محسن مهدیان

به گزارش مجاهدت از مشرق، محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: یک شبهه این روزها در میان بخشی از جریان انقلابی مطرح می شود و آن اینکه مذاکره مستقیم یا غیرمستقیم فرقی ندارد و عبور از تذکر رهبرانقلاب است.

استدلال شان هم اینست که مذاکره در هر نوعش بی ثمر است.

بیائید درباره این شبهه چند نکته ساده رو مرور کنیم.

یکم. خبر مذاکره غیرمستقیم را ترامپ اعلام کرد. خبر دروغ بود. اما چرا؟ این خبر دروغ برای آنها چه آورده ای دارد؟ عراقچی اعلام کرد مذاکره ما حتما غیر مستقیم است. بلافاصله رسانه ها خبر دادند که وزارت خارجه آمریکا اعلام کرده است که اگر مذاکره غیرمستقیم باشد شرکت نمی کنند. نکته شفاف اینست که پس برای آمریکایی ها بین مذاکره مستقیم و غیرمستقیم تفاوت است. اما چرا؟

دوم. به نظر شما چرا رهبرانقلاب با مذاکره مخالف است. این مذاکره چیست که امام و رهبرانقلاب با آن مخالف بوده و هستند؟ مذاکره مگر غیر از گفت وگو است؟ خب دو نفر آدم پشت میز نشستند و با هم حرف می زنند. در انتها فرض کنیم شما مخالف باشید و مذاکره را ترک کنید. غیر از اینست؟ پس چرا باید با اصل مذاکره مخالفت شود تا انجا که رهبر انقلاب برای مذاکره برجام که هدفش تجربه جامعه بود بگویند نرمش قهرمانانه.

اگر پاسخ به این سوال روشن شود متوجه می شویم که بین مذاکره مستقیم و غیر مستقیم تفاوت است. اساسا پیام مذاکره غیرمستقیم غیر از مذاکره مستقیم است و این تفاوت را غربی ها و آمریکایی ها خوب فهمیدند هرچند برخی در داخل متوجه آن نیستند.

واقعیت اینست که وقتی سخن از مذاکره می شود منظور یک مذاکره با قواعد دیپلماتیک است نه هر سلام و علیکی. چه بسا ممکن است یک مسوول ایرانی یک مسوول آمریکایی را ببیند و با هم دست و سلام و علیک کنند و اسمش قاعدتا مذاکره نیست.

مذاکره دیپلماتیک معنایی غیر از یک گفت وگوی ساده دارد.

مذاکره خودش به تنهایی مهم نیست آنچه اهمیت دارد پیامی است که به جامعه بین الملل منتقل می شود. به همین دلیل است که برخی به پیاده روی و خنده های ظریف و جان کری انتقاد داشتند. مهم راه رفتن و خنده نیست. چه بسا در آن پیاده روی و خنده حرفی خلاف مواضع جمهوری اسلامی زده نشده باشد. اما مهم پیامی است که در فرامتن آن ایجاد می شود.

مذاکره مستقیم پیامش حسن نیت و اعتماد طرفین است. این غیر از نتیجه بخش بودن یا نبودن مذاکره است. آنچه غیرمنطقی و غیرشرافتمندانه و غیرهوشمندانه است اینست که به تجربه گذشته اعتنا نکنیم و با کسی که چهل و اندی سال خلف عهد کرده است مجدد اعتماد کنیم و به او حسن ظن داشته باشیم. ممکن است بگوئید مگر هر نشستی یعنی اعتماد؟ خیر. اما پیامی که از مذاکره مستقیم صادر می شود صرفا مطابق نیت ما نیست. پیام فرامتن یعنی اعتماد.

ایندست پیام ها هویت یک جامعه را نابود می کنند. گویی خفت و ذلت را پذیرفتید ولو اینکه در عمل نپذیرفته باشید.

آنچه امامان جامعه و نخبگان دلسوز کشور از مذاکره عبور می کنند به دلیل پیامی است که صادر می شود. نه بی اطمینانی به مذاکره کننده داخلی یا بد بودن حرف زدن و کنار هم نشستن.

به همین دلیل است که آمریکایی ها اصرار دارند تا این مذاکره مستقیم باشد. خود تصویر مذاکره مستقیم برای آنها آورده دارد. ترامپ دیروز گفت کشورها باسن مرا می بوسند برای مذاکره. دقت دارید در حال ساخت چه تصویری از مذاکره است؟ پس ماجرا را ساده سازی نکنیم به یک میز و دوتا صندلی در یک اتاق.

