پایین‌تر به طور موثرتری استفاده شود.