مجتبی تهرانی

به گزارش مجاهدت از مشرق، مرحوم آیت‌الله آقا مجتبی تهرانی، استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش به مناسبت شب قدر می‌گوید: در صحیحه معاویة بن عمار، امام صادق(ع) می‌فرمایند: «إِذَا تَابَ الْعَبْدُ الْمُؤْمِنُ تَوْبَةً نَصُوحاً أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ»؛ هنگامی که بنده مؤمن، خالصانه توبه کرد، اوّلین اثرش این است که مورد مُحبّت خدا قرار می‎‌گیرد و خداوند ستّاریّت خود را در دنیا و آخرت شامل حال او می‌کند.

وی ادامه داد: «قُلْتُ وَ کَیْفَ یَسْتُرُ عَلَیْهِ»؛ عرض کردم: چگونه؟ «قَالَ یُنْسِی مَلَکَیْهِ مَا کَتَبَا عَلَیْهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ أَوْحَی إِلَی جَوَارِحِهِ اکْتُمِی عَلَیْهِ ذُنُوبَهُ وَ أَوْحَی إِلَی بِقَاعِ الْأَرْضِ اکْتُمِی عَلَیْهِ مَا کَانَ یَعْمَلُ عَلَیْکِ مِنَ الذُّنُوبِ»؛ حضرت فرمود: خداوند ابتدا خطاب به رقیب و عتید می‌گوید که عیوب او را فراموش کنید.

آقا مجتبی تهرانی گفت: سپس به اعضا و جوارح می‌‎گوید: شما هم فراموش کنید. پس از آن به زمین می‌گوید: آنچه روی تو معصیت کرد، فراموش کن. «فَیَلْقَی اللَّهَ حِینَ یَلْقَاهُ وَ لَیْسَ شَیْ ءٌ یَشْهَدُ عَلَیْهِ بِشَیْ ءٍ مِنَ الذُّنُوبِ» ( الکافی، ج۲، ص۴۳۱ـ وسائل‌الشیعه، ج ۱۶، ص۱۷ ـ بحارالأنوار، ج ۶، ص ۲۸)؛ چنین بنده‌ای روز قیامت وقتی خدا را ملاقات می‌کند، هیچ موجودی علیه او شهادت نمی‌دهد.

وی ادامه داد: برای توبه هرطور بگویی استغفرالله کفایت می‌کند. ما در شب قدر ترمیم می‌خواهیم، اما باید بهترین ترمیم را بخواهیم؛ یعنی خدایا این معاصی و کثافات را از من بکن و مرا پاک کن و از این‌ها بخواه که فراموش کنند.

آقا مجتبی تهرانی تصریح کرد: هیچ‌کس نتوانسته است این مقامات الهی را درک کند که خداوند غافر الذنوب است به چه معنایی است؟ رحمه للعالمین است یعنی چه؟ برخی می‌پرسند حتماً باید بگویم استغفرالله؟ نه همین که خداوند در دل ما ببیند که پشیمان هستیم کافی است.

این استاد اخلاق با بیان اینکه تمام اطراف محمل ما را ملائکه در این شب گرفتند و برای ما استغفار می‌کنند، تصریح کرد: یعنی این‌ها از طرف ما از خدا طلب آمرزش می‌کنند، اما چشم من و شما نمی‌بیند. بنابراین ما امشب از خدا ترمیم می‌خواهیم آن هم بهترین ترمیم و همچنین ترسیم نسبت به آینده را می‌خواهیم آن هم بهترین ترسیم. شاید چیزهایی به ذهن ما بیاید و بگوییم اما کافی نیست.

وی در پایان خاطرنشان کرد: امشب باید بگوییم هرچه خیر است نصیب من کن و از سویی هرچه شر است از من دور کن. امشب باید این را از خدا بخواهیم.

فیلم این سخنرانی را اینجا مشاهده کنید:

به گزارش مجاهدت از مشرق، مرحوم آیت‌الله آقامجتبی تهرانی، استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش به مناسبت فرارسیدن عید نوروز اظهار داشت: اگر بنا باشد همیشه مباحث علمی را بدون اینکه در کنارش تنبّهی برای ما وجود داشته باشد، مطرح کنیم، فکر می‌‎کنم فایده‌‎ای نداشته باشد، بنابراین خوب است گاهی برای ایجاد تنبّه مسائلی را مطرح کرده و در آن تأمّل کنیم.

