نهی از منکر

گروه اجتماعی دفاع‌پرس – سید محمدجواد میرخانی؛ مردم مسلمان ایران اسلامی همواره ثابت کرده‌اند که برای حاکم شدن دستورات الهی و سیره اهل‌بیت (علیها السلام) در این سرزمین و همچنین حفاظت و حراست از این راه، حتی حاضرند از جان خود نیز بگذرند؛ این را نهضت انقلاب اسلامی و دوران هشت سال دفاع مقدس به وضوح ثابت کرده است و ثمره این مجاهدت‌های فراوان، جمله معروف سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی شده است که فرمود: «امروز قرارگاه حسین بن علی، ایران است. بدانید جمهوری اسلامی حرم است و این حرم اگر ماند، دیگر حرم‌ها می‌مانند. اگر دشمن، این حرم را از بین برد، حرمی باقی نمی‌ماند؛ نه حرم ابراهیمی و نه حرم محمّدی (ص)».

دشمنان ایران اسلامی بنا به گفته شهید بزرگوار حاج قاسم سلیمانی به‌دنبال از بین بردن جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان قرارگاه حسین بن علی (ع) هستند و طبیعتاً یکی از راهکارهای آن‌ها در این راستا، هویت‌زدایی از دین و اعتقادات اسلامی مردم ایران است؛ بنابراین دشمنان خصوصاً در یک‌سال اخیر، هرچه توان داشته را به میدان آورده و با تحمیل یک «جنگ ترکیبی» بزرگ به جمهوری اسلامی ایران، «غیرت علوی» و «عفت فاطمی» مردم ما را هدف داده‌اند و برخی افراد نیز از روی غرض و برخی هم از روی سادگی و ناآگاهی با آن‌ها همراهی کرده‌اند؛ اما با این وجود قاطبه مردم مسلمان ایران دست از اعتقادات خود برنداشته و پشتیبان این دو مؤلفه مهم جامعه اسلامی یعنی «غیرت علوی» و «عفت فاطمی» بوده و هستند.

این‌روزها، گاهی اوقات در فضای مجازی فیلم‌هایی منتشر می‌شود که در آن به آمران به معروف و ناهیان از منکر حمله شده است و برخی از این فیلم‌ها بسیار خشن و تأسف‌بار هستند؛ این موضوع درحالی است که برخی عاملان منکرات گمان می‌کنند که باید با روش‌های خشن مانع ترویج امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر در جامعه شوند و از طرفی دیگر نیز برخی مردم بنا بر احتیاط، به جهت حفاظت از جان و آبروی خود ترجیح می‌دهند تا به مروجان گناه و فساد در جامعه تذکر لسانی ندهند؛ بنابراین چنین موضوعی موجب شده است تا مروجان منکرات و گناه در جامعه جرأت کنند تا پا را فراتر از اعمال منکر خود قرار داده و با عوض کردن جای حق و باطل به شعائر دینی در جامعه نیز حمله کنند.

رهبر معظم انقلاب اسلامی مدتی است که نسبت به عوض شدن جای «جلاد» و «شهید» در جامعه هشدار می‌دهند که این موضوع به تعبیری همان عوض کردن جای «حق» و «باطل» است؛ این درحالی است که این‌روزها شاهد عوض شدن جای حق و باطل در جامعه از راه دیگری هستیم. بر این اساس، دشمن در راستای جنگ ترکیبی خود، سعی می‌کند تا جای «منکر» و «معروف» را در جامعه با یکدبگر عوض کند که این موضوع خصوصاً در حوزه حجاب و عفاف بیشتر در جامعه دیده می‌شود. همچنین در ایام اخیر که مصادف است با ایام عزاداری حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) نیز شاهد بیان شبهاتی در خصوص رعایت حجاب در هیأت مذهبی هستیم که این موضوع را هم می‌توان در راستای همان سیاست دشمن یعنی عوض کردن جای معروف و منکر در جامعه دانست.

انتهای پیام/ 113

انتهای پیام/ 801

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ قیام عظیم عاشورا در تاریخ همه نهضت‌ها وانقلاب‌ها یگانه و ویژه و بی‌مانند است. لحظه لحظه این قیام انسان ساز عبرت آموز است به شرط آنکه دید دل باز کرد و زویای آن را به دقت مورد کنکاش قرار داد. حضرت حسین بن علی (ع) رهبر این نهضت بزرگ بود که نه فقط برای شیعیان و مسلمانان که برای همه آزادمردان و آزاداندیشان الگویی نامیرا و پوایا است.

