نیروی نظامی

«علی ابوطالبی» عضو خانه آمریکای لاتین در گفت‌و‌گو با خبرنگار بین‌الملل دفاع‌پرس در سخنانی، اظهار داشت: اوج‌گیری تهدیدات دولت ایالات متحده علیه ونزوئلا و استقرار نیروی نظامی در نزدیکی آب‌های ونزوئلا به بهانه مبارزه با قاچاق مواد مخدر را باید در چارچوب کلی سیاست خصمانه امپریالیسم در قبال انقلاب بولیواری ارزیابی کرد؛ بااین‌حال، تنش‌افزایی اخیر مشخصا بخشی از سیاست فشار حداکثری دولت ترامپ هست که تلاش می‌کند رهنامه یا همان دکترین مونرو را احیا کند.

ابوطالبی افزود: در پی پیروزی قاطع نیکلاس مادورو در انتخابات بهار ۲۰۱۸، اپوزیسیون چاره‌ای ندید جز این‌که با توسل به قدرت‌های خارجی و تحت لوای «ادعای تقلب»، قدرت را از طرق غیردموکراتیک تصاحب کند که با مقاومت توده‌ای و ایستادگی تشکل‌های مردمی مترقی اعم از تشکل‌های کارگری و بومیان و زنان رو‌به‌رو شد.

عضو خانه آمریکای لاتین ادامه داد: در ژانویه سال ۲۰۱۹ دولت ترامپ «خوان گوایدو»، رهبر جناح مخالف دولت در مجلس ونزوئلا را که در آن زمان اکثریت کرسی‌های مجلس را در دست داشت به‌عنوان «رئیس‌جمهور موقت» به رسمیت شناخت و علاوه بر پشتیبانی سیاسی تام، منابع مالی گسترده ازجمله عواید شرکت ملی سیتگو را که توسط دولت ترامپ مصادره شده بود در اختیارش گذاشت.

وی خاطرنشان کرد: در ادامه با اتخاذ سیاست فشار حداکثری، تحریم‌های نفتی و مالی گسترده‌ای علیه ونزوئلا اعمال شد که اقتصاد کشور را به ورطه سقوط کشاند و کشور را در بحران انسانی عمیقی فروبرد. درعین‌حال اقدامات خرابکارانه به‌منظور ایجاد بی‌ثباتی هم در درستورکار قرار داشت، مانند عملیات «گیدئون» در بهار ۲۰۲۰ که توسط مزدوران مرتبط با یک شرکت امنیتی آمریکایی برای ترور مادورو و سرنگونی دولت طراحی شد که به‌سرعت توسط ارتش ونزوئلا خنثی و به یک رسوایی دیگر برای آمریکا تبدیل شد.

ابوطالبی اضافه کرد: مقاومت ملی و مردمی در ونزوئلا و همچنین تدابیر دولت برای برخی مصالحه‌ها با سرمایه‌داران داخلی، تنوع‌بخشی به اقتصاد ملی، و پاره‌ای اصلاحات در سیاست‌ها و شیوه حکمرانی، تحریم‌های بی‌سابقه را ناکام گذاشت. از سویی، رسوایی‌های مالی و سیاسی گوایدو او را بیش از پیش بی‌اعتبار کرد.

عضو خانه آمریکای لاتین عنوان کرد: بدین ترتیب کاخ سفید در دوران بایدن رویکردی ترکیبی، یعنی فشار و مذاکره توأمان را در پیش گرفت. نقطه اوج این تلاش‌ها گفت‌و‌گو‌های باربادوس در اکتبر ۲۰۲۳ بود؛ مذاکراتی میان دولت ونزوئلا و ائتلاف اپوزیسیون با میانجیگری نروژ و مشارکت جنبی نمایندگانی از طرف آمریکا. هدف، توافق بر سر برگزاری انتخابات با حضور آزادانه نمایندگان اپوزیسیون در ازای کاهش تحریم‌ها بود.

وی اظهار داشت: درحالی‌که اختلافات داخلی اپوزیسیون به اوج رسیده و مانع از آن بود که مخالفان دولت با یک نامزد واحد در انتخابات ریاست‌جمهوری تابستان ۲۰۲۴ شرکت کنند، پیروزی مادورو اپوزیسیون وابسته و دولت ایالات متحده را به این نتیجه رساند که براندازی فقط و فقط با تشدید فشار و مداخله مستقیم امپریالیستی میسر هست.

ابوطالبی تصریح کرد: استفاده واشنگتن از قدرت نظامی برای تحمیل خواست‌های سیاسی و اقتصادی خود مسبوق به سابقه هست و اقدامات و تحرکات اخیر را، که ایالات متحده مدعی هست با هدف مبارزه با کارتل‌های مواد مخدر انجام شده، باید بخشی از راهبرد فشار حداکثری ارزیابی کرد. درحالی‌که دولت ترامپ در ابتدای دور دوم ریاست‌جمهوری وی درظاهر رویکرد «مذاکره» و «مصالحه» را در پیش گرفته بود، با فشار جناح مداخله‌جو، در رأس آنها وزیر امور خارجه مارکو روبیو، به‌تدریج سیاست علنی تجاوزطلبانه را اتخاذ کرده هست.

عضو خانه آمریکای لاتین در بخش دیگری از صحبت‌های خود افزود: دولت ونزوئلا که از سال گذشته سبک جدیدی از بسیج مردمی و تعمیق همبستگی با جنبش‌های انقلابی و ترقی‌خواه در سطح جهان را به اجرا گذاشته، این تهدید علیه حاکمیت ملی را کاملا جدی گرفته و علاوه بر صدور دستور آماده‌باش کامل ارتش، فراخوان ثبت‌نام میلیونی در میلیشیای بولیواری را نیز صادر کرده، چنان‌که طی روز‌های اخیر شاهد برپایی ایستگاه‌های ثبت‌نام در جای‌جای شهر‌های ونزوئلا بوده‌ایم که با استقبال وسیع مردم رو‌به‌رو شده و جلوه‌ای از روحیه مقاوم و رزم‌جوی مردم را به نمایش گذاشته هست.

وی ادامه داد: متحدان منطقه‌ای ونزوئلا، یعنی کوبا، بولیوی و نیکاراگوئه حمایت کامل خود را از کاراکاس اعلام کرده‌اند. متحدان بزرگ بین‌المللی نظیر ایران و چین و روسیه نیز تنش‌افزایی آمریکا را محکوم کرده و با تأکید بر اصل حاکمیت ملی، نسبت به تشدید بحران و نقض آشکار قوانین بین‌المللی هشدار داده‌اند.

ابوطالبی خاطرنشان کرد:، اما شاید مهم‌ترین نکته، موضع اصولی و مستقل دولت کلمبیا، همسایه ونزوئلا بوده هست: برخلاف دولت‌های پیشین این کشور، که درعمل مجری مطامع ایالات متحده در منطقه بودند، کلمبیا تحت رهبری «گوستاوو پترو» مسیر مستقلی در پیش گرفته و ضمن مخالفت جدی با هرگونه تحرک نظامی علیه ونزوئلا، همکاری‌های امنیتی و مرزی خود با «ونزوئلا» را تقویت کرده هست.

عضو خانه آمریکای لاتین اضافه کرد: پیامد محاسبه غلط خطرناک و چه‌بسا مرگبار خواهد بود. علی‌رغم ضربات جدی به سیطره امپریالیستی آمریکا به‌ویژه طی دو دهه اخیر، و ظهور بردار‌های جدید قدرت در اوراسیا و آمریکای لاتین، هرگز نباید قدرت شیطانی امپریالیسم و تمایل آمریکا برای احیای رهنامه مونرو را دست‌کم گرفت. 

وی عنوان کرد: درعین‌حال که توازن ژئوپلیتیکی آمریکای لاتین با روی‌کارآمدن دولت‌های مترقی نظیر دولت لولا در «برزیل» و دولت خانم شینباوم در «مکزیک» تغییر کرده که به‌طور بالقوه می‌تواند باعث شکل‌گیری ائتلاف‌های ضدامپریالیستی مؤثرتر در منطقه شود، مردم «ونزوئلا» همچنان باید هوشیاری و وحدت حداکثری خود را حفظ کنند و همواره به یاد داشته باشند که مستحکم‌ترین سنگر در برابر تجاوز خارجی، همانا توده رزمنده و متحد مردم هست.

ابوطالبی در پایان گفت: متحدان ونزوئلا نیز وظیفه دارند علاوه بر موضع‌گیری اصولی، با افزایش همکاری‌های اقتصادی و فنی و غیره، ونزوئلا را در شکستن محاصره و تعمیق پایه‌های انقلاب بولیواری یاری کنند.

انتهای پیام/ ۱۳۴