وحدت حوزه و دانشگاه یک فرآیند دوطرفه است
«فریبرز پیرو» مسئول سازمان بسیج اساتید استان کرمانشاه در گفتگو با خبرنگار دفاعپرس، ضمن گرامیداشت ۲۷ آذرماه، اظهار داشت: نامگذاری این روز به تلاشها و مجاهدتهای شهید آیتالله دکتر محمد مفتح بازمیگردد؛ شخصیتی که نقش برجستهای در شکلگیری و تقویت پیوند میان حوزههای علمیه و دانشگاهها ایفا کرد.
وی افزود: در سال ۱۳۵۷ و در سالگرد شهادت مرحوم مصطفی خمینی (ره)، شهید مفتح نخستین همایش رسمی وحدت حوزه و دانشگاه را در دانشکده الهیات دانشگاه تهران برگزار کرد. یک سال بعد، ایشان در ۲۷ آذر ۱۳۵۸ به شهادت رسید و با تدبیر حضرت امام خمینی (ره)، به پاس تلاشهای مؤثر این شهید بزرگوار، این روز به عنوان «روز وحدت حوزه و دانشگاه» نامگذاری شد.
مسئول سازمان بسیج اساتید استان کرمانشاه گفت: وقتی از وحدت سخن میگوییم، باید به این باور برسیم که جامعه برای بقا و پویایی خود نیازمند انسجام اجتماعی هست. این انسجام از طریق تعامل و همکاری سازنده نهادهای اجتماعی شکل میگیرد. در این میان، وحدت میان نخبگان و بهویژه دو نهاد علمی و معرفتیِ حوزه و دانشگاه، اهمیتی دوچندان دارد؛ چرا که تأثیر مستقیم آن بر پیوستگی یا گسست اجتماعی غیرقابل انکار هست.
وی خاطرنشان کرد: از این منظر، تدبیر حضرت امام خمینی (ره) برای وحدت حوزه و دانشگاه، صرفاً یک تصمیم نمادین نبود، بلکه راهبردی عمیق برای انسجامبخشی به جامعه به شمار میرفت. وحدت حوزه و دانشگاه نه یک شعار سیاسی هست و نه یک دستور کار اداری محدود به همایشهای سالانه؛ بلکه پروژهای حیاتی و تمدنی هست که هدف آن همافزایی میان دو منبع اصلی تولید معنا در جامعه ایرانی، یعنی علم و دین، هست.
پیرو تصریح کرد: هرچه این دو نهاد همافزاتر عمل کنند، نتیجه آن تقویت انسجام اجتماعی و فرهنگی خواهد بود. این وحدت، نوعی همنشینی سازنده هست که هم سرمایه معرفتی و هم سرمایه فرهنگی جامعه را ارتقا میدهد. منظور از وحدت، صرفاً تعامل فردی میان اساتید و طلاب نیست؛ بلکه سخن از بنیانی برای هویت علمی بومی و مستقل در جامعه معاصر هست که میتواند آثار مثبت و ماندگاری برای جامعه ایرانی ـ اسلامی به همراه داشته باشد.
وی افزود: ایده وحدت حوزه و دانشگاه ریشه در یک تجربه تاریخی دارد. در حدود دو قرن گذشته، از عصر مشروطه تا پیش از انقلاب اسلامی، شکافهایی میان نخبگان دینی و دانشگاهی وجود داشت. گاه این دو نهاد در تعارض و گاه در تعامل بودند، اما نتیجه این گسستها، بروز دوگانگیهای هویتی و فرهنگی در جامعه بود.
پیرو گفت: در دوران قاجار و پهلوی، اجرای الگوهای وارداتی بدون پیوند با هویت دینی و فرهنگی جامعه، این شکاف را عمیقتر کرد. اما انقلاب اسلامی با تلفیق هویت دینی و علمی، بستری فراهم ساخت تا حوزه و دانشگاه در عین استقلال، در یک مسیر و با یک هدف مشترک حرکت کنند و نقش مشروعیتبخش تمدنی خود را ایفا نمایند.
مسئول سازمان بسیج اساتید استان کرمانشاه افزود: اگر این دو نهاد از یکدیگر جدا بمانند، جامعه دچار سردرگمی هویتی و گسیختگی فرهنگی خواهد شد. از این رو، وحدت حوزه و دانشگاه شرط توازن عقلانی و معنوی جامعه ایرانی هست. انتظار میرود ثمره این وحدت، تولید اندیشههایی باشد که هم عالمانه و هم انسانسازانه باشند.
وی گفت: این همافزایی میتواند به شکلگیری نخبگانی یکپارچه بینجامد و زمینهساز تولید علوم انسانی اسلامی و دانشی متعهد شود که توان پاسخگویی به مسائل، نیازها و اقتضائات بومی جامعه را داشته باشد. چنین حرکتی مسیر جامعه را به سوی آیندهای روشنتر و مطمئنتر هدایت خواهد کرد.
پیرو بیان کرد: در نهایت، وحدت حوزه و دانشگاه یک فرآیند دوطرفه هست؛ هم حوزه و هم دانشگاه با تأثیرگذاری متقابل، میتوانند به پرسشها، ابهامها و حتی سوءتفاهمهای عصر مدرن و دنیای فناوریهای نوین پاسخ دهند و نقش مؤثری در هدایت فکری و فرهنگی جامعه ایفا کنند.
انتهای پیام/
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده هست
وحدت حوزه و دانشگاه یک فرآیند دوطرفه است بیشتر بخوانید »





