معمار کبیر انقلاب

به گزارش مجاهدت از خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، امام خمینی (ره) با ایمان و اطمینانی که به مردم داشت به نقش مۆثر و تعیین کننده مردم در حکومت معتقد بودند و در سالها رهبری و هدایت امور، ایشان به این مهم اهتمام وافری داشتند.

لکن امام (ره) دموکراسی‌های غربی را که مدعی حکومت مردم بر مردم بودند را از اساس قبول نداشت و معتقد بودند که (شیوه) دموکراسی اسلام کامل‌تر از دموکراسی غرب است.

دیدگاه امام خمینی (ره) درباره نقش مردم در حکومت اسلامی را می‌توان در قالب چند عنوان آن هم به اختصار مطرح کرد:

نقش نظارتی مردم

امام معتقد بودند که کشوری وقتی آسیب می‌بیند که ملت آن بی تفاوت باشند یعنی ملت همه باید حاضر باشند در مسایل سیاسی و با رشد آگاهی بر امور نظارت کنند.

امام (ره) می‌فرمودند: «ملت باید الآن همه شان ناظر امور باشند، اظهار نظر بکنند در مسایل سیاسی، در مسایل اجتماعی، در مسایلی که عمل می‌کند دولت.»

«ملت باید ناظر باشد به اموری که در دولت می‌گذردیعنی نظارت همگانی مردم می‌تواند به عنوان نقش اساسی آنان کشور را از بسیاری انحرافات مصون دارد، زیرا این نظارت‌ها هم در انتخاب صحیح مردم می‌تواند مۆثر باشد و هم این که مسئولان نظام را در برابر مردم پاسخگو می‌نماید.»

نقش مردم در حمایت و پشتیبانی از حکومت

امام خمینی (ره) می‌فرماید: «پشتوانه یک حکومتی ملت است، اگر یک ملتی پشتوانه حکومتی نباشد این حکومت نمی‌تواند درست بشود، این (حکومت) نمی‌تواند برقرار باشد.»

امام خمینی (ره) در جای دیگر خطاب به مردم اظهار می‌دارند که «مهم این است که شما (ملت) ایستاده باشید و قائم به امر باشید و حکومت را از خودتان جدا ندانید و ننشینید به این که همه کار‌ها را باید حکومت بکند» همچنین ایشان معتقد بود که ملت تا در صحنه حاضرند این کشور آسیب نخواهد دید.

نقش و دخالت مسئولانه مردم در اداره کشور

امام (ره) از حق مردم در تشکیل حکومت اسلامی غفلت نورزیده و فرمود: از حقوق اولیه هر ملتی است که باید سرنوشت و تعیین شکل و نوع حکومت خود را در دست داشته باشدنکته قابل توجه در این بحث، اعتماد امام (ره) به ملت بود که در ادامه همین کلام فرمود: طبیعى است که، چون ملت ایران بیش از نود درصد مسلمانند، باید این حکومت بر پایه‏هاى موازین و قاعده اسلامى بنا شود.

پس برای ایشان مردم در طول دین محترم بوده و معارضه مردم با دین مفهومی نداشت. امام خمینی (ره) با احترام به رأی عمومی مردم و با اعتماد به دینداری آن‌ها در پی تشکیل حکومتی برآمد که پایه‌های آن براساس ولایت و مردم سالاری دینی است. در چنین ساختاری، نقش مردم در مشروعیت نظامی که پایه آن اسلام است، به وضوح آشکار می‌گردد.

در اینجا به چند مورد از تأثیر رأی مردم در نظام ولایی اشاره می‌شود:

تعیین نظام سیاسی کشور

امام (ره) فرمود: تعیین نظامی سیاسی با آرای خود مردم خواهد بود.
امام (ره) در بیان روش انتخاب حکومت می‌فرماید:
همان مردمى که دست در دست هم دادند و دلیرانه عرصه را بر شاه تنگ کردند، همان‌ها با هدایت کسانى که همیشه دلسوز آنان بوده‏اند، نوع حکومت دلخواه خود را انتخاب مى‏کنند و بدیهى است که، چون مسلمانند در همه مراحل کار، اسلام تنها ملاک و ضابطه نظام اجتماعى و نوع حکومت خواهد بود و بر این اساس من جمهورى اسلامى را پیشنهاد کرده‏ام و به رأى عمومى مى‏گذارم.

