سرویس سیاست مشرق _ علی شکوریراد، فعال چپ و از اعضای جبهه اصلاحات به تازگی در بخشی از یک مصاحبه با آوش درباره انتخابات ریاستجمهوری گذشته، قرائتی عجیب از متن این انتخابات را ارائه کرد.
روایتی که البته پیش از این نیز برخی عناصر ستادی اصلاحات تقلا کرده بودند آنرا به افکار عمومی قالب کنند و تصویر کپی را روی اصل ماجرا بچسبانند!
شکوریراد در این مصاحبه اظهار میکند: در انتخابات ریاست جمهوری یک مصالحه نانوشته بین حاکمیت و اصلاحطلبان برای افزایش مشارکت مردم در انتخابات صورت گرفت چراکه حاکمیت از کاهش مشارکت مردم در انتخابات احساس خطر کرد!
او با این ادعا که حاکمیت تغییر مشی داد، میافزاید: اگرچه انتخابات بسته بود و افراد صاحب صلاحیتی مثل جهانگیری هم رد صلاحیت شدند ولی در این انتخابات دکتر پزشکیان صلاحیتش تأیید شد…در انتخابات فرایندهای به گونهای شکل گرفت که یک بازی برد_برد رقم بخورد. یعنی از یک طرف حاکمیت بتواند برنامههایش را پیش ببرد و از طرف دیگر اصلاحطلبان هم احساس کنند که دارند نتیجه میگیرند از انتخابات.
شکوریراد تصریح میکند: باطن قضیه این است که که دکتر پزشکیان توسط حاکمیت برکشیده شد. به عنوان کسی که یک اصلاحطلب رقیق بود. و گزینه حاکمیت بود ولی مورد رضایت اصلاحطلبان هم بود![۱]
*و اما جعل روایت کجاست و چرا “چپهای تحریمی” قصد تحریف واقعیت را دارند؟
همه باید بدانند که چپهای تحریمی طی دهه ۹۰ صراحتا و رسما دست به “تحریم انتخابات” زده بودند. رفتاری شریرانه که در ساحت حکمرانی و مردمسالاری هرگز پذیرفته نیست.
زیرا کسی که صندوق رأی را بر زمین و تحت قدمهای خود میگذارد یعنی اسلحه را برمیدارد. چه اینکه اصلاح یک حکومت جز از دو مسیر انتخابات یا قیام مسلحانه ممکن نیست و جوامع نیز از این رو به قرارداد حکومت و انتخابات رو آوردند که قیام مسلحانه را رفتاری شریرانه میدانستند.
چپهای تحریمی اما صراحتا به این کار تن دادند و طی یک دهه هرگز نامزدی به انتخاباتها معرفی نکردند!
طبعا این رفتار منجر به فریب خوردن کسانی از مردم میشد و در ادامه نیز مشارکت انتخاباتی کاهش مییافت.
چپها اما قصد داشتند به مثابه “رنگ کردن گنجشک و قالب کردن آن به عنوان قناری”(!) این کاهش مشارکت را به دستاویزی برای مطامع خود بدل کنند و در مابهاِزای آن از نظام اسلامی باج بگیرند.
اما نظام اسلامی با منطق و قدرت و استقرار خود نشان داد که اهل باج دادن نیست و اگرچه مشارکت بالای انتخاباتی را یک امتیاز میداند لکن به وضوح میداند که در وادی فلسفه؛ قوت و صحت یک انتخابات به رعایت مُرّ قانون است و نه میزان مشارکت!
فلذا بازی اصلاحطلبان بیاثر شد و تمام انتخاباتهای دهه ۹۰ با مشارکت کم یا زیاد اما با رعایت قانون برگزار شدند و نظام اسلامی به تثبیت و استحکام بیشتری دست یافت.
ناگفته نماند که در این میان اما “چپهای نجیب” در قالب برخی گروهها و احزاب حاضر نشدند در بازی کثیف همقطاران نانجیب خود وارد شوند و از همین رو به صورت رسمی و علنی در مقابل ستاد اصلاحطلبان و ستاد جبهه اصلاحات قد علم کردند.
اما حقیقت این بود که گناه تحریم انتخابات به صورت عمومی به نام ستاد اصلاحات رقم خورد.
بیمحلی نظام اسلامی به چپهای تحریمی ادامه داشت و انتخاباتها نیز با قوت قانون پیش میرفت تا اینکه به مقطع انتخابات زودهنگام در سال ۱۴۰۳ رسیدیم.
