هند

به گزارش مجاهدت از مشرق، وزارت دفاع ژاپن تاکید کرد دو کشور هند و ژاپن در آخرین تلاش ها برای تقویت روابط دفاعی در برابر افزایش قدرت نظامی چین در منطقه هند- اقیانوسیه برای نخستین بار در تاریخ رزمایش مشترک جت های جنگنده در اطراف توکیو را آغاز کردند.

براساس داده های وزارت دفاع ژاپن، ۴ جنگنده اف-۲ و ۴ جنگنده اف-۱۵ از نیروی هوایی ژاپن قرار است به این رزمایش ۱۱ روزه که از امروز تا ۲۶ ژانویه در پایگاه هوایی هیاکوری در استان ایباراکی واقع در شمال شرقی توکیو آغاز می شود بپیوندند. از سوی نیروی هوایی هند نیز ۴ جنگنده سو-۳۰ ام کی آی و ۲ هواپیمای سی-۱۷ و یک هواپیمای سوختگیری آی ال-۷۸ در این رزمایش شرکت می کنند.

این رزمایش به دلیل شیوع همه گیری ویروس کرونا از اوایل سال ۲۰۲۰ تاکنون به تعویق افتاده بود. اولین توافق درباره این رزمایش مشترک در نوامبر سال ۲۰۱۹ میان وزیران دفاع دو کشور در جلسه امنیتی « ۲+۲ » در دهلی نو انجام شده بود.

هند پنجمین کشور پس از آمریکا، استرالیا، انگلیس و آلمان است که به میزبانی ژاپن رزمایش مشترک با این کشور انجام می دهد. نیروهای زمینی و دریایی زاپن نیز رزمایش مشترک را با همتایان هندی خود انجام دادند.

ژاپن و هند بخشی از کارگروه چارچوب امنیتی ۴ منظوره که به کواد معروف است در کنار آمریکا و استرالیا هستند. به نظر می رسد این ائتلاف در برابر افزایش نفوذ نظامی و اقتصادی چین در منطقه شکل گرفته است.

ارتباط ژاپن و چین به دلیل برخی از مسائل از جمله ادعاهای مالکیت چین بر سر برخی جزایر در دریای چین شرقی تیره و تار شده است و گارد ساحلی چین بارها وارد آب های ژاپن در اطراف جزیره سنکاکو که چین آنرا دیائویو می نامد شده اند.

روابط چین و هند نیز بویژه از زمان درگیری نظامی مرزی در ژوئن سال ۲۰۲۰ در مناطق اطراف مرزهای هیمالیا که در آن ۲۰ سرباز هندی و ۴ سرباز چینی کشته شدند به سردی گراییده است. این درگیری نظامی مرگبارترین نزاع میان سربازان این دو کشور از سال ۱۹۷۵ بود. ماه گذشته نیز درگیری دیگر مرزی میان این دو کشور همسایه اتفاق افتاد که بنا بر اطلاعات رسانه های محلی هندی منجر به مجروح شدن تعدادی از سربازان از دو طرف درگیری شد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، هادی محمدی طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: در آخرین روزهای اشغال بیست‌ساله افغانستان، نیروهای امریکایی به لحاظ هزینه و فایده ادامه اشغالگری آنقدر ناتوان و پشیمان بودند که فقط به توافقات انجام شده در دوحه با طالبان دل‌بسته بودند، ولی شکل فرار آن‌ها از افغانستان، تامدتی حکومت امریکا را وارد شوک رسوایی و سرافکندگی کرد. درست است که طالبان طی ۲۰ سال با امریکایی‌ها جنگید، ولی در واقع مردم افغانستان نه از حکومت اشرف غنی و امریکایی‌ها بهره‌ای داشتند و نه از طالبان خاطره خوشی در ذهن خود ثبت کرده بودند تا در قبال تحولات پرسرعت از خود واکنش نشان دهند. حاصل این شد که طالبان حاکم شد و امریکا به تدریج برای این مرحله وارد رویکرد و سیاست‌های جدید گردید.

امریکایی‌ها از همان ابتدا تلاش کردند اهرم‌های فشار را برای مدیریت طالبان در اختیار بگیرند و از فعال و گسترده‌تر کردن حضور داعش و داعش خراسان تا مصادره اموال افغانستان و فشارهای سیاسی و دیپلماتیک و تدارک یگان‌های نظامی از نظامیان دوره اشرف غنی و فقیرسازی افغانستان و حتی مذاکره مستقیم و غیرمستقیم با مقامات طالبان بهره گرفتند. راهبرد مرحله‌ای امریکا این بود که اگر در کوتاه‌مدت امکان نابودی و انتقام از طالبان را ندارد و با ابزارهای فشار طالبان را مجبور به تغییر رفتار نموده و به‌جای هم‌افزایی افغانستان با همسایگان و کشورهای منطقه، به استمرار تنش و درگیری‌های محدود با همسایگان مشغول شود و در واقع امریکا بدین‌ترتیب، ظرفیت‌های همکاری منطقه‌ای و طالبان را به حداقل ممکن، کاهش داد.