حضور مردم در صحنه قانونگذاری

این اختیار و حق مردمی در تمامی شۆون حکومت جاری است، امام (ره) درباره انتخاب رئیس جمهور می‌فرماید: همه باید بدانند که امروز هیچ قدرتی نیست که بتواند یک وکیل را تحمیل کند… هیچ کس الان در ایران، هیچ مقامی در ایران نیست که قدرت این را داشته باشد که یک وکیل تحمیل کند و بنابراین، امروز مسۆولیت به عهده ملت است.

حضور مردم در انتخاب رهبر

امام خمینی (ره) یکماه قبل از ارتحال، طی نامه¬ای به رئیس شورای بازنگری قانون اساسی از مجتهد عادلی که از سوی خبرگان برای رهبری تعیین می¬شود با عنوان «ولی منتخب مردم» یاد کرده و می-نویسد: اگر مردم به خبرگان رأى دادند تا مجتهد عادلى را براى رهبرى حکومتشان تعیین کنند، وقتى آن‌ها هم فردى را تعیین کردند تا رهبرى را به عهده بگیرد، قهرى او مورد قبول مردم است. در این صورت او ولىّ منتخب مردم مى‏شود و حکمش نافذ است.

نظارت مردم بر امور کشور

در دیدگاه امام (ره) همه اقشار مردم موظفند در چارچوب قوانین اسلامی بر امور جامعه نظارت داشته و امر به معروف و نهی از منکر کنند. ایشان در اوایل نهضت چنین ویژگی‌ای را برای جامعه اسلامی پیش-بینی می‌کند و می‌فرماید: جامعه فردا، جامعه ارزیاب و منتقدی خواهد بود که در آن تمامی مردم در رهبری امور خویش شرکت خواهند جُست؛ و بعد از پیروزی انقلاب نیز به آن سفارش می‌فرماید: این یک سفارش عمومی است… با کمال دقت ملاحظه کنید که کسانی به عنوان اسلام، به عنوان مسلمین، به عنوان معممین، یک قدم خلاف بر ندارند که خدای نخواسته چهره اسلام را برخلاف آنطوری که هست، قبیح نشان بدهند.

این در نظر من از همه چیز‌ها اهمیتش بیشتر است و مسۆولیت-اش هم بیشتر… همه و همه موظفند که نظارت کنند بر این امور. نظارت کنند، اگر من یک پایم را کنار گذاشتم، کج گذاشتم ملت موظف است که بگویند پایت را کج گذاشتی، خودت را حفظ کن. اگر دیدند که یک کمیته‌ای خدای ناخواسته برخلاف مقررات اسلام دارد عمل می‌کند، کشاورز باید اعتراض کند، بازاری باید اعتراض کند، معممین و علما باید اعتراض کنند.

سخنان امام خمینی (ره) هیچ بهانه‌ای برای خرده گیران در باب لزوم رعایت حق مردم باقی نگذاشته است. توصیه‌های ایشان سرتاسر، حکایت از لزوم توجه به مردم و سپاسگزاری و خدمتگزاری به آنهاست. ایشان هر مقام و پستی را فقط مسۆولیتی می‌داند که هدف از آن خدمت به خلق خداست.

بدین ترتیب با توجه به موارد فوق، در مجموع، دیدگاه امام خمینی (ره) درباره مردم این است که ایشان درباره مردم نقش خاص و پر اهمیتی قائل هستند که از آن تنها نمی‌توان تعبیر به مردم داری کرد بلکه می‌توان گفت در نزد امام و دیدگاه ایشان در واقع مردم نقش فاعلی را در تحقق حکومت داشته و به عبارتی نقش آنان به گونه‌ای است که باید گفت اراده مردم بر حکومت به شکلی تبلور یافته و خود را نشان می‌دهد و به قول حضرت امام (ره) با اراده ملت‌ها، اراده‌ای که تَبَع اراده خداست، اراده‌ای که برای خداست غیر ممکن‌ها ممکن می‌شود.

انتهای پیام/341

به گزارش مجاهدت از خبرنگار اخبار داخلی دفاع‌پرس، بانوی فضیلت و شرافت ‏‏حضرت فاطمه معصومه (س) ‏‏ ‏‏این نگین درخشان آسمان ایران، ‏در اوّلین روز ماه ذى‌القعده سال 173 هـ ق، ۲۵ سال بعد از تولد حضرت امام رضا (ع) در شهر مدینه منوّره چشم به جهان گشود.

