نجف آباد

تصاویر پاسدار شهید «غلامرضا یزدانی»

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «علی ایمانیان» در سال ۱۳۳۶ در نجف‌آباد اصفهان به دنیا آمد و دوران ابتدایی و متوسطه را در نجف آباد گذراند. قبل از انقلاب اعلامیه‌ها و نوار‌های حضرت امام (ره) را که از نجف و پاریس می‌آمد پخش می‌کرد و به همین دلیل چندین بار توسط ساواک دستگیر شد، ولی چون مدرکی از او نداشتند آزاد شد.

در سال ۱۳۵۷ با شنیدن خبر زلزله عازم طبس شد و به ترمیم خرابی‌های ناشی از زلزله مشغول شد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی در جهاد سازندگی اردل شهرکرد به همراه اکبر فتاح‌المنان و شهید حسین سمندری و… خدمات زیادی را به محرومین ارائه کرد. علی در سال ۱۳۵۹ موفق به اخذ فوق دیپلم فنی از مرکز تربیت معلم فنی – حرفه‌ای شهید مهاجر اصفهان شد و در آزمون ورودی دانشگاه در رشته مهندسی عمران دانشگاه صنعتی اصفهان پذیرفته شد. وی در همان سال همزمان با شروع جنگ تحمیلی به همراه شهید حسین پارسا و شهید اکبر فتاح المنان عازم جبهه شد و در پشتیبانی جنگ جهادسازندگی اصفهان و مستقر در آبادان، به فعالیت پرداخت.

علی در عملیات شکست حصر آبادان، طریق‌القدس و فتح‌المبین شرکت داشت و در طول جنگ دوبار مورد اصابت گلوله و ترکش خمپاره قرار گرفت، ولی اجازه نداد که خانواده‌اش از این موضوع مطلع شوند، هنگامی که می‌خواست برای عملیات فتح‌المبین عازم شود، به مادرش گفت: «من این مرتبه شهید می‌شوم و جسدم هم در بین عراقی‎ها می‌ماند» تا اینکه در سال ۱۳۶۱ در عملیات فتح‌المبین در اثر اصابت گلوله به سمت راست بدنش به شهادت رسید.

او در آخرین ساعات زندگی‌اش در وصیتنامه کوتاهی نوشته است:

سه ساعت مانده به عملیات فتح کربلا

با سلام و دعای خیر، مقدار پولی که دارم جهت کمک به جبهه‌ها تحویل جهادسازندگی نجف‌آباد بدهید، علاوه بر آن مبلغ پنجاه هزار ریال دارم که بدهید برایم نماز بخوانند، چهل روزه قرضی دارم که از شما خواهش می‌کنم قضای آن را برایم بجا آورید. توفیق شما جهت خدمت به اسلام را از خداوند متعال خواستار و دعاگوی شما هستم. پدر، مادر و همسرم امیدوارم مرا ببخشند.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، اولین شهیده زن شهرستان نجف آباد کودک هشت ساله‌ای بود که در جریان تظاهرات‌های منتهی به پیروزی انقلاب به شهادت رسید. «رضوان مرادی» نجف آباد سال ۱۳۴۹ در نجف آباد به دنیا آمد. پدرش محمدعلی کفاش بود و مادرش بتول نام داشت. روز ۱۸ خرداد سال ۱۳۵۷ او به همراه مادرش در تظاهرات علیه حکومت پهلوی شرکت داشت، زمانی که برای نوشیدن آب به طرف شیر آبی رو به روی مسجد الرسول رفته بود که توسط عوامل رژیم پهلوی، سرش مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید.

به مناسبت سالروز ولادت امام رضا (ع) و دهه کرامت جشن خیابانی با حضور جوانان و خانواده در مقابل منزل شهیده «رضوان مرادی» برگزار شد. در این مراسم سروان جمشیدیان مسوول بسیج دانش آموزی شهرستان نجف آباد حضور داشت.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید علیرضا شفیعی متولد سال ۱۳۳۸ در نجف آباد بود. با شروع جنگ تحمیلی به عنوان نیروی زرهی لشکر ۸ نجف اشرف به جبهه‌ها اعزام و پس از مدتی به فرماندهی گردان منصوب شد. وی پس از سه ماه حضور در جبهه تیرسال ۱۳۶۱ در درگیری با دشمن بعثی در شرق بصره طی عملیات رمضان به شهادت رسید.

از این شهید دستنوشته‌هایی به یادگار مانده است که در زمان حضورش در جبهه نگاشته است. در یکی از این نوشته‌ها وی به شوق رزمنده کهنسالی اشاره می‌کند که قصد اعزام به جبهه دارد و نوشته است: «نمی‌دانم قلمم یارای نوشتن اینهمه عشق را دارد یا اینکه از نوشتن باز می‌ماند.

شب پنجشنبه به مسجد جامع رفتم. پس از اتمام نماز مغرب و عشا، یکی از برادران پشت میکروفون رفت و به مردم اطلاع داد که گروهی از رزمندگان عازم جبهه هستند. مردم شوری دیگر پیدا کردند. هر چه اندیشیدم، دیدم خیلی خیلی عقب مانده‌ام، بایستی به جای راه رفتن بدوم، شاید به گرد پای این عاشقان وارسته برسم.

در بین رزمنده‌ها، بچه‌های ده شانزده ساله تا پیرمرد شصت هفتاد ساله که مو‌های سپیدشان می‌درخشد دیده می‌شوند. یکی از آن‌ها کنار نشست.

بعد از اینکه مردم برای رزمنده‌ها و رزمنده‌ها برای مردم شعار دادند، امام جمعه پشت تریبون قرار گرفت و در مورد جهاد و شهادت صحبت کرد. در طول این مدت پیرمرد بسیجی که حدوداً شصت ساله بود، مرتب کارت بسیج را از جیبش بیرون می‌آورد و نگاه می‌کرد. حتماً باورش نمی‌شد می‌خواهد به جبهه برود و به قول امام‌مان، عزیزمان و موسی زمان‌مان، به دانشگاه برود؛ دانشگاهی که قبولی در آن مستلزم ایمانِ کافی است. خلاصه پیرمرد مرتب به هم‌رزمانش نگاه می‌کرد.

موقع بدرقه، عده‌ای از شوق گریه می‌کردند و عده‌ای به خاطر اینکه اسلام چنین یاورانی دارد، خندان بودند.»

وی در جای دیگری و در لحظات پایاتی عمرش نوشته است: «در آخرین لحظاتی که در چادر آمادۀ رفتن به خط مقدم نشسته‎ام، این‌قدر هیجان زده هستم که نمی‌دانم چه بنویسم؛ اما به جهت اینکه بالاخره خداوند قادر منان توفیقی عنایت فرموده و به این بنده روسیاهش لطف کرده که در جبهۀ حق علیه باطل شرکت کنم، بسیار شاکر هستم، با اینکه زبانی قاصر دارم و خلاصه نمی‌دانم چه بگویم. تنها و تنها از خدای بزرگ می‎خواهم؛ پس از اینکه توفیق شرکت در جبهه را عنایت فرمود، گناهان زیاد این بنده را ببخشاید.

می‎دانم که لایق شهید شدن نیستم؛ چون شهادت نصیب افرادی، چون بهشتی و رجایی و باهنر و دستغیب و مدنی می‎شود. اما‌ای خدای بزرگ با همۀ گناهان و با همۀ اینکه می‌دانم و تو هم که عالم به همه چیز هستی، باز از تو می‌خواهم که گناهان این حقیر را ببخشی و از اینکه نعمتی بزرگ همچون امام عزیز را در این دوران به ما عنایت کردی، اگر نتواستم کمال استفاده را از وجود این نعمت تو بکنم و کفران نعمت کردم، مرا ببخش و بیامرز و به بقیۀ بندگانت توفیق اطاعت از امام عزیز عنایت بفرما.‌ای خدای بزرگ زبانم قاصر است، نمی‌دانم چه بگویم! آخر زیاد گناهکارم و کاری که مورد رضای تو باشد انجام نداده‎ام.‌ای خدا در این لحظات آخر مرا مخلص کن و اگر لیاقت دارم به لقای خودت برسان. با اینکه همه می‎گویند که چرا این بچه‎ها آرزوی شهادت می‎کنند؟ آخر‌ای خدا! می‎شود که انسانی توفیق دیدار دوست برای او دست دهد و او بگوید نه! می‌شود؟ نه، نه، نه!

از این مرحله که بگذریم، از تو‌ای خدای بزرگ می‎خواهم که مرا ببخشی و از دستم راضی باشی.

خدایا از تو می‌خواهم که پدر و مادرم را بیامرزی و کسانی که احیاناً حقی به گردنم دارند، از دستم راضی گردانی.»

انتهای پیام/ ۱۴۱