نماز

از جهان، عالمتاب رفت
رفت و عالم در دلِ گرداب رفت

گریه کن! که از رکاب
آن یگانه گوهرِ نایاب رفت

دست هایش سرد شد از زورِ زهر
سوخت در تب! غرقِ آهی ناب رفت

از نفس افتاد و رنگش زرد شد
حالِ خوش از پیکرِ رفت

پلک های خیس را بر هم گذاشت
تا ابد از چشم عالم؛ خواب رفت

تشنه بود و تشنه بود و تشنه بود
مثل جدّش با دلی بیتاب رفت

آمد در کنارِ پیکرش
ماه آمد! حضرتِ مهتاب رفت

تا که قامت بست فوراً بر
آبروی جعفر کذّاب رفت!

منبع

parchame.arbaab@

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.