مهسا امینی

به گزارش مجاهدت از مشرق،سعدالله زارعی طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت:

«لبنان به همه آنچه در منازعه گازی با رژیم صهیونیستی می‌خواست رسید.» این بخشی از سخنان روز شنبه آیت‌الله سیدحسن نصرالله است که با شرح آنچه در پرونده شناسایی و اکتشاف گاز در دو حوزه «کاریش» و «قانا» از سال ۱۳۹۰ گذشته، توأم بود.

مسئله گاز در مدیترانه با موضوع مرزهای جغرافیایی و به‌خصوص مرز آبی گره خورده بود. از این رو بحث گاز در این حوزه جنبه ژئوپلیتیکی و سرزمینی هم داشت و در این میان رژیم صهیونیستی به‌صورت موذیانه و با بهره‌گیری از کمک آمریکا و با استفاده از شرایط آشوب‌های سیاسی و درگیری حزب‌الله در پرونده امنیتی سوریه و با متهم‌سازی حزب‌الله در پرونده‌های امنیتی لبنان تلاش کرد تا سیاست سیطره مطلق بر گاز مدیترانه را به ثمر برساند.

دو منطقه «قانا» و «کاریش» در دریای مدیترانه، در آب‌های اختصاصی و بعضاً متداخل لبنان و فلسطین اشغالی قرار دارد و حجم عظیمی از گاز مدیترانه و شامات را در خود جای داده است.

حدود سه چهارم این دو حوزه گازی در آب‌های ساحلی لبنان و حدود یک چهارم در آب‌های ساحلی فلسطین اشغالی قرار گرفته است.

رژیم صهیونیستی به گمان اینکه می‌تواند با زور و با استفاده از اختلافات داخلی لبنان، این منطقه گازی را برای خود تبدیل به یک ‌هاب نماید و نقل و انتقال گاز از کشورهای آفریقایی و آسیایی از طریق مدیترانه را در کنترل خود درآورد و از این حیث بر روند اقتصادی کشورهای غرب سواحل جنوبی و شرقی مدیترانه از یک‌سو و اروپا از سوی دیگر تأثیر بگذارد و از این‌موضوع برای خود ضریب امنیتی دست و پا کند، وارد عمل شد.

اگر این اراده اسرائیلی به کرسی می‌نشست، امنیت و ثبات رژیم صهیونیستی با امنیت و ثبات اقتصادی کشورهای ساحلی مدیترانه و حتی فراتر از آن گره می‌خورد و همه لاجرم امنیت و ثبات رژیم جعلی اسرائیل را برای خود ضرورت ارزیابی کرده و با عوامل برهم‌زننده آن از جمله فلسطینی‌ها مخالفت می‌کردند.

ضمن آنکه سیطره رژیم اسرائیل بر این دو حوزه گازی، اقتصاد به شدت وابسته به کمک‌های خارجی آن را به اقتصادی خود اتکا تبدیل می‌کرد که این برای رژیم صهیونیستی اهمیت ویژه‌ای دارد، بنابراین بحث گاز، منطقه گازی و سیاست‌های مرتبط با آن برای رژیم صهیونیستی جنبه فوق راهبردی و حیاتی داشت و لذا برای رسیدن به آن تلاش ویژه‌ای به کار برد.

اما از آن طرف، حوزه‌های کاریش و قانا و موضوع گاز برای لبنان بیش از رژیم صهیونیستی اهمیت دارد چرا که از یک‌سو سیطره رژیم اسرائیل بر این دو حوزه سبب تثبیت موقعیت آن در مدیترانه و دست یافتن به «موقعیت ویژه» می‌شد و این منافع ملی، امنیت و افق حیات سیاسی لبنان را با تهدید فوق‌العاده مواجه می‌کرد و از سوی دیگر لبنان به دلیل فقدان بنیه اقتصادی در زمین و کاهش شدید موقعیت‌های سابق اقتصادی مثل توریزم و کاهش شدید حمایت‌های اقتصادی خارجی، با موقعیت شدید بحران مالی و اقتصادی مواجه گردید به گونه‌ای که هم‌اینک در شرایط نزدیک به ورشکستگی قرار گرفته و خدمات عمومی تا حد قابل توجهی مختل گردیده است.

