مادر شهیدان

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از قزوین، حاجیه خانم «فاطمه محمدخانی» مادر گرانقدر شهیدان سرافراز قربانعلی و محمد محمدخانی دار فانی را وداع گفت و به فرزندان شهیدش پیوست.

پیکر پاک و مطهر این مادر گرانقدر شهید فردا پنج‌شنبه بیست و هفتم دی ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۱ صبح از مقابل منزلش در شهرک آراسنج از توابع شهرستان بوئین‌زهرا تشییع و در جوار گلزار شهدای این شهرک به خاک سپرده می‌شود.

گفتنی هست شهید قربانعلی محمدخانی، پنجم مهر ۱۳۳۹ در آراسنج از توابع شهرستان بوئین‌زهرا به دنیا آمد، پدرش نبی‌الله، کشاورز بود و مادرش فاطمه نام داشت. 

این شهید گرانقدر که تا دوم راهنمایی درس خواند، به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت، بیستم اردیبهشت ۱۳۶۱ در خرمشهر بر اثر اصابت ترکش سر، شهید شد و مزار او در گلزار شهدای زادگاهش قرار دارد. 

همچنین برادرش، شهید محمد محمدخانی، یکم شهریور ۱۳۴۹ در آراسنج به دنیا آمد، تا پایان دوره راهنمایی درس خواند و از سوی بسیج در جبهه حضور یافت.

این شهید والامقام دهم تیر ۱۳۶۵ در‌ام‌الرصاص عراق به شهادت رسید، پیکرش مدت‌ها در منطقه برجا ماند و سال ۱۳۷۶ پس از تفحص در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حاجیه خانم «مریم آبادیان» مادر شهیدان «بهزاد و علیرضا جعفری‌نژاد مرادراسته کناری» در فانی را وداع گفت و به فرزندان شهید خود پیوست.

مراسم تشییع پیکر این مادر شهیدان، امروز (چهارشنبه) از مقابل مسجد علی بن ابی طالب (ع) واقع در خیابان خاوران برگزار شد و پیکر وی در بهشت‌زهرا (س) آرام گرفت.

شهید «بهزاد جعفری‌نژاد مرادراسته کناری» متولد یکم دی سال ۱۳۴۲ در تهران بود که تا اول متوسطه درس خواندبا شروع جنگ تحمیلی، به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت، تا این‌که سرانجام هجدهم اسفند سال ۱۳۶۰ در سرپل‌ذهاب به شهادت رسید.

همچنین شهید «علیرضا جعفری‌نژاد مرادراسته کناری» نیز متولد ۲۱ شهریور سال ۱۳۴۹ در تهران بود که تا سوم راهنمایی درس خوانده و با شروع جنگ تحمیلی، به‌عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت، تا این‌که سرانجام سیزدهم بهمن سال ۱۳۶۵ در شلمچه به شهادت رسید.

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: آن‌روز که با شهید سید مرتضی آوینی مصاحبه کرد، تنها یکی از فرزندانش یعنی «داوود» به شهادت رسیده بود؛ اما بعد از داوود، فرزندان دیگرش یعنی «رسول» و «علیرضا» نیز به شهادت رسیدند؛ چراکه مادر شهیدان «خالقی‌پور»، تنها به قربانی شدن یک فرزند خویش در راه خدا راضی نبود؛ بلکه معتقد بود: «کاش به تعداد تار‌های مویم پسر داشتم و در این راه قربانی می‌کردم»؛ این قضه مادران سرافراز این سرزمین هست که اسماعیل‌های خود را یک‌به‌یک به مسلخ عشق می‌فرستند و هرگز از کرده خود پشیمان نمی‌شوند؛ تا جایی که حسرت می‌خورند که ای کاش فرزندان دیگری نیز داشتند و آن‌ها را در راه خدا فدا می‌کردند.

حاجیه خانم «فروغ منهی» مادر شهیدان «داوود، رسول و علیرضا خالقی‌پور» سال‌ها بعد از مصاحبه‌اش با شهید آوینی گفت که پس از بیان این جمله، اشک از چشمان او جاری شد و من بعدها فهمیدم که وی سید شهیدان اهل قلم، شهید سید مرتضی آوینی هست.

– شما با این‌که یک فرزندتان شهید شده هست و وظیفه خود را نسبت به انقلاب انجام داده‌اید، باز هم فرزند دیگر خود را به جبهه فرستادید؟

هنوز وظیفه‌ام را انجام ندادم؛ سه فرزندم هم دارم که این‌ها هم باید در راه اسلام، ان‌شاءالله قربانی شوند؛ اگر با خون خود می‌خواهند اسلام را آبیاری کنند، اگر با وجود خود می‌توانند، آن را هم خدا می‌داند. چه خوب گفت مادر شهیدان زین‌الدین که مادر ۲ شهید بود، مادر فرمانده شهید لشکر علی‌بن‌ابی‌طالب (ع)، که فرمودند کاش به تعداد تمامی رگ‌های بدنم پسر داشتم و در این راه قربانی می‌کردم؛ من هم پی گفته آن مادر را می‌گیرم  و می‌گویم کاش به تعداد تار‌های مویم پسر داشتم و در این راه قربانی می‌کردم؛ چه شیرین و چه باصفاست؛ این را با تمام وجودم می‌گویم. اگر تکه‌تکه بچه‌هایم را هم نیاورند، راضی‌ام به رضای خدا؛ وقتی که با خدا معامله کردم، دیگر کاری ندارم که جنازه‌اش بیاید یا نیاید.

– مادر جان! شما چه صحبتی دارید با خانواده‌هایی که می‌توانند فرزندان و همسران خود را به جبهه‌ها بفرستند و جنگ را یاری کنند؟

الحمدلله رب العالمین ما به تعداد زیادی رزمنده داریم، خانواده‌ها همه آگاهند و بچه‌های خود را پشت‌سر هم، با عشق و علاقه می‌فرستند به جبهه؛ خدا آن‌روز را نیاورد که با زور بچه‌های کسی را به جبهه بفرستند. وقتی دیروز من پایگاه ابوذر بودم، یک فرم از دست یک رزمنده مامور می‌آمد بیرون هزار دست می‌آمد تا آن فرم را بگیرد؛ این همه ما رزمنده داریم، احتیاجی نداریم به گفتار من کمینه که به خواهر‌ها یا مادر‌ها حرفی بزنم؛ همه آن‌ها آگاه و عاقل هستند.

– شما خودتان پشت جبهه برای یاری رزمندگان چه می‌کنید؟

هفت سال هست، هشت سال هست که جنگ شروع شده هست؛ همیشه یا یکی‌دوتا رزمنده در جبهه داشتم، خدا را شکر می‌کنم، اگر سفره‌ای باز کنم و بچه‌هایم و خانواده دور سفره بشینند، از خدا خجالت می‌کشم؛ پیش وجدانم ناراحتم، همیشه در جبهه رزمنده داشتم، خودم هم از روز اول تا امروز، آن‌چیزی که از دستم بریباید، هرطوری که شما بفرمایید اگر خدمتی جایی باشد، بنده آن‌جا برای خدمت‌گذاری حاضرم.

انتهای پیام/ 113