حالا چرا با مذاکره غیرمستقیم موافقت شد؟

تا دوگانه توهمی ساخته شده ترامپ در جنگ یا مذاکره شکسته شود. تا برخی نگویند مذاکره چه ایرادی دارد وقتی می شود سایه تهدید را از کشور عبور دهیم.

اینجاست که جمهوری اسلامی تدبیر به خرج داده است. آمریکا اگر بخواهد حسن نیتش در حل مساله را نشان دهد در مذاکره غیرمستقیم هم می تواند نشان دهد. اگر هم نه که هیچ. اما مهم اینست که باز هم یک تجربه جدید ایجاد می شود و مردم و افکار عمومی دنیا متوجه می شوند که آمریکا حسن نیت ندارد و نباید به او اعتماد کرد

به گزارش مجاهدت از مشرق، محسن مهدیان طی یادداشتی نوشت: پس از سقوط سوریه یک ادعا از سوی سه گروه مطرح شده است و آن اینکه سقوط اسد یعنی شکست سیاست های ایران در سوریه.

گروه اول براندازها هستند. تکلیف دسته اول روشن است. مواجب می گیرند تا بگویند روز شب است.

دسته دوم جمعی از غربزده های داخلی هستند. می گویند سقوط سوریه یعنی محاسبات غلط ما در گذشته. به تصورشان امروز غرب در سوریه پیروز میدان است و معتقدند از همان ابتدا باید با برنده می بستیم و به اشتباه هزینه کردیم.

اما دسته سوم جمعی از متدینین هستند. کسانی که می گویند سقوط سوریه و بازگشت تروریست ها یعنی به هدر رفتن خون شهدای مدافع حرم.

این متن پاسخ به گروه دوم و سوم است؛ واقعا ثمره خون شهدای مدافع حرم، شهید حججی ها و شهید همدانی ها و شهید صدرزاده ها چه بود؟

یکم. مهمترین دلیل همان است که بارها رهبرانقلاب بدان اشاره کرده است. اینکه جریان داعش به عنوان تروریست های تکفیری و ضدشیعی اگر از سوریه حذف نمی شدند باید در کرمانشاه و همدان و تهران با آنها مواجه می شدیم. لذا مهمترین ثمره خون شهدای مدافع حرم حفظ امنیت ملی و خاک و نوامیس کشور بود. امروز داعش تکفیری و خونریز تبدیل به القاعده یا جریان تروریست ری برند شده ایست که دریوزگی غرب و اسرائیل را می کند.

دوم. سوریه همواره محل درگیری کردها و ترکیه و عربستان و رژیم صهیونیستی بوده است. ورود ایران به سوریه باعث شد موازنه قدرت در سوریه و بلکه منطقه بهم بخورد. این موضوع عمق راهبردی ما در منطقه را تقویت و از نفوذ بیشتر آمریکا جلوگیری کرد. در آن مقطع محور واشنگتن – تل‌آویو سعی در اجرایی‌سازی نقشه خاورمیانه بزرگ را داشتند که با نقش‌آفرینی ایران، ناکام ماندند.

سوم. سوریه نقطه استراتژیک اتصال ایران به مدیترانه و غرب آسیا بود. بنادر سوریه از این جهت یک فرصت استثنایی برای ایران محسوب میشد تا نفت و گاز و کالای خود را به اروپا صادر کند. از سوی دیگر بتواند از طریق سوریه و با تهاتر کالا بخشی از تحریم های ظالمانه غرب را دور بزند. صادرات نفت ایران به سوریه و ساخت نیروگاه گازی وبرقی و اکتشافات و بهره برداری نفتی در سوریه که همه این موارد طی سالهای گذشته به قرارداد میان دو کشور تبدیل شده بود، ثمره حضور مستشاری ایران در سوریه بود. همه این فرصت ها متکی به حضور اسد در قدرت بود.

چهارم و از همه مهمتر سهم حضور ایران در تقویت محور مقاومت بود. این نیز هم وجه راهبردی داشت و هم ضروری از جهت دفاع از امنیت ملی. اساسا حضور ایران در سوریه کمک کرد محور مقاومت در بخش های مختلف به یک حلقه منسجم تبدیل شود که امروز ثمره اش را می بینیم و رژیم صهیونیستی با یک گروه چریکی و البته سازمان یافته زمین گیر شده است. اگر شرارت رژیم صهیونیستی در همان سالها از طریق حضور ایران در سوریه کنترل نمی شد نه تنها محور مقاومت قدرت نمی گرفت و بلکه امنیت ایران نیز به خطر می افتاد.