بنابراین دو حوزه قانا و کاریش به‌صورت دو پنجره حیاتی نه فقط برای اقتصاد لبنان بلکه برای حل و فصل مسایل سیاسی؛ همگرایی داخلی و بهبود شرایط امنیتی درآمده است.

از این رو لبنانی‌ها به موازات تحمل شرایط سخت اقتصادی، چشم به عملیاتی شدن استخراج و فروش گاز این دو حوزه دوخته‌اند. اهمیت این موضوع برای لبنان در اندازه‌ای است که حدود یک سال پیش دبیرکل حزب‌الله لبنان اعلام کرد ولو با استقبال از جنگ، از این دو حوزه اقتصادی کشورش دفاع کرده و اجازه تعدی به دشمن نخواهد داد.

بحث گازی لبنان از اواسط۲۰۱۱ (۱۳۹۰) و در بحبوحه تحولات منطقه عربی و آغاز بحران امنیتی سوریه شروع شد. در آن مقطع رژیم اسرائیل اعلام کرد مشغول شناسایی و اکتشاف در دریای مدیترانه است و این موضوع را به‌صورت کلی بیان می‌کرد و به‌صورت محرمانه سرگرم مذاکره با شرکت‌های اروپایی برای اکتشاف نفت و گاز در این منطقه که در مجاورت رأس ناقوره قرار دارد، بود.

این فعالیت‌ها استمرار داشت و شرکت یونانی‌ – انگلیسی Energean در سال ۱۳۹۴ عملیات اکتشاف را شروع کرد و بنا به نقل محافل اسرائیلی‌ ۵ سال به درازا کشید و برای این رژیم مشخص شد که گاز این منطقه به‌طور تخمینی دارای چه وزنی است. اسرائیلی‌ها وزن را اعلام نکردند اما زمزمه اینکه در نظر دارند یک‌ هاب گازی در مدیترانه تشکیل دهند مشخص می‌کرد که حجم گاز این دو حوزه زیاد است.

برخی پژوهش‌ها از ۶۰ تریلیون‌ فوت مکعب گاز در این دو حوزه خبر داده‌اند و منابع آمریکایی به‌طور کلی گفته‌اند در مدیترانه حدود ۱۲۲ تریلیون فوت مکعب گاز و ۱/۷ تریلیون بشکه نفت خام وجود دارد ولی اکثر منابع تخصصی این اعداد را اغراق‌آمیز دانسته‌اند.

ماجرای گاز در عین حال در دولت‌های مستعجل و ضعیف لبنان در طول سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰ به‌صورت کجدار و مریز مطرح بود ولی شرایط ناپایدار دولت‌ها، اختلافات داخلی، اشتغالات ذهنی آنان در حوزه امنیتی و چالش‌های سیاسی مانع پرداختن ویژه آنان به این موضوع مهم می‌گردید.

با این حال در سال ۱۳۹۱ نبیه‌بری رئیس‌ پارلمان پرونده گازی را تحت مدیریت خود قرار داد و براساس شرایط لبنان طرحی را تهیه کرد که بر مبنای آن خط ۲۳ به‌عنوان آغاز محدوده لبنانی قانا و کاریش مورد تأکید قرار داشت. به موازات آن دولت وقت لبنان به ریاست‌ سعد حریری هم درگیر پرونده شد ولی حدی که در دولت بحث می‌شد از حد کارشناسی‌شده توسط

تیم نبیه‌بری کمتر بود و روی خط ۲۹ قرار داشت که مورد تأکید و توصیه نماینده آمریکا به‌عنوان میانجی لبنان و رژیم صهیونیستی هم واقع شد. البته موضع رسمی لبنان در این میان آشکار نبود و پرونده هم به امضای رئیس‌جمهور نرسیده بود و از این‌رو بحث در لبنان فی مابین حداکثری بری و حداقلی دولت در رفت و آمد بود.

