گروه استانهای دفاعپرس_«سیده معصومه حسینی»؛ در جهان پرهیاهوی امروز، تصویرهای بسیاری از قهرمانی و رهبری به ما عرضه میشود؛ از چهرههای سیاسی گرفته تا نمادهای فرهنگی. اما در میانهی این انبوه تصویرها، گاهی حقیقت ناب، در لایههای غبارآلود تبلیغات و روایتهای تحریفشده گم میشود. زیارت اربعین، همچون فریادی که از اعماق تاریخ میرسد، این غبار را میروبد و چهرهی حسینبنعلی (ع) را نه در قاب یک اسطورهی احساسی، بلکه بهعنوان «حجّت الهی» ـ معیار زندهی حق و باطل ـ به ما نشان میدهد. او نه مولود تصادف تاریخ، که «نور در اصلاب شامخه» و «مواریثدار انبیا» ست؛ نه صرفاً فرزند یک خاندان بزرگ، بلکه حلقهای از زنجیرهی هدایت الهی که اگر گسسته شود، حیات معنوی بشر فرو میریزد.
زیارت اربعین در آغاز، امام حسین (ع) را با تعابیری معرفی میکند که هر یک، حامل یک جهانبینی کامل هست: «ولیّ الله»، «حبیبالله»، «صفیّالله»، «ابن صفیّه». این الفاظ، صرف القاب تکریمی نیستند؛ بلکه هر یک بیانگر جایگاه معرفتی و الهی امام هست.
«ولیّ الله» یعنی واسطهی اتصال زمین و آسمان، «حبیبالله» یعنی محبوبترین عبد نزد معبود و «صفیّالله» یعنی برگزیدهای که از هر آلودگی تهی شده هست.
امام حسین (ع) وارث «مواریث انبیا» هست
در ادامه، متن زیارت بر یک نکتهی کلیدی تأکید میکند: امام حسین (ع) نه تنها وارث معنویت، بلکه وارث «مواریث انبیا» هست. این یعنی هر آنچه ابراهیم (ع) در توحید بنا کرد، موسی (ع) در عدالت، عیسی (ع) در رحمت، و حضرت محمد (ص) در کاملترین شریعت عرضه کرد، در وجود حسین (ع) تجسم یافته هست. این وراثت، نسبنامهای شناسنامهای نیست؛ بلکه انتقال حقیقتی زنده و جاری هست که او را حجّت خدا بر زمین کرده هست.
به همین دلیل، امام حسین (ع) نه یک قهرمان محلی یا رهبر یک قیام سیاسی، بلکه «معیار سنجش ایمان» هست. زیارت اربعین او را در امتداد همان نوری میداند که از اصلاب پاک و ارحام مطهر گذشته، و هیچگاه آلودگی جاهلیت و انحراف، آن را مخدوش نکرده هست. این نور، همان حقیقت امامت هست که در گذر تاریخ، زمین را از حجّت خالی نمیگذارد.
با این نگاه، فهم جایگاه امام حسین (ع) صرفاً یک مسئلهی تاریخی یا مذهبی نیست؛ بلکه پرسش بنیادین این هست که آیا ما امروز این حجّت را میشناسیم، معیار او را میپذیریم و خود را بر اساس او میسنجیم. شناخت این جایگاه، مقدمهی هر گونه پیروی و وفاداری هست؛ چرا که بدون شناخت، ولایت، به یک شعار عاطفی تقلیل مییابد و از محتوای حقیقیاش تهی میشود.
نتیجهگیری
امام حسین (ع) در زیارت اربعین، نه یک خاطرهی پرشور، که سند زندهی پیوستگی انسان با خدا معرفی میشود. او وارث انبیاست، یعنی هر که در برابر او بایستد، در حقیقت در برابر همهی پیامبران ایستاده هست؛ و هر که با او باشد، در جبههی واحد همهی اولیای الهی قرار دارد. این درک، اگر به عمق جان نفوذ کند، دیگر نمیتوان امام حسین (ع) را فقط در کربلا و فقط در عاشورا جستوجو کرد؛ بلکه باید او را در متن زندگی و تصمیمهای هر روزهمان یافت.
تلنگر پایانی برای انسان امروز:
اگر امام حسین (ع) «معیار حق» هست، هر سازش با باطل ـ هرچند به بهانهی مصلحت یا بقا ـ یعنی پشت کردن به همهی پیامبران. پرسش این هست: در بزنگاههای زندگیات، معیار تو حسین هست یا مصلحتِ لحظهایات؟
انتهای پیام/
