روزه‌داری در زندان‌های بعث طاقت‌فرسا بود
حجت‌الاسلام «عمران احمدی» یکی از روحانیون آزاده ایلامی در گفت‌وگو با دفاع‌پرس در ایلام در خصوص خاطرات خود از دوران اسارات در اردوگاه‌های رژیم بعث عراق اظهار داشت: اسارت واژه غریبی است؛ حتی اسمش هم باعث دلتنگی می‌شود، انسان اسیر برای دلتنگی بهانه نمی‌خواهد کافی بود به لحظه غروب آفتاب نزدیک شویم چه لحظه سخت و شکننده‌ای بود. شکنجه‌های شبانه رژیم صدام با کابل‌های برق که بر سر و صورت می‌خورد و لگد و صدای ناله از درد و رنج شکنجه جسمی و از سوی دیگر خاطرات کودکی و نوجوانی پدر، مادر، خواهر و برادر، دوستان و فضای معنوی جامعه آزاد و هر آنچه به آن دل بسته بودی مقابل چشمانت به تصویر کشیده می‌شد.
این روحانی آزاده در ادامه گفت: در حالت عادی گرسنگی دائم حکم فرما بود. ماه رمضان از راه رسید و اولین تجربه رمضان در اسارت آغاز شد. فکر می‌کردیم شاید بیشتر اسرا نتوانند روزه بگیرند، اما با این اوصاف سحرگاهان با نصف لیوان آب و مقدار اندکی نان (نصف نان صمون) قریب به اتفاق اسرا روزه ماه مبارک رمضان را شروع کردند. صبح باید ۵ ساعت در هوای گرم به دور از سایه قدم می‌زدند حتی راه رفتن در سایه ممنوع بود، بعد از استراحت در بعد از ظهر ۲ ساعت مجددا باید در جلوی آفتاب قدم می‌زدیم.
این پیشکسوت دفاع مقدس اضافه کرد: بر این مشکلات شکنجه با کابل را باید اضافه کرد با این وجود توکل برخدا باعث شد تا ماه رمضان را با تمام مشکلات بدون شکستن حرمتش با صبر و اسقامت و کمک خداوند به اتمام برسانیم. روزه‌ای را گرفتیم که شاید تاریخ به خودش ندیده است.
انتهای پیام/
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
روزه‌داری در زندان‌های بعث طاقت‌فرسا بود بیشتر بخوانید »