غفلت از «مرور ایّام» و «گذشت زمان»

از جمله این مسائل، مسأله «مرور ایّام» است. به تعبیر همگانی انسان گاهی از «گذشت زمان» غفلت می‎‌کند و این غفلت موجب می‌‏شود انسان از خواب غفلتی که او را فراگرفته است بیدار نشود. در این عالم اموری که موجب اعتبار و پندپذیری می‌‏‌شود زیاد است امّا انسان از آن عبرت نمی‎‌گیرد!

علی (ع) می‏‌فرماید: «مَا أَکْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ». یکی از موضوعاتی که انسان باید از آن پند و عبرت بگیرد و متنبّه و بیدار شود مسأله «گذشت زمان» است.

هر «روز» در قیامت گواهی است بر اعمال انسان

امام صادق (ع) به نقل از آبای گرامشان در روایتی همه فهم، فرمودند: «مَا مِنْ یَوْمٍ یَأْتِی عَلَی ابْنِ آدَمَ إِلَّا قَالَ لَهُ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَا ابْنَ آدَمَ أَنَا یَوْمٌ جَدِیدٌ»، هیچ روزی نیست که بر فرزند آدم وارد می‏‌شود مگر اینکه آن روز به او می‎‌گوید: من برای تو روزی نو و جدید هستم! «أَنَا یَوْمٌ جَدِیدٌ»، من نوروزم! من برای تو روز نویی هستم! «وَ أَنَا عَلَیْکَ شَهِیدٌ»، و من، یعنی زمان، نسبت به تو گواهی دهنده هستم! «فَافْعَلْ فِیَّ خَیْراً»، در من عمل خیر انجام بده، «وَ اعْمَلْ فِیَّ خَیْراً أَشْهَدْ لَکَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَإِنَّکَ لَنْ تَرَانِی بَعْدَهَا أَبَداً»، من در روز قیامت نسبت به اعمال تو شهادت می‎‌دهم و تو بعد از این هیچ‏‌گاه مرا نخواهی دید مگر در روز قیامت.

زمان‎‌ها می‌‎گذرد و همه آن‏‌ها برای انسان گواه هستند. این‏طور نیست که ما فکر می‎‌کنیم! اعمال و کردار ما در زمان‎ محو نمی‎‌شود، بلکه همه آن‏ها ثبت می‏‌شود. به تعبیراتی که در روایات آمده است توجّه کنید! دارد که ایّام و روزها بر انسان شهادت می‎‌دهند و روز جدید که می‎‌آید زبان حالش با انسان این است که در من، عمل خیر انجام بده؛ چراکه من در روز قیامت بر اعمال تو شهادت می‌‏دهم.

ما خود تشکیل‌دهنده زمان هستیم

حتّی بالاتر از آن، ما خود تشکیل دهنده زمان هستیم. این طور نیست که ایّام بگذرد و من ثابت باشم، روز برود و من ساکن بمانم. ما انسان‌‎ها تشکیل‌دهنده زمان هستیم. موجودات هستند که تشکیل‌دهنده زمان هستند. این نیست که روز بگذرد، ماه بگذرد، سال بگذرد، نه! بدانید این ما هستیم که می‌‏رویم و می‏‌گذریم و خواهیم گذشت.

هر روز که می‏‌گذرد، تو کم می‏‌شوی!

از حسین بن علی (ع) منقول است که فرمودند: «یَابنَ آدَم اِنَّمَا اَنتَ ایّامٌ کُلَّمَا مَضی یَومٌ ذَهَبَ بَعضُکَ»، ای انسان! ای فرزند آدم! تو روزگار هستی، «اِنَّمَا اَنتَ ایّامٌ»، تو خودت روزگار هستی، تو ایّام و روزها هستی، هر روزی که می‎‌گذرد مقداری از تو کاسته می‌‎شود. این طور نیست که تو ثابت باشی و روزگار بگذرد، تو ساکن باشی و او گذرا باشد. هر روز که می‎‌گذرد مقداری از ما نیز می‎‌گذرد و از ما کاسته می‏‌شود، هر ماه و سالی که می‏‌گذرد یک ماه و سال نیز از ما کاسته می‏‌شود؛ یعنی هر روز و ماه و سالی که می‏‌گذرد، به همان میزان سرمایه و هستی انسان که عمر او است نیز خواهد گذشت. با گذشت روز و ماه و سال هستی ما هم می‎‌گذرد.

