ناسا

به گزارش مجاهدت از مشرق، شرکت فضایی متعلق به ایلان ماسک، در بیانیه خود توضیح می‌دهد که استارشیپ اولین بار در ساعت ۱۷:۰۳ دقیقه (تبدیل شده به وقت ایران) با موفقیت از سکوی پرتاب خود بلند شد. همچنین موفق شد به نقطه اوج ۳۹ کیلومتری خلیج مکزیک دست پیدا کند که تاکنون هیچ فضاپیمای دیگری تا این اندازه بالا نرفته است.

با این حال همانطور که اسپیس ایکس توضیح می‌دهد: «فضاپیما در طول پرواز آزمایشی، چندین موتور خود را از دست داد، ارتفاعش کاهش پیدا کرد و شروع به سقوط کرد.»

اسپیس ایکس استارشیپ را منفجر می‌کند

این شرکت همچنین وجود سیستم خاتمه پرواز در بوستر و فضاپیمای استارشیپ را تایید کرد که در چند وقت گذشته، شک و تردیدهایی نسبت به آن وجود داشته است. به عبارت دیگر، اسپیس ایکس تایید کرد که به عنوان یک اقدام پیشگیرانه، چهار دقیقه پس از پرواز، استارشیپ و بوستر سوپرهوی آن را منفجر کرده است، زیرا همه‌چیز طبق برنامه‌اش پیش نمی‌رفت.

سیستم خاتمه پرواز اسپیس ایکس (FTS) باعث می‌شود که موشک در اواسط پرواز خود در صورت انحراف از مسیر اصلی، به چند تکه تبدیل شود.

اسپیس ایکس در انتهای بیانیه خود نوشته است: «با چنین آزمایش‌هایی، می‌توان اطلاعات جدیدی کسب کرد و امروز اطلاعات بسیار زیادی در مورد خودرو و سیستم‌های زمینی یاد گرفتیم که به ما در بهبود پروازه‌های آینده استارشیپ کمک می‌کند.»

این حادثه به‌قدری مورد توجه قرار گرفته که حتی نظر برخی رگلاتورهای فدرال را به جلب کرده است. اداره هوانوردی فدرال (FAA) به دنبال این انفجاری تحقیقات رسمی خود را آغاز کرده است. به این معنا که اسپیس ایکس برای دریافت مجوز پرواز آزمایشی دوم خود باید مدارک مربوط به این انفجار را در اختیار FAA قرار دهد.

منبع:دیجیاتو

به گزارش مجاهدت از مشرق و به نقل از سای‌نیوز، به نظر می‌رسد حلقه‌های نمادین زحل بر جو این سیاره اثری می‌گذارند که دانشمندان هرگز انتظارش را نداشتند. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این حلقه‌های معروف در واقع جو زحل را گرم می‌کنند. نکته قابل توجه اینجاست که گروهی از محققان ناسا می‌گویند که این پدیده پیش از این هرگز توسط ستاره‌شناسان در منظومه شمسی ما دیده نشده است.

این راز به مدت ۴۰ سال در معرض دید عموم قرار داشت و پنهان باقی مانده بود. اما یک ستاره‌شناس کهنه کار ظرف مدت یک سال با استفاده از مشاهدات زحل با تلسکوپ فضایی هابل ناسا و کاوشگر بازنشسته کاسینی و همچنین فضاپیماهای وویجر ۱ و ۲ و کاوشگر فرابنفش بین‌المللی به این موضوع پی برد.

محققان می‌گویند، این تعامل غیرمنتظره بین زحل و حلقه‌های آن می‌تواند به طور بالقوه ابزاری برای دانشمندان فراهم کند تا پیش‌بینی کنند که آیا سایر سیارات در اعماق فضا نیز حلقه باشکوهی مانند زحل دارند یا خیر. شواهد نشان دهنده‌ی تابش بیش از حد پرتو فرابنفش است که به عنوان یک خط طیفی از هیدروژن داغ در جو زحل ظاهر می‌شود.

