هشت سال دفاع مقدس

گروه ساجد دفاع‌پرس: جنگ تحمیلی هشت‌ساله علیه ایران، عرصه یک جنگ نامتقارنی بود که یک‌طرف آن رزمندگان ایرانی و در طرف دیگر آن، ارتش تا به‌دندان مسلحی بود که توسط قدرت‌ها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی می‌شد؛ ضمن این‌که تحریم‌ها و فشارهای مالی، مانع از تأمین تسلیحات، قطعات و اقلام مورد نیاز جنگ می‌شد؛ بنابراین رزمندگان گاهاً برای مقابله با دشمن، از روش‌های ابداعی و درعین‌حال ساده استفاده می‌کردند.

اتلاف ماشین جنگی عراق با استفاده از آتش زدن لاستیک، یکی از ابداعات رزمندگان در دوران دفاع مقدس بود که چگونگی آن در  کتاب «فرهنگ جبهه» چنین روایت شده هست: «معمولاً لاستیکی را در محلی دور از سنگرهای‌مان آغشته به بنزین می‌کردیم و منتظر شلیک خمپاره‌ دشمن می‌شدیم؛ به محض شنیدن صدای انفجار اولین خمپاره، لاستیک را آتش می‌زدیم و دشمن به خیال اینکه محل زاغه مهمات ما را زده و انفجار و این دود و آتش را به راه انداخته هست. همان نقطه را زیر گلوله توپ و خمپاره می‌گرفت تا به بقیه‌ زاغه‌های احتمالی نیز آسیب برساند؛ به‌گونه‌ای که زمین یکی دو متر از شدت آتش گود می‌شد. در این حال ما می‌خندیدیم و از موفقیت‌آمیز بودن نقشه‌ خود در اتلاف ماشین جنگی عراق، خرسند بودیم».

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن هم در حیطه ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیرهای خاص بود.

آبله مرغان

ازدواج؛ کنایه از همسر اختیار کردن؛ گفته می‌شد: «تو هم بالأخره آبله مرغان کرفتی؟» به این معنی که بالأخره تن به ازدواج دادی؟ تعبیر دیگری بود از آن‌چه در پشت جبهه می‌گویند: «رفتی قاتی مرغ‌ها؟!».

امداد غیبی

امدادگر؛ کسی که در شب عملیات و موقع درماندگی به داد بچه‌ها می‌رسید. به طعنه و از سر مزاح هم این تعبیر را به این معنی نیز به کار می‌بردند که هر چه امدادگر هست، شب عملیات غیبش می‌زند و هرچه صدا می‌کنی، کسی به دادت نمی‌رسد! به قایق‌های کنترل از راه دور هم گفته می‌شد.

منبع: کتاب «فرهنگ جبهه» – انتشارات «فرهنگ گستر»

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: جنگ تحمیلی هشت‌ساله علیه ایران، عرصه یک جنگ نامتقارنی بود که یک‌طرف آن رزمندگان ایرانی و در طرف دیگر آن، ارتش تا به‌دندان مسلحی بود که توسط قدرت‌ها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی می‌شد؛ ضمن این‌که تحریم‌ها و فشارهای مالی، مانع از تأمین تسلیحات، قطعات و اقلام مورد نیاز جنگ می‌شد؛ بنابراین رزمندگان گاهاً برای مقابله با دشمن، از روش‌های ابداعی و درعین‌حال ساده استفاده می‌کردند.

استفاده از کلاه‌آهنی برای فریب دشمن و سپس هدف دادن آن با آر.پی.جی، یکی از ابداعات رزمندگان در جبهه‌ها بود که چگونگی آن در  کتاب «فرهنگ جبهه» چنین روایت شده هست: «دوستی داشتیم به نام «حسین مرندی» که شجاعت خاصی داشت؛ در پشت خاکریز به ردیف، کلاه‌های آهنی را سر چوب می‌کرد و خودش ۱۰ یا ۲۰ متر آن طرف‌تر می‌ایستاد؛ وقتی عراقی‌ها شروع به تیراندازی می‌کردند، از زاویه‌ای دیگر نگاه می‌کرد و دهانه آتش تیربار آن‌ها را در نظر می‌گرفت و بعد با آر.پی.جی درست همان نقطه را هدف می‌گرفت».

انتهای پیام/ 113

گروه ساجد دفاع‌پرس: رزمندگان اسلام در جبهه‌ها علی‌رغم همه مشقت‌ها و سختی‌هایی که متحمل می‌شدند؛ اما هرطور که بود، علاوه بر توجه به معنویات، از هر فرصتی نیز برای خوش‌گذرانی و شوخ‌طبعی آن هم در حیطه ارزش‌ها استفاده می‌کردند و از این راه، سعی می‌کردند تا روحیه حاکم در میان یکدیگر را سرزنده و شاداب نگه دارند که نمونه این شوخ‌طبعی‌ها، استفاده از اصطلاحات و تعبیرهای خاص بود.

آبروی هیئت

کسی که بچه‌های هیئت گردان یا دسته به او می‌بالیدند و به وجودش افتخار می کردند؛ آن‌که اسباب فضیلت جمع و جلسه بود؛ همه سعی می‌کردند شأن مجموعه و دسته خودشان را حفظ کنند و اگر کسی از سر سادگی و کم‌اطلاعی حرفی می‌زد که موجب خندیدن دیگران می‌شد یا در مقام حاضر جوابی در می‌ماند و کم می‌آورد، دوستانش رو به وی می‌کردند و می‌گفتند: «آبروی هیئت را بردی».

اخلاص فتح‌المبینی

در جنگ، سابقه و مرتبه‌ای به‌هم زدن؛ کهنه کار بودن، سبقت و اولویت داشتن در مقاومت و ایثار.

منبع: کتاب «فرهنگ جبهه» – انتشارات «فرهنگ گستر»

انتهای پیام/ 113