یک راهبرد فعال امریکایی که در کمتر از یک‌سال اخیر در دستورکار امریکاست، اینکه با روش‌های مستقیم و غیرمستقیم، ابتکار عمل انگلیسی‌ها را در دهه‌های گذشته در قبال طالبان احیا نماید. تولید دوگانه اعتدال و افراط، در بین رهبران طالبان، تیتر و سرفصل این راهبرد جدید است تا طالبان را از درون فرسوده و قابل مدیریت کند. رقابت‌های امنیتی و ژئوپلتیک بین هند و پاکستان یا هند و چین موجب شد امریکا در کنار مذاکرات مستقیمی که با مقامات طالبان در دوحه و اخیراً در دوبی دنبال می‌کند، از طریق هندی‌ها و سرویس اطلاعاتی آنان، با رهبران رده یک طالبان ارتباط برقرار نماید و زمینه این پذیرش از سوی رهبران طالبان هم، به ذهنیت منفی و تاریک رفتار سرویس اطلاعاتی پاکستان با طالبان در دهه‌های گذشته بازمی‌گردد.

خط ارتباطی هندی‌ها با مقامات طالبان با ماهیتی منطبق با راهبرد امریکا دنبال می‌شود و ترویج‌دهنده و تقویت کننده، گروهی از مقامات با عنوان معتدل‌ها در مقابل رهبر طالبان و روحانیون پیرامون وی در قندهار است. برخی اعتقاد دارند که تمامی این رفت و آمدها و ارتباطات توسط هبت‌الله، رهبر طالبان مدیریت می‌شود، ولی گزاره‌ها و نشانه‌های زیادی وجود دارد که زمزمه انتقاد از سیاست‌ها و فرامین رهبر طالبان از سوی این مقامات مطرح می‌شود. این بدان معناست که در کنار بقیه مؤلفه‌های امنیتی و اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و شاخص‌های حکمرانی که طالبان کارنامه نامطلوبی دارد، این گروه از درون نیز دچار شکاف شده، افغانستان وارد مرحله‌ای از هرج و مرج گسترده گردیده و این جغرافیا به یک بستر مهیا برای توسعه زمینه‌های تروریستی در آسیای مرکزی شود که مقدمه پایگاه‌سازی امریکا در ازبکستان و تاجیکستان و… خواهد بود. این تصویر ژئوپلتیک، اهرم اصلی امریکا برای راهبرد مدیریت منطقه از راه دور و کم‌هزینه و محاصره کامل‌تر روسیه و فشار به چین و ایران و به صفر رساندن ظرفیت همکاری‌ها و هم‌افزایی‌های منطقه‌ای و بهره‌مندی از تمامی این ظرفیت‌ها در منافع ژئواستراتژیک امریکاست. غفلت رهبران و مقامات طالبان و قرار گرفتن در دام امریکا، این حوزه راهبردی را وارد تهدیدات جبران‌ناپذیر خواهد کرد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، شورای امنیت سازمان ملل پنج عضو دائم و ۱۰ عضو غیردائم دارد که کشورهای ژاپن، سوئیس، مالت، موزامبیک و اکوادور اعضای جدید غیر دائم شورای امنیت سازمان ملل هستند که دوره دو ساله عضویت آن‌ها از یکم ژانویه ۲۰۲۳ آغاز و جایگزین کشورهای هند، نروژ، ایرلند، کنیا و مکزیک خواهند شد.

ریاست شورای امنیت دوره‌ای و طول مدت آن یک ماه است و رئیس هیات نمایندگی هر کشور به عنوان رئیس شورای امنیت سازمان ملل شناخته می‌شود.

پنج عضو دائم شورای امنیت شامل روسیه، چین، آمریکا، انگلیس و فرانسه می‌شوند که دارای حق وتو در این شورا هستند.

وظیفه اصلی این شورا حفظ صلح و امنیت بین‌الملل است که با یکجانبه‌گرایی برخی از این اعضا، از ماموریت اصلی خود دور شده و در موارد متعددی ناکارآمد بوده است.

۱۰ عضو غیر دائم شورای امنیت را مجمع عمومی سازمان ملل متحد با توجه به مشارکت اعضای این سازمان در حفظ صلح و امنیت بین الملل و دیگر اهداف سازمان و همچنین بر مبنای توزیع عادلانه جغرافیایی انتخاب می‌کند.

در واقع، ۱۰ عضو انتخابی شورای امنیت توسط مجمع عمومی برای یک دوره دو ساله که از اول ژانویه آغاز می‌شود، انتخاب می‌شوند. عضوی که خارج می‌شود بلافاصله قابل تجدید انتخاب نخواهد بود.