در این بین حزب‌الله تأکید می‌کرد که در زمینه ترسیم حدود مرزهای آبی و سهم لبنانی حوزه‌های کاریش و قانا ناگزیر منتظر موضع رسمی و قطعی لبنان است.

رژیم صهیونیستی روی خط ۲۹ تأکید داشت در حالی که پذیرش این خط از سوی لبنان نه فقط حق‌السهم این کشور را تحت تأثیر قرار می‌داد، بلکه مرزهای سرزمینی آن در مزارع شبعا را هم تحت تأثیر قرار می‌داد و این یک تهدید سرزمینی برای لبنان بود.

حزب‌الله منتظر اعلام نظر دولت بود در این میان پرونده گاز لبنان از پارلمان و دولت به رئیس‌جمهور منتقل گردید و اظهارنظر در این باره به او واگذار شد. عون بر این اساس مذاکرات خود را شروع کرد و روی خط ۲۳ جمع‌بندی نمود.

با اعلام موضع رسمی لبنان رژیم صهیونیستی دست به یک سلسله تحرکات نظامی در دریای مدیترانه زد و اعلام کرد به هیچ وجه فراتر از خط ۲۹ را برای لبنان قایل نیست. حزب‌الله متقابلاً آرایش نظامی گرفت و چند فروند پهپاد اطلاعاتی خود را به‌عنوان علامت هشدار وارد منطقه کرد و آسمان مدیترانه را تحت پوشش قرار داد.

رژیم صهیونیستی این پهپادها را مورد هدف قرار داد ولی این برای حزب‌الله اهمیت نداشت چرا که این پهپادها ضمن آنکه تصاویر خود را به لبنان فرستاده بودند، مأموریت اصلی خود که عملیات هشدار بود را انجام داده بودند.

کما اینکه رسانه‌ها و پژوهشکده‌های اسرائیلی اعلام کردند حزب‌الله جدی بودن خود را در تهدیدات نظامی نشان داد.

پس از این موضوع نماینده آمریکا به‌عنوان میانجی وارد شد و طبق معمول گفت نه حد و خط لبنان و نه حد و خط اسرائیل، مابین خطوط ۲۹ و ۲۳ که اگر طرف لبنانی این را می‌پذیرفت حدود ۲۵۰۰ کیلومتر مربع از دریای خود را واگذار می‌کرد و لذا حزب‌الله محکم ایستاد و گفت نظر میانجی را نمی‌پذیرد و دولت جرأت پیدا کرد روی حد و خط اعلامی خود بایستد و از منافع لبنان دفاع کند.

پس از آن دولت متزلزل «لاپید» شانس خود را امتحان کرد و اعلام نمود نیروهای اکتشافی خود را تا مرزهای خط ۲۹ وارد می‌کند و در صورت ورود یا دخالت حزب‌الله علیه آن وارد عمل می‌شود. پس از آن حزب‌الله آرایش نظامی گرفت و در نهایت رژیم اسرائیل عقب نشست و خط ۲۳ برای لبنان پذیرفت.

با بررسی اهمیت دو حوزه گازی کاریش و قانا و تأثیرات امنیتی، سیاسی، اقتصادی و ژئوپلیتیکی آن می‌توان گفت پیروزی لبنان و حزب‌الله در این صحنه را فقط می‌توان با اتفاق سال ۲۰۰۰ که رژیم صهیونیستی پس از حدود ۱۸ سال، خاک لبنان را ترک کرد، مقایسه نمود. بنابراین پیروزی لبنان در این صحنه حتماً از پیروزی بسیار درخشان حزب‌الله در جریان جنگ ۳۳ روزه – تابستان ۱۳۸۵ – بزرگ‌تر، برجسته‌تر، راهبردی‌تر و ماندگارتر است.

به همین جهت همان‌طور که سیدحسن نصرالله در سخنرانی اخیر تلویزیونی خود بیان کرد این یک جشن بزرگ ملی است.

درخصوص دستاوردهای این رویداد تاریخی، نکات زیر اهمیت دارند:

۱- این رویداد نشان داد، آنچه منافع ملی یک کشور را تأمین و امنیت آن را فراهم می‌کند، مقاومت و ایستادگی بر حقوق و منافع و هویت خود است.