همه این موارد به غیر از ماموریت ایدئولوژیک جمهوری اسلامی است که با دعوت دولت سوریه زمینه تحقق پیدا کرد و از حفظ حرمین شریف تا دفاع از مظلوم و ایستادن مقابل غاصب را در بر می گرفت.

خلاصه اینکه برکت خون شهدای مدافع حرم جاریست و از همان برکت است که امروز درباره ثمرات حضور مستشاری ایران حرف می زنیم واگرنه باید از پشیمانی درباره یک غفلت بزرگ تاریخی می نوشتیم.

به گزارش مجاهدت از مشرق، محسن مهدیان طی یادداشتی نوشت: عجیب نمازجمعه تهران باشکوه و باهیبت بود و چه عنوانی دقیق‌تر و پرمعناتر از نماز نصر!؟ حقیقتا هر گوشه‌اش زبان گویای فتح و فریاد ظفر و گشایش داشت؛ نمازی حیرت‌افزا که چشم‌های دنیا را پر کرد و امیدها بر جان‌ها نشاند.

این نماز، تاریخی شد. رسانه‌های دنیا نتوانستند از این خروش شورآور به‌سادگی عبور یا آن را سانسور کنند. حتی رسانه‌های ضدانقلاب فرصت نکردند از این نمایش انسجام و مبارزه قلب واقع بسازند و انگشت به دهان مقابل مردم ایران زبان به کام گرفتند.

از این نماز باید گفت؛ از حقایق پرروزنه به روزها و امیدها که نباید از کنار آن گذشت‌…

یکم. غوغای تصاویر پرشکوه نمازجمعه، آن‌هم بعد از عملیات موشکی درخشان، یک پیام روشن داشت و آن اینکه سوخت این موشک‌ها گرمای ولایت است؛ ولایت به همان معنایی که رهبرانقلاب در خطبه‌ها فرمودند. ولایت یعنی وحدت و انسجام مردم با هم؛ چنان‌که اتصال مردم به ولی نیز از همین جنس و معناست. خلاصه اینکه پرتاب این موشک‌ها پیش از آنکه به ضرب شست سرداران نظامی باشد، به اراده مقتدر مردمی است.

دوم. نمازجمعه تهران پیام هیبت و اقتدار داشت؛ هم برای دیوان و ددان خون‌آشام و هم برای دوستان جان در جبهه مقاومت. بعد از ترور بی‌شرمانه سیدالشهدای لبنان، این مانور مردمی ضرورت داشت. تا چشم کار می‌کرد، نور بود که پاشیده‌اند؛ صفوفی به‌هم‌پیوسته و یکپارچه از مردم مومن که آمده‌بودند تا بگویند اهل ایستادگی و مبارزه‌ایم؛ نه از آوای وحش اهریمن هراس داریم و نه در نصرت مجاهدین عالم کم و کسر خواهیم گذاشت.

سوم. پیام‌های نهفته در متن خطبه‌ها نیز چشمه جوشان امیدواری بود. مصائب و تلخی‌ها و رنج‌ها و غم‌های یک سال گذشته نیاز به این طنین تکان‌دهنده پدرانه و نفس قرآنی داشت که بدانید و به‌خاطر بسپارید که اگر در این راه مصمم و منسجم باشید، رحمت الهی شما را فرا خواهد گرفت و تمام خلقت یارای شما خواهد بود. مظلوم را نصرت داده‌اید و خدا را نصرت بخشیده‌اید و قطعا و یقینا رحمت و نصرت حق با شماست، عزیز، شمایید نه آن گرگ‌صفت‌ها در سرای جباران.

چهارم. برای عموم مردم نیز پیام داشت؛ برای آنها که فرصت نکردند و شرایط حضور را به هر دلیل در نماز تهران نداشتند؛ حتی برای آنها که دل‌شان با دوست نیست، هرچند با دشمن هم نیست. خیلی ساده فرمود: دشمن ملت ایران همین دشمن فلسطین است. برای هر ملت یک نسخه پیچیده‌اند. اگر آنجا موفق شوند، به اینجا می‌رسند. پس باید پشت هم باشیم.