در همین ایام یعنی روزهایی که حاجیان دلگرم مناسک حج بودند امام حسین (ع) با یاران و اهل و حرم خویش پا در راه کوفه گذاشتند تا به تلکیف خود که همان احیای مکارم اخلاق و امر به معروف و نهی از منکر بود عمل کند. متن زیر روایتی است از حرکت کاروان آن حضرت به سوی کوفه که در ادامه می‌خوانید:

بهترین امان‎ها

بعد از حركت حسین (ع) از مكه عبدالله بن جعفر پسرعم آن حضرت نامه‌اى براى آن جناب به اين مضمون نوشت: «اما بعد؛ همانا قسم مى‌دهم شما را به خداى متعال كه از اين سفر منصرف شويد كه بر شما ترسانم از عاقبت اين سفر، مبادا آن‌که شهيد شوى و اهل حرمت پریشان و اسیر شوند، اگر شما کشته شويد نور اهل زمين خاموش خواهد شد؛ چه جناب تو امروز پشت و پناه مؤمنان و پيشوا و مقتداى هدايت يافتگانید، پس در اين سفر تعجيل مفرمایید و خود از بعد از رسیدن نامه به جناب‌تان ملحق خواهم شد.»

پس آن نامه را با دو پسر خويش عون و محمد به خدمت آن حضرت فرستاد. بعد از آن خود به نزد عمرو بن سعيد رفت و از او خواست تا نامه ‌امان براى حسین (ع) بنويسد و از او بخواهد كه به‌سوی مکه برگردد.

عمرو بن سعید امان‌نامه‌ای به این مضمون بر آن حضرت نوشت: «من از خدا می‌خواهم که رشد و صلاح را بر تو الهام کند و آن‌چه را از تو خواسته بود بر تو بشناساند. من شنیده‌ام که برای رفتن به عراق مصممی. من تو را به خدا هشدار می‌دهم از این‌که موجب تفرقه شوی و اگر بیم آسیب داری در نزد من در امانی.»

 و در آن نامه امان آن حضرت را وعده صله و احسان داد تا ایشان برگردد. پس نامه را با برادر خود يحيى بن سعيد و عبدالله بن جعفر و جمعی از مأموران و سربازنش روانه كرد. چون فرستادگان عبدالله بن جعفر به آن حضرت رسيدند امان‌نامه به آن جناب دادند حضرت امان‌نامه را نپذیرفت و در جواب نوشت: «بعد از حمد و ثنای خداوند، به‌راستی کسی که مردم را به‌سوی خدا بخواند و بگوید من از مسلمانانم پس راه اختلاف و تفرقه نپیماید. تو مرا به امان و امنیت و خیر و نیکی دعوت کرده‌ای، بدان بهترین امان‌ها امان خداست. خدا کسی را که در دنیا از او بیم نداشته باشد در آخرت امان نخواهد داد. از خدا می‌خواهم بیم و هراسی از خود به ما دهد که موجب امان او در آخرت شود. اگر غرض تو از نوشتن این امان‌نامه خیر بود، خدایت در دنیا و آخرت تو را پاداش نیکو دهد. والسلام»

آن حضرت نامه را به فرستادگان عمرو بن سعید داد و قبول برگشتن نکرد و در پاسخ اصرارهای عبدالله بن جعفر و یحیی بن سعید فرمود: «من پيغمبر (ص) را در خواب ديده‌ام و مرا به امر فرمان داده كه در پى امتثال آن امر روانه‌ام.»

گفتند: «آن خواب چيست؟»

فرمود: «تا به حال براى احدى نگفته‌ام و بعد از این هم نخواهم گفت تا خداى خود ملاقات كنم.»

يحيى بن سعید قبول نکرد آن حضرت به سوی کوفه برود و با تحکم به حسین (ع) گفت: «ای حسین از خدا نمی‌ترسی بر خبیفه خدا خروج می‌کنی و میان امت تفرقه می‌افکنی؟»

حسین (ع) به قرائت این آیه اکتفا کرد و فرمود: «وَ إِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ لِي عَمَلِي وَلَكُمْ عَمَلُكُمْ أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ»

چون حسین (ع) قبول برگشتن نمی‌كرد و فرستادگان سعید بن عاص از رفتن آن حضرت ممانعت مى‌كردند، میان ایشان تازیانه‌هایی رد و بدل شد و پيش از آن‌که كار به مقاتله بکشد از اصرار دست برداشتند.

چون عبدالله بن جعفر از بازگشت حسین (ع) مأيوس شد فرزندان خود عون و محمد را گفت كه ملازم آن حضرت در سفر و جهاد باشند و خود با يحيى بن سعيد در كمال حسرت برگشت.

پس آن حضرت به سمت عراق به سرعت و شتاب سير فرمود تا در ذات عِرْق منزل فرمود.

در آنجا بشر بن غالب را ملاقات فرمود كه از عراق آمده بود آن حضرت از او پرسيد: «چگونه يافتى اهل عراق را؟»

عرض كرد: «دل‌هاى آن‌ها با شما است و شمشير ايشان با بنى‌اميه است.»

فرمود: «راست گفتى همانا حق‌تعالى به‌جا مى‌آورد آن‌چه مى‌خواهد و حكم مى‌كند در هر چه اراده مى‌فرمايد.»

منابع:

زندگانی امام حسین (ع)، مقتل مقرم،  ارشاد شیخ مفید، تاریخ خلفا،  نفس‌المهموم، مقتل ابومخنف، منتهی‌آلامال

انتهای پیام/ 161