هر سال، مجمع عمومی، پنج عضو جدید را انتخاب و جایگزین اعضای قدیمی‌تری که دوره عضویتشان در ۳۱ دسامبر پایان می‌یابد، می‌سازد.

ریاست دوره‌ای هند بر شورای امنیت سازمان ملل پس از ریاست کشور غنا بر این شورا است که در ماه نوامبر آن را برعهده داشت و نشست‌های مختلفی درباره موضوعات بین المللی همچون غرب آسیا، اوکراین و آفریقا برگزار شد.

جنجالی‌ترین رویداد در دوره ریاست کشور غنا بر شورای امنیت، نشست غیررسمی آریا فرمولا درباره موضوعات داخلی ایران بود که به رهبری آمریکا و حامیانش برگزار شد که سفیر غنا در سازمان ملل در آغاز ریاست دوره‌ای کشورش تاکید کرد که این نشست غیررسمی است

ریاست دوره‌ای شورای امنیت در ماه اکتبر بر عهده گابن بود و در ماه سپتامبر نیز برعهده فرانسه بود که هفتاد و هفتمین مجمع عمومی سازمان ملل برگزار شد.

در دوره ریاست گابن بر شورای امنیت، نشست‌های این شورا درباره جنگ اوکراین همچنان تداوم یافت و در یکی از نشست‌ها نیز ادعاهای ضد ایرانی غرب به ویژه آمریکا درباره استفاده روسیه از پهپادهای ایرانی در این جنگ مطرح شد که تهران و مسکو قاطعانه این ادعاها را رد کردند.

مسکو در دوره ریاست فرانسه، قطعنامه شورای امنیت علیه الحاق مناطق اوکراین به روسیه را وتو کرد.

ریاست دوره‌ای شورای امنیت در ماه آگوست نیز برعهده چین و در ماه جولای برعهده برزیل بود که نشست‌های این شورا در موضوعات مختلف از اوکراین تا غرب آسیا و آفریقا برگزار و بررسی شد.

در ماه ژوئن نیز ریاست شورای امنیت بر عهده آلبانی بود که نشست دوره‌ای شورای امنیت درباره اجرای قطعنامه ۲۲۳۱ و برجام برگزار و سیزدهمین گزارش آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل در این زمینه بررسی شد.

ریاست دوره‌ای شورای امنیت در ماه می‌برعهده آمریکا بود که تلاشهایش برای اعمال تحریم‌های سازمان ملل علیه کره شمالی به دلیل آزمایش‌های موشکی با وتوی چین و روسیه مواجه شد.

واشنگتن همچنین در دوره ریاست خود علاوه بر نشست‌های شورای امنیت درباره جنگ اوکراین، در نشست مشترکی با سازمان ملل درباره امنیت غذایی جهانی در پی وقوع این جنگ، روسیه را همچنان عامل این بحران جهانی دانست.

در ماه آوریل نیز انگلیس متحد واشنگتن، ریاست دوره این شورا را برعهده داشت که همزمان با جنگ اوکراین، با هدایت و رهبری آمریکا و سایر متحدان خود، دو قطعنامه در مجمع عمومی سازمان ملل علیه روسیه صادر کردند.

مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سومین نشست فوق العاده خود برای جنگ اوکراین، در ۱۹ فروردین ماه امسال عضویت روسیه در شورای حقوق بشر را با ۹۳ رأی موافق، ۲۴ رأی مخالف و ۵۸ رأی ممتنع به حالت تعلیق درآورد.

مجمع عمومی سازمان ملل همچنین هفتم اردیبهشت ماه امسال قطعنامه پیشنهادی کشور لیختن اشتاین را تصویب کرد که بر اساس آن، هر بار که یکی از اعضای دائم شورای امنیت از حق وتوی خود استفاده کند، این نهاد ملزم به تشکیل جلسه می‌شود.

این قطعنامه بدون رای گیری و با اجماع به تصویب رسید. این قطعنامه توسط کشور لیختن اشتاین ارائه شد و حمایت ۸۳ کشور از جمله آمریکا را برخوردار بود.

بر اساس قطعنامه ۷۶/۲۶۲ مصوب ۲۶ آوریل ۲۰۲۲ (در پرتو ماده ۱۰ منشور و البته با رعایت مفاد ماده ۱۲)، در صورت وتو هر قطعنامه‌ای در شورای امنیت توسط هر یک از اعضای دائم، مجمع عمومی تشکیل جلسه خواهد داد تا همه اعضای ملل متحد به بحث و بررسی پیرامون وتو قطعنامه مورد نظر بپردازند.

در ماه ژانویه سال جاری میلادی (۲۰۲۲) نروژ، در ماه فوریه روسیه و در ماه مارس امارات متحده عربی به ترتیب ریاست شورای امنیت را بر عهده داشتند.