مقطعی که البته به نظر میرسید صبر راهبردی نظام اسلامی در مقابل رفتار شریرانه یک جریان سیاسی خاص رو به اتمام است و از آنجا که ضد امنیتی بودن “تحریم انتخابات از سوی نیروهای سیاسی” بر همه آشکار شده است؛ احتمال آن وجود دارد که نظام اسلامی سران تحریم انتخابات را زیر ضربه ببرد.
فلذا چپهای تحریمی در ستاد اصلاحات با استشمام بوی این صبر لبریز شده، عزمشان را برای حضور در انتخابات جزم کردند. و قرعه هم به نام پزشکیانی افتاد که نه تنها مخالف رفتارهای تند اصلاحطلبان بود بلکه گفته شد حتی میثاقنامه جبهه اصلاحات برای حمایت را نیز امضا نکرده است!
اما از آنجا که چپهای تحریمی برای رهیدن از کمند برخورد امنیتی احساس میکردند باید به هر قیمتی در انتخابات شرکت کنند؛ لذا از پزشکیانی اعلام حمایت کردند که خودشان قبلا به او و امثال او صفت “اصلاحطلب هزینهنداده” را اطلاق میکردند.
نظام اسلامی هم هیچ عنایت خاصی نه به پزشکیان و نه به هیچ نامزد دیگری نداشت و ادعای شکوریراد مبنی بر برکشیدن پزشکیان از سوی نظام در حالی است که همین نظام قبلا و در انتخاباتهای دیگر کسانی مثل محسن مهرعلیزاده، عبدالناصر همتی، اسحاق جهانگیری و… را هم تأیید صلاحیت کرده بود. رجالی که همه میدانیم دوز اصلاحطلبی آنها بسیار تا بسیار بیشتر از پزشکیان است.
اما چپهای تحریمی به این انتخابات آمدند چون پس از یک دهه تحریم انتخابات و اثبات اینکه چاقوی آنها کند است و برّا نیست؛ از ترس برخورد امنیتی مجبور به حضور در انتخابات شدند زیرا میدانستند تحریم انتخابات اگر از سوی کسانی از مردم ایرادی نداشته باشد اما از سوی رجال سیاسی حتما یک خیانت آشکار است و هیچ نظام سیاسی آنرا تحمل نمیکند.
در اینجا یک دقت تاریخی و عقلانی هم مهم است و آن اینکه بهانه چپهای تحریمی برای شرکت نکردن در یک انتخابات به دلیل تأیید صلاحیت نشدن رجال اصلاحطلب در حالی است که اولا این گناه حاکمیت نیست که یک جریان خاص سیاسی همواره در تنشهای ضد نظام تقلا میکند که به صورت جمعی وارد مقاتله و معارضه شود و همه چهرههای خود را بسوزاند!
ثانیا و حتی در صورت صحت ادعای اصلاحطلبان –که اثبات کردیم همین ادعا نیز دروغ است- اما یک جریان سیاسی اصیل، امن و ریشهدار در هنگامی که هیچ نامزدی در انتخابات ندارد، موظف است که از “نامزد نزدیک” دفاع کند نه اینکه دست به تحریم انتخابات بزند!
درست به مثابه همان رفتاری که اصلاحطلبان در انتخابات ریاستجمهوری سال ۹۲ از خود نشان دادند و پس از ردّ صلاحیت مرحوم هاشمی به حمایت از حسن روحانی رو آوردند.
فردی که نه تنها چپ نبود بلکه سابقهاش در تشکلهای راست و اصولگرا رقم میخورد لکن به دلیل تقرّب دیدگاه توانست به عنوان نامزد نزدیک شناخته شود و مورد حمایت اصلاحطلبان قرار گیرد.
و سؤال اینجاست که چپهای تحریمی چرا در تمام انتخاباتهای دیگر همین رفتار نجیبانه نشان ندادند؟
پاسخ روشن است…
آنها قصد نانجیبی و برداشتن سلاح داشتند اما پس از رؤیت قوت نظام اسلامی، قدرت قانون و حساس شدن نظام نسبت به شرارت؛ تصمیم گرفتند به هر قیمتی در انتخابات شرکت کنند.
فلذا از پزشکیان حمایت کردند.
شکوریراد باید بداند که بدتر از تحریم انتخابات، “جعل روایت” و دروغگفتن به بیگناهانی است که جویای حقیقت هستند…
تقلا برای جعل روایت بدین معناست که جریان شکست خوردهی “پرونده ویژه تحریم تحریم انتخابات” هنوز در پس ذهن خود به شرارت میاندیشد!
***
1_ https://youtu.be/HY7IgsL3obk?si=KoprDFVHfQO9vVs1