محققان ناسا افزودند که تکان‌ها در تشعشع به این معناست که چیزی جو بالای سیاره را آلوده کرده و آن را از بیرون گرم می‌کند. اخترشناسان بر این باورند که عملی‌ترین توضیح این است که ذرات حلقه یخی که بر زحل می‌بارند، جو این سیاره را گرم می‌کنند. این پدیده ممکن است در نتیجه‌ی برخوردهای ریزشهاب‌سنگ‌ها، بمباران ذرات بادهای خورشیدی، تابش فرابنفش خورشیدی یا نیروهای الکترومغناطیسی که گرد و غبار باردار الکتریکی را جمع می‌کنند، ایجاد شود.

کشش میدان گرانشی زحل همه‌ی این موارد را ممکن می‌کند و این ذرات را به داخل سیاره می‌کشاند.

زمانی که کاوشگر کاسینی ناسا در پایان ماموریت خود در سال ۲۰۱۷ در جو زحل فرو رفت، محققان اعلام کردند که این کاوشگر اتمسفر زحل را مورد بررسی قرار داده است و تایید کردند که ذرات دائما از حلقه‌های سیاره جدا شده و روی آن سقوط می‌کنند.

اگرچه فروپاشی آهسته‌ی حلقه‌ها به خوبی مشخص شده است اما تاثیر آن بر هیدروژن اتمی سیاره باعث تعجب است.

همه چیز توسط ذرات حلقه‌ها که در عرض‌های جغرافیایی خاص وارد جو می‌شوند هدایت می‌شود. آنها ترکیبات جو بالایی را تغییر می‌دهند و فرآیندهای برخوردی با گازهای جوی نیز وجود خواهد داشت که احتمالا جو را در یک ارتفاع خاص گرم می‌کند.

دانشمندان ماموریت‌های مربوط به زحل را که به دهه‌ی ۱۹۷۰ بازمی‌گردد، مورد مطالعه قرار دادند.

دو کاوشگر وویجر ناسا در دهه‌ی ۱۹۸۰ از کنار زحل عبور کردند. در آن زمان، ستاره‌شناسان اضافی بودن پرتوهای فرابنفش را به عنوان نویز در آشکارسازهای قدیمی در نظر گرفتند و آن را رد کردند.

ماموریت کاسینی که در سال ۲۰۰۴ به زحل رسید، همچنین داده‌های مربوط به پرتوهای فرابنفش را در اتمسفر این سیاره طی چندین سال جمع‌آوری کرد. تلسکوپ فضایی هابل و کاوشگر بین‌المللی فرابنفش که در سال ۱۹۷۸ به فضا پرتاب شدند نیز همچنین داده‌هایی جمع‌آوری کردند. از آن زمان، سوالاتی در مورد اینکه آیا همه‌ی این داده‌ها نشان دهنده‌ی یک پدیده واقعی در زحل هستند یا خیر وجود داشته است.

ناسا می‌گوید کلید حل این پازل در تصمیم بن جافل(Ben-Jaffel) برای استفاده از داده‌های طیف‌نگار تصویربرداری تلسکوپ فضایی هابل(STIS) بود. مشاهدات دقیق زحل به کالیبره کردن داده‌های قدیمی مربوط به پرتوهای فرابنفش طی هر چهار ماموریت فضایی رصد زحل کمک کرد.

بن جافل می‌گوید: وقتی همه چیز کالیبره شد، به وضوح دیدیم که طیف‌ها در تمام ماموریت‌ها منطبق هستند. این واقعا برای من غافلگیر کننده بود. من داده‌های مختلف توزیع نور را ترسیم کردم و متوجه شدم یکسان هستند.

