هشت سال جنگ تحمیلی

گروه ساجد دفاع‌پرس: جنگ تحمیلی هشت‌ساله علیه ایران، عرصه یک جنگ نامتقارنی بود که یک‌طرف آن رزمندگان ایرانی و در طرف دیگر آن، ارتش تا به‌دندان مسلحی بود که توسط قدرت‌ها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی می‌شد؛ ضمن این‌که تحریم‌ها و فشارهای مالی، مانع از تأمین تسلیحات، قطعات و اقلام مورد نیاز جنگ می‌شد؛ بنابراین رزمندگان گاهاً برای مقابله با دشمن، از روش‌های ابداعی و درعین‌حال ساده استفاده می‌کردند.

روشن کردن چراغ‌های کوچک در مسیر تردد ماشین‌آلات سنگین، یکی از ابداعات رزمندگان در دوران دفاع مقدس بود که چگونگی آن در  کتاب «فرهنگ جبهه» چنین روایت شده هست: در منطقه عملیاتی ما در حوالی بصره، شبی به واحد ماشین‌آلات سنگین دستور داده شد تا داخل دژ‌ها را شن‌ریزی کنند؛ چهارراه‌ها و تقاطع‌های مسیر خیلی زیاد بود؛ لذا به خاطر جلوگیری از انحراف ماشین‌ها، چراغ‌های کوچکی را روشن کرده و داخل خاک قرار داده بودیم تا راننده‌ها بتوانند راه را پیدا کنند. این علامت‌گذاری در طول مسیر، حالت یک اتوبان را به جاده داده بود؛ البته سمت‌وسوی نور چراغ‌ها به‌گونه‌ای بود که دید دشمن روی آن کور بود.

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن هم در حیطه ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیرهای خاص بود.

آپاچی

بسیجی؛ به شوخی و جدی کنایه از رزمنده شلوغ و بی‌نظم و نزاکت، کسی که پابرهنه در منطقه فوتبال بازی می‌کرد.

آدم آهنی

کسی که جای سالم در بدنش نداشت، گویی ترکش دشمن تنش را شخم زده بود و یکپارچه پوشیده از آهن شده بود؛ اما با وجود صدها ترکش در بدنش، همچنان در جبهه حضور داشت. به چنین شخصی می‌گفتند: «آهن‌ربا به بدنش می‌چسبد».

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: جنگ تحمیلی هشت‌ساله علیه ایران، عرصه یک جنگ نامتقارنی بود که یک‌طرف آن رزمندگان ایرانی و در طرف دیگر آن، ارتش تا به‌دندان مسلحی بود که توسط قدرت‌ها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی می‌شد؛ ضمن این‌که تحریم‌ها و فشارهای مالی، مانع از تأمین تسلیحات، قطعات و اقلام مورد نیاز جنگ می‌شد؛ بنابراین رزمندگان گاهاً برای مقابله با دشمن، از روش‌های ابداعی و درعین‌حال ساده استفاده می‌کردند.

مسلح کردن الاغ برای نابودی تجهیزات دشمن یکی از ابداعات در دوران دفاع مقدس بود که چگونگی آن در  کتاب «فرهنگ جبهه» چنین روایت شده هست: «در عملیات «مرصاد»، منافقان با زور و تهدید الاغ و قاطر روستائیان اطراف محل درگیری را می‌گرفتند تا مجروحان خود را با آن‌ها حمل کنند و در مسیرهای کوهستانی و طاقت‌فرسا از آن‌ها استفاده کنند. اهالی چاره‌ای جز تسلیم نداشتند والا همان بلایی به سرشان می‌آمد که سر روستائیان سایر روستاها آمده بود و از طرفی چون می‌دانستند اموال و احشام‌شان را به دست چه اشخاصی می‌سپارند، عموماً به احشام مرگ موش می‌خوراندند تا در میان راه سقط شوند.

اما یکی از آن‌ها کار جالبی کرده بود؛ دو تا نارنجک را در دو طرف پالان الاغ قرار داده و ریسمان محکمی به ضامن آن بسته و سر دیگر ریسمان را از هر دو طرف پای حیوان به زیر شکم او محکم بند کرده بود؛ وقتی الاغ در سربالایی تند کوه‌ها کمی پایش را بیش از حد معمول باز کرده بود، خودش و کسی که سوارش شده بود، متلاشی شدند».

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن هم در حیطه ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیرهای خاص بود.

آب و روغن قاتی کردن

اسهال داشتن؛ به هم خوردن وضع عادی و عمومی مزاج و به هم ریختن گوارشی. اس اس.

اتاق مطالعه

توالت‌های پاکیزه و تمیز در عقبه و گاه پادگان‌ها که وقتی شخص داخل یکی از آن‌ها می‌شد، دلش نمی‌خواست بیرون بیاید، گویی ساخته شده بود برای مطالعه و تفکر! این تعبیر را بیشتر در مقایسه با توالت‌های صحرایی به کار می‌بردند که بچه‌ها جان‌شان به لب‌شان می‌رسید تا به آن‌جا می‌رفتند و برمی‌گشتند. وضع خود توالت‌ها از یک طرف و آتش دشمن که گاه موجب خیز رفتن با آفتابه روی زمین می‌شد و صحنه‌ای تماشایی را به وجود می‌آورد، از طرف دیگر، بهانه این تلقی از آن نوع توالت بود.

منبع: کتاب «فرهنگ جبهه» – انتشارات «فرهنگ گستر»

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: جنگ تحمیلی هشت‌ساله علیه ایران، عرصه یک جنگ نامتقارنی بود که یک‌طرف آن رزمندگان ایرانی و در طرف دیگر آن، ارتش تا به‌دندان مسلحی بود که توسط قدرت‌ها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی می‌شد؛ ضمن این‌که تحریم‌ها و فشارهای مالی، مانع از تأمین تسلیحات، قطعات و اقلام مورد نیاز جنگ می‌شد؛ بنابراین رزمندگان گاهاً برای مقابله با دشمن، از روش‌های ابداعی و درعین‌حال ساده استفاده می‌کردند.

اتلاف ماشین جنگی عراق با استفاده از آتش زدن لاستیک، یکی از ابداعات رزمندگان در دوران دفاع مقدس بود که چگونگی آن در  کتاب «فرهنگ جبهه» چنین روایت شده هست: «معمولاً لاستیکی را در محلی دور از سنگرهای‌مان آغشته به بنزین می‌کردیم و منتظر شلیک خمپاره‌ دشمن می‌شدیم؛ به محض شنیدن صدای انفجار اولین خمپاره، لاستیک را آتش می‌زدیم و دشمن به خیال اینکه محل زاغه مهمات ما را زده و انفجار و این دود و آتش را به راه انداخته هست. همان نقطه را زیر گلوله توپ و خمپاره می‌گرفت تا به بقیه‌ زاغه‌های احتمالی نیز آسیب برساند؛ به‌گونه‌ای که زمین یکی دو متر از شدت آتش گود می‌شد. در این حال ما می‌خندیدیم و از موفقیت‌آمیز بودن نقشه‌ خود در اتلاف ماشین جنگی عراق، خرسند بودیم».

انتهای پیام/ 113