پنجم. برای گذرگاه تاریخ نیز پیام داشت. تاریخ بداند این ملت چهل و اندی سال قیام و مقابل همه سختی‌ها مقاومت کرده است. قیام این مردم برای دفاع از مظلوم در اقصی نقاط دنیاست. فرقی هم بین مسلمان و غیر آن نیست. این مردم هستند تا درس بزرگی به تاریخ بدهند و آن‌هم نمایش روشن از سمت و سوی درست و غلط تاریخ است. با فروغستان جمهوری اسلامی، هرکس در هرجای این عالم نمی‌تواند خنثی و بی‌تفاوت باشد. زیر روشنایی این تیغه آفتاب دوراه بیشتر پیش‌رو نیست؛ یا برحق هستید یا باحق.

این نماز نصر را فراموش نخواهیم کرد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت:

هواداری در انتخابات یک ارزش است؛ به شرط آنکه به آدابش وفادار باشیم؛ وگرنه به دعوای پرهیاهوی تیفوسی‌ها در ورزشگاه تقلیل می‌یابد. خاصه در این انتخابات که میراث شهیدجمهور حکم می‌کند اخلاق انتخاباتی تا پای صندوق رأی حاکم باشد؛ بلکه بی‌اخلاقی‌های انتخابات گذشته ازجمله مجلس تا حدی از حافظه مشترک اجتماعی حذف شود.

اما مرز هواداری ممدوح با مذموم چیست؟

یکم. هواداری برای کسب هویت

هواداری ممدوح زمانی است که فرد، برای تحقق یک ارزش یا آرمان، هوادار می‌شود؛ چنین هواداری هیچ گاه در مسیر طرفداری دچار تعصب کور و تعطیلی خرد نمی‌شود، اما برعکس، هواداری مذموم زمانی است که فرد با هواداری، برای خود هویت اجتماعی کسب می‌کند. در اینجا ملاک خودش است، نه آرمانش.

هواداری وقتی تبدیل به هویت اجتماعی شود، هر نوع پیروزی یا شکستی منجر به انطباق حس مثبت و منفی در عزت نفس او می‌شود؛ با هواداری حس سرخوشی پیدا می‌کند و قدرت توهمی و عزت خیالی می‌گیرد؛ لذا از هر نوع مانعی برای پیروزی هراسناک است.

دوم. کوررنگی و دوقطبی اهورا-اهریمن

هواداری سیاه جز در دوقطبی‌ها زیست نمی‌کند؛ دوگانه‌هایی از جنس اهریمن و اهورا، دیوان و پریان. در این دوقطبی‌ها، بُرد در حذف دیگری است نه رقابت با او. در رقابت سازنده برخلاف دوقطبی شکننده، حذف صورت نمی‌گیرد؛ بلکه رقابت‌ها منجر به رشد آگاهی و انتخاب مخاطب می‌شود.

هواداری سیاه باعث کوررنگی و ندیدن اشکالات می‌شود و تعصب شدیدی در مقابل نقدها پیدا می کند. هرکس با او همراه شود، به او عشق می‌ورزد و حتی تفاوت‌ها را نمی‌بیند و هرکس او را نقد کند، به او نفرت می‌ورزد و حتی مشترکات را نمی‌بیند.

نکات مثبت رقیب را نمی‌بیند و به کمتر از تکفیر او فکر نمی‌کند. برای او کل کل بسیار جذاب‌تر و دلنشین‌تر از گفت‌وگو است. با کل‌کل رجز می‌خواند و خود را به رخ می‌کشد و تلاش می‌کند قدرتش را تحمیل کند.

سوم. هواداری و جهل مشترک اجتماعی

افراد با هواداری، همدیگر را یافته و حس قدرت مشترک پیدا می‌کنند؛ حسی فراتر از حس فردی. بغض جمعی و حیرت جمعی و لذت جمعی و نفرت جمعی و غیره… حس مشترک جمعی، قدرتی فراتر از حس فردی دارد. نترسید نترسید، ما همه با هم هستیم؛ به خاطر حس مقاومت جمعی است که فراتر از حس تاب‌آوری فردی است. کارکرد اصلی حس مشترک جمعی این است که فرد خود را از فکر کردن بی‌نیاز می‌بیند و مأموریت فکر کردن را به جمع می‌سپارد و هرکاری که جمع انجام می‌دهد، برایش مشروع می‌شود. مثلا خیلی اوقات‌ افراد در اعتراضات خیابانی دست به خشونت‌هایی می‌زنند که اگر در خلوت رفتارشان را مرور کنند، دچار پشیمانی می‌شوند. در فضای مجازی نیز همین است؛ می‌بیند همه یک نفر را تکفیر می‌کنند و او چشم بسته همراه آنها می‌شود.