امسال هم «بخشی از هستی ما» از دست رفت!

یک سال دیگر گذشت، امّا آیا با سپری شدن این زمان من هنوز وجود دارم؟ خیر! همه هستی من وجود ندارد؛ با گذشت این سال بخشی از هستی من نیز گذشته است. لذا خوب است انسان نسبت به آنچه از او گذشت و از سرمایه و هستی‎‌اش کاسته شده متنبّه و متذکّر شود است. خوب است همان طور که نسبت به امور مادّی‎اش فکر می‌‏کند نسبت به عمر و هستی‌‎اش نیز فکر کند تا ببیند این سرمایه را در چه راهی مصرف کرده است.

این ایّام، وقت حساب‏رسی نسبت به عمر است!

علی (ع) در روایتی به نقل از نبی اکرم فرمودند که: «أَکْیَسُ الْکَیِّسِین» زیرک‎ترین زیرکان، «مَنْ حَاسَبَ نَفْسَهُ»، کسی است که از خود حساب بکشد، «وَ عَمِلَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ» و کارهایش را در ارتباط با جهان دیگر انجام دهد. «فَقَالَ رَجُلٌ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِین»، وقتی علی (ع) این جملات را از پیغمبراکرم (ص) نقل فرمود شخصی سوال کرد، «کَیْفَ یُحَاسِبُ نَفْسَهُ»، انسان چگونه از خود حساب بکشد؟

«قَالَ (علیه‌السلام) ‌إِذَا أَصْبَحَ ثُمَّ أَمْسَی رَجَعَ إِلَی نَفْسِهِ» حضرت فرمود: هرگاه شب را به روز آورد و روز را به شب رساند، بازگشتی به خود داشته باشد، «وَ قَالَ یَا نَفْسِی»، و بگوید: ای فلانی! «إِنَّ هَذَا یَوْمٌ مَضَی عَلَیْکَ»، امروز روزی بود که بر تو گذشت، «لَا یَعُودُ إِلَیْکِ أَبَداً»، در حالی که هیچ‏‌گاه به سوی تو باز نمی‏گردد، «وَ اللَّهُ یَسْأَلُکِ عَنْهُ بِمَا أَفْنَیْتِهِ»، و خدا از تو می‏‌پرسد آن را در چه راهی مصرف کردی؟

خداوند سوال می‏‌کند که این سرمایه را در چه راهی فانی کردی؟

در اینجا صحبت از روز نیست، حضرت دارد به زبان من و شما صحبت می‎‌کند، این روز و ایّام نیست که فانی شده، این بخشی از هستی ما است که گذشته و از دست رفته است. خداوند سوال می‏‌کند که این سرمایه را در چه راهی فانی کردی؟ «فَمَا الَّذِی عَمِلْتِ فِیهِ»، چه کاری در این روز انجام دادی؟ «أَ ذَکَرْتِ اللَّهَ أَمْ حَمِدْتِه»، آیا در این روز به یاد خدا بودی و او را حمد و ستایش کردی؟ «أَ قَضَیْتِ حَوَائِجَ مُؤْمِنٍ فِیهِ»، آیا در این روز خواسته و حاجت برادر ایمانی‎ات را با این که قدرت داشتی برآورده کردی؟

