ناسا

به گزارش مجاهدت از مشرق، کپسول حامل فضانوردان همراه یک موشک در ساعت ۱۶:۲۳ دقیقه به وقت گرینویچ از مقر فضایی بایکنور در قزاقستان به فضا پرتاب شد.

این کپسول ۳ ساعت بعد در ۱۹:۳۲ دقیقه به وقت گرینویچ کنار ایستگاه فضایی بین المللی پهلو گرفت.

فرمانده این ماموریت آلکسی اوچینین است و ایوان واگنر و دونالد پتیت از ناسا او رادر این سفر همراهی می کنند. فرایند پرتاب بدون هیچ مشکلی انجام شد و فضاپیمای سایوز ۸ دقیقه پس از پرتاب وارد مدار زمین شد. این درحالی بود که اختلالی در سیستم ایمنی خودکار در ماه مارس از انجام ماموریت جلوگیری کرده بود. دلیل این امر کاهش ولتاژ در سیستم برق بود.

پتیت، واگنر و اوچنین به تریسی دایسون، مایک بارات، متیو دومینیک، ژانت اپس، بوچ ویلمور و سونی ویلیامز از ناسا و همچنین نیکلای چاب، الکساندر گربنکین و اولگ کوننکو از روسیه در ایستگاه فضایی بین المللی می پیوندند.

۳ فضانورد جدید قرار است ۶ ماه در ایستگاه فضایی بین المللی بمانندو بهار سال آینده به زمین بازگردند.

به گزارش مجاهدت از مشرق،«تلسکوپ فضایی نانسی گریس رومن»(Nancy Grace Roman Space Telescope) ناسا که یک دوربین پیشرفته دارد، اکتشاف کیهانی را به طور قابل توجهی بهبود می‌بخشد و از طریق بررسی‌های دقیق و گسترده، اطلاعاتی را درباره انرژی تاریک، ماده تاریک و سیارات فراخورشیدی دور ارائه می‌دهد.

به نقل از سایتک دیلی، اولین نمونه از تجهیزات تلسکوپ نانسی گریس رومن یک دوربین پیچیده است که کیهان را از حومه منظومه شمسی تا لبه قابل مشاهده کیهان بررسی می‌کند. این دستگاه موسوم به «دستگاه میدان وسیع» اخیرا به مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا در مریلند رسید.

میدان دید زیاد دوربین، وضوح و حساسیت آن به طول موج مرئی تا فروسرخ نزدیک، یک نمای عمیق و پانوراما را از کیهان به تلسکوپ نانسی گریس رومن می‌دهد. اسکن بخش‌های بسیار بزرگ‌تری از آسمان نسبت به تلسکوپ‌های فضایی هابل یا جیمز وب ناسا، راه‌های جدیدی را برای اکتشاف کیهانی باز خواهد کرد.

«جولی مک‌انری»(Julie McEnery) دانشمند ارشد پروژه رومن در مرکز پرواز فضایی گادرد گفت: این دستگاه، سیگنال‌های فضا را به درک جدیدی از نحوه عملکرد جهان ما تبدیل می‌کند. این ماموریت برای دستیابی به اهداف اصلی خود، صدها میلیون کهکشان را به دقت بررسی خواهد کرد. این بررسی، یک پایگاه داده را برای همه پژوهشگرانی فراهم خواهد کرد که می‌توانند از آن استفاده کنند. بنابراین، سیل نتایج در مجموعه وسیعی از علم ظاهر خواهد شد.

حدود ۱۰۰۰ نفر در توسعه دستگاه میدان وسیع، از مرحله طراحی اولیه تا مونتاژ آن با حدود یک میلیون مولفه مشارکت داشتند. طراحی این دستگاه، یک تلاش مشترک بین مرکز پرواز فضایی گادرد و «بی‌ای‌ئی سیستمز»(BAE Systems) در کلرادو بود. حسگرهای تصویربرداری ساخت شرکت «تله‌داین»(Teledyne) هستند. شرکت‌های «هاوایی ارواسپیس»(Hawaii Aerospace)، «اپلاید ارواسپیس استراکچرز»(Applied Aerospace Structures)، «نورثروپ گرومن»(Northrop Grumman)، «هانی‌بی رباتیکس»(Honeybee Robotics)، «سی‌دی‌ای اینترکورپ»(CDA Intercorp)، «آلوکسا»(Alluxa) و «جنوپتیک»(JenOptik) نیز قطعات مهمی را ارائه کردند. این قطعات و بسیاری از نمونه‌ها که توسط فروشندگان دیگر ساخته شده‌اند، به مرکز پرواز فضایی گادرد و بی‌ای‌ئی سیستمز تحویل داده شدند تا پیش از رسیدن تلسکوپ به مرکز پرواز فضایی گادرد مونتاژ و آزمایش شوند.

هنگامی که تلسکوپ رومن مشاهدات خود را آغاز کند، تحویل سریع داده‌های آن به روش‌های جدیدی برای تجزیه و تحلیل نیاز دارد. مک‌انری گفت: حتی اگر همه ستاره‌شناسان روی داده‌های رومن کار می‌کردند، هنوز افراد کافی برای بررسی همه داده‌های آن‌ وجود نداشت. ما به دنبال روش‌های جدید مانند یادگیری ماشینی و هوش مصنوعی هستیم تا بتوانیم مشاهدات رومن را مورد بررسی قرار دهیم و هیجان‌انگیزترین چیزها را پیدا کنیم.

اکنون که دستگاه میدان وسیع در مرکز پرواز فضایی گادرد است، برای اطمینان از اینکه همه چیز طبق انتظار عمل می‌کند، آزمایش خواهد شد. این دستگاه در پاییز امسال با تلسکوپ جفت می‌شود و دانشمندان را یک گام به اکتشافات پیشگامانه در دهه‌های آینده نزدیک می‌کند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، ژان ژاک دوردن(Jean-Jacques Dordain)، مدیر کل آژانس فضایی اروپا در زمان ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی، می‌گوید: طرح‌های پیش‌نویس ناسا برای فرستادن ایستگاه فضایی بین‌المللی به ماموریتی برای برخورد با آب‌های قطب جنوب، یک ستاره قطبی نبوغ انسانی را از بین می‌برد.

به نقل از فوربز، دوردین در مصاحبه‌ای گفت که تصمیم برای نابود کردن ایستگاه باید تغییر کند و ایستگاه فضایی بین‌المللی به جای آن باید به سمت بالا و در مداری بالاتر به عنوان هدیه‌ای برای نسل‌های بعدی هزاره جدید منتقل شود.

دوردین می‌گوید که از احتمال صدور حکم نابودی ایستگاه فضایی بین‌المللی چنان نگران شده بود که با دوست و شریک دیرینه‌اش در ساخت ایستگاه، مدیر سابق ناسا، مایکل گریفین، همکاری کرد تا برای یک مهلت دیگر درخواست تجدیدنظر در سراسر جهان بدهند.

دوردین می‌گوید: به عنوان دو نفر از بسیاری از سازندگان ایستگاه فضایی بین‌المللی، ما به مسئولین توصیه می‌کنیم گزینه‌های دیگری به جز نابود کردن یکی از بزرگترین دستاوردهای سیاره را در نظر بگیرند.

سازندگان اصلی ایستگاه فضایی بین‌المللی در عوض خواستار انتقال آن به نسل‌های آینده و واگذاری تصمیم‌گیری به آنها درباره سرنوشت بلندمدت این ایستگاه هستند.

ناسا طرح خود را برای انتقال ایستگاه فضایی بین‌المللی به دنیای زیرین اعماق دریا ترسیم کرده است.

متحدان ایستگاه فضایی مونتاژ ایستگاه فضایی بین‌المللی را در سال ۱۹۹۸ آغاز کردند و ناسا اکنون قصد دارد این کاخ آسمانی ۱۰۰ میلیارد دلاری را در حدود سال ۲۰۳۰ از کار بیاندازد و سرنگون کند.

اما مدیر راهبردی طولانی مدت ناسا برای ایستگاه فضایی بین‌المللی، ویلیام گرستن مایر(William Gerstenmaier)، در کنگره شهادت داد که رها کردن کنترل ایستگاه توسط آژانس می‌تواند به روش‌های مختلفی محقق شود، از جمله با واگذاری عملیات به بخش فضایی تجاری که به سرعت در حال گسترش است.

او به کمیته فرعی فضایی سنا گفت که بسیاری از ماژول‌های ایستگاه فضایی احتمالا پس از سال ۲۰۳۰ «حیات ساختاری» خواهند داشت.

گرستن مایر پس از نظارت بر ساخت ایستگاه فضایی بین المللی در زمانی که در ناسا بود، اکنون به عنوان یکی از رهبران «اسپیس ایکس»(ابرقدرت مستقل فضایی) کار می‌کند و هر پروژه‌ای برای تبدیل ایستگاه به یک موزه مداری خارق‌العاده را ارزشمند می‌داند.

از قضا، ناسا، اسپیس‌ایکس را که خالق نسل بعدی موشک‌های قابل استفاده مجدد است برای طراحی فضاپیما انتخاب کرده که به عنوان یک یدک‌کش عمل می‌کند تا ایستگاه فضایی بین‌المللی را به سمت نابودی هدایت کند.

ناسا ۸۴۳ میلیون دلار به اسپیس‌ایکس برای تولید فضاپیمای پایان‌دهنده زندگی ایستگاه فضایی بین‌المللی پرداخت کرده است. رهبران ناسا در یک بیانیه مطبوعاتی اعلام کردند: به همراه ایستگاه فضایی، انتظار می‌رود پیشران محکوم به فنای اسپیس‌ایکس به عنوان بخشی از فرآیند ورود مجدد به طور مخربی از بین برود.

اما معماران برتر فضایی یعنی دوردن و گریفین یک ماموریت جایگزین برای این فضاپیمای عملیاتی ویژه پیشنهاد می‌کنند و آن تبدیل شدن به یک ناجی و نه قاتل برای ایستگاه فضایی بین‌المللی است.

دوردن و گریفین در درخواست جهانی خود برای نجات ایستگاه فضایی اظهار می‌دارند که همان پیشرانی که ناسا برای نابودی ایستگاه فضایی بین‌المللی به آن ماموریت داده است می‌تواند در عوض آن را به جایی بالاتر که می‌تواند قرن‌ها با خیال راحت در آن بماند، ببرد.

آنها در نامه‌ای سرگشاده توضیح می‌دهند: برای انتقال ایستگاه فضایی بین‌المللی از ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری فعلی خود به مدار دایره‌ای با ارتفاع ۸۰۰ کیلومتری، نیاز به پیشرانی با قدرت حدود ۲۲۰ متر در ثانیه است.

سوال ما از نسل کنونی این است: از آنجایی که به هر حال مرحله پیشران باید ساخته شود، آیا بهتر نیست از آن مرحله برای قرار دادن ایستگاه فضایی بین‌المللی در مداری بالاتر برای استفاده احتمالی نسل آینده استفاده کنیم تا اینکه آن را در هنگام ورود مجدد از بین ببریم؟

ریک تاملینسون(Rick Tumlinson)، فعال اکتشاف فضایی از ایجاد آینده جدیدی برای ایستگاه فضایی بین‌المللی استقبال می‌کند.

تاملینسون، که مدت‌ها از سکونت‌گاه‌های انسانی در مریخ و سپس در سایر سیارات دفاع می‌کرد، در مصاحبه‌ای گفت که مدافعان ایستگاه فضایی بین‌المللی اکنون باید پرونده خود را به سایر متحدان ایستگاه برسانند و فضاپیماهایی را به خدمت بگیرند.

او می‌گوید: من همچنین پیشنهاد می‌کنم که فضانوردانی که در ایستگاه فضایی خدمت می‌کردند در این امر متحد شوند.

در واقع، چرا از روسیه دعوت نمی‌کنیم تا در این تلاش به نمایندگی از میراث هر دو کشور با ما همکاری کند؟ او اضافه می‌کند که پس از آن، قصد دارد با آژانس‌های فضایی ژاپن و کانادا تماس بگیرد تا به جلوگیری از طرح رها کردن ایستگاه فضایی بین‌المللی کمک کند.

او می‌گوید: من این نبرد را نقطه عطفی در تغییر فرهنگ دور انداختن گذشته می‌دانم. در زمانی که نسل بعدی بر روی نجات سیاره متمرکز شده است، این ایده که آژانسی که توسط بسیاری به عنوان منادی آینده شناخته می‌شود، بخواهد یکی از مهم‌ترین ساختمان‌های تاریخ بشر را تبدیل به زباله کند، پوچ است.

تاملینسون می گوید که حامیان بالقوه ایستگاه فضایی بین‌المللی در سراسر سنا و مجلس نمایندگان ایالات متحده باید آگاه باشند که فناوری پیشران برای نجات ایستگاه می‌تواند به سرعت تکمیل شود.

او پیش‌بینی می‌کند که نسل آینده از مستشاران فضایی می‌توانند ایستگاه فضایی بین‌المللی را احیا کنند و آن را زنده کنند.

ایستگاه فضایی پس از مدرن‌سازی و تجهیز به سیستم‌های تقویت شده برق و پشتیبانی از حیات و همچنین سیستم هوشمند جلوگیری از برخورد، می‌تواند مجددا میزبان دانشمندان و فضانوردان باشد و همچنین یک موزه فضایی برای فضانوردان باشد.