دست آخر اینکه؛

هواداری ممدوح مثل جان‌فداهای امام خمینی(ره) هستند که پای منبرش از شدت علاقه، اشک می‌ریختند اما آنقدر امام به عقلانیت آنها اعتماد داشت که می‌گفت اگر از من خطایی سر بزند، همین مردم جلوی من را خواهند گرفت.

و نکته ظریف و نهایی ماجرا همین‌جاست؛

اینکه نامزدهای انتخاباتی روی هیجان هوادار حساب و رفتار غیرارادی او را تحریک کنند یا روی عقلانیت و اراده منطقی او تاثیر بگذارند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: همسر شهید رئیسی گفت با شهید رقابت نکنید. جمله، ساده و گویاست.

اما چرا؟ رقابت با شهید ثمره‌اش چیست که تلخ است؟

رقابت کجاست؟ در ذهن مخاطب؛ مردم. یعنی در ذهن جامعه از شهید عبور کنند. اما مگر ممکن است؟

مردم دلبسته به شهید و وابسته به گفتمان او هستند. اینجاست که رقابت شکل جدیدی می‌گیرد؛ رقابت از طریق تحریف.

اما تحریف شهید چطور ممکن است؟ همین که این روزها در گوشه و کنار می‌بینیم: شهید رئیسی بدون دولت رئیسی.

تحریف شهید یعنی تقلیل از رئیس دولت تراز به یک رئیسی خوب.

تحریف یعنی خودش خوب بود اما دولتش نه؛ اخلاص داشت اما کارآمد نبود؛ تلاش داشت اما مؤثر نبود؛ تقوا داشت اما متخصص نبود.

اینجاست که باید نگران بود؟

خیر.

رئیسی صبور و اهل مدارا بود، اما ثمره این ویژگی فردی شد دولت وحدت‌گرا؛ دولتی که از حاشیه‌سازی‌ پرهیز می‌کرد و هر روز به بهانه‌ای جامعه را چنددسته نمی‌کرد.

اهل مراعات و سازگاری بود و نتیجه این خصیصه فردی شد همدلی با قوا و پرهیز از اختلاف مقابل چشم مردم.

تکبر و تفرعن نداشت و ثمره این اخلاق فردی شد مشورت و عقل جمعی و از همه مهم‌تر مردمداری.

ساده‌زیست و اهل چشیدن فقر بود و اثر این ویژگی شد محرومیت‌زدایی؛ شد احیای چندصد کارخانه ورشکسته و کاهش نرخ بیکاری به کمترین رقم بعد از انقلاب.

حاصل دوری از رانت و خاصه‌تراشی‌اش شد مبارزه با فساد و گشت ارشاد مدیران و ثمره صداقت فردی‌اش شد شفافیت با مردم؛ شد پاسخگویی دولت.

اهل تلاش بود و نتیجه این تلاش بی‌امان شد ۴۷سفر استانی در ۳۳‌ماه خدمت.

صبور بود و ثمره این فضیلت فردی شد مدارا با مخالف و رعایت اخلاق رقابت؛ شد تحمل تهمت‌ها و بدگویی‌ها.

اخلاص داشت و اثرش شد حق‌بینی در ابتدا و انتها و حین کارها و غیر او ندیدن؛ همین شد کارآمدی.

حرف زور را نمی‌پذیرفت و ثمره همین ظلم‌ستیزی‌اش شد حمایت تمام‌قد از جبهه مقاومت و ایستادن مقابل ابرظالمان جهانی.

درنهایت اینکه خادم‌الرضا بود و از سر همین خادم‌الرضایی، خادم مردم شد، چون به سخن حاج‌قاسم باور داشت که صحن رضوی به وسعت جمهوری اسلامی است و همه مردم ایران زائرند و دست به دامن انسان کامل و باید برایشان خادمی کرد.

مدیر موحدی که انقلاب اسلامی تربیت می‌کند، فضائل اخلاقی‌اش را از دل مردم‌سالاری و زیر بار مسئولیت اجتماعی و سیاسی رفتن می‌گیرد نه از سر سجاده عزلت‌نشینی و خلوت رهبانیتی.

خلاصه اینکه رئیسی را به بهانه رقابت تحریف نکنید.