صحنه فعلی در بحث راهبردی گاز، نتیجه مقاومت ده ساله ملتی است که علی‌رغم تنگناهای زیاد اقتصادی، امنیتی و سیاسی که با آن مواجه بوده، روی حقوق خود ایستاده و به آن رسیده است.

در حالی که اگر قرار بود با روند حاکم بر بین‌الملل – که پذیرش سلطه قدرتمندان بر ضعفاست – لبنانی‌ها دنبال حقوق خود می‌رفتند، باید حد و خط نتانیاهو که خط ۲۹ بود را می‌پذیرفتند چرا که در آن زمان توصیه بان‌کی‌مون دبیرکل سازمان ملل و نماینده آمریکا که از سوی بان‌کی‌مون تحمیل گردید این بود که خط ۲۹ را بپذیرند و همه چیز هم حکایت از آن می‌کرد که لبنان چاره‌ای جز تمکین به خط ۲۹ ندارد چرا که در سطح بین‌الملل کسی از حد و خط واقعی لبنان حمایت نمی‌کند.

۲ـ لبنان با دسترسی به خط ۲۳ در واقع به یک پیروزی بزرگ رسیده که مخالفان حزب‌الله در لبنان هم با همه خصومتی که با مقاومت دارند، ناگزیر به تأیید و همراهی با آن و البته استفاده از آن هستند.

کمااینکه سمیر جعجع و ولید جنبلاط آن را صراحتاً یک پیروزی بزرگ برای لبنان و تحت تأثیر مقاومت حزب‌الله ارزیابی کردند. پیروزی حزب‌الله یک بار دیگر سبب وحدت جامعه لبنان می‌شود و این موضوع عبور لبنان از اختلافات و چالش‌های سیاسی را سرعت می‌بخشد.

سیدحسن نصرالله به این نکته توجه داشت و لذا عنوان سخنرانی اخیر خود را وحدت لبنان قرار داد و از همه طرف‌ها خواست از اختلافات عبور کنند و دولت را در تحقق عملی این پیروزی و برون بردن لبنان از بحران اقتصادی کمک نمایند.

۳ـ لبنان با سیطره بر دو منطقه گازی قانا و کاریش در واقع بر سه چهارم این منطقه غنی تسلط پیدا کرده است و می‌تواند به ‌هاب گازی مدیترانه تبدیل شود.

یعنی هدفی که اسرائیل در سرمی‌پروراند، لبنانی‌ها می‌توانند از آن خود کنند. تبدیل لبنان به‌هاب گازی، ارتباطات آن با کشورهای مسلمان شمال آفریقا و کشورهای مسیحی جنوب اروپا تنظیم می‌کند و این موضوع می‌تواند ضمن شکستن محاصره اقتصادی لبنان، این کشور را از انزوای منطقه‌ای خارج کرده و بار دیگر توجهات را به سوی آن جلب کند. و جالب این است که با توجه به موقعیت تثبیت‌شده حزب‌الله، همکاری‌های اقتصادی آفریقایی، آسیایی و اروپایی بر بستر مدیترانه می‌تواند باثبات، امن و کاملاً اقتصادی و به صرفه باشد.

۴ـ این پیروزی حداقل تا مدت‌ها بحث از سلاح حزب‌الله را از دور خارج می‌کند چرا که همه لبنانی‌ها دریافته‌اند این پیروزی مرهون مقاومت حزب‌الله و مقاومت حزب‌الله وابسته به سلاح آن است.

لبنانی‌ها یک بار دیگر حس کردند سلاح مقاومت نه وسیله‌ای برای حل و فصل مناقشات قومی یا سیاسی، بلکه وسیله‌ای برای تأمین منافع ملی می‌باشد آن هم درآوردن منافع لبنان از حلقوم کروکودیل تحت حمایت سازمان ملل و آمریکایی‌ها و اروپایی‌هاست.