«أَ نَفَّسْتِ عَنْهُ کَرْبَهُ»، آیا از گرفتاری‎‌های او گره‌گشایی کردی؟ «أَ حَفِظْتِیهِ بِظَهْرِ الْغَیْبِ فِی أَهْلِهِ وَ وُلْدِهِ»، آیا در غیاب برادر مؤمنت اخوّت اسلامی و ایمانی را نسبت به خاندان و فرزندش رعایت کردی؟ «أَ حَفِظْتِیهِ بَعْدَ الْمَوْتِ فِی مُخَلَّفِیهِ»، آیا بعد از مرگ او از این حریم ایمانی نسبت به بازماندگانش حراست و مراقبت کردی؟ «أَ کَفَفْتِ عَنْ غِیبَةِ أَخٍ مُؤْمِنٍ»، آیا از غیبت کردن پشت سر برادر مؤمنت جلوگیری کردی؟ «أَعَنْتِ مُسْلِماً»، آیا کمک کار برادر مسلمانت بودی؟ «مَا الَّذِی صَنَعْتِ فِیهِ»، در این روز چه کار کردی؟

روش تفکّر در ایام گذشته

علی (ع) روش تفکّر در ایّام گذشته را بیان می‎فرماید. در روایات نسبت به هر روز چنین سفارشی وجود دارد. آیا ما هر روز یک چنین محاسبه‎‌ای انجام می‏‌دهیم؟ یا حداقل هفته‌‎ای یک‎بار و یا ماهی یک‎بار می‏‌نشینیم فکر کنیم که چه کارهایی انجام داده‏‌ایم. برخی از افراد برای امور مادّی‎شان دفتر روزانه و هفتگی دارند و راجع به آنچه که در آن با توجّه به فعّالیت‏‌های آن روز یا آن هفته ثبت شده فکر می‏‌کنند. برخی هم دفتر سالانه دارند و در آخر سال بیلان کار خود را ارائه می‎‌دهند که در این سال چه کارهایی انجام داده‌‏اند.

در لحظات آخر سال چه کنیم؟

آیا سزاوار نیست که انسان هنگامی که لحظات آخر سالش فرا می‌‎رسد این‎طور فکر کند؟ یک سال بر ما گذشت! به عبارت دیگر بخشی از هستی ما رفت و هیچ‌‏گاه به ما برنخواهد گشت مگر در روز قیامت که این قطعه از هستی ما آن‏گاه به ما باز می‏‌گردد که نموداری از کردار گذشته‏‌مان در این سال را به ما نشان می‌‏دهد. همان طور که علی (ع) فرمود، خوب است انسان بنشیند و در این باب فکر کند در سالی که گذشت و به اتمام رسید چه کردم؟ آیا به یاد خدا بودم؟ آیا او را ستایش کردم؟ آیا گرفتاری برادر مؤمنم را رفع کردم؟ آیا حاجتی از او برآورده کردم؟ آیا در غیابش مراقب بودم تا حیثیّتش را حفظ کنم؟ آیا در این سال به وظایف برادری و اسلامی خود نسبت به دوستانی که از دست دادم عمل کردم؟ آیا حال بستگان آنها را جویا شدم؟ ولو اینکه به حسب ظاهر از آنها دل‎جویی کنم؟

در سالی که گذشت چه کردیم؟ الآن چه کنیم؟

علی (ع) بعد از آنکه چند چیز برای روش تفکّر و محاسبه نسبت به گذشته آموخت فرمود: «‎مَا الَّذِی صَنَعْتِ فِیهِ»، به خود بگو: ای فلانی! در این روزی که گذشت و به عبارت دیگر قسمتی از وجود و هستی‏ات در این عالم که از دست رفت چه کردی؟ «فَیَذْکُرُ مَا کَانَ مِنْهُ»، پس گذشته را یادآور شود، «فَإِنْ ذَکَرَ أَنَّهُ جَرَی مِنْهُ خَیْرٌ»، اگر به گذشته مراجعه کرد و دید آنچه که بر او گذشته خیر بوده است، «حَمِدَ اللَّهَ وَ کَبَّرَهُ عَلَی تَوْفِیقِهِ»، حمد خدا را به جا آورد و بگوید: «الحمد لله» و نسبت به این موفقیتی که خدا به او عنایت فرموده بگوید: «الله اکبر» و بداند این توفیق هم از خدا بوده است، «وَ إِنْ ذَکَرَ مَعْصِیَةً أَوْ تَقْصِیراً»، و اگر دید گناهی انجام داده و خطایی از او سر زده، «اسْتَغْفَرَ اللَّهَ»، از خدایش پوزش بخواهد و استغفار کند، «وَ عَزَمَ عَلَی تَرْکِ مُعَاوَدَتِهِ»، و تصمیم بگیرد که دیگر به آن گناه بازنگردد و آن را تکرار نکند.