مرقد مطهر آن حضرت در طول قرن‌های متمادی از زمان رحلت تا کنون ‏‏همچون خورشیدی در قلب ایران می‌درخشد ‏‏و همواره منبع فیوضات و نورافشان دل‌های تشنه معارف الهی است‏‎. ‎‏ به مناسبت ‏ولادت کریمه اهل بیت (س)، ‏‏ توجه مخاطبان را به چند خاطره از توجه امام خمینی (ره) به اهمیت و جایگاه حضرت معصومه (س) و زیارت ایشان، جلب می‌کنیم:‏

‏‏‏امام تا وقتی که در قم بودند به طور مرتب هر روز پس از درس صبح و گاهی هم پس از درس عصر به حرم مطهر‏‏ حضرت ‏‏معصومه (س) و هنگامی که در نجف اشرف بودند ‏‏هر شب ساعت سه از شب گذشته به حرم مطهر امیر المومنین(ع) مشرف می شدند و معمولا هم زیارت جامعه را می خواندند‏‎.‎

‏‏منبع: خاطره ای از ‏‏حجت الاسلام و المسلمین رسولی محلاتی، حوزه-ش ۳۷ و ۳۸

‏‎ایامی که در محضر مبارک امام در قم بودم هر روز بعد از ظهر شاهد بودم که پس از اتمام جلسه درس ایشان به حرم مطهر معصومه(س) مشرف می شدند و ‏‏من هیچ به یاد ندارم که به حرم رفتن ایشان تعطیل شده باشد و در حوزه هم معروف بودند که مقید به زیارت هستند‏‎.‎

‏‏منبع: خاطره ای از آیت الله امامی کاشانی

‏‎در سال ۱۳۲۸ شمسی که برای ادامه تحصیل به شهر مقدس قم آمدم و آیت الله العظمی امام خمینی -رضوان الله علیه- را در مجالس عزاداری می دیدم‏‎.‎‏ امام در بعضی از مجالس سوگواری ائمه اطهار-علیهم السلام- که در مسجد بالاسر حضرت معصومه- سلام الله علیها- یا منزل مرحوم آیت الله العظمی بروجردی برگزار می شد، چنان با وقار و آرام می نشستند و گوش به سخنان واعظ یا روضه خوان داشتند که نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کرد.‏

امام در آن زمان، استاد سرشناس حوزه و مدرس علوم عقلی بودند. ‏‏قامت رسا و قیافه جالب و آرامش خاص ایشان طوری بود که چه در راه رفتن و چه در نشستن در مجالس نظر بینندگان را جلب می کرد‏‏ و کسی را در میان جمع علمای حوزه مانند ایشان نمی دیدیم.‏

‏‏هنگامی که واعظ به «گریز» می رسید، یا روضه خوان شروع به خواندن روضه می کرد، ‏‏حاج آقا روح الله خمینی نخستین کسی بود که دستمال سفید و تمیز خود را از جیب درمی آورد و به صورت می گرفت و گریه را سر می داد‏‏. اگر تکیه بر دیوار داده بودند، بدون حرکت و تکانی می گریستند و چنانچه خم می شدند، می دیدی که چطور می لرزند و اشک می ریزند و همین که دستمال از صورت برمی گرفتند، صورتی پراشک و چشمانی اشک ریخته را می دیدی که همان نیز دیگران را به گریستن و اشک ریختن در عزای شهیدان کربلا یا ائمه اطهار(ع) ترغیب می کرد.‏

‏‎اصولا نشستن امام در مجالس عزاداری و گوش دادن به وعظِ واعظ یا روضه ی روضه خوان حال و هوای خاصی داشت، آرام، ساکت، موثر و تمام گوش و چشم بودند، گوش به مطلب و چشم به گوینده داشتند. این طرز نشستن در مجالس سوگواری و آمادگی برای گریستن در عزای امام حسین-علیه السلام- و شهیدان کربلا را در کمتر عالمی دیده ام: «‏‏و ذلک فضل الله یوتیه من یشاء‏‏» حتی در یک مورد هم دیده نشد که امام در پای منبر و هنگام سخنرانی واعظ- هر که بود- با ذکر مصیبت ذاکر، با اشخاص پهلو دست خودشان صحبت کنند، زیرا بی احترامی به منبر و منبری بود، بعکس آنچه میان بسیاری از علما مرسوم است، بخصوص علمای نجف که آن را شانی برای خود می دانستند.‏

‏‏منبع: یادداشتی از مرحوم حجت الاسلام و المسلمین علی دوانی

‏انتهای پیام/341