خورشید را برای گرم کردن زحل سرزنش نکنید

چهار دهه مطالعه‌ی داده‌های پرتو فرابنفش چرخه‌های خورشیدی متعددی را پوشش می‌دهد و به اخترشناسان کمک می‌کند تا اثرات فصلی خورشید بر زحل را مطالعه کنند. بن جافل با گردآوری تمام داده‌های متنوع و کالیبره کردن آن‌ها دریافت که هیچ تفاوتی در سطح تابش پرتو فرابنفش طی چرخه‌های مختلف وجود ندارد.

محققان می‌خواهند این یافته‌ها را به سایر سیارات منظومه شمسی نیز تعمیم بدهند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، در زمان اعتدال بهاری از ال کاستیو (El Castillo) در شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک دیدن کنید.

در تصویر امروز ناسا چه می‌بینیم؟

برای تماشای خزیدن افعی از روی هرم مایایی ال کاستیو به زمان‌بندی دقیقی نیاز است. در انتهای بعدازظهر، اگر آسمان صاف باشد، سایه‌های هرم مثلث‌هایی شبیه به شبح معروف افعی خزنده ایجاد می‌کنند.

ارتفاع این هرم پلکانی باشکوه که معبد کوکولکان (Kukulkan) نیز نامیده می‌شود، ۳۰ متر و قاعده‌ آن ۵۵ متر است. این مجموعه‌ از تراس‌های مربعی و توسط تمدن پیشا-کلمبی بین قرن ۹ و ۱۲ ساخته شده ‌است. این سازه به‌دلیل مطابقت نجومی موردتوجه قرار دارد و می‌توان از آن به‌عنوان تقویم استفاده کرد.

این تصویر ترکیبی در سال ۲۰۱۹ گرفته شده است. سیارات مشتری و زحل در دو طرف نوار مرکزی مورب کهکشان راه شیری دیده می‌شوند. فردا اعتدال بهاری دیگری برای سیاره زمین رخ می‌دهد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، ناسا با انتشار این تصویر نوشت: مناظر ثبت شده از ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) باورنکردنی است؛ اما سفر با سرعتی در حدود ۱۷۵۰۰ مایل در ساعت (۲۸۰۰۰ کیلومتر در ساعت) می‌تواند فرایند ثبت عکس‌ها را چالش‌برانگیز کند و تصاویری که ثبت می‌شوند، به طور کامل واضح نباشند.

با این حال، همین حرکت امکان گرفتن عکس‌هایی مانند عکس بالا را فراهم می‌کند. این تصویر از مجموعه‌ای از عکس‌های گرفته شده توسط فضانورد ناسا، دونالد پتی گردآوری شده است. این عکس زمانی ثبت شده است که او در سال ۲۰۱۲ در ایستگاه فضایی بین‌المللی قرار داشت و عکس حاصل یک تایم لپس ۲۵ دقیقه‌ای است که از مجموع فرصت‌های ۳۰ ثانیه‌ای برای عکسبرداری از آن ایجاد شده است.

توضیحات تصویر: تصاویر با نوردهی طولانی از ایستگاه فضایی بین‌المللی، رعد و برق زنجیره‌ای را نشان می‌دهند که به صورت فلاش‌های مجزا در یک تایم لپس به تصویر کشیده شده است. در اینجا تاریخچه یک طوفان الکتریکی، نورهای شهری که روی زمین می‌درخشند و رد ستاره‌ای را مشاهده می‌کنید. رد ستارگان خطوط مستقیمی را در جهت رو به جلو مداری تشکیل می‌دهند، اما کمان‌های دایره‌ای به سمت چپ و راست مدار ایستگاه فضایی بین‌المللی را تشکیل می‌دهند. خطوط جلویی به دلیل طلوع زودرس خورشید زرد رنگ است. بالاتر از آن منطقه f اتمسفر است که در اثر تابش خورشید بر روی اکسیژن باقیمانده اتمسفر به رنگ قرمز می‌درخشد.