اگر انسان بخواهد به معنای واقعی خودش را بسازد، یکی از راه‎‌های بزرگ برای سازندگی انسان توجّه به اعمال گذشته خود است. خصوصاً از فرصت‌‎هایی که برای انسان پیدا می‎‌شود برای تنبّه و تذکّر خود و اینکه از خواب غفلت بیدار شود و نسبت به آینده‎ تنظیم شود استفاده کند که یکی از این فرصت‎‌ها پایان سالی است گذشت. امسال تمام شد و گذشت امّا ما چه کردیم؟

هستی و سرمای‌ه‏ای که از ما کاسته شد را در چه راهی و چگونه مصرف کردیم؟ انسان نسبت به اعمال یک ساله‌‏اش بیلان آخر سال عرضه کند. همان طور که علی (ع) می‎فرماید این موجب می‎‌شود تا انسان نسبت به آینده‌‎اش مراقب باشد. امیدوارم خداوند به ما توفیق عنایت کند تا از گذشته‎‌های خود نسبت به آینده‌‎مان عبرت بگیریم!

این سخنرانی را اینجا ببینید:

به گزارش مجاهدت از مشرق، مرحوم آیت‌الله آقامجتبی تهرانی، استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش به مناسبت شب‌های قدر ماه رمضان می‌گوید: در صحیحه معاویة بن‏ عمار، امام صادق(ع) می‌‏فرمایند: هنگامی که بنده مؤمن، خالصانه توبه کرد، اولین اثرش این است که مورد مُحبت خدا قرار می‌‎گیرد و خداوند ستاریت خود را در دنیا و آخرت شامل حال او می‏‌کند. عرض کردم: چگونه؟ حضرت فرمود: خداوند ابتدا خطاب به رقیب و عتید می‌گوید که عیوب او را فراموش کنید. سپس به اعضا و جوارح می‌‎گوید: شما هم فراموش کنید. پس از آن به زمین می‌‏گوید: آنچه روی تو معصیت کرد را فراموش کن.

چنین بنده‌‏ای روز قیامت وقتی خدا را ملاقات می‌‏کند، هیچ موجودی علیه او شهادت نمی‌‏دهد. وقتی می‌‏گویی: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ رَبِّی وَ أَتُوبُ إِلَیْه» و استغفار می‏‌کنی، به مقام غفاریت خداوند پناه می‌‏بری.

ما امشب از خدا بهترین ترمیم را طلب می‏‌کنیم؛ یعنی می‌‏گوییم خدایا! این معاصی را از من جدا و مرا تطهیر و پاک کن! به شاهدان معصیت من نیز بگو که یادشان برود این بنده چه کار کرده است. تا آنجا که حتّی نیازی به گفتن «أَسْتَغْفِرُ اللَّه» هم نیست؛ همین‏ که خدا ببیند در دلمان پشیمان و خجالت ‏زده هستیم، رحمت و غفران خود را شامل حال ما می‌‏کند. چشم‌‎های ما نمی‌‎بیند؛ امّا امشب تمام اطراف محفل ما را ملائکه گرفته‏‌اند و برای ما استغفار کرده و از طرف ما از خداوند طلب آمرزش می‌‎کنند.

امشب از خدا بهترین ترمیم و بهترین ترسیم نسبت به آینده را می‌‎خواهیم. البته حوائجی را که به ذهنمان می‎‌آید، از خدای متعال می‌خواهیم؛ اما این‌ها کافی نیست. از خدا بخواه هرچه را خیر است، در سال آینده به تو بدهد و هر چه را شرّ است از تو دور کند. 

منابع:
الکافی، ج۲، ص۴۳۱
وسائل‌الشیعه، ج ۱۶، ص۱۷
بحارالأنوار، ج ۶، ص ۲۸

فیلم این سخنرانی را اینجا مشاهده کنید: