هفته نیروی انتظامی

شهید گروهبان یکم ابراهیم مرمزی، از شهدای 8 تیر، روز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران در شهرستان راسک است. شهدایی که برای حفاظت از خودروی حامل صندوق اخذ رای مردم در منطقه جکیگور استان سیستان و بلوچستان در برابر حمله اشرار مسلح ایستادگی کردند و پیکرشان آماج گلوله های اشرار قرار گرفت و در راه خدمت به میهن جان خود را فدا کردند. با «قاسم مرمزی»، پدر شهید «ابراهیم مرمزی»  به گفت‌وگو پرداخته ایم که در ادامه می خوانید. 

پدر شهید در ابتدا به شخصیت و اخلاق پسرش اشاره کرد و گفت: ابراهیم بسیار با ایمان، صبور، متدین و خوش اخلاق بود. او در بین افراد محبوب بود و احترام ویژه‌ای برایش قائل بودند. من فکر می‌کنم احترام او به کوچک و بزرگ، دلیل این محبوبیت باشد. تا الان به خاطر ندارم با صدای بلند با من حرف زده باشد. حتی در جمع‌های خانوادگی هیچ وقت به عمویش، عمو نگفته و او را همیشه بابا صدا کرده است.

وی درباره خاطره‌ای که مدام از ابراهیم در فکرش می‌گذرد با صدایی لرزان ادامه داد: ابراهیم یک لحظه‌ام از دید چشمان ما دور نمی‌شود، کل روزهای زندگی او خاطره است. قبل از شهادتش من را برای عمل آنژیو قلب به مدت 10 روز به بیمارستان می‌برد و می‌آورد. فرقی نمی‌کرد روز باشد یا شب، سرکار باشد یا خانه، همیشه برای من و مادرش وقت می‌گذاشت. از وقتی رفته است مادرش مشکل بی‌خوابی گرفته و مدام تصویر ابراهیم را می‌بیند.

قرار بود ازدواج کند…

پدر شهید با بغضی نهفته در گلو از آرزوها و رویاهای فرزندش گفت: ابراهیم مانند تمامی پسران هم سن و سالش امید به زندگی داشت. با کمک همسرم برای ازدواج آماده‌اش می‌کردیم و با ذوق و شوق جهیزیه او را کنار می‌گذاشتیم. با برادرم درباره ازدواجش خیلی صحبت و برنامه‌ریزی داشتیم. اما هیچ وقت فکر نمی‌کردیم چنین حسرتی در قلب ما بماند و پاک نشود.

«پسرم همیشه باعث افتخار و سرافرازی من در محل بود، عضو بسیج بود و با بصیرت فکر می‌کرد.» این را پدر شهید مرمزی عنوان کرد و ادامه داد: تمام زندگی ابراهیم سرشار از افتخار آفرینی و مهربانی با کودکان و سالمندان بود. ابراهیم دوران سربازی‌اش را در آذربایجان غربی با تمام سختی‌ها تمام کرد. فکر کنید بچه خوزستان باشی و در سرمای استخوان سوز ارومیه دوسال را سپری کنی. پسرم گاهی تعریف می‌کرد که از پتوها برای خودش کاپشن درست می‌‌کند. او از کوه‌های آذربایجان غربی تا سیستان و جنوب شرق و حتی دریای عمان عبور کرد، اما با این حال یکبار هم لب به گله و نارضایتی باز نکرد.

«پسرم کادری و عاشق نظام و لباس نظام بود و با اراده و باور قلبی برای حراست از وطن و نظام مقدس جمهوری اسلامی پا در این مسیر گذاشت.» پدر شهید با غرور این جمله را گفت و افزود: روز انتخابات تا ساعت 12 شب با ابراهیم در تماس بودم. به من گفت:« بابا صندوق‌های رای را داریم برای فرمانداری راسک جمع می‌کنیم.» مادرش هم تا زمانی که آن اتفاق برای ابراهیم بیفتد با او در تماس بود و فکر کرد که خوابش برده است، پس شروع کرد به فرستادن پیام برای ابراهیم و به او می‌گفت:« پسرم اگر رسیدی برایم جوابی بفرست.» که دیگر هیچ وقت صدایش را نشنید.

وی درباره دریافت چگونگی خبر شهادت پسرش ادامه داد: اول صبح بود که پسرم آمد و در اتاق را زد. گفت: «بابا، عمو آمده و کارت دارد». رفتم دیدم چشم‌های برادرم قرمز است. گفت:« مثل اینکه ابراهیم زخمی شده» چندباری هم با ابراهیم تماس گرفتم اما جوابی نداد. حتی با فرماندش هم تماس گرفتم ولی خبری نداد. برگشتم همسرم را بیدار کنم اما نمی‌دانستم به او چه بگویم تا اینکه دیدم کل فامیل در حیاط خانه جمع شدند.

راه خانه را فراموش می کنم

پدر شهید، خواندن قرآن را برای کم کردن فقدان پسرش به خانواده توصیه کرد و گفت: ما به دعای مردم نیاز داریم، باور از دست دادن ابراهیم برایمان خیلی سخت است. تمام حرکات و رفتار و حتی صدایش مدام برایمان تداعی می‌شود؛ از خدا می‌خواهیم به ما کمک کند.

«احترام گذاشتن به شهدا و خانواده شهدا، احیاء کردن راه و هدف آن‌ها و برگزاری مراسمی در شان شهید توسط ارگان‌ها می‌تواند یاد و خاطره شهدا را زنده نگه دارد.» پدر شهید این نظر را اذعان کرد و ادامه داد: گاهی آنقدر غرق در فکر و خیال پسرم می افتم که مسیر خانه را فراموش می‌کنم.

پدر شهید ابراهیم مرمزی در پایان برای حفظ یاد و خاطرات او در اذهان خواسته خود را اظهار کرد: از فرماندار می‌خواهم که مجسمه ای از شهید در ورودی شهر درست کنند. پسرم شهید انتخابات ریاست جمهوری است و بهترین یاد بود احترام گذاشتن به خون شهیدی‌ست که برای ازدواج و تشکیل خانواده آماده می‌شد. دعا می‌کنم که خداوند تمام حافظان امنیت را حفظ کند و ان شاءالله تلافی خون های ریخته شده از این بی‌غیرت های وطن فروش گرفته شود.

انتهای پیام/ح

پدر شهید جلیل با اشاره به حیات کوتاه مدت آخرین فرزندش گفت: فرهاد 13 اسفند 1383 در لردگان، استان چهارمحال و بختیاری به دنیا آمد. پسرم 19 سال داشت که شهید شد. با این حال بسیار مؤدب، نمازخوان و مهربان بود. از لحاظ اخلاقی بی نظیر بود و هر حرفی می زد به آن عمل می کرد. با کوچک تا بزرگ شوخی می کرد و همه مردم روستا او را دوست داشتند.

وی ادامه داد: فرهاد با اینکه سنش کم بود اما بسیار پرتلاش و فعال بود. در تمامی مراسمات مذهبی و فعالیت های بسیج شرکت می کرد. با این وجود در مغازه مکانیکی کار می کرد. آرزو داشت بعد از اتمام سربازیش مغازه ای را با شریکش راه بیاندازد. حتی تمامی ابزارآلات مکانیکی هم خریده و کنار گذاشته بود. محال بود دست روی کاری بگذارد و به سرانجام نرساند.

«سعید جلیل» به روحیات فرزندش اشاره کرد و افزود: بعضی مواقع عکس هایی از سربازانی که در مرز توسط اشرار به شهادت می رسیدند، روی پس زمینه گوشی اش می گذاشت. چندباری به او گفتم که این کار را نکن اما می گفت: «بابا من با این ها خاطره دارم» با اینکه موقع اعزام به سیستان و بلوچستان بسیار گریه کرد اما زمانی که مستقر شد به ما زنگ زد و گفت:«من جام خوبه خیالتون راحت باشه.»

پای انقلاب می مانیم، به احترام خون شهید

پدر شهید از آخرین لحظاتی که با پسرش صحبت کرد، گفت: به او زنگ زدم و پرسیدم کجایی؟ گفت:«سر صندوق جکیگور هستم.» پرسیدم چیکار می کنی؟ گفت:« دارم از صندوق محافظت می کنم تا مردم رای خود را در صندوق بیاندازند ، من هم رای خودم را انداختم.»

وی درباره رسیدن خبر شهادت پسرش عنوان کرد: ساعت 1 بعد از ظهر یکی از اقواممان در خاش پیگیر این موضوع شده بود و به روستاها برای دریافت اطلاعات دقیق تر زنگ زد. تا ساعت 7 غروب هیچ اطلاعی به ما ندادند. اقوام به ما زنگ می زدند اما خبری از شهادت نمی دادند و صرفا احوال پرسی می کردند. کم کم شک کردیم که دلیل این تماس های ناگهانی شاید فرهاد باشد؛ به یکی از درجه دارها زنگ زدم اما جواب نداد. تا اینکه مطمئن شدیم حتما یه اتفاقی افتاده است.

«سعید جلیل» ادامه داد: در روستا مراسماتی است که وقتی کسی عزیزی از دست می دهد همه مردم روستا به سمت خانه عزادار می روند و «لیکه» می زنند. در همان زمان مادرش متوجه شد اتفاقی برای فرهاد افتاده است. در آن روز در روستا همه نگران فرهاد بودند اما حالا همه عزادار او هستند. از زندگی من و همسرم چیزی نمانده و مادرش نه شب دارد و نه روز.

پدر شهید جلیل در پایان اظهار داشت: مراسماتی که در روستا می گیریم با مراسمات رسمی خیلی فرق دارد اما از مسئولین در خواست دارم که بارگاهی برای پسر من درست کنند. همچنین جوانان پای انقلاب بایستند و راه فرهاد را ادامه دهند.

انتهای پیام/