بنابراین سلاح حزب‌الله یک بار دیگر تثبیت شد، هر چند خباثت دشمنان حزب‌الله و کسانی که سال‌ها تحت اداره رژیم اسرائیل قرار داشته‌اند، با این توافق از بین نمی‌رود ولی مطمئناً تا سال‌ها زمینه پذیرش مردمی ادعای مخاطره‌آمیز بودن سلاح مقاومت از بین رفته است.

۵ـ موضوع دیگر تأثیر ژئوپلیتیکی این رویداد برای لبنان، رژیم صهیونیستی و منطقه است.

در صحنه داخلی لبنان، قبول خط ۲۳ از سوی رژیم صهیونیستی، اعتراف به حقوق و موقعیت لبنان در زمین نیز هست. ضمن آنکه تمکین به حزب‌الله در دریا، تمکین در زمین هم هست کما اینکه پیروزی در دریا از پیروزی تاریخی حزب‌الله در زمین در سال‌های ۱۹۹۶، ۲۰۰۰، و ۲۰۰۶ تأثیر پذیرفته است.

تأثیر این رویداد برای رژیم صهیونیستی این است که به خواسته دشمن خود تمکین کرده و در نهایت به حداقل رسیده است و باید بپذیرد که توافق در زیر سایه سنگین سلاح حزب‌الله رخ داده و سازمان ملل و آمریکا و اروپا نتوانسته‌اند کمترین کمکی به او کرده و کمترین تأثیری در توافق داشته باشند.

بنابراین، این موضوع حداکثر مدارا را به رژیم اسرائیل دیکته می‌کند، در حالی که طرف مقابل این ملاحظه را ندارد. این پیروزی منطقه را در وضع تازه‌ای قرار می‌دهد.

وقتی جبهه اسرائیل در حوزه نظامی و سیاسی نتوانسته‌ اهداف خود را ولو با وجهه‌ای اقتصادی تأمین نماید، مخالفان اسرائیل در منطقه را در پیگیری اهداف خود مصمم‌تر می‌کند.

همه می‌دانند منطقه شامات در واقع منطقه مقاومت است. این پیروزی یک بار دیگر کفه عمل را به نفع حزب‌الله سنگین‌تر کرده و این روی بقیه روندها از جمله عادی‌سازی عربی ـ اسرائیلی به ضرر تل‌آویو اثر می‌گذارد.

کما اینکه این موضوع روی تهدیدات جاری رژیم صهیونیستی علیه سوریه اثر می‌گذارد و دمشق را در موقعیت بهتری قرار می‌دهد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، یک منبع آگاه اظهار داشت: شب گذشته عده‌ای به بهانه چهلم فوت خانم مهسا امینی در کرمانشاه با ایجاد رعب و وحشت و همچنین ایجاد درگیری، به اموال عمومی مردم آسیب رساندند.

وی افزود: شکستن شیشه خودرو، تخریب تابلوهای راهنمایی و تبلیغاتی، آسیب به بانک ها و مغازه و… از دیگر اقدامات این افراد بوده است.

این منبع آگاه  تصریح کرد: عده دیگری از اوباش در خیابان فاطمی کرمانشاه به یک خانم باردار درحال عبور حمله ور شدند که متأسفانه در این ماجرا خانم جوان باردار فرزندان دو قلوی خود را از دست داد و هم اکنون در بیمارستان تحت درمان قرار دارد.

وی عنوان کرد: همواره بر ایجاد گفتمان تأکید داشته و داریم اما خط اعتراض با اغتشاش جداست، همه از فوت خانم امینی متأثر هستیم اما این چه اعتراضی است که یک خانواده داغدار می‌شود؟

این مقام مسئول در پایان گفت: عده‌ای مدعی شعار زن، زندگی، آزادی‌اند اما حقوق زنان را پایمال، آزادی آنان را خدشه دار و زندگی آنان را نابود می‌کنند.

سرویس سیاست مشرق- این که وقایع و رویدادهای ۴۰ روز اخیر در کشور را از چه نظرگاهی تحلیل و تفسیر کنیم، یا حتی آن را اعتراض، ترکیبی از اعتراض-اغتشاش یا صرفا اغتشاش بدانیم، البته بسیار محل تامل است و قابلیت‌ مباحثات و رایزنی‌های بسیار را در سطح نخبگانی و رسانه‌ای دارد. همه زمینه‌ها و کاستی‌هایی که می توانست و می تواند به نوبه خود زمینه را برای این حضور خیابانی برای «غیربراندازان» و صرفا معترضین فراهم کند هم باید حتما دیده شود و فکری عاجل برای ان صورت بگیرد. اما…

اما با یک نگاه غیراحساسی، و کمی عمیق‌تر، به پروژه‌ای که رسانه موسوم به «ایران اینترنشنال» با سواستفاده فاحش از رویدادهای ایران، در حال پیشبرد آن است، می توان فهمید که نه این تلویزیون یک «رسانه» است و نه پرسنل آن، با هیچ تعریفی، «خبرنگار» محسوب می شوند. به نحوی عیان، از زمان شروع ناآرامی‌ها بر سر فوت مرحومه مهسا امینی تا به امروز، این شبکه تلویزیونی، خط سیری صعودی و تغییر ماهیت آشکار از یک به اصطلاح رسانه، به یک بازوی عملیات روانی صرف صورت داده است. به عبارت دیگر، این شبکه حتی دیگر همان لعاب نازک تعارفات و تشریفات و «پروتکل» های کار رسانه‌ای، جهت حفظ ظاهر، را به کناری گذاشته و امروز می توان ادعا کرد که چه در راهبرد و چه در تاکتیک‌ها، خط ممیزه‌ی معناداری (جز البته رنگ و لعاب مجریان و کیفیت فنی) بین این شبکه و شبکه موسوم به «سیمای آزادی» منافقین وجود ندارد.

ساده بگوییم، «سعودی اینترنشنال» رسما کارکرد اتاق جنگ تبلیغاتی سرویس اطلاعاتی سعودی و شرکای آن را به خود گرفته و در کمال زمختی و لُختی، به خط مقدم «جنگ» سعودی علیه «ایران» و تمامیت ارضی و انسجام ملی آن تبدیل شده است. برای تقریب به ذهن، چنین تصور کنیم که اگر صدام حسین، به جای سال ۱۳۵۹، در مهرماه ۱۴۰۱ به ایران حمله نظامی صورت می داد، اگر می خواست دستگاهی برای پروپاگاندای «جنگی» علیه ایرانی‌ها طراحی و اجرا کند، دقیقا چیزی شبیه همین «سعودی اینترنشنال» بود.

اگر محمد بن سلمان، قاتل و ناپدیدکننده جمال قاشقچی، در دی ماه سال ۹۶ در مصاحبه تلویزیونی گفت که “جنگ را به داخل ایران می کشانیم”، شاید در نگاه اول، این تهدید به معنای منتقل کردن هر چه بیشتر تیم‌های تروریستی وهابی-تکفیری وابسته به ریاض به داخل کشور و انجام عملیات تروریستی به نظر می رسید، اما اکنون، با نگاهی به قبل، در می یابیم که تاریخ آن مصاحبه درست زمانی بود که تلویزیون سعودی اینترنشنال در حالت گسترش و توسعه قرار داشت با پول‌پاشی سنگین دربار سعودی، در حال تامین لجیتسیک و نیروی انسانی با هدف از دور خارج کردن بقیه رسانه‌های فارسی‌زبان و تبدیل شدن به یک «مرجع» خبری در ظرف دو سه سال بود. امروز که شاهدیم رهبران فرماندهان و سخنگویان گروه‌های تجزیه‌طلب ضد تمامیت ارضی ایران، مهمان‌های تاق و جفت این شبکه هستند و این شبکه، در خباثتی آشکار در تلاش است هر نوع علامت و نماد انسجام ملی ایرانیان را به صورت خزنده و اصطلاحا به صورت سابلیمینال تخطئه کند و از اعتبار بیاندازد، به خوبی آشکار می شود که سرمایه‌گذاری سنگین بن‌سلمان برای چنین روزی بوده است. این روند آن اندازه رسوا بوده که حتی صدای اپوزیسیون سلطنت‌طلب لس‌انجلس را هم درآورده است، چنان که شهرام همایون، مدیر شبکه ماهواره‌ای کانال یک، با نمایش نحوه نشان دادن پرچم‌های تجزیه‌طلبان در همایش برلین، نسبت به خواب شوم شبکه سعودی برای ایران هشدار داد.

با فروانداختن همه نقاب‌ها و کنارزدن زودهنگام همه پیرایه‌های «پروتکلی» کار رسانه‌ای، اکنون با یک رصد چنددقیقه‌ای و تمرکز در نحوه‌ی پوشش «اخبار» در این شبکه و لحن و ادبیات مجریان، می توان دریافت که کارفرمایان سعودی، از بوی «خون» ایرانی سرمست شده‌اند و برای ادامه کار پروژه‌ی «ویرانی ایران»، خون را بو می کشند. هر خبری مبنی بر کشته شدن هر ایرانی، خواه معترض، خواه اغتشاش‌گر، خواه مامور نیروی انتظامی، خواه سپاهی، با چنان آب و تابی بر زبان کارمندان این شبکه جاری می شود، که می توان «لذت سادیستیک» را از آن به راحتی استشمام کرد.

برای نمونه، همین شبکه عملیات روانی که به بهانه‌ی فوت یک دختر ایرانی، ۴۰ روز به محور تحریک آشوب تبدیل شده، در قبال خبر شهادت شماری از هموطنان بی‌گناه (از جمله زن و کودک) در حرم شاهچراغ(ع)، یک رویکرد بسیار خنثی در پیش گرفته و آن را به عنوان خبری فرعی و دست‌چندم، با لحنی کاملا بی‌تفاوت و «بیمار» آن را پوشش داده است، چرا که دست اهریمنی کارفرمایان همین شبکه، در پشت ماجرای کشتار شاهچراغ عیان‌تر است که بتوان بر آن ماله کشید.

به عنوان یک نماد، «سیما شهرکی» معروف به «سیما ثابت»، نقش اول این روزهای پروژه رسانه‌ای ریاض علیه ایران، بدون هیچ ابابی، به هیات یک «پرووکاتور حزبی»، یک مهره‌ی پروپاگاندای نظامی-سیاسی درآمده است و در کمال حیرت، هر جمله‌ای از زبان مهمانان همین شبکه را، که بویی از مخالفت با پروژه ایرانستیزانه کارفرمایان سعودی بدهد، در نطفه خفه می کند!

الغرض، فعالیت سیاسی علیه جمهوری اسلامی، راه‌اندازی شبکه تلویزیونی و حتی سازمان اپوزیسیون در خارج از کشور، یک چیز است، اما تحریک پیوسته و بی‌وقفه گسل‌های قومی، مذهبی و اجتماعی با هدف خونین شدن «خیابان»، زیر سوال بردن همه‌ی نمادها و علقه‌هایی که تمامیت خاکی به نام ایران، وابستگی تام به آن‌ها دارد(از جمله پرچم) و تبدیل کردن درگاه رسانه‌ای به تریبون کینه‌دارترین گروه‌ها و سازمان‌های تجزیه‌طلب، اصولا یک «مقوله» جدا است.

فلذا، از آن‌جا که دست‌کم بخش عمده پرسنل و معرکه‌گردانان این شبکه، ظاهرا «ایرانی» هستند، باید همکاری با این شبکه را به صورت عام، و این افراد را به طور خاص، در یک مقوله‌ی کاملا مجزا از کار «رسانه‌ای» دسته‌بندی کرد. آن‌ها کارمندان «اتاق پروپاگاندای نظامی-امنیتی» رژیم ریاض هستند و اتهام این ایرانی‌ها، «خیانت» و «همکاری با دشمن» در زمان جنگ است. با عملیات تروریستی دیروز در شیراز، دیگر تردیدی نیست که سعودی و شرکای آن، یک جنگ چندلایه‌ی هیبریدی را علیه کشور ما آغاز کرده‌اند.