نمایش خانگی

گروه فرهنگ دفاع‌پرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ سیاست فرهنگی ترویج سبک زندگی ایرانی – اسلامی بدون شک بهترین راهبرد در میدان عظیم فرهنگی هست که معاندان ایران اسلامی علیه جوانان ما به راه انداخته‌اند. با وجودی که بخش مهم از فضای فرهنگی بخصوص سینما و شبکه نمایش خانگی با انفعال در برابر هجمه فرهنگی به حیات خود ادامه می‌دهند، صدا و سیما به عنوان رسانه‌ای فراگیر توانسته به هر ترتیبی که هست اقداماتی صورت دهد، هر چند این اقدامات بازدارندگی کامل ندارد، اما در بسیاری موارد خلا‌های موجود را پر کرده هست.

برنامه‌های گفت‌وگو محور، آثار مستند مرتبط با شهدا و نخبگان و علما، مسابقات و برخی مجموعه‌های تلویزیونی و تله‌فیلم‌ها از مواردی هست که رسانه ملی بواسطه آنها سعی در ترویج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی کرده هست، البته این حجم از آثار تولیدی با توجه به رشد پرشتاب شبکه‌های مجازی ابدا کافی نیست، رسانه ملی با اولویت قرار دادن شبکه‌های مجازی و درگاه‌های اینترنتی باید جبهه خود را تغییر دهد و از شکل سنتی ساخت و تولید برنامه، نوع دیگری از ساخت و تولید را تجربه‌های کند.

خطری که در این شرایط رسانه ملی را در اعمال سیاست فرهنگی سبک زندگی ایرانی – اسلامی با مشکل مواجه می‌کند در وهله اول مسئله فضای مجازی نیست، بلکه مشی دوگانه این رسانه ملی با مسئله سبک زندگی هست. این سوال مطرح هست که چرا رسانه ملی در آثاری تولیدی خود مدقانه پیش می‌رود، اما در بحث پخش آگهی‌ها بازرگانی و تبلیغات تلویزیونی دقت لازم ندارد.

با هر زاویه‌ای که به مسئله نگاه کنیم درمی‌یابیم که آگهی‌های بازرگانی، چون از تلویزیون پخش می‌شود مسئولیت عواقب آن بر عهده مسئولان صدا و سیما هست. متاسفانه نوع موسیقی، پوشش بازیگران، نوع سناریویی که برای آن نوشته می‌شود و … به هیچ عنوان همسو با ترویج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی نیست، بدون تعارف باید پذیرفت که این آگهی‌ها حتی علیه این راهبرد ارزشمند عمل می‌کند.

مصرف‌گرایی، کالازدگی، اسراف و تبذیر و القای مدلی از زندگی که نمونه آن را کمتر در جامعه می‌بینیم در مخاطب نه تنها ایجاد انگیزه برای حرکت به سمت سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی نمی‌کند که در او به دلیل قیاس نوع زندگی خود با آنچه در آگهی تلویزیونی می‌بیند، ایجاد ناامیدی می‌کند. این ناامیدی از عدم بهبود در نوع زندگی‌اش ناخودآگاه او را از تغییرات حتی کوچک نیز مایوس می‌کند. تاسف‌بارتر اینکه در فضای مجازی یا با سیاه‌نمایی‌های پی‌درپی یاس‌آور و یا با زندگی فریبنده و رویاگون برخی که اصطلاحا به «شاخ مجازی» یاد می‌شوند، مواجه شده و عملا بیشتر با سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی فاصله می‌گیرد. 

این اتفاق به قول معروف همه آنچه که رسانه ملی رشته هست را پنبه می‌کند و در درازمدت عملا برنامه‌های مثبت تلویزیون با موضوع سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی اثر هدایتگری خود را از دست می‌دهد. رسانه ملی برای فاصله گرفتن از این فضا باید با دقت نظر بیشتری آگهی‌های بازرگانی و تبلیغات تلویزیونی را پخش کند. 

اعمال سیاست توریج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی مسئله‌ای چند وجهی هست که فقط در آثار تولیدی رسانه ملی خلاصه نمی‌شود و بخش تبلیغات آن که برای کودکان از جذابیت بالایی برخوردار هست جزء جدایی ناپذیر از رسانه ملی هست که می‌تواند خود به رسانه‌ای مستقل و محملی برای ترویج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی تبدیل شود. شرط توفق در این حوزه تنها به همت و تغییر نگاه مسئولان رسانه ملی برمی‌گردد که باید اتفاق بیفتد.

انتهای پیام/ 161

گروه فرهنگ دفاع‌پرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ سیاست فرهنگی ترویج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی بدون شک بهترین راهبرد در میدان عظیم فرهنگی هست که معاندان ایران اسلامی علیه جوانان ما به راه انداخته‌اند. با وجودی که بخش مهم از فضای فرهنگی بخصوص سینما و شبکه نمایش خانگی با انفعال در برابر هجمه فرهنگی به حیات خود ادامه می‌دهند، صدا و سیما به عنوان رسانه‌ای فراگیر توانسته به هر ترتیبی که هست اقداماتی صورت دهد، هر چند این اقدامات بازدارندگی کامل ندارد، اما در بسیاری موارد خلا‌های موجود را پر کرده هست.

برنامه‌های گفت‌وگو محور، آثار مستند مرتبط با شهدا و نخبگان و علما، مسابقات و برخی مجموعه‌های تلویزیونی و تله‌فیلم‌ها از مواردی هست که رسانه ملی بواسطه آنها سعی در ترویج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی کرده هست، البته این حجم از آثار تولیدی با توجه به رشد پرشتاب شبکه‌های مجازی ابدا کافی نیست، رسانه ملی با اولویت قرار دادن شبکه‌های مجازی و درگاه‌های اینترنتی باید جبهه خود را تغییر دهد و از شکل سنتی ساخت و تولید برنامه، نوع دیگری از ساخت و تولید را تجربه‌های کند.

خطری که در این شرایط رسانه ملی را در اعمال سیاست فرهنگی سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی با مشکل مواجه می‌کند در وهله اول مسئله فضای مجازی نیست، بلکه مشی دوگانه این رسانه ملی با مسئله سبک زندگی هست. این سوال مطرح هست که چرا رسانه ملی در آثاری تولیدی خود مدقانه پیش می‌رود، اما در بحث پخش آگهی‌ها بازرگانی و تبلیغات تلویزیونی دقت لازم ندارد.

با هر زاویه‌ای که به مسئله نگاه کنیم درمی‌یابیم که آگهی‌های بازرگانی، چون از تلویزیون پخش می‌شود مسئولیت عواقب آن بر عهده مسئولان صدا و سیما هست. متاسفانه نوع موسیقی، پوشش بازیگران، نوع سناریویی که برای آن نوشته می‌شود و … به هیچ عنوان همسو با ترویج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی نیست، بدون تعارف باید پذیرفت که این آگهی‌ها حتی علیه این راهبرد ارزشمند عمل می‌کند.

مصرف‌گرایی، کالازدگی، اسراف و تبذیر و القای مدلی از زندگی که نمونه آن را کمتر در جامعه می‌بینیم در مخاطب نه تنها ایجاد انگیزه برای حرکت به سمت سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی نمی‌کند که در او به دلیل قیاس نوع زندگی خود با آنچه در آگهی تلویزیونی می‌بیند، ایجاد ناامیدی می‌کند. این ناامیدی از عدم بهبود در نوع زندگی‌اش ناخودآگاه او را از تغییرات حتی کوچک نیز مایوس می‌کند. تاسف‌بارتر اینکه در فضای مجازی یا با سیاه‌نمایی‌های پی‌درپی یاس‌آور و یا با زندگی فریبنده و رویاگون برخی که اصطلاحا به «شاخ مجازی» یاد می‌شوند، مواجه شده و عملا بیشتر با سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی فاصله می‌گیرد. 

این اتفاق به قول معروف همه آنچه که رسانه ملی رشته هست را پنبه می‌کند و در دراز مدت عملا برنامه‌های مثبت تلویزیون با موضوع سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی اثر هدایتگری خود را از دست می‌دهد. رسانه ملی برای فاصله گرفتن از این فضا باید با دقت نظر بیشتری آگهی‌های بازرگانی و تبلیغات تلویزیونی را پخش کند. 

اعمال سیاست توریج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی مسئله‌ای چند وجهی هست که فقط در آثار تولیدی رسانه ملی خلاصه نمی‌شود و بخش تبلیغات آن که برای کودکان از جذابیت بالایی برخوردار هست جزء جدایی ناپذیر از رسانه ملی هست که می‌تواند خود به رسانه‌ای مستقل و محملی برای ترویج سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی تبدیل شود. شرط توفق در این حوزه تنها به همت و تغییر نگاه مسئولان رسانه ملی برمی‌گردد که باید اتفاق بیفتد.

